ตอนที่15 อันหนิงหญิงสาวที่น่ารัก

เสียงดัง โคร่ม!!

 

หลิงฉวนถูกชนปลิวออกไป

 

หญิงสาวตะโกนและรีบวิ่งไปทางหลิงฉวน ยกหัวของหลิงฉวนไว้บนตักของเธอ

 

“คุณโอเคไหม? อย่าตายนะ ฉันจะรีบเรียกรถพยาบาลมาให้”

 

หยางเจิ้นหยุดรถและรีบวิ่งลงมาทันที “อาฉวนเป็นไงบ้าง?”

 

หญิงสาวดูโกรธเมื่อเห็นหยางเจิ้นวิ่งลงมา “คุณขับรถยังไงเนี่ย? ไม่มีตาเหรอ? ไม่เห็นคนรึยังไง? ถ้าเขาไม่ช่วยฉัน คนที่นอนอยู่ตรงนี้ก็ต้องเป็นฉันแล้ว!”

 

“เอิ่ม! ผมขอโทษ.. ตอนนี้คุณให้ผมดูอาการอาฉวนเพื่อนผมก่อนได้ไหม”

 

“นี่เป็นความผิดของฉันเหมือนกัน ตราบใดที่เขายังสบายดี มีชีวิตรอด ฉันยอมให้ชดใช้ทุกอย่างเลย ได้ไหม?”

 

“ผมไม่เป็นไร ยังปกติดีอยู่ แค่เกือบตายเอง..!”  หลิงฉวนลืมตาขึ้นมาและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ

 

“คุณไม่เป็นไร ดีเหลือเกิน ฉันเกือบทำคนอื่นตายแล้วไหมหล่ะ!” หญิงสาวได้ยินเสียงของหลิงฉวนจึงร้องออกมาอย่างมีความสุข และกอดไปที่หัวของหลิงฉวน

 

ตอนนี้หลิงฉวนรู้สึกดีมาก รู้สึกได้ถึงความนุ่มนวลที่ถูกับใบหน้าของเขา ไม่ต้องพูดถึงว่ามันสบายแค่ไหน ราวกับว่าความเจ็บปวดจากรถชนเมื่อกี้หายไปหมดแล้ว!

 

“นุ่มมาก!” หลิงฉวนเผลอพูดหลุดปากออกมาโดยไม่รู้ตัว

 

และด้วยทั้งสองที่อยู่ใกล้กันมาก ไม่มีระยะห่างระหว่างหลิงฉวนกับหญิงสาวคนนี้เลยสักนิด เธอจึงได้ยินเสียงคำพูดของหลิงฉวนชัดเจน

 

เธอจึงรีบผลักหลิงฉวนออกไปทันที!

 

จนหัวของหลิวฉวนกระแทกพื้นเต็มๆ “โอ้ยย เจ็บ!”

 

ศีรษะของหลิงฉวนกระแทกกับพื้นโดยตรง ในตอนนี้เรียกได้เลยว่า แผลเก่าไม่เป็นไรแผลใหม่เจ็บไปทั้งทรวง

 

“ฉันขอโทษ? ฉันไม่ได้ตั้งใจ” ผู้หญิงคนนี้ยกหัวของหลิงฉวนขึ้นมาอีกครั้ง

 

“ไม่เป็นไร ผมโอเค แค่เจ็บนิดหน่อย เสี่ยวเจิ้น ช่วยดึงผมขึ้นมาหน่อย!” หลิงฉวงหันไปมองหยางเจิ้นและพูด เพราะไม่อยากเจ็บตัวเพิ่ม

 

หยางเจิ้นกำลังมองสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างหลิงฉวนกับหญิงสาว เขาอยากจะหัวเราะออกมา แต่ไม่กล้าหัวเราะเพราะเขายังติดค้างผู้หญิงคนนี้อยู่! ถ้าหัวเราะอีกสักพักเธอคงจะจัดการเขาย่อยยับแน่

 

หยางเจิ้นยื่นมือออกไปและดึงหลิงฉวนขึ้นมา “ไม่เป็นอะไรร้ายแรงใช่มั้ย? ไปตรวจที่โรงพยาบาลสักหน่อยดีไหม?”

 

“ไม่จำเป็น แค่รถชนเอง ไม่เป็นไรหรอก… แต่ที่เจ็บ เพราะดอกที่สองนี่แหล่ะ” หลิงฉวนพูด พร้อมกับเหลือบไปมองหญิงสาวคนนี้แล้วก็พูดต่อทันที “เอิ่ม! ผมไม่ได้หมายถึงเธอนะ ผมหมายถึงตอนถูกรถชนแล้วกระแทกพื้น ไม่ใช่ที่เธอผลัก!”

 

“แต่ก็ขอบคุณนายมากๆเลยนะที่เข้ามาช่วยฉัน!” หญิงสาวพูดแบบประชดประชัน

 

“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ชอบเห็นคนอื่นเจ็บปวด ด้วยเฉพาะสาวสวย!  ฮ่าๆ” หลิงฉวนแอบหยอดสาวสวยคนนี้

 

“นายชื่ออะไร ดูเหมือนคุณมาจากโรงเรียนมัธยมไห่เทียนเหมือนกันใช่ไหม? ให้ฉันเลี้ยงอาหารเที่ยงนายดีกว่า! เป็นการขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉัน” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นถามหลิงฉวน

 

ในเวลานี้ หลิงฉวนก็มองเห็นใบหน้าของหญิงสาวได้อย่างชัดเจน สิ่งที่ดึงดูดใจที่สุดคือดวงตาของเธอที่มีน้ำราวกับว่าเธอกำลังจะร้องไห้ทุกเมื่อ ผู้คนต่างอดไม่ได้ที่จะปกป้องเธอ ช่างเป็นสายตาที่ออดอ้อนเหลือเกิน

 

แต่ว่าตอนที่เด็กหญิงตัวเล็กๆ คนนี้ดุหยางเจิ้น หลิงฉวนก็ได้ยินทั้งหมด ดูเหมือนว่าสาวน้อยคนนี้จะใช่ย่อย!

 

ผมหน้าม้ายาวถึงระดับเหนือดวงตา ใบหน้าขาวรวมกับจมูกและปากอันเล็กจิ้มลิ้ม เปรียบเหมือนแก้วโปร่งใสและแก้มก็แดงระเรื่อเข้าด้วยกันทำให้เพิ่มความสวยงามไปอีก

 

“นายจ้องฉันพอหรือยัง ฉันกำลังถามอยู่นะ?” เมื่อเห็นหลิงฉวนจ้องมองมาที่ตนเอง

 

เธอก็รู้สึกวู่วาม อันหนิงรู้ดีว่าตนเองสวย นี่ไม่ใช่การหลงตัวเอง เพราะทุกคนที่รู้จักเธอก็พูดแบบนี้ ตั้งแต่เด็กจนโตก็มีหลายคนชอบจ้องมองเธอ เธอก็เริ่มชินแล้ว

 

แต่ไม่รู้วันนี้เกิดอะไรขึ้น เธอไม่รู้สึกชินเหมือนแต่ก่อน อาจเป็นเพราะหลิงฉวนได้สัมผัสใกล้ชิดอันหนิงแน่ๆ

 

“อืม ผมขอโทษ” หลิงฉวนไม่รู้ว่าเขาถูกตีตราไปแล้วในใจของหญิงสาวคนนี้ ถึงจะรู้ก็ไม่มีอะไรจะพูด “ผมเป็นนักเรียนม.4ในโรงเรียนมัธยมไห่เทียน ผมชื่อหลิงฉวนแล้วเธอล่ะ?”

 

“ฉันก็เป็นนักเรียนม.4เหมือนกัน แต่ฉันไม่ได้มาเมื่อสองวันก่อน วันนี้เป็นวันแรกของการเรียน ฉันชื่ออันหนิง เพื่อเป็นการขอบคุณ ให้ฉันจะเลี้ยงอาหารนายในตอนเที่ยงของวันนี้ได้ไหม?”

 

“ได้เลย ผมกินเยอะมากนะ ขอบอก..” หลังจากนั้นหลิงฉวนก็หันหน้าไปหาหยางเจิ้นและพูด “อ๋อ..ใช่แล้ว เสี่ยวเจิ้น รถไม่ต้องขับแล้วนะ เราจะเดินไปโรงเรียนกัน! เร็วเข้า…ไม่งั้นจะสายแล้วนะ”

 

หยางเจิ้นยืนอยู่ด้านข้างแบบงงๆกับสิ่งที่เกิดขึ้น “อืม เดินไปโรงเรียนกันเถอะ รถเดี๋ยวจอดทิ้งไว้ให้ช่างมาซ่อม” หลังจากที่หยางเจิ้นพูดจบ ทั้งสองก็มองไปที่อันหนิง

 

“ฉันด้วยหรอ? โอเค ไปก็ไป!” หลังจากพูดจบอันหนิงก็เดินนำหน้าไปทันที หลิงฉวนและหยางเจิ้นก็ตามมาข้างหลัง

 

“หัวไวจริงๆ ทำแบบนี้เพราะอยากอยู่กับฉันนานๆใช่ไหมล่ะ” อันหนิงพูดพึมพำเบาๆคนเดียว

 

…