ตอนที่67

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ฮวงมองดูก้อนเลือดขนาดใหญ่ตรงหน้าอย่างพึงพอใจ เปลวไฟสีดำปรากฏขึ้นภายใต้เลือด เห็นเพียงลมปราณลอยขึ้นมาจากเลือด ส่วนก้อนเลือดก็มีขนาดเล็กลงอย่างช้า ๆ ผ่านไปอีกสักพัก “โรซา เสร็จธุระแล้ว ฉันกลับก่อนนะ” โรซาที่เฝ้ารออยู่ด้านนอกประตูตลอดได้ยินเสียงดังออกมาจากในห้อง จึงรีบเปิดประตูเข้าไป แต่ไม่พบร่างของฮวงด้านในแล้ว มีเพียงใบหน้าขาวซีดนอนอยู่บนเตียง

หลิงฉวนมองดูฉากตรงหน้า รู้สึกหมดคำพูด ทุกครั้งหลังจากที่ตนเองได้รับบาดเจ็บจนหมดสติไปจะมาที่ตรงนี้ ใช่แล้ว ที่นี่คือมหาสมุทรสีแดงอันไร้ขอบเขต ส่วนตัวเขา ยังคงอยู่บนเกาะกลางทะเลแห่งนั้น มุมปากของหลิงฉวนยกขึ้น นอนเล่นอยู่บนชายหาดอย่างน่าเบื่อ กลับไปที่การต่อสู้ครั้งก่อน สุดท้ายตนเองน่าจะสลบไป ส่วนอีกฝ่ายยังเหลืออีกหนึ่งคน แต่มองดูสภาพในตอนนี้ของตนเอง น่าจะไม่โดยสังเวย ทำไมคนนั้นถึงไม่ฆ่าตนเองนะ ไม่รู้ว่าหนิงจะหนีออกไปจากป่าแห่งความตายได้หรือเปล่า หวังว่าเธอจะปลอดภัย!

หลิงฉวนไม่ได้สังเกตเห็น เปรียบเทียบทะเลเลือดตรงหน้ากับก่อนหน้านี้ ผิวน้ำดูตื้นขึ้นกว่าเดิมมาก และฟองคลื่นก็ไม่เยอะเหมือนเมื่อก่อน การต่อสู้ในครั้งนี้ หลิงฉวนใช้ร่างกายของตนเองมากเกินไป เลือดตรงบริเวณหัวใจนั้น ไม่รู้เมื่อไหร่ถึงจะสามารถเพิ่มกลับมาได้ คิดไปคิดมา หลิงฉวนค่อย ๆ จมดิ่งไปสู่การหลับใหล เขาเหนื่อยมากเกินไป แม้อยู่ภายในห้วงแห่งสติก็ยังสามารถหลับได้

“เสี่ยวฉวน ทำไมยังไม่ตื่นอีก ถ้ายังไม่ตื่นเดี๋ยวจะสายเอานะ!”

“แม่ ผมขอนอนอีกพักหนึ่ง ง่วงจะตายอยู่แล้ว เมื่อคืนทำการบ้านดึกมากเลยครับ!”

หลิงฉวนดึงผ้าห่มมาคลุมโปง เสียงดังมาจากในผ้าห่ม หลี่หยิงมองเห็นท่าทางของหลิงฉวนก็ส่ายหน้าไปมา หันตัวเดินลงไปข้างล่าง

“เสี่ยวฉวนยังไม่ตื่นอีกเหรอ?” หลิงเทียนมองเห็นหลี่หยิงเดินลงมาคนเดียวจึงเอ่ยถาม “เจ้าลูกคนนั้น บอกว่าเมื่อคืนทำการบ้านดึกไปหน่อย เลยขอนอนต่ออีกสักพัก”

“ไม่ได้นะ ขืนต่อเวลาออกไปแบบนี้ต้องสายแน่ ๆ ผมจะไปปลุกเขาให้ตื่นเอง!”

ได้ยินเสียงพ่อขึ้นมาชั้นสอง หลิงฉวนตกใจตื่น กระโดดขึ้นจากเตียง ปึง! ประตูถูกเปิดออก หลิงฉวนเงยหน้าขึ้น มองเห็นใบหน้าจริงจังของพ่อ “พ่อครับ ผมตื่นแล้ว” หลี่หยิงเห็นเพียงหลิงฉวนพรวดพราดลงมาชั้นล่างอย่างเร่งรีบ คว้าขนมปังแผ่นหนึ่งและออกจากประตูบ้านไป “อาฉวน ทำไมถึงสายแบบนี้นะ?”

เหลือบมองเวลาที่ตอนนี้มีไม่มากแล้ว หลิงฉวนพยายามวิ่งไปทางโรงเรียนอย่างสุดกำลัง ในขณะนั้นมีเสียงดังขึ้นมา “หยางเจิ้น นายขับรถแล้ว พาฉันไปด้วยคนสิ ใกล้จะสายแล้ว นายมองไปที่ถนนสิ ด้านหน้ามีคน รีบเบรกรถเร็วเข้า” เอี๊ยด! เสียงเบรกรถอย่างกะทันหันดังขึ้น “นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“ฉันไม่เป็นอะไร” หลิงฉวนเงยหน้าขึ้น “อันหนิง!”

“หือ นายรู้จักฉันด้วยเหรอ?” ฉากเปลี่ยนไป ตรงหน้ากลายเป็นมืดมิดลงอย่างช้า ๆ ร่างจำนวนหนึ่งปรากฏให้หลิงฉวนเห็นตรงหน้า “พ่อ แม่ หยางเจิ้น อันหนิง” หลิงฉวนตะโกนออกมา แต่ราวกับว่าร่างเหล่านั้นไม่ได้ยินที่หลิงฉวนตะโกน

พวกเขาหันตัวเดินไป หันหลังให้กับหลิงฉวน เดินออกไปยังทิศทางที่ไกลโพ้น “เฮ้ พ่อแม่ ทั้งสองคนไม่ต้องการผมแล้วเหรอ？หยางเจิ้น นายทำอะไรของนาย？อันหนิง ทำไมถึงไม่สนใจฉัน？” หลิงฉวนวิ่งไล่ตามทิศทางของทั้งสี่คน แต่ไม่ว่าหลิงฉวนจะเพิ่มความเร็วเพียงไหน ก็ไม่สามารถตามทั้งสี่คนตรงหน้าได้ทัน ทำได้เพียงมองแผ่นหลังของทั้งสี่คนค่อย ๆ เลือนรางไปกับตา มลายหายไป

“ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้เลย” ภายในวิหารที่อยู่ไม่ไกลจากหลิงฉวน ทั้งสองคนมองดูเลือดของหลิงฉวนถูกฮวงดูดไปทีละน้อย และเอ่ยอย่างทอดถอนใจ “เลือดเหล่านี้เป็นตัวเชื่อมโยงอย่างเดียวกับตัวตนของเขาก่อนหน้านี้ ต่อจากนี้เป็นต้นไป เขาจะไม่ใช่หลิงฉวนคนเดิมอีกแล้ว”

“แต่เลือดในร่างกายของเขาไม่เพียงพอที่จะบำเพ็ญตบะมังกรดูดเลือดของข้า ตอนนี้ทำได้เพียงต้องพึ่งเจ้า”

“อืม”

ภายในพื้นที่สีดำ มองดูทิศทางที่พวกเขาจากไป หลิงฉวนนั่งนิ่งอยู่บนพื้น “ทำไม？ นี่เกิดอะไรขึ้น？ ทำไมพวกเขาถึงไม่สนใจฉัน？ พ่อแม่ อันหนิง พ่อแม่!”

“เอ๋ เมื่อสักครู่เกิดอะไรขึ้น” หลิงฉวนลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหัน มองฉากตรงหน้า และจับใบหน้าของตนเอง พบว่าบนใบหน้าของตนเองเปียกเล็กน้อย นี่มันน้ำตาเหรอ? ก่อนหน้านี้เหมือนตนเองจะอยู่ในทะเลเลือดนั่น หลังจากนั้นก็หลับไป แต่ตรงหน้ามันคือเหตุการณ์อะไรกันนะ ทำไมฉันถึงร้องไห้? เพียงแค่รู้ว่าเหมือนกับสูญเสียอะไรไป

ณ สถานที่ที่อยู่ไกลโพ้น หัวใจของหลี่หยิงเต้นแรงขึ้นมาฉับพลัน “เมื่อสักครู่เป็นอะไรไปนะ หัวใจของฉันก็ไม่ได้เป็นโรคอะไรสักหน่อย!” ได้ยินคำพูดของหลี่หยิง หลิงเทียนเดินเข้ามา “คุณเป็นอะไรเหรอ？”

“เปล่าหรอก เพียงแค่รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ” ได้ยินคำตอบของหลี่หยิง หลิงเทียนแปลกใจ เมื่อสักครู่ตนเองก็รู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อย เพียงแต่เขาไม่ได้พูดออกมา

“มีเวลาก็ไปให้หมอตรวจสักหน่อย ผมมีธุระต้องออกไปข้างนอก คืนนี้ไม่กลับมานะ ” สามารถทำให้พวกเขาสองคนรู้สึกแบบนี้ได้ น่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับลูกชาย ต้องไปถามบรรพชนท่านนั้นสักหน่อย