ตอนที่52 หวังว่าจะได้พบกันอีก

ทั้งสองรีบวิ่งไปที่ด้านใต้ของหุบเขาด้วยความรวดเร็ว มีเพียงเศษหินและส่วนที่เหลือคือโครงกระดูก ในนั้น มีโครงกระดูกที่โดดเด่นเป็นพิเศษโดยมีร่องรอยของเนื้อสดอยู่ สะท้อนให้เห็นน่าจะถูกกินไปได้ไม่นาน

 

เมื่อเห็นโครงกระดูกนี้ ทังตันจำได้ทันที นี่คืองูยักษ์ในวันนั้น โดยมีเกล็ดอยู่ข้างๆตัวมัน ง่ายมากที่จำได้

 

พี่ นี่คือศพของงูยักษ์ รีบหาเร็ว ศพของหลิงฉวนอยู่ที่ไหน? ทังตันส่งเสียงอุทานและพูดกับทันจุน แล้วค้นหาไปรอบ ๆ แต่หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ค้นหาไปทั่ว แต่ก็ไม่พบศพของหลิงฉวน พบแต่เศษผ้า หลังจากที่ทังตันยืนยันแล้วว่านี่คือเสื้อผ้าที่หลิงฉวนสวมอยู่

 

ทังตัน เราอาจจะมาสายเกินไป ร่างกายของเขาถูกสัตว์ร้ายพรากไป ทังจุนมองไปที่ทังตัน และพูดเบา ๆ เพราะกลัวว่าน้องสาวคนนี้จะอาละวาด เพราะก่อนหน้านี้เขาเคยโดนมาก่อน

 

ทังตันจับเสื้อผ้าของหลิงฉวน หันหลังให้ทังจุน ทังจุนมองไม่เห็นสีหน้าบนใบหน้าของเธอ แต่รู้สึกได้เพียงร่างกายที่สั่นเทาของเธอ

 

…

 

วันต่อมา ทั้งสองออกจากก้นหุบเขาและที่นั่นมีหลุมฝังศพใหม่ปรากฏขึ้น ซึ่งเขียนว่าหลุมฝังศพของพี่ชายหลิงฉวน ผู้เขียนน้องสาวทังตัน

 

ผ่านไปไม่กี่วัน ศพของงูยักษ์ก็ถูกหลิงฉวนกินหมดไป มองไปที่โครงกระดูกตรงหน้า มีความรู้สึกที่น่าทึ่งใจปรากฏขึ้นในดวงตาของหลิงฉวน

 

ผมกินงูยักษ์ตัวนี้แบบดิบๆ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดในใจ ไม่คิดมาก่อนว่าผมจะเคยชินกับชีวิตของคนป่าดูดเลือดกินเนื้อดิบ นี่เป็นสิ่งที่มนุษย์ธรรมดาทำหรือ?

 

หลิงฉวนส่ายหัว ไม่ว่าเขาจะคิดอะไร ตอนนี้ก็จบลงไปแล้ว บางครั้งผมก็แปลกจริงๆ ผมไม่เคยรู้สึกแบบนั้นเมื่ออยู่กับทังตัน ตอนนี้ผมอยู่คนเดียวและผมรู้สึกว่าผมสามารถทำทุกอย่างได้ ด้วยหัวใจที่เย็นชา ตัวเองยังคงเป็นมนุษย์อยู่ใช่ไหม? หลิงฉวนถามตัวเองในใจ

 

เหตุใดจึงไม่สนใจสิ่งมีชีวิต แม้แต่มนุษย์ก็เช่นกัน หลังจากนั้นไม่นาน ความคิดของเขาก็กลับมาสู่ความเป็นจริงอีกครั้ง

 

ตอนนี้ไม่มีอาหารแล้ว นึกว่าศพขนาดใหญ่เช่นนี้สามารถกินได้หลายวัน แต่ต่อมาหลิงฉวนพบว่าสามารถเพิ่มประสิทธิภาพในการฝึกฝนวิชามังกรดูดเลือดของเขาได้ วิชามังกรดูดเลือดค่อย ๆ โคจรอย่างช้า ๆ ในร่างกายของเขา

 

และหลิงฉวนก็เอาแต่กินเนื้อและเลือดของงูยักษ์ ใช้เวลาไม่นาน เขาก็พบว่าศพของงูยักษ์นั้นถูกกินไปหมดแล้ว เหลือเพียงโครงกระดูกที่ว่างเปล่า

 

ตอนนี้จำเป็นต้องไปแล้ว! โชคดีที่ตอนฝึกฝนวิชา บาดแผลบนขาก็หายเป็นปกติแล้ว เขาเหลือบมองไปที่งูยักษ์จากนั้นก็มองไปที่เขาเอง

 

เสื้อผ้าบนร่างกายขาดสะบั้นไปแล้ว เขาฉีกเสื้อผ้าออกและนำเกล็ดหนังของงูมาคลุมตัว และเดินทางออกจากหุบเขา

 

…

 

ใช้เวลาไม่นานพี่น้องทังตันก็มาถึงก้นหุบเขา มาถึงหลังจากหลิงฉวนออกไปนิดเดียวก็เลยไม่พบกัน

 

แต่ถ้าหากพวกเขาได้พบกันอีกครั้ง แล้วตอนนั้นพวกเขายังเป็นเพื่อนกันอยู่หรือเปล่า?

 

หลิงฉวนเดินเล่นในป่าแห่งความตาย ครั้งนี้แตกต่างจากตอนที่เขาเข้ามาครั้งแรก ตอนที่เขาเข้ามาครั้งแรกไม่รู้เรื่องอะไรเลย ไม่รู้ว่าโชคดีหรืออะไรที่สัตว์ร้ายไปรวมตัวกันที่ชั้นกลางก็เลยยังมีชีวิตอยู่

 

ตอนนี้ หลิงฉวนได้รับรู้ป่าแห่งความตายมากขึ้นแล้ว แต่เขาก็ยังแสดงอาการไม่สนโลก เพราะเขาฝึกฝนวิชามังกรดูดเลือด

 

หลังจากฝึกฝนวิชานี้ หลิงฉวนพบว่าตัวเองมีรู้สึกกระหายเลือดตลอดเวลา หลังจากผ่านเวลาไปได้สักช่วง ตัวเองก็จะต้องการดูดเลือดปริมาณหนึ่ง มิฉะนั้นเขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะกลายเป็นอะไรในภายหลัง

 

ในป่าแห่งความตายนี้ สิ่งที่มีเยอะที่สุดก็คือสัตว์ร้าย หลังจากทดลองกับงูกลีบดอกไม้แล้ว เลือดของสัตว์ร้ายก็สามารถเพิ่มพลังได้อีกด้วย

 

สัตว์ร้ายตลอดปีที่ผ่านมาไม่รู้ว่ากินมนุษย์ไปตั้งหลายต่อหลายคนแล้ว ให้ผมมาล้างแค้นหน่อยเถอะ! กินพวกมัน

 

โห! เงาดำกำลังบินไปหาหลิงฉวน มองดีๆ ตาของหลิงฉวนก็มีแสงสีแดงที่ดุร้าย ยื่นมือคว้าเงาดำโดยไม่ได้หันหัวเลยแม้แต่นิด แล้วกัดลง

 

…

 

ทังตันเดินตามหลังทังจุน ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ ไม่ได้พูดเลยสักประโยคระหว่างทาง ทังจุนเห็นสภาพแบบนี้ ก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี โดยทั่วไปผู้ชายก็ไม่ถนัดที่จะปลอบใจคนอื่น คิดได้อยู่พักหนึ่ง ทังจุนก็ตัดสินใจพูดออกมา ทังตันเราอยู่ในป่านี้มาเป็นเวลาไม่สั้นแล้ว รีบทำภารกิจให้เสร็จแล้วกลับตระกูลกัน!

 

ทังจุนรู้ว่าตอนนี้พูดถึงเรื่องนี้อาจจะฟังเศร้า แต่เขาจำเป็นต้องพูด ป่าแห่งความตายแห่งนี้เต็มไปด้วยอันตราย ถ้าอยู่นานกว่านี้ อาจจะได้อยู่ที่นี่ตลอดไป แต่ปล่อยให้หลิงฉวนอยู่ที่นี่คนเดียวเหรอ? เมื่อได้ยินคำพูดของทังจุน ทังตันก็ตัวสั่นพร้อมกับเงยหน้าขึ้นด้วยความเศร้าหันไปถามทังจุน ฉันรู้ว่าเธอไม่สบายใจ แต่ที่นี่คือโลกของสัตว์ร้าย ถ้าคุณต้องการอยู่เป็นเพื่อน คือตายอยู่ที่นี่เหรอ? ครั้งนี้เรากลับกันไปก่อน เธอก็ฝึกฝนให้เก่ง ทีหลังมาที่นี่บ่อยๆก็เพียงพอแล้ว!