ตอนที่46 งูกลีบดอกไม้

ที่นี่คือที่ ๆฉันกับพี่ชายแยกทางกันเพราะเสือดาวเมฆาเหล่านั้น

 

ได้ยินจากเธอก่อนหน้านั้น หลังจากเข้ามาในป่าแห่งนี้ ก็ถูกเสือดาวเมฆาสามตัวจ้องมอง ต่อมาก็ถูกบังคับแยกทางกับพี่

 

จากสถานการณ์ตรงหน้า พี่ชายของเธอได้จัดการเสือดาวเมฆาเหล่านี้แล้ว ทุกวันนี้เห็นทังตันอวดพลังเหนือธรรมชาติของเธอ ก็ดูเหมือนสุดยอดมากแล้ว ดูเหมือนว่าพี่ชายของเธอจะมีพลังมากกว่าเธอด้วยซ้ำ!

 

ตอนนี้เสือดาวเมฆาเหล่านี้ถูกฆ่าไปแล้ว ดูเหมือนว่าพี่ของคุณไม่ได้อยู่ที่นี่อีกต่อไปและอาจกำลังตามหาคุณ

 

เธอลองคิดดูว่า เขาจะไปไหน? เรารีบไปหาเขากันเร็ว! หลิงฉวนคิดสักพักแล้วพูดกับทังตัน ที่นี่พื้นราบเรียบ ไม่ใช่สถานที่ที่ดี เมื่อมองไปที่พื้นดินสีม่วง ก็รู้สึกได้ถึงความเยือกเย็น สัตว์ร้ายมักจะอาศัยที่แบบนี้

 

ตอนนี้พี่ชายของเธอไม่ได้อยู่ที่นี่ มันจะดี ถ้ารีบออกไปจากที่นี่

 

ขอฉันคิดก่อน! ทังตันคิดอยู่พักหนึ่ง ฉันรู้แล้ว เรามาที่นี่เพื่อตามหาหญ้าหุบเขาลิง พี่ชายของฉันน่าจะไปที่นั่น เราลองหาดูว่าที่ไหนมีหญ้าหุบเขาลิงอยู่ใกล้ ๆ พี่ชายของฉันต้องอยู่ที่นั่น

 

อืม โอเค เราไปกันเลย? หลิงฉวนหันศีรษะและเตรียมที่จะออกไป เมื่อหันไปมองที่ฉากตรงหน้า หนังศีรษะของหลิงฉวนก็ชา ตรงหน้า มีงูกลีบดอกไม้หลายร้อยตัวพันกันอยู่ มันค่อยๆบิดตัวมาทางที่พวกเขาอยู่

 

อ่า! นี่คือ

 

ทังตันหันกลับมาและเห็นฉากนี้ และส่งเสียงกรีดร้อง วิ่งเร็ว จับมือของทังตันและวิ่งไปทางด้านหลัง แต่หลังจากวิ่งไปได้ไม่ไกล งูจำนวนมากก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าและทั้งสองก็ถูกล้อมรอบ

 

ตอนนี้เราควรทำอย่างไร? ทังตันจับมือของหลิงฉวนอย่างแน่นหนาและถาม

 

เธอกลัวงูกลีบดอกไม้มากที่สุด หลังจากเผชิญหน้ากับมันหลายครั้งก่อนหน้านี้ เธอกลัวมากจนขาสั่น หลิงฉวนจึงเป็นคนพาเธอวิ่ง เราถูกล้อม

 

หลิงฉวนมองไปที่ส่วนลึกของป่าตรงหน้าเขา แม้ว่างูจำนวนนับไม่ถ้วนที่อยู่ตรงหน้าเขาจะอันตราย แต่พวกเขาก็รู้สึกอึดอัดมากในทิศทางนั้น

 

หลิงฉวนย่อตัวลงและแสดงทีท่าไปยังทังตัน ให้เธอขึ้นหลัง ความเร็วของงูเหล่านี้ช้ามาก ตราบเท่าที่สามารถออกจากวงล้อมได้ พวกเราก็จะวิ่งหนีไปได้

 

ฝูงงูค่อยๆเข้าหาหลิงฉวนทั้งสอง หลังจากนั้นไม่นาน วงล้อมก็อยู่ห่างกันไม่ถึงห้าเมตร หลิงฉวนทั้งสองยืนอยู่ตรงกลางวงล้อม โดยหันหน้าเผชิญกับฝูงงู ครู่หนึ่งผ่านไป ไม่มีการเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย

 

หลิงฉวนรู้สึกแปลกใจ เธอยากสู้กับสัตว์ร้ายเหล่านี้งั้นหรอ?

 

ทันตันจึงตัดวินใจทันที ทังตันนอนพิงบนหลังของหลิงฉวน โดยไม่สนใจความรู้สึกเขินอายอะไรมากแล้ว

 

ก้าวออกก้าวหนึ่ง แล้ววิ่งไปในทิศทางที่ตรงข้ามกับความรู้สึกอึดอัด ฝูงงูก็เร่งความเร็วขึ้นเหมือนกันในทันที หลิงฉวนเลือกฝั่งที่ฝูงงูมีจำนวนน้อยที่สุด ฝูงงูอยู่ห่างออกไปห้าถึงหกเมตร หลิงฉวนไม่สนใจอะไรมากแล้ว เหยียบงูกลีบดอกไม้และวิ่งออกไป

 

หลังจากวิ่งไปสักพักก็ไม่มีเสียงส่งมาอีก คาดว่าฝูงงูเหล่านั้นก็ยอมแพ้ไม่ตามแล้ว

 

เขาค่อยๆปล่อยทังตันลง เอาล่ะ ไม่มีอะไรแล้ว ลืมตาเถอะ

 

เมื่อตะกี้เด็กผู้หญิงคนนี้กลัวมากจนหลับตา หมดคำจะพูดจริงๆ

 

เมื่อได้ยินเสียงของหลิงฉวน ทังตันค่อยๆลืมตาขึ้นและมองไปที่เสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งของหลิงฉวน แสดงสีหน้าขอบคุณให้หลิงฉวน

 

เอ๊ะ? อย่ามองฉันแบบนั้น มันเป็นเรื่องบังเอิญ เมื่อมองไปที่หน้าของทังตัน หลิงฉวนรู้สึกไม่คุ้นเคย ไม่ถนัดกับผู้หญิงประเภทนี้เลยจริงๆ

 

อ่า จู่ๆเท้าก็ปวดขึ้นมา หลิงฉวนมองลงไป เห็นว่ามีงูกลีบดอกไม้รัดและกัดอยู่ที่ข้อเท้าของเขา หลิงฉวนคว้ามันและจับมันด้วยมือทั้งสองข้างทันที ฉีกกลายเป็นสองซีก จนเลือดไหลตามมือ

 

งูกลีบดอกไม้นี้น่าจะพันตอนที่กำลังวิ่ง แต่ตัวเองไม่ทันสังเกต ตอนนี้เลยถูกกัด ได้เพียงภาวนาว่างูกลีบดอกไม้จะไม่มีพิษ!

 

เมื่อทังตันได้ยินเสียงของหลิงฉวน ทังตันก็มองไปที่เท้าของหลิงฉวนและกรีดร้องอีกครั้ง แย่แล้ว งูกลีบดอกไม้มีพิษ คุณต้องรีบล้างพิษโดยเร็ว

 

ความหวังของหลิงฉวนแตกสลายไป งูตัวนี้มีพิษจริงๆ! เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ อาการเวียนศีรษะก็มา

 

โอ๊ย พิษงูนี้ค่อนข้างแรง ฉีกผ้าออกจากที่ใส่บนตัวแล้วมัดไว้ที่ขา เท่านี้ก็จะสามารถชะลอพิษงูได้แล้ว ตอนนี้ควรออกและย้ายไปยังที่ปลอดภัยก่อน

 

ซา ๆ ๆ ๆ

 

หลิงฉวนรู้สึกถึงอาการปวดศีรษะ ความรู้สึกอึดอัดที่รุนแรงเข้ามาในใจอีกครั้ง นี่มันเกิดอะไรขึ้น? มันไม่ใช่ว่าหนีไปแล้วเหรอ?  ทำไมยังอยู่?  หลิงฉวนหยุดขยับมือ หันศีรษะช้าๆและรูม่านตาของเขาก็หดลง

 

เมื่อเห็นงูยักษ์ปรากฏอยู่ข้างหลังเขา ลวดลายบนร่างกายของมันเหมือนกับงูกลีบดอกไม้เมื่อตะกี้ แต่ขนาดก็ใหญ่ขึ้นไปอีก

 

ความวิตกกังวลในใจรุนแรงขึ้นจนถึงขีดสุด นี่คงเป็นที่มาของความวิตกกังวลนั้น ตอนนี้เราควรทำอย่างไร? มันยากที่จะวิ่งหนี