ตอนที่40 ป่าแห่งความตาย

เมื่อมองไปที่ต้นไม้ใหญ่ในป่าตรงหน้า หลิงฉวนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัว

 

“คุณจะอยู่ใช้ชีวิตที่นี่สักพัก ข้าศึกไม่สามารถค้นพบที่นี่ได้” หลิงยู่เทียนเหลือบมองไปที่ป่าและพูดกับหลิงฉวน

 

“อะไร? ผมคนเดียว? แล้วคุณล่ะ?” หลิงฉวนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยหลังจากได้ยินสิ่งที่หลิงยู่เทียนพูด

 

“ผมจะออกไปตามหาคนของเผ่าเราก่อน สงครามครั้งนั้นพวกเราได้ย้ายคนบางส่วนออกไป ตอนนี้ผมต้องการออกไปตามหาและรวมตัวพวกเขา คุณอยู่ที่นี่ไปก่อน ได้ไหม! ที่นี่ไม่ใช่ที่ปลอดภัย คุณต้องระวังและต้องแข็งแกร่งขึ้น ตระกูลหลิงพึ่งผมคนเดียวไม่ได้ รู้ไหม?” หลิงยู่เทียนเตือน

 

“อืม ๆ ได้ พอคุณรวมตัวครบต้องมาหาผม!…” ก่อนที่หลิงฉวนจะพูดจบ หลิงยู่เทียนก็หันตัวกลับและบินขึ้นไปบนท้องฟ้า

 

เมื่อมองไปที่ร่างของหลิงยู่เทียน หลิงฉวนก็พึมพำในใจเล็กน้อย ‘นี่คือพี่ชายของผมจริงๆเหรอ?’

 

แม้ว่าจะรู้สึกเหมือนมีสายสัมพันธ์ทางสายเลือดเล็กน้อย แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ง่ายอย่างนั้น เมื่อเห็นร่างของหลิงยู่เทียนหายไปบนท้องฟ้า หลิงฉวนก็หันกลับและเดินไปที่ป่า ค่อยๆถูกต้นไม้สูงปกปิด

 

…

 

ภาพตัดไปที่กลุ่มคนกำลังคุยกัน

 

“แบบนี้ดีเหรอ? สร้างศัตรูขึ้นมาและส่งเขามายังป่าฝนเขตร้อนนี้หรือ?”

 

“ผมหวังว่าอย่างนั้น ตอนนี้ต้องทำแบบนี้เพื่อเขาจะเติบโตได้เร็วขึ้น เวลาใกล้จะหมดแล้ว”

 

“ผมหวังว่าจะเป็นอย่างนั้น!”

 

…

 

ภาพตัดกลับมาที่หลิงฉวน

 

เมื่อมองไปที่ต้นไม้สูงรอบตัวเขา หลิงฉวนรู้สึกปวดหัวแม้ว่าหลิงยู่เทียนจะบอกว่าให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้น แต่เขาก็ไม่ได้ให้ตำราอะไรมาเลย

 

“จะฝึกฝนยังไง? เมื่อก่อนต้องเคยฝึกมาก่อนแต่ตอนนี้ลืมไปแล้ว ตอนนี้คงได้แค่ฝึกฝนกล้ามเนื้อ แต่ผมไม่เคยได้ยินว่าใครฝึกฝนกล้ามเนื้อแล้วบินขึ้นฟ้าได้ อย่างมากก็แค่คงกระพัน เมื่อไหร่ที่ผมจะไปถึงระดับของหลิงยู่เทียนได้? … แม้แต่หลิงยู่เทียนก็ไม่มีพลังที่จะเผชิญหน้ากับศัตรูของเขา เพราะฉะนั้นผมจะต้องแข็งแกร่งขึ้น ตอนนี้ไม่มีวิธีอื่นแล้ว ตามนี้ไปก่อน! ฝึกฝนร่างกายก่อนแล้วเรื่องของการฝึกวิชาค่อยว่ากันภายหลัง”

 

นี่คือป่าแห่งความตายซึ่งเป็นที่รู้จักในเวลานั้น มันถูกเรียกว่าป่าฝนเขตร้อนเมื่อนานมาแล้ว แต่หลังจากสงครามในอวกาศ ที่นี่ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงมากมาย ชั้นบรรยากาศส่วนหนึ่งถูกทำลายทำให้รังสีคอสมิกยิงตรงเข้าไปในป่าฝนเขตร้อน ต่อมาเนื้อและเลือดจำนวนมากตกลงไปในป่าและถูกสัตว์กินทำให้เกิดการกลายพันธุ์ มีสัตว์หลายชนิดอยู่แล้วในป่าฝนเขตร้อน หลังจากนั้นพวกมันบางตัวก็กลายเป็นสัตว์ที่โหดร้ายมาก จนอดไม่ได้ที่จะฆ่ามนุษย์และแม้แต่ฆ่ากันเอง

 

ทำให้ผู้คนไม่กล้าเข้ามาอีกเลย ต่อมา ผู้ฝึกวิชาค่อยๆเพิ่มขึ้นและพวกเขาค่อยๆออกสำรวจภายในป่าอย่างช้าๆ แต่ตอนนี้พวกเขาสำรวจได้เพียงส่วนด้านนอกศูนย์กลางเท่านั้นและยังไม่เคยเห็นพื้นที่แกนกลาง

 

ถึงอย่างนั้นผู้ฝึกวิชาจำนวนนับไม่ถ้วนก็ได้เสียชีวิตจำนวนมากกว่าจะได้ผลลัพธ์มาเช่นนี้ ตั้งแต่นั้นมาชื่อของป่าแห่งความตายก็แพร่กระจายออกไป

 

แต่หลิงฉวนไม่รู้เรื่องทั้งหมดนี้และเขายังคงหลงอยู่ในป่าอย่างโง่เขลา …

 

…

 

ตัดภาพมาที่สองพี่น้องคู่หนึ่งในป่าแห่งความตาย

 

“พี่ ถ้าเราทำภารกิจสำเร็จในครั้งนี้ เราจะสามารถเรียนวิชาอย่างเข้มข้นที่ตระกูลได้สองสามปีหลังจากที่เรากลับไปใช่ไหม? ผมไม่อยากออกมาจริงๆแถมยังมาที่สถานที่แห่งนี้” ทังตันบ่น

 

ทังจุนมองไปที่น้องสาวที่ขี้บ่นของเขาอย่างไม่มีหนทางใดๆ “มีกฎที่ตระกูลว่าสมาชิกทุกคนในตระกูลจะต้องออกมาฝึกซ้อมหลาย ๆ ครั้งก่อนที่พวกเขาจะสามารถฝึกได้อย่างปลอดภัยที่ตระกูล เวลาที่ใช้อยู่ตระกูลขึ้นอยู่กับความยากลำบากของภารกิจ และภารกิจจะถูกแจกจ่ายแบบสุ่ม”

 

บังเอิญว่าตอนนี้ถึงเวลาที่ทังจุนและทังตันน้องสาวของเขาต้องออกมาทำภารกิจ น่าเสียดายที่ถูกสุ่มได้รับมอบหมายให้ทำภารกิจที่ป่าแห่งความตาย อัตราการเสียชีวิตที่นี่มากกว่า 90%

 

“ฉันไม่รู้ว่าฉันจะกลับไปมีชีวิตได้หรือเปล่า” ทังตันพูดแบบไม่มั่นใจ

 

ทันจุนแตะหัวของทังตันและพูดเบา ๆ “ไม่เป็นไร คราวนี้เป้าหมายภารกิจของเราอยู่ที่รอบนอกเท่านั้น ไม่มีอันตรายมากน่าจะใช้เวลาไม่นานในการทำให้เสร็จและกลับไปตระกูล”

 

แม้ว่าทังจุนจะไม่แน่ใจ แต่เขาก็ไม่สามารถแสดงออกมาได้ พูดตามตรงนี่เป็นครั้งแรกที่ทังตันได้ออกมาปฏิบัติงาน ทังตันเพิ่งบรรลุนิติภาวะและจะมีงานก็ต่อเมื่อเขาบรรลุนิติภาวะ คราวนี้ต้องทำให้เธอผ่านภารกิจได้อย่างบริบูรณ์

 

“อืม มีพี่ชายอยู่ ต้องดีแน่ ๆ”

 

“ไม่หรอก เธอเองก็เป็นผู้นำหนุ่มของตระกูลทังนะ! ใช่ไหม ฮิฮิ!”

 

หลังจากได้ยินคำพูดของทังจุน ทังตันก็รู้สึกโล่งใจ “ฉันไม่เคยไปที่ป่าแห่งความตาย ฉันเพียงแค่ได้ยินเกี่ยวกับป่าแห่งความตาย”

 

เมื่อมองไปที่น้องสาวของเขา ทังจุนก็กังวลเล็กน้อยเช่นกัน แต่เขาก็ยังคงเดินไปยังป่าแห่งความตาย ทังตันตามหลังทังจุน ด้วยความเชื่อมั่นในตัวพี่ชายของเขา เธอหมดความกลัวเลยแม้แต่น้อย ด้วยความอยากรู้อยากเห็นยังมองไปรอบ ๆ ร้องลั่นตลอดทาง

 

…