ตอนที่42 หญิงสาวผู้หิวโหย

“จะมีคนอย่างไร?” หลิงฉวนสะดุ้ง อันที่จริงเขาไม่ได้หลับ เพราะเสียงน้ำตกขนาดใหญ่ด้านนอกมันดังมากจนเขาก็หลับไม่ลง! “คิดผิดจริงๆที่ตอนเช้าตรู่เลือกที่นี่”

 

เมื่อทังตันมาถึงที่ปากถ้ำหลิงฉวนก็รู้สึกตัวแล้ว ‘คนนี้คือใคร? ศัตรูส่งมาเพื่อฆ่าผมงั้นหรอ? ไม่ใช่สิ ฟังเสียงเท้าเหมือนผู้หญิงและลมหายใจของเธอไม่คงที่ เห็นได้ชัดว่าเธอเพิ่งใช้กำลังหนักมา’

 

“คุณคือใคร?” ทังตันพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาและเหลือบมองไปที่หลิงฉวนแล้วเพ่งมองไปที่ครึ่งตัวของกระต่าย

 

“อันนี้ดิบจะกินได้อย่างไร?” ทันใดนั้น เสียงเย็นชาเล็กน้อยก็ส่งมา ทังตันสะดุ้งและหันศีรษะอีกครั้งเพื่อมองคนที่หลับไป ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่คน ๆ นั้นก็ตื่นขึ้นมา

 

ในความมืด มีร่องรอยของแสงสีแดงปรากฏออกมาจากดวงตาของคนนั้นและเพิ่มร่องรอยของสีสันสัตว์ประหลาด ทังตันตัวสั่น “ฉันเป็นคนที่มาหาประสบการณ์ในป่านี้ แต่หลงทางกับพี่ชายของฉัน ตอนนี้ฉันอยู่คนเดียวและฉันก็หิวมาก” เมื่อพูดประโยคสุดท้ายใบหน้าของทังตันก็แดงระเรื่อ

 

แต่ในความมืดเขามองเห็นไม่ชัดเจน หลิงฉวนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของหญิงสาว เขาไม่คาดคิดว่าจะมีคนอื่นอยู่ในป่าแห่งนี้ มองไปที่หญิงสาวนั้นดูเหมือนจะไม่ได้โกหก หลิงฉวนลุกขึ้นยืนและเดินช้าๆไปจุดไฟอีกครั้ง วางกระต่ายครึ่งตัวที่เหลือลงบนกองไฟอีกครั้งแล้วย่าง

 

เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของหลิงฉวน ทังตันก็รู้สึกดีใจและเดินเข้าไปช้าๆเพื่อนั่งข้างหลิงฉวน

 

“ฉันชื่อทังตัน คุณเป็นใคร? หมายถึงคุณชื่ออะไร? ทำไมคุณถึงมาอยู่ตรงนี้? คุณอยู่ในที่แบบนี้ได้อย่างไร?” ทังตันถามหลิงฉวนอย่างสงสัย

 

หลิงฉวนไม่ได้พูดอะไร เพราะตัวเองก็ยังงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น แถมเจอคำถามชุดแบบนี้เข้าไป ยิ่งทำให้สมองคิดไม่ทันเลยทีเดียว

 

เมื่อเห็นว่าหลิงฉวนไม่ตอบคำพูดของตัวเอง ทังตันก็รู้สึกโกรธเล็กน้อย แต่ก็ชวนคุยต่อไป เพราะคนๆนี้ที่กำลังคุยด้วยอยู่ เขากำลังทำอาหารให้ตัวเองกินอยู่ ต้องเอาใจเขาสักหน่อย “คุณเก่งมากใช่ไหม? แม้จะมีคนเดียวแต่ก็กล้ามาพักที่นี่ เคยได้ยินเรื่องนี้ไหม? ฉันได้ยินมาว่าป่าแห่งความตายนี้อันตรายมาก”

 

เมื่อได้ยินคำพูดของทังตัน ครั้งนี้หลิงฉวนไม่ได้เงียบอีกต่อไป แต่กลับรู้สึกตกใจ “อะไรนะ? ป่าแห่งความตาย? ป่าแห่งความตายอะไร?”

 

ทังตันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของหลิงฉวน “นี่มันอะไรกัน คุณไม่รู้เลยเหรอ? ที่นี่คือป่าแห่งความตาย! อัตราการเสียชีวิตที่นี่มากกว่า 90%….” ทังตันเล่าเรื่องจริงกับหลิงฉวนทั้งหมด ว่าเธอเคยได้ยินอะไรเกี่ยวกับป่าแห่งความตายบ้างและเล่าว่าเธอและพี่ชายของเธอหลงทางจนแยกกันได้ยัง

 

หลังจากฟังคำพูดของทังตันแล้วหลิงฉวนก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมด แต่ตัวเขาเองก็ถึงกับพูดไม่ออก ‘พี่ชายคนนี้คิดอะไรอยู่! เอาตัวเองเข้าป่าแห่งความตายทำไม? อยากให้ตัวเองตายเหรอ?’

 

“ตอนนี้คุณสามารถบอกฉันได้รึยังว่าคุณชื่ออะไร? คุณไม่ได้ดูโตมากคุณน่าจะอายุใกล้เคียงกับฉันนะ” เมื่อเห็นดวงตาที่ค่อนข้างงงงวยของหลิงฉวน ทังตันก็ถามอีกครั้ง

 

“ผมชื่อหลิงฉวน…. อ่ะ นี่ ย่างเสร็จแล้ว เธอกินก่อนเลย!” หลิงฉวนตอบอย่างแผ่วเบาและยื่นกระต่ายย่างให้กับมือที่หิวโหยของทังตันแล้วเดินเข้าไปด้านข้างในเพื่อครุ่นคิดอีกครั้ง

 

ทังตันยื่นมือรับกระต่ายย่าง และด้วยกลิ่นหอมโชยมาจากกระต่ายย่าง เธอไม่สามารถควบคุมความอยากอาหารได้อีกต่อไป และเธอก็ไม่สนใจภาพลักษณ์ของเธออีกต่อไปแล้ว เธอกินมันอย่างอร่อย เต็มปากเต็มคำ เลอะเทอะไปหมด หลังจากนั้นไม่นานเธอก็กินจนหมดเหลี้ยง เหลือเพียงกระดูกที่ทิ้งอยู่เต็มพื้น

 

เธอแตะที่หน้าท้องของเธอเองและมองไปที่หลิงฉวน ก็พบว่าหลิงฉวนกำลังมองตัวเองด้วยความรู้สึกที่แปลกประหลาด

 

แต่หลิงฉวนก็ไม่ได้พูดจาเสียๆหายๆแบบนั้น “อิ่มมั้ย? อิ่มก็ไปนอนพักผ่อนเถอะ แล้วค่อยออกเดินทางในเช้าวันพรุ่งนี้”

 

“ไม่ได้ ฉันต้องไปหาพี่ชาย” ทันตังคิดถึงพี่ชายตัวเองมาก จึงพูดแบบนี้ออกมา

 

“อ่าพี่… ตามที่เธอบอก เขายังสู้อยู่ไม่ใช่หรอ ในตอนนี้หน่ะ!?” หลิงฉวนสงสัย

 

“ก็ใช่! แต่ฉันจะไปหาเขา” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ทังตันก็นึกขึ้นได้ว่าพี่ชายของเขายังอยู่ข้างนอก เธอต้องรีบไปตามหา รีบไปช่วย และเธอก็รีบวิ่งออกไปทันที

 

เมื่อหลิงฉวนเห็นทังตันวิ่งออกไปแล้ว หลิงฉวนก็ยืนขึ้นในทันทีและเดินไปที่ปากถ้ำ ทังตันวิ่งไปไกลแล้วเห็นเพียงหลังของเธอเท่านั้น “ช่วยไม่ได้ ดึกป่านนี้  เธอเป็นผู้หญิง ปล่อยเธอออกไปลำพังก็คงไม่ได้ ไปกับเธอดีกว่า!”

 

และหลังจากนั้นหลิงฉวนก็วิ่งตามหลังทังตันไป

 

…

 

เล่าย้อนกลับมาฉากที่ทังตันวิ่งแยกตัวออกจากทังจุน

 

หลังจากเห็นทังตันจากไป ทังจุนก็ตะโกนและวิ่งไปหาเสือดาวเมฆาที่เหลืออีกสองตัว

 

โดยผ่านไปเพียงเวลาจิบน้ำชาเสือดาวเมฆาเพียงสามตัวที่เหลือก็นอนอยู่บนพื้น ตายเรียบ ส่วนทันจุนเองก็หายไปแล้ว ไม่ได้อยู่ตรงนี้อีกต่อไป…