ตอนที่41 เสือดาวเมฆา

ตัดภาพกลับมาที่หลิงฉวน

 

เมื่อมองไปที่ต้นไม้ที่เหมือนกันเกือบทั้งหมด หลิงฉวนไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน ป่าแห่งความตายถูกปกคลุมไปด้วยหมอกตลอดทั้งปีและหมอกก็หนาขึ้นเรื่อย ๆยิ่งคุณเข้าไปในป่ามากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งหลงทางมากขึ้นเท่านั้น

 

แต่หลิงฉวนไม่รู้เรื่องทั้งหมดนี้เขาแค่เดินไปรอบ ๆ บนพื้นฐานของความรู้สึกและไม่รู้ว่ามันเป็นความโชคดีหรืออะไรบางอย่างที่เขาไม่ได้พบกับสัตว์ร้ายใด ๆ เลยระหว่างทาง

 

“เกิดอะไรขึ้น? เดินเป็นเวลาหนึ่งวันและดูเหมือนว่าจะมืดแล้ว หาที่พักค้างคืนกันเถอะ! พรุ่งนี้ค่อยเดินทางต่อ” เพราะหลิงฉวนไม่รู้ทิศทางหรือข้อมูลใดๆเลย ทำได้แต่เดินไปรอบ ๆ วนอยู่รอบ ๆ ทั้งวันและไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน

 

เดินมาทั้งวันแล้วยังไม่ได้กินอะไรเลย ท้องร้องด้วยความหิว “ผมคงต้องไปหาดูว่าข้างหน้ามีที่ให้พักหรือไม่?”

 

แต่หลังจากเลี้ยวโค้งไป อาจเป็นความโปรดปรานของพระเจ้า น้ำตกขนาดใหญ่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา มองขึ้นไปไม่เห็นเพดานขอบของน้ำตก เหมือนทางช้างเผือกที่ไหลลงมา ใต้น้ำตกมีโพรงสูงพอดีทางเข้า และตั้งอยู่ข้างน้ำตก แต่ไม่มีหยดน้ำกระเซ็นเข้ามา ที่นี่ใช้เป็นที่พักผ่อนได้

 

หลิงฉวนเดินช้าๆเข้าไปเรื่อยๆ และยิ่งเข้าใกล้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งตกใจกับทิวทัศน์ตรงหน้า

 

“ผมไม่คาดคิดว่าจะมีทิวทัศน์ที่สวยงามเช่นนี้ในป่าแห่งนี้”

 

เดินเข้าไปในถ้ำและวางของในมือลงไป มันคือกระต่ายที่ถูกล่าระหว่างทาง ไม่คิดว่าทักษะของตัวเองยังดีอยู่ มันเป็นอาหารค่ำได้พอดี เมื่อได้ที่พักแล้วหลังฉวนก็ออกไปหาฟืนเพื่อนำหลับเข้ามาในถ้ำ

 

หลังจากย่างในถ้ำกินเสร็จก็หลับไป “เหนื่อยเหลือเกินหลังจากเดินมาทั้งวัน”

 

และใช้เวลาไม่นานนัก เขาก็หลับไปทันที

 

…

 

ไม่ไกลนักร่างสองร่างรีบวิ่งผ่านป่าไป ข้างหลังมีเงาอีกสามตามมา “พี่ชายตอนนี้เราจะทำยังไงดี? เพิ่งเข้ามาก็ถูกเสือดาวเมฆาจับได้ หนูไม่สามารถวิ่งได้อีกแล้ว  หนูเหนื่อยมาก จะทำอย่างไรดี?” ทังตันไม่กล้ามองย้อนกลับไป ได้เพียงวิ่งไปข้างหน้า

 

ทังจุนอยู่ข้างหลังทังตันไปครึ่งก้าว ทังจุนมองกลับไปที่เสือดาวเมฆาสามตัวที่อยู่ข้างหลังเขา

 

ไม่นานหลังจากที่พี่และเธอทั้งสองเข้ามาในป่าแห่งความตายพวกเขาก็ถูกเสือดาวเมฆามองเห็น ตามล่าตั้งนานโดยไม่ยอมปล่อย

 

โดยทั่วไป เสือดาวเมฆาจะไม่ตามล่านานขนาดนี้ สักชั่วโมงสองชั่วโมงก็น่าจะกลับไปที่ดินแดนของตัวเอง แต่คราวนี้เกิดอะไรขึ้น? พละกำลังของตัวเองยังเพียงพอ แต่พละกำลังและหลิงเว่ยของทังตันนั้นใกล้หมดแล้ว ถ้าเธอวิ่งต่อไป เธอจะต้องถูกจับได้อย่างแน่นอน

 

ทังจุนกัดฟันสู้ หยุดวิ่ง แล้วเขาก็หันหลัง เพื่อตบฝ่ามือไปทางด้านหลัง เสือดาวเมฆาทั้งสามไม่ทันได้ตั้งตัว ถูกโจมตีเข้าที่หัวเต็มๆ จนล่วงล้มลงไปหนึ่ง

 

ทังจุนหันศีรษะและตะโกนใส่ทังตันว่า “เธอไปก่อน ฉันจะตามไปทีหลัง” เมื่อทังตันได้ยินเสียงของทังจุน ร่างกายกระตุกเล็กน้อย

 

“พี่ แต่ว่า..”

 

ไม่มีแต่ เธอไปก่อน พี่จัดการคนเดียวได้ เร็วเข้า” ประโยคสุดท้ายทังจุนตะโกนพูดกับทังตัน

 

‘ก็จริง ขืนฉันอยู่ที่นี่ต่อเป็นได้แต่ตัวถ่วงพี่ ถ้าฉันหนีไป พี่ก็หนีไปได้’ ทังตันกัดฟัน ก้มหน้าก้มตาวิ่งพุ่งไปข้างหน้าอีกครั้ง

 

หลังจากนั้นไม่นาน ก็มองไม่เห็นร่างของเสือและพี่ชายของเธอแล้ว

 

ส่วนทังจุนเมื่อเห็นร่างของทังตันค่อยๆไกลหายออกไป ทังจุนก็รู้สึกโล่งใจเช่นกัน ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว ตัวเองสามารถต่อสู้ได้เต็มที่ เสือดาวเมฆาตัวน้อยสองตัว แค่จิ๊บ ๆ

 

ส่วนทังตันก็วิ่งไปตลอดทาง จนสุดท้ายไม่รู้ทิศทาง ทำได้แค่วิ่งไปข้างหน้า ไม่นานนัก เสียงของน้ำตกขนาดใหญ่ส่งมา ทังตันเริ่มมีสติ มองย้อนกลับไป ไม่เห็นวี่แววของพี่ชายของเธอเลยสักนิด

 

ตอนนี้เหลืออยู่คนเดียว เดินไปตามเสียงน้ำตก ทังตันก็ตกตะลึงกับทิวทัศน์ตรงหน้า ตอนอยู่ตระกูลก็ถือว่าเปิดหูเปิดตาแล้ว แต่เพิ่งเคยเห็นสถานที่ที่สวยงามเช่นนี้ในโลก

 

ทังตันสูดจมูกและรู้สึกหิวเล็กน้อย “อี๊ มีกลิ่นของเนื้อย่างที่นี่” หลังจากวิ่งมาทั้งวัน เธอก็ค่อนข้างหิวมาก! ดวงตาของทังตันส่องแสง เขาพบว่าถ้ำเล็ก ๆ ด้านล่างน้ำตก ซึ่งมีกลิ่นของเนื้อย่าง

 

ยังมีคนอยู่ที่นี่ ทังตันไม่สนใจอะไรมากนักและรีบวิ่งไปที่ทางเข้าถ้ำ ดูจากความเร็วเหมือนจะเร็วกว่าตอนเอาชีวิตรอดส้ะอีก

 

ทันใดนั้นทังตันก็มาถึงปากถ้ำและมองเข้าไปข้างใน มันสีดำสนิท ในเวลานี้หลิงฉวนได้หลับไปแล้ว เปิดใช้หลิงเว่ยเคลื่อนย้ายไปหาดวงตาของเธอ

 

ทิวทัศน์ในถ้ำค่อยๆชัดเจนขึ้น ถ้ำไม่ลึกมีกองฟืนที่ดับแล้วอยู่ตรงกลาง ยังมีหมอกสีขาวลอยอยู่และยังมีกระต่ายครึ่งตัวอยู่ข้างๆกองไฟ กระต่ายถูกล้างและล้างสะอาดมากแล้ว อีกด้านหนึ่งมีรูปร่างคนหนึ่งนอนอยู่