ตอนที่57 ระลึก

น้ำตกขนาดใหญ่ไหลลงมาจากท้องฟ้า ภายในถ้ำริมน้ำตก หลิงฉวนมองเห็นทิวทัศน์ที่คุ้นเคยตรงหน้า รู้สึกทอดถอนใจ ตนเองได้บังเอิญพบกับทังตันที่นี่ และทุกสิ่งทุกอย่างหลังจากนั้นจึงเกิดขึ้นด้วยเหตุนี้ คิดไม่ถึงว่าวันแรกที่ตนเองเข้ามาในจุดที่ลึกเช่นนี้จะยังไม่ถูกฆ่าสังเวย โชคดีจนไม่มีอะไรจะต้องพูดจริง ๆ

เมื่อคิดอย่างรอบคอบ นี่ยังไม่ถึงสิบวันเลยด้วยซ้ำ แต่ตนเองกลับรู้สึกเหมือนผ่านไปสิบกว่าปีแล้ว ร่างกายเกิดการเปลี่ยนแปลงนับไม่ถ้วน ปัญหาของวิทยายุทธที่กลุ้มใจมาตลอดก็หาทางออกได้แล้ว ตอนนี้จุดที่ตนเองอยู่ใกล้จะถึงจุดที่ลึกที่สุดที่มนุษย์เคยเข้าไปสำรวจ คิดดูแล้วถือว่าตนเองก็เป็นคนที่แข็งแกร่งคนหนึ่ง!

มองดูคราบเลือดบนร่างกายของตนเอง ดูเหมือนตั้งแต่เข้ามาในป่าแห่งความตายนี้ ตนเองยังไม่เคยได้อาบน้ำเลย มองดูน้ำตกด้านนอก ที่บริเวณใต้น้ำตก มีบึงน้ำขนาดเล็กอยู่ หลิงฉวนจึงกระโจนไปข้างหน้า “ตูม” ในทะเลแห่งจิตสำนึกของตนเอง ทุกวันตนเองสามารถว่ายน้ำใต้ท้องทะเลได้สักระยะเวลาหนึ่ง เขาพบว่า เมื่ออยู่ในทะเลเลือด ตนเองจึงเข้าใจเคล็ดลับของวิชามังกรดูดเลือดได้อย่างรวดเร็ว และเป็นเพราะแบบนี้ เขาจึงได้เรียนรู้การว่ายน้ำ น้ำในบึงมีความรู้สึกเล็กน้อย แต่กลับไม่เย็นเยือก

หลิงฉวนดึงเกล็ดออกมาจากร่างกายของตนเองก่อน เกล็ดนี้ได้มาจากงูยักษ์โดยตรงและใช้บนร่างกายของตนเอง ซึ่งด้านบนนั้นเต็มไปด้วยคราบเลือด หลังจากทำความสะอาดเกล็ดเรียบร้อย จึงนำไปผึ่งไว้ที่ต้นไม้ด้านข้าง และกระโดดลงน้ำอีกครั้ง เห็นเพียงน้ำในบึงค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง จากนั้นภายใต้การชะล้างของน้ำตก จึงกลับมาใสสะอาดอีกครั้ง

“ตูม” หลิงฉวนกำลังดำอยู่ใต้ผิวน้ำ มีเสียงดังขึ้นมา มีคนลงมาในน้ำเหรอ？หลิงฉวนลอยขึ้นไปอย่างช้า ๆ มองขึ้นไปด้านบน เห็นเป็นร่างอ่อนช้อยงดงามร่างหนึ่ง หรือว่าจะเป็นผู้หญิง？หลิงฉวนไม่ลังเล ลอยตัวขึ้นไปต่อ สุดท้ายได้ยินเสียงร้องดังมาก ตามมาด้วยเสียงฝ่ามือ

นาทีต่อมา หลิงฉวนมองสาวน้อยตรงหน้าอย่างหมดคำพูด และลูบรอยฝ่ามือบนแก้มของตนเอง การตบหน้านี้ไม่เบาเลยจริง ๆ ！ร่างกายของตนเองแข็งแกร่งมาก แต่ถึงตอนนี้ยังรู้สึกเจ็บเบา ๆ

“เธอไม่จำเป็นต้องมีที่ปฏิกิริยาโอเวอร์แบบนี้เลยนะ” หลิงฉวนเห็นทั้งสองคนไม่มีใครพูด และเหตุการณ์ก็กระอักกระอ่วน จึงเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาก่อน ส่วนสาวน้อยก็เหลือบมองหลิงฉวน เธอไม่พูดอะไร เพียงแค่จ้องมองอย่างถมึงทึง

“เฮ้ นี่เธอพอได้หรือยัง？ไม่ใช่แค่เห็นนิดหน่อยหรือไง？ มีความจำเป็นไหมเนี่ย？” เมื่อสักครู่ตอนเห็นเด็กผู้หญิงคนนี้ สิ่งแรกที่ตนเองนึกถึงคือเลือดของเธอไม่รู้ว่ามีรสชาติอย่างไร ไม่มีความคิดอื่นจริง ๆ พูดจบก็เดินออกจากถ้ำข้างน้ำตก

เธอได้ยินคำพูดของหลิงฉวน สาวน้อยอึ้งไปทันที “นายหยุดเดี๋ยวนี้นะ”

หันกลับมามองเธอ ด้วยแววตาเย็นชาอย่างยิ่ง: “มีธุระอะไรอีก？หรือเธอยังคิดจะฆ่าฉันด้วย？” เดิมทีสาวน้อยโกรธมากอยู่แล้ว หลังจากเห็นสายตาของหลิงฉวน ก็หดหัวลงอย่างไม่คาดคิด รู้สึกเหมือนถูกหลิงฉวนขู่ให้เสียขวัญ : “ฉันฉันเธอเธออะไรกัน？ มีอะไรก็พูดมาสิ” หลิงฉวนพูดด้วยสายตาเคร่งขรึมต่อ ในใจรู้สึกเบิกบาน คิดไม่ถึงว่าตนเองจะน่ากลัวขนาดนี้ นี่ก็เป็นแค่สาวน้อยคนหนึ่งเท่านั้น เรื่องนี้แก้ไขแบบนี้แล้วกัน！เขาไม่อยากเก็บปัญหาความสัมพันธ์อะไรเอาไว้

ทุกครั้งที่ตนเองเห็นเด็กผู้หญิง ร่างนั้นจะแวบขึ้นมาในใจ หลังจากเห็นเด็กผู้หญิงเหล่านั้น มากที่สุดมีเพียงแค่ความห่วงใย แต่กลับไม่มีความรู้สึกระหว่างชายหญิง แต่ตนเองคิดไม่ออกมาตลอดว่าร่างนั้นแท้จริงแล้วเป็นใครกันแน่！มองเห็นท่าทางหวาดกลัวของเด็กผู้หญิงคนนั้น คิดไม่ถึงว่าจะไม่กล้าพูดออกมาสักคำ

น้ำเสียงผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย : “เธอมีธุระอะไรก็พูดมาเถอะ ไม่อย่างนั้นฉันต้องไปแล้วนะ” ได้ยินคำพูดของหลิงฉวน สาวน้อยเงยหน้าขึ้นมาอย่างช้า ๆ ฉันเธอหลิงฉวนรู้สึกหมดคำพูด : “แท้จริงแล้วจะพูดอะไรกันแน่ ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพูด เธอเป็นใครกันแน่？”

ในขณะนั้นเอง สาวน้อยเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ สีหน้าดีใจ: “ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร เมื่อฉันตื่นขึ้นก็มาอยู่ที่นี่แล้ว”

ฟังถึงตรงนี้ สีหน้าของหลิงฉวนดูแปลกไปเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าโลกจะกลมเช่นนี้ ในไม่ช้าก็ได้เจอกับคนที่สูญเสียความทรงจำเหมือนกับตนเอง

“เธอจำอะไรไม่ได้เลยจริง ๆ เหรอ？ “

“ใช่”

ได้ฟังคำพูดของสาวน้อย ก็นึกถึงเรื่องของตนเองในตอนนั้น

ราวกับจำอะไรไม่ได้เลย หลิงฉวนคนนี้หรือพี่หลิงยู่เทียนคนนั้นบอกกับตนเอง ไม่รู้ว่านี้เป็นชื่อของตนเองหรือเปล่า หลิงฉวนหันมา ตอนนี้เขาก็ไม่ได้มีความต้องการจะออกไปข้างนอก จึงเดินกลับไปที่ที่เคยนั่งอย่างช้า ๆ และนั่งลงไปอีกครั้ง : “งั้นเธอจำได้ไหมว่าเธอชื่ออะไร ？ “

สาวน้อยเห็นหลิงฉวนนั่งลง ใบหน้าปรากฏความดีใจ เพียงแต่ได้ยินสิ่งที่หลิงฉวนถามในเวลาต่อมา สีหน้าก็หมองหม่นลงอีกครั้ง เธอส่ายหน้า: “ฉันตื่นขึ้นมาเมื่อวาน ตื่นขึ้นมาปุบก็อยู่ที่นี่เลย ไม่รู้เรื่องอื่นเลยสักนิด “