ตอนที่54 เจ้าแห่งป่าความตาย

ไม่นาน ทั้งสองก็หายเข้าไปในป่า ทังตันยืนขึ้นและวิ่งเข้าไปในทุ่งสมุนไพร เมื่อมองไปที่หญ้าหุบเขาลิงตรงหน้าเธอ ดวงตาของทังตันก็มีไฟขึ้น นี่มันมีอายุมากกว่า 50 ปี ถ้านำกลับไปได้ก็คงได้รางวัลมากมาย ตัวเองก็จะแข็งแกร่งขึ้นและวันหลังสามารถมาที่นี่เยี่ยมหลิงฉวนได้บ่อย ๆ เขาอยู่ที่นี่คนเดียวต้องเหงามากแน่เลย

 

ลังเลไม่นาน ทังตันรู้ว่าผ่านไปนานสถานการณ์จะเปลี่ยนได้ จึงรีบเด็ดหญ้าหุบเขาลิงทันดี หยิบกล่องหยกออกมาจากอ้อมกอดของเธอและค่อยๆใส่หญ้าหุบเขาลิงลงในกล่องหยกนี้ กล่องนี้สามารถมั่นใจได้อย่างเต็มที่ว่าประสิทธิภาพของหญ้าจะไม่สูญหายไป

 

หลังจากเสร็จสิ้น ก็วิ่งกลับไปอีกครั้ง ยิงพลุไฟขึ้นไปบนท้องฟ้า ไม่มีกีดขวางใด ๆ ในกระบวนการ ทุกอย่างมันราบรื่นอย่างน่าประหลาดใจ!

 

ในเวลานี้ทังจุนและลิงยักษ์กำลังไล่ตามกัน ไม่คาดคิดว่าเจ้าตัวใหญ่นี้วิ่งเป็นเส้นตรงไม่ช้าเลยและตนเองก็ไม่สามารถหนีพ้นไปได้

 

เมื่อทังจุนมองกลับไป รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา ดูเหมือนว่าทังตันจะสำเร็จแล้ว เด็ดหญ้าหุบเขาลิงมาได้ ตอนนี้เพียงแค่เขากำจัดลิงตัวใหญ่เท่านั้นก็พอแล้ว เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ทังจุนก็เปลี่ยนทิศทาง โดยไม่วิ่งไปตามเส้นตรงอีกต่อไป

 

เมื่อกี้วิ่งเพื่อยืดระยะห่างทางไกล เพื่อให้เวลากับทังตันเพียงพอที่จะทำภารกิจได้สำเร็จ

 

ทังจุนมุดตัวลงและเข้าไปอยู่ในพุ่มไม้ข้างๆ ที่จริงในผืนป่ามันควรเป็นโลกของลิง แต่ตัวนี้ใหญ่เกินไป ต้นไม้รอบ ๆ ก็รับน้ำหนักไม่ไหว นี่เป็นสิ่งที่น่าหดหู่ที่สุดเกี่ยวกับลิงยักษ์แห่งภูเขาที่มาถึงรอบนอก และตอนนี้ปล่อยให้ผู้ชายคนนี้หนีไปได้อีกแล้ว

 

หลังจากที่ทังจุนมุดเข้าแล้วเขาก็โน้มตัวไปข้างหน้าและมองไปข้างหลัง ลิงยักษ์มองไม่เห็นทังจุน มันจึงหยุดไล่ล่าเขา และยืนงง

 

เช่นเดียวกับทังจุน เขาใช้เวลานี้วิ่งกลับไป สักพักเขาก็กลับมาหาทังตัน

 

ทังจุนหยิบกล่องหยกที่ทังตันยื่นให้และเปิดดู รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเขา ไปกันเถอะ! เราสามารถกลับไปได้แล้ว

 

อืม ได้

 

ลิงยักษ์แห่งภูเขาโกรธมาก ปล่อยให้มนุษย์ที่น่ารังเกียจหนีไปได้อีกครั้ง ถ้ามันกล้ามาอีกจะจับกินแน่นอน

 

มันกลับไปที่ทุ่งสมุนไพร กวาดมองไปรอบๆอย่างเคย

 

โฮโฮ ทังทั้งสองได้ยินเสียงคำรามจากด้านหลังและยิ้มให้กัน

 

ดูเหมือนว่าลิงจะกลับไปที่ทุ่งสมุนไพรแล้ว

 

เร่งความเร็ว และวิ่งไปข้างหน้าอีกครั้ง

 

หยุด มีใครบางคนกำลังมา ทังจุนก็อุทานออกมา

 

อะไร? คน? มีใครอยู่ที่นี่อีกเหรอ? เมื่อได้ยินสิ่งที่ทังจุนพูด ก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย

 

ทังจุนส่ายหัว พี่ไม่รู้เหมือนกัน มีคนกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ เราหยุดดูกันก่อน

 

ทั้งสองหยุดทันที และซ่อนตัวอยู่ในพงหญ้า หลังจากนั้นไม่นานร่างสีแดงก็ปรากฏขึ้นในสายตาของทั้งสองคน ทั้งตัวถูกคลุมด้วยหนังสัตว์ ผมสีแดงและใบหน้าของเขาไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจน เนื่องจากวิ่งอย่างรวดเร็ว

 

เมื่อเห็นคนที่เดินผ่านต้นไม้ข้างหน้า เขาก็รู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายมองมาที่ตัวเอง แต่เขาก็วิ่งตรงไปข้างหน้าโดยไม่หยุด มองไปในทิศทางของลิงยักษ์แห่งภูเขา

 

หลังจากที่ชายคนนั้นจากไป ทังจุนก็ค่อยๆลุกขึ้นยืน สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึม คนนี้แข็งแกร่งมาก คาดว่าพี่ไม่ใช่คู่ต่อสู้

 

สำหรับทังตันที่อยู่เบื้องหลังทังจุนในตอนนี้ เกิดความสงสัยอยู่บนใบหน้าของเธอ คน ๆ นั้นให้ความรู้สึกคุ้นเคยกับตัวเอง แต่ก็เหมือนคนแปลกหน้า นี่มันอะไรกัน

 

หลังจากเฝ้าดูอยู่ครู่หนึ่ง ทั้งสองก็วิ่งออกไปอีกครั้ง คราวนี้ภารกิจสมบูรณ์แบบและไม่จำเป็นต้องอยู่ในสถานที่บ้าบอแห่งนี้อีกต่อไป

 

หลิงฉวนเห็นพวกเขาสองคนเมื่อครู่และจำได้ว่าหนึ่งในนั้นคือทังตัน เธอสบายดีก็โอเคแล้ว

 

หลังจากวิ่งไปสักพัก ก็เห็นลิงตัวใหญ่ตรงหน้ากำลังจะบ้าคลั่งและฟาดด้วยแท่งหินในมือของเขาอย่างดุเดือด มีความเยาะเย้ยที่มุมปากของเขา ให้ผมได้กินเลือดแกเถอะ!

 

คราวนี้ตายแน่ ข้าจะต้องถูกฆ่าอย่างแน่นอน หญ้าหุบเขาลิงนี้เป็นของที่หัวหน้าของชั้นแกนกลางต้องการ ซึ่งส่งข้ามาเป็นทหารรักษาการณ์ แต่ตอนนี้ข้าทำมันหาย คราวนี้เป็นปัญหาใหญ่แล้ว ลูกพี่คนนั้นไม่ใช่คนใจดี เขาจะต้องลงโทษข้าแน่ถ้าเขาไม่พอใจ แล้วจะทำไงดีล่ะ? ลิงยักษ์แห่งภูเขาพยายามคิดเรื่องนี้ แต่ก็คิดวิธีที่ดีไม่ได้ นี่คือ เสียงแผ่วเบาดังมาและเสียงนั้นไม่ดังแต่ชัดเจนถึงหูของเขา

 

ให้ผมกินแกเถอะ! น้ำเสียงเยือกเย็น ไม่มีอารมณ์ใด ๆ ลิงยักษ์แห่งภูเขาตัวสั่น แม้ว่ามันจะเป็นสัตว์ร้าย ก็มีอารมณ์  แต่เสียงนี้เหมือนมาจากนรก ทันใดนั้น ขนลุกทั่วทั้งร่างดูเหมือนเม่น

 

ลิงยักษ์แห่งภูเขาหันหน้าไปมอง แล้วเห็นสิ่งมีชีวิตยืนอยู่ไม่ไกล บอกว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิตเพราะเขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร มันเป็นร่างของมนุษย์ แต่ออร่าดุร้ายที่เปล่งออกมานั้นแข็งแกร่งกว่าสัตว์ร้ายสะอีก หรือคนนี้เป็นหัวหน้าที่แก่นกลางหรือเปล่า? ทำไมเขารู้เร็วจัง เป็นไปไม่ได้ ถ้าเป็นเขาจริง เขาคงดักหญ้าหุบเขาลิงกลับมาแล้ว