ตอนที่43 โชคดี

การเดินตามหลังทังตัน หลิงฉวนรู้สึกประหลาดใจขึ้นมากเช่นกัน เขาไม่คิดว่าทังตันถึงจะเป็นเพียงเด็กผู้หญิง เธอไม่อ่อนแอเลยแม้แต่น้อย หลิงฉวนต้องวิ่งตามสุดแรงเกิด แต่ก็แทบจะวิ่งไม่ทันทังตัน

หลิงฉวนอยากบอกให้ทังตันชะลอความเร็วลง แต่ในฐานะลูกผู้ชาย ศักดิ์ศรีมันค้ำคออยู่ เขาจะไม่ยอมให้ทำเช่นนี้ เขาแพ้ผู้หญิง นี่เป็นเรื่องที่ทนไม่ได้

เขาต้องใช้แรงทั้งหมดที่มี เพื่อที่จะได้ตามมาเห็นหลังของทังตัน

เมื่อมองไปที่ท่าทางอันสง่างามของทังตัน ไม่รู้ทำไมก็มีความทรงจำ เงาของคนๆหนึ่งขึ้นมา

ร่างนั้นหุ่นดีกว่าทังตัน กำลังหันหน้าเข้ามามองเขาเองและยิ้มให้ตัวเอง แต่มองใบหน้าของเธอเลือนลางไม่ชัดเจน น่าจะเป็นผู้หญิง แล้วเธอคือใคร?

ผู้หญิงคนนี้น่าจะมีความสัมพันธ์อะไรกับตัวผมมาก่อน! แต่ถึงจะดูไม่ออกว่าตอนนี้อายุเท่าไหร่ แต่ก็ยังดูเป็นวัยรุ่นอยู่ ไม่น่าใช่ภรรยาของตัวผม! ใครกันแน่?

ในขณะที่หลิงฉวนกำลังคิด ทังตันที่วิ่งไปข้างหน้าก็หยุดกะทันหัน หากหลิงฉวนหยุดตัวเองไม่ทัน เขาจะพุ่งเข้าชนเธออย่างแน่นอน เป็นอะไรไป? ทำไมหยุดกะทันหัน? คุณไม่ไปหาพี่ของคุณแล้วเหรอ? หลิงฉวนมองไปที่ทังตันด้วยความสงสัยและถาม

ทังตันค่อยๆหันศีรษะไปมองหลิงฉวนด้วยสีหน้ากังวลมีความลำบากใจปะปนอยู่ในนั้น ฉันลืมไปแล้วว่าอยู่ฝั่งไหน ฉันรีบมากตอนที่วิ่งจนฉันไม่รู้ว่าฉันกำลังมุ่งหน้าไปทิศไหน ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าจะกลับยังไง

หลิงฉวนมองไปที่ผู้หญิงมึนข้างหน้า หมดคำพูดและส่ายหัว หลังจากคิดได้สักพัก เขาก็หันไปพูดกับทังตัน ตอนนี้ฟ้ายังมืดอยู่ ไปหาที่พักผ่อนก่อนแล้วค่อยตามหาหลังจากรุ่งขึ้น! แล้วพอถึงตอนนั้น ก็เดินไปตามที่ใจของคุณสั่งมา แบบนี้ดีไหม?

เมื่อฟังคำพูดของหลิงฉวน ทังตันได้แต่พยักหน้า ตอนนี้ท้องฟ้ายังคงมืดมิดและมองไม่เห็นเส้นทางเลย ยิ่งเดินต่อไปเรื่อย ๆก็ยิ่งไกลมากขึ้น

เมื่อเห็นว่าทังตันเห็นด้วย หลิงฉวนจึงบอกให้ ทังตัน รอเขาอยู่ที่นี่ แล้วหลังจากนั้นเขาก็เดินไปสำรวจรอบ ๆ เพื่อยืนยันว่าไม่มีอันตราย

เขาก็หยิบฟืนข้างทางขึ้นมาและจุดกองไฟเล็ก ๆ ในจุดนั้น

หลิงฉวนนั่งลงพิงข้างต้นไม้ใหญ่ ทังตันค่อยๆเดินไปที่ด้านข้างของหลิงฉวน กล่าวอีกนัยหนึ่งเธอยังคงเป็นเด็กผู้หญิง ไม่ต้องพูดถึงว่าที่เธอไม่เคยออกไปข้างโลกภายนอก ตอนนี้เป็นครั้งแรกที่เธอนอนอยู่ในภูเขาป่าลึกและในใจของเธอก็คือยังกลัวเล็กน้อย

อี๋! วันนี้ฉันเจอสัตว์ร้ายตั้งแต่ฉันเริ่มเข้ามา แต่นี่มันก็นานแล้วที่เราไม่เจอสัตว์ร้ายเลย มันเกิดอะไรขึ้น? ทังตันค่อยๆนั่งลงข้างๆหลิงฉวน เธอเพิ่งนึกขึ้นได้ในเรื่องแปลกประหลาดที่เธอเจอ และอดไม่ได้ที่จะบ่น

อืม?คุณบอกว่าคุณตกเป็นเป้าหมายสัตว์ร้ายทันทีที่คุณมา? หลิงฉวนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินสิ่งที่ทังตันพูด มันเป็นเวลาหนึ่งวันแล้วที่เขาเข้ามาที่นี่ แต่เขาไม่ได้เห็นสัตว์ร้ายเลย มีเพียงสิ่งมีชีวิตเดียวที่พบ นั่นก็คืออาหารที่เข้าไปในท้องของเขาและทังตัน

วันนี้ผมยังไม่เจอสัตว์ร้ายเลยแม้แต่ตัวเดียว

อะไรนะ? ไม่มีทาง? ทังตันหันหน้าไปมองหลิงฉวนทันที ที่นี่คือสถานที่ที่คนภายนอกเรียกกันทั่วไปว่าป่าแห่งความตาย เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่พบสัตว์ร้ายแม้แต่ตัวเดียว? คุณเข้ามาเมื่อไหร่?

เช้าวันนี้ตอนพระอาทิตย์ขึ้น! พี่ต้องการให้ผมแข็งแกร่งขึ้นที่นี่ ตอนแรกก็สงสัยว่าถ้าสงบขนาดนี้จะแข็งแกร่งขึ้นได้ยังไง! ต่อมาก็ได้รับรู้จากปากของทังตันว่า ที่นี่คือป่าแห่งความตาย แม้ว่าผมจะไม่เคยได้ยินมาก่อน เพียงแค่ได้ยินชื่อ ผมก็รู้ว่ามันไม่ใช่สถานที่ที่ดีแน่นอน

พี่ชายของฉันและฉันเข้ามาประมาณเที่ยง! เวลาเราต่างกันไม่มาก! ทำไมผลลัพธ์ต่างกันขนาดนี้?

ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน! ผมถูกบังคับให้เข้ามา ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมอยู่ที่ไหน จนผมได้มาพบคุณนี่แหล่ะ เมื่อฟังน้ำเสียงอันไม่เป็นธรรมของทังตัน หลิงฉวนก็รีบอธิบาย เป็นไปได้ไหมว่าสัตว์ร้ายที่นี่มีตารางเวลา? หรือเพราะผมโชคดี ถึงไม่พบกับสัตว์ร้าย?

เมื่อได้ยินคำอธิบายของหลิงฉวน ทังตันก็รู้สึกโล่งใจเช่นกัน ทุกคนเรียกที่นี่ว่าป่าแห่งความตายและแน่นอนว่ามันไม่ง่ายที่จะเอาชีวิตรอด

นี่เป็นเพียงวันแรก โชคของคุณดี ไม่ได้หมายความว่าคุณจะดีต่อไป คุณควรใส่ใจกับเรื่องนี้ ไม่เช่นนั้นคุณอาจจะตายได้ หลิงฉวนยิ้มเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้แท้จริงก็เป็นคนดี

ก่อนหน้านี้เธอยังบ่นตัวเองอยู่เลย เวลาต่อมาเธอก็ห่วงใยผม หลิงฉวนรู้สึกอบอุ่น หลังจากที่ตื่นขึ้นมาก็เจอคนเพียงไม่กี่คน และไม่ได้เกี่ยวข้องกันมากนัก มีเพียงคนเดียวที่อ้างว่าเป็นพี่ชายของเขาแต่ก็เอาเขามาปล่อยในป่าโดยไม่สนใจเขาเลย

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆระหว่างสนทนาของหลิงฉวนและทังตัน หลิงฉวนยังไม่ทันได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างเกี่ยวกับโลกภายนอกจากปากของทังตัน หลังจากที่ทั้งสองคุยกันพักใหญ่ๆ ทังตันก็ทนความเหนื่อยล้าไม่ไหว ในที่สุดก็หลับไปอย่างช้าๆ

…