ตอนที่17 นางฟ้าในห้องเรียน

“อ๋อๆเป็นอย่างงี้นี่เอง”

 

“อ่าวเรามาถึงโรงเรียนแล้ว อันหนิงเธออยู่ห้องไหน? เดี๋ยวเลิกเรียนเราจะได้ไปหา” ก่อนที่พวกเขาจะรู้ตัวพวกเขาทั้งสามคนก็มาถึงประตูอาคารสอนปีหนึ่งและหลิงฉวนก็ถามอันหนิง

 

อันหนิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน พ่อบอกว่าเมื่อผมไปถึงโรงเรียน ให้ไปหาอาจารย์ใหญ่ก่อน นอกจากนั้นผมไม่รู้อะไรอีกเลย!”

 

“ไม่เป็นไร เอาเป็นว่าพวกเราอยู่ห้อง 5 หลังเลิกเรียนไว้ค่อยเจอกัน!”

 

“อืม ๆ โอเค ผมไปล่ะนะ!” หลังจากพูดจบ อันหนิงก็วิ่งไปที่สำนักงานของอาจารย์ใหญ่! “เขามาจากห้อง 5งั้นสินะ..”

 

สำนักงานของอาจารย์ใหญ่ตั้งอยู่ในอาคารเทคโนโลยี เดินเลี้ยวไปจากอาคารเรียนมัธยมปลายปีที่1ก็ถึงแล้ว

 

“เฮ้ย หยุดมองได้แล้ว เธอไปตั้งไกลแล้ว!” หยางเจิ้นพูด พร้อมกับโบกมือเช็คว่าหลิงฉวนยังมีสติอยู่หรือไม่

 

“อะไร?” ทันใดนั้นหลิงฉวนก็เห็นมือใหญ่คู่หนึ่งสะบัดอยู่ตรงหน้า “ผมไม่ได้มองอะไรเลย ผมกำลังคิดบางอย่างอยู่ โอเคไหม?”

 

“ผมจะไปรู้นายเหรอ? แสร้งทำเป็นนิ่ง ตอนนี้กำลังเพ้อผู้หญิงอยู่ก็บอกมาเถอะ! ฮ่าฮ่า พึ่งรู้ว่านายก็ชอบผู้หญิงเป็นด้วย!” หยางเจิ้นมองไปที่หลิงฉวนด้วยสายตาดูถูกและรีบวิ่งออกไปทันทีที่พูดเสร็จ

 

“ไอ้เพื่อนเวรนี่อยากตายงั้นหรอ? หยุดเดี๋ยวนี้นะ อย่าวิ่ง! ถ้าผมจับได้เจอดีแน่” หลิงฉวนไล่ตามหยางเจิ้น และไม่มีใครสังเกตเห็นเลยว่า ใบหน้าของหลิงฉวนที่ไร้ซึ่งอารมณ์หรือการเปลี่ยนแปลงมาเป็นสิบปี เขาต้องมาหน้าแดงเพราะหญิงสาวคนนี้

 

…

 

ณ สำนักงานอาจารย์ใหญ่

 

มีเสียงดังขึ้นมา ก็อกๆ

 

“เข้ามาได้”

 

“อาจารย์ใหญ่คะ มีหญิงสาวอยากพบคุณ พร้อมกับบอกมาว่าวันนี้เธอพึ่งย้ายมาเรียนที่นี่” ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับมี อาจารย์วัยกลางคนพูดขึ้นมา

 

“อืม? รีบเชิญเธอเข้ามา” อาจารย์ใหญ่รีบเงยหน้าขึ้นมาและพูดด้วยความตื่นเต้นต่ออาจารย์คนนี้

 

เมื่ออาจารย์ใหญ่พูดจบ อาจารย์คนนี้ก็หันหลังเดินกลับไป พร้อมกับพูดพึมพำกับตัวเอง ‘ผู้หญิงคนนี้คือใคร? จะว่าไปอาจารย์ใหญ่ก็มาจากตระกูลทังของตระกูลเล็กทั้งห้า แต่ทำไมอาจารย์ใหญ่กลับรู้สึกตื่นเต้นเสียอาการมากขนาดนี้?’

 

ไม่นานนัก ประตูก็เปิดออกอีกครั้ง อาจารย์ก็พาเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆเข้ามา

 

“อาจารย์หลี่ คุณออกไปก่อน!”

 

“ได้ค่ะ” อาจารย์หลี่หันหลังกลับและเดินออกจากห้องพร้อมปิดประตูให้เรียบร้อย

 

“คุณคืออาจารย์ใหญ่ใช่ไหม? หนูชื่ออันหนิงนะคะ”

 

“อาจารย์ใหญ่ … เอิ่ม…. ได้ ฉันเข้าใจแล้ว คุณอันหนิง ตามคำสั่งของพ่อคุณเราจะช่วยคุณย้ายไปเรียนชั้นมัธยมปลายปีที่1ห้อง6 นั่นคือห้องที่ดีที่สุด คุณจะได้รับคำแนะนำที่ดีที่สุด เป็นยังไง? คุณคิดว่า? ได้มั้ย?”

 

ภาพในตอนนี้ถ้าคนอื่นมาเห็นเข้า มันคงเป็นภาพที่ไม่ดีมากนัก เพราะอาจารย์ใหญ่คนนี้กำลังพยักหน้าและโค้งคำนับให้เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ

 

“ห้อง6หรอ? แต่ฉันต้องการไปห้อง5? เป็นยังไง? ได้มั้ย?” อันหนิงคิดสักพักแล้วพูดกับอาจารย์ใหญ่

 

“อืม! ฉันต้องถามพ่อของคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้ก่อน”

 

“ได้! เดี๋ยวหนูคุยกับพ่อเอง” อาจารย์ใหญ่ที่กำลังกดโทรศัพท์อยู่ก็ส่งโทรศัพท์ให้อันหนิงทันที

 

“พ่อ! หนูอยู่ที่โรงเรียนมัธยมไห่เทียนแล้วค่ะ………………..”

 

“เข้ามาเถอะ” จู่ๆก็มีเสียงออกมาจากห้องอาจารย์ใหญ่ เนื่องจากอาจารย์ใหญ่เห็นว่าทั้งสองคุยกันนานมาก เมื่ออันหนิงได้ยินเสียง เธอก็รีบเดินเข้าไปทันที

 

“โอเคเอาตามที่คุณหนูบอกก็ได้ เตรียมตัวให้พร้อมนะ เดียวจะให้อาจารย์หลี่พาไปห้องเรียน” อาจารย์ใหญ่เดินไปที่โต๊ะและโทรออก “อาจารย์หลี่ มาหาหน่อย”

 

“ได้ค่ะ”

 

ใช้เวลาไม่นานหลังจากนั้น ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา ก็อกๆ “เข้ามาเลย”

 

“อาจารย์หลี่พาคุณหนูอันหนิงไปรายงานตัวกับอาจารย์จางอาจารย์ประจำชั้นห้อง5มัธยมปลายปีที่1หน่อย “

 

“รับทราบค่ะอาจารย์ใหญ่ คุณหนูอันหนิงตามฉันมานะคะ ฉันจะพาคุณหนูไปรายงานตัวกับอาจารย์ประจำชั้นเอง” พูดเสร็จอาจารย์หลี่ก็เดินออกไปทันที

 

“อาจารย์ใหญ่ หนูไปก่อนนะ!” อันหนิงตามอาจารย์หลี่ออกจากที่สำนักงาน

 

ระหว่างที่เดินไปยังห้องเรียน อันหนิงก็แอบสะใจหน่อยๆ ‘อิอิ ฉันยังไม่ได้บอกพ่อเลยเรื่องขอย้ายห้อง ฉันแค่คุยเรื่องอื่นไปเรื่อยๆ เพราะด้วยนิสัยของพ่อ เขาไม่มีทางให้ฉันได้ไปห้อง 5แน่นอน แต่ว่านะ…อาจารย์ใหญ่คนนี้หลอกง่ายจริงๆ”

 

หลังจากเดินตามหลังอาจารย์หลี่สักพัก ก็มาถึงอาคารสอนมัธยมปลายปีที่1 สำนักงานของห้องเรียนอยู่ข้างๆแต่ละห้องเรียนและจะมีอาจารย์ประจำชั้นเพียงคนเดียวในแต่ละห้อง ไม่มีอาจารย์คนอื่น

 

อาจารย์หลี่พาอันหนิงตรงไปที่ห้องทำงานของจางเผิงและเคาะประตู “อาจารย์จาง คุณอยู่ไหมคะ? อาจารย์ใหญ่ขอให้ฉันมาหาคุณ เพราะมีเรื่องจะรบกวน”

 

“อืม ผมอยู่นี่ เข้ามาได้เลย”

 

อาจารย์หลี่เปิดประตูเข้ามาและพูดทันที “อาจารย์จาง คุณหนูอันหนิงคนนี้ถูกอาจารย์ใหญ่จัดให้มาที่ชั้นเรียนของคุณค่ะ”

 

“อืม? โอเค เดี๋ยวนี่ก็จะถึงเวลาเริ่มเรียนแล้ว ผมจะพาเธอไปที่ชั้นเรียนเอง” จางเผิงเงยหน้าขึ้นมามอง

 

“ค่ะ ฉันไปก่อนนะคะ!” หลังจากพูดจบอาจารย์หลี่ก็เดินจากไป โดยที่อาจารย์จางไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง อาจารย์หลี่เลย

 

เมื่อไม่กี่ปีก่อนจางเผิงยังคงเป็นสมาชิกของอาคารเทคโนโลยี แต่เพราะอารมณ์ของเขา เขาจึงทำให้ทุกคนขุ่นเคือง เขาจึงถูกไล่ออกให้มาเป็นอาจารย์ในที่สุด แต่เขาก็มีความสามารถพอสมควร

 

อันหนิงยืนอยู่หน้าสำนักงาน ‘ไม่รู้ทำไม กลิ่นไอที่ใช้กับอาจารย์ใหญ่เมื่อตะกี้ไม่สามารถใช้กับคนที่อยู่ตรงหน้าเธอได้’ ทำให้เธอรู้สึกทำตัวไม่ถูก

 

กริ๊ง ๆ

 

“โอเค ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว เดี๋ยวผมจะพาเธอไปที่ห้องเรียน” อาจารย์จางเผิงรีบตามอันหนิงทันทีเมื่อเสียงกริ่งดัง

 

อันหนิงยืนอยู่และคิด ‘ถ้าหมอนั่นได้เห็นฉันเดินเข้าห้องเรียนไป จะมีสีหน้ากันยังไงบ้างนะ..’ หลังจากนั้นอันหนิงก็รีบเดินตามอาจารย์จางไปติดๆ