ตอนที่18 อันหนิงไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา

“ครูมาแล้ว!” ไม่รู้ว่าใครตะโกน แต่ทุกคนก็รีบวิ่งไปนั่งที่ของตนเอง

 

ทันใดนั้นครูจางเผิงก็เดินเข้ามาในห้องเรียนพร้อมกับอันหนิงที่เดินตามมาข้างหลัง

 

“ว้าว ผู้หญิงคนนี้คือใคร? เธอดูน่ารักมาก”

 

ในห้อง5 มีจำนวนประชากรผู้ชายมากกว่าผู้หญิง และในส่วนมากก็เป็นผู้หญิงที่ไม่ค่อยตรงสเป็คของผู้ชายในฝัน ส่งผลให้เกิดเหตุการณ์หมาป่าที่หิวโหยเป็นจำนวนมากแต่มีเนื้อให้ล่าน้อย จึงไม่แปลกที่หมาป่าเหล่านี้เห็นอันหนิงแล้วหิวโหยราวกับเห็นนางฟ้า

 

แต่ตอนนี้หลิงฉวนและหยางเจิ้นเป็นผู้ที่ประหลาดใจที่สุดในชั้นเรียน

 

“อาฉวน เธออยู่ห้องเรียนของเราเหรอ” หยางเจิ้นหันหน้ากลับไปถามหลิงฉวนด้วยความประหลาดใจ

 

“นายมาถามผม ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน! เราก็อยู่ด้วยกันตลอดเวลาไม่ใช่หรอ!” หลิงฉวนตอบคำถามของหยางเจิ้นแต่สายตาเขาก็มองไปที่อันหนิงเสมอ

 

“เอิ่ม!.. ก็ได้ ไว้เดี๋ยวค่อยให้นายไปถามเธอ”

 

“ทำไมนายไม่ถามเอง”

 

“เอ๊ะ! ก็ผมไม่กล้า ผมกลัวสาวน้อยคนนี้ และผมก็คาดว่านายเป็นคนเดียวที่เอาชนะเธอได้ แล้วผมก็ไม่ได้สนใจเธอคนนี้ เพราะผมจะไปหาจื่อหยานของผมตอนเที่ยง!”

 

“ให้ตายเถอะ นายกำลังจะผลักผมลงไปในนรกงั้นเหรอ?” หลิงฉวนมองหยางเจิ้นพร้อมกับเบะปากไปหนึ่งที

 

ทันใดนั้นครูจางเผิงก็พูดขึ้น “ทุกคนนี่คือเพื่อนที่จะย้ายมาเรียนในชั้นเรียนของเราวันนี้… เธอชื่ออะไรนะ?”  จู่ๆจางเผิงก็จำได้ว่าเขายังไม่รู้จักชื่อของนักเรียนหญิงคนนี้! “เอาล่ะ ให้เธอแนะนำตัวหน่อยจะดีกว่า!”

 

“อืม โอเค! สวัสดีทุกคนฉันชื่ออันหนิงและฉันจะเป็นสมาชิกของห้อง5นับตั้งแต่วันนี้ ฝากเนื้อฝากตัวด้วย!”  เมื่อพูดจบอันหนิงโค้งคำนับต่อทุกคน

 

“โอ๊ย อาฉวน ดูสิ…เธอกำลังแสร้งทำเป็นหญิงสาวใสซื่อ!”

 

“นายพูดอะไรน่ะ? นี่คือตัวจริงเธอต่างหาก! เธอไม่ปกติก็แค่ตอนอยู่กับนาย!” หลิงฉวนทุบหยางเจิ้นด้วยกำปั้นเบาๆ

 

“โอ้ย! ให้ตายเถอะได้หญิงแล้วลืมเพื่อน” หยางเจิ้นพูดด้วยอาการหมั่นไส้

 

“นายเป็นใครงั้นหรอ ไม่เห็นจะรู้จักเลย?” หลิงฉวนพูดพร้อมกับหันหน้ากลับไปมองอันหนิง (เป็นการเล่นมุกแกล้งไม่รู้จักกัน)

 

“ตอนนี้เธออยู่ในชั้นเรียนของเราแล้ว ไว้เดี๋ยวนายก็จะได้รับรู้ถึงความพิโรธของเธอเอง!” หยางเจิ้นพูดพร้อมกับหันหน้าไปมองที่หน้าชั้นเรียน

 

…..

 

“เอาล่ะ… โอเค เธอไปหาที่ว่างแล้วนั่งเถอะ เราจะเริ่มชั้นเรียนแล้ว” ครูจางเผิงพูด

 

“ค่ะ คุณครู…. หนูเลือกที่นั่งตามใจได้เลยใช่ไหมคะ?”

 

“ใช่” จางเผิงจำสายที่ครูใหญ่โทรมาตอนแรกได้

 

ครูใหญ่บอกว่า ‘ให้พยายามทำตามความต้องการของเด็กหญิงคนนี้’

 

แม้ว่าเขาจะไม่เห็นด้วยกับวิธีนี้ แต่ก็ไม่สนอะไรมากแล้ว “ถ้าเธอต้องการตรงนั่งไหน แล้วถ้ามีคนอยู่เธอสามารถขอแลกกับเพื่อนได้เลย”

 

“โอเคขอบค่ะคุณครู!”

 

“ให้ตายเถอะ ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่ใช่คนธรรมดาส้ะแล้ว อาจารย์ยอมให้เธอได้ขนาดนี้เลยงั้นหรอ แม้แต่ผมก็ยังทำแบบนี้ไม่ได้เลย หรือว่าเธอเป็นผู้สืบทอดของตระกูลใหญ่กันนะ แต่ผมไม่เคยได้ยินชื่อของเธอมาก่อนเลย!” หยางเจิ้นหันกลับมาอีกครั้งและพูดกับหลิงฉวน “หรือเธอมาจากสี่ตระกูลใหญ่? …. แต่ไม่น่าใช่มั้ง สี่ตระกูลใหญ่ได้ล่วงลับไปหลายปีแล้ว และสกุลของเธอก็ไม่ใช่หนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ด้วย!”

 

“เฮ้ หยุดนินทาเธอได้แล้ว เธอกำลังเดินมาทางนี้ ถ้าเธอได้ยินนายจบแน่ ฮ่าฮ่า!” หลิงฉวนพูดขัดคอหยางเจิ้นที่กำลังพึมพำอยู่ทันที

 

หยางเจิ้นเริ่มตัวสั่นและหันหน้าย้อนกลับไปมอง ‘จริงด้วย ปีศาจเดินมาหาทางนี้ด้วยรอยยิ้ม’

 

ชั้นเรียนแบ่งออกเป็นห้าแถว แต่ละแถวจะเป็นโต๊ะเดี่ยวแนวเดียว ซึ่งหมายความว่าทุกคนที่นั่งจะแยกกัน

 

หลิงฉวนนั่งอยู่ในแถวที่สองนับจากหน้าต่าง แถวถัดไปจากหลิงฉวนก็คือเจียงเหอ

 

“พี่เจียง สาวสวยคนนั้นกำลังเดินมาทางนี้ เธอกำลังมองพี่อยู่หรือเปล่า?”

 

“พูดจาไร้สาระหน่า” เจีงเหอตอบด้วยความรู้สึกประหม่า

 

ตั้งแต่อันหนิงเดินเข้ามาที่ห้องเรียน ดวงตาของเจียงเหอก็ไม่เคยละสายตาจากอันหนิงเลย ผู้หญิงคนนี้สวยกว่าผู้หญิงทุกคนในชั้นเรียนรวมกันสะอีก

 

“โอ๊ย.. อาฉวนเพื่อนรัก ผมกำลังรู้สึกว่าอนาคตของผมจบแล้ว ผู้หญิงคนนี้กำลังเดินเข้ามาหาผม …ใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ เธอต้องฆ่าผมแน่นอน!” หยางเจิ้นพูดด้วยความหวาดกลัว

 

เจียงเหอได้ยินประโยคนี้ก็รีบพูดเหน็บหยางเจิ้นทันที “นายฝันอยู่งั้นเหรอ คิดว่าเธอเดินเข้ามาหานายงั้นเหรอ?” เจียงเหอมองหยางเจิ้นอย่างดูถูก “นายหน่ะยังไม่มีค่าพอ!”

 

“ฮึ่ม คอยดูแล้วกัน!” หยางเจิ้นขี้เกียจที่จะสู้คำต่อ มองไปที่สีหน้าของเจียงเหอ เขาอาจจะไม่รู้จักอันหนิงด้วยซ้ำ

 

ตอนนี้ทั้งห้องอันหนิงรู้จักแค่พวกเขาสองคน และตอนนี้เธอกำลังเดินมาที่นี่เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังวางแผนที่จะนั่งกับพวกเขา คอยดูสีหน้าผิดหวังของเจียงเหอได้เลย!

 

อันหนิงเดินมาที่นี่ระหว่างหลิงฉวนและเจียงเหอ แล้วเธอก็เหลือบมองเจียงเหอพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ