ตอนที่21 ผีลามกทั้งสอง

“เฮ้ นี่มันต้อง….อาฉวน! เกิดเรื่องอะไรขึ้นหล่ะเนี่ย? หรือนี่คือประโยชน์ของการเป็นฮีโร่ช่วยสาวงามเหรอ? …ไม่ได้ล้ะ ผมก็ต้องทำตัวเป็นฮีโร่บ้างสักครั้ง” หยางเจิ้นยืนบ่นพึมพำคนเดียวก่อนจะรีบเร่งฝีเท้าตามสองคนนั้นเข้าไป

 

ในเวลานี้ที่หลิงฉวนและเพื่อนเข้ามาในร้านอาหารพื้นเมืองก็มีคนเหลือไม่มากนักแล้ว เนื่องจากหลิงฉวนเสียเวลาในห้องทำงานของอาจารย์ไปมาก นอกจากนี้พวกเขาก็ใช้วิธีการเดินมาด้วย จึงพลาดช่วงเวลาที่ลูกค้าเยอะสุดของร้านอาหารพื้นเมืองนี้ไป

 

“ยินดีต้อนรับ! หือ พวกคุณนี่เอง? ทำไมวันนี้มาช้าจัง?” เมื่อเดินเข้าร้านอาหารพื้นเมืองก็ได้ยินเสียงแหลมคมของโมจื่อหยาน

 

“วันนี้เรามีธุระต้องทำ เราเลยมาสายหน่อย ยังเหลือข้าวไหม?” หลิงฉวนสอบถาม ขณะที่เดินไปยังโต๊ะว่าง

 

“อืม ที่นี่เราเปิดให้บริการตลอด 24 ชั่วโมงและคุณสามารถทานได้ตลอดเวลา พวกคุณอยากทานอะไรคะ?”

 

“งั้นก็ดี อันหนิง! มาดูสิ อยากกินอะไร?” หลิงฉวนรับเมนูจากมือของโมจื่อหยานมาแล้วส่งให้อันหนิงพร้อมกับสอบถาม

 

โมจื่อหยานสังเกตเห็นอันหนิงมาตั้งแต่ตอนเดินเข้าประตูแล้ว เมื่อวานมากันแค่สองคนคือแค่หลิงฉวนและหยางเจิ้น ทำไมวันนี้พาเด็กผู้หญิงคนนี้มา?

 

“สาวสวยคนนี้เป็นใครหรอ? เพื่อนใหม่งั้นหรอ?” โมจื่อหยานสอบถามระหว่างที่กำลังเลือกอาหารกันอยู่

 

“เธอคนนี้และหลิงฉวนเป็นเพื่อนสนิทกัน” หยางเจิ้นรีบตอบกลับทันที เมื่อกี้ตอนที่หลิงฉวนคุยกับโมจื่อหยานเขาไม่สามารถแทรกเข้าไปในบทสนทนาได้เลย แต่ในที่สุดเขาก็มีโอกาสแล้ว จะทิ้งให้สูญเปล่าไม่ได้

 

“อ๋อ ๆ แบบนี้นี่เอง! หน้าตาดีจังเลย”

 

“พี่สาวอย่าล้อเล่นนะคะ… ฉันชื่ออันหนิง พี่สาวโมก็สวยมากเช่นกัน” อันหนิงเงยหน้าขึ้นและยิ้มให้โมจื่อหยาน

 

เมื่อหลิงฉวนได้ยินคำพูดของอันหนิงเขาก็หันหน้าไป แล้วแอบมองเห็นรอยยิ้มจาง ๆ ของอันหนิง

 

หลิงฉวนหยุดนิ่งสงัดทันทีด้วยรอยยิ้มของอันหนิง เขาตกอยู่ในภวังค์แห่งความสวยงาม

 

หยางเจิ้นพูดต่อทันที “อืม ใช่ใช่! คุณก็สวยมาก”

 

“เห่อๆ ปากพวกคุณนี่หวานกันจริงๆ!” โมจื่อหยานก็ยิ้มตอบหยางเจิ้นเช่นกัน

 

ตอนนี้หยางเจิ้นก็ตกตะลึงติดอยู่ในภวังค์เช่นเดียวกันกับหลิงฉวน พวกเขาสองคนทำได้แต่ละเมออยู่ตรงนั้น

 

“เว้ย! พวกนายทั้งสองคนจ้องพอหรือยัง?” อันหนิงปลุกหลิงฉวนและหยางเจิ้นด้วยคำพูด

 

“ขอโทษฮ่า เธอสั่งอาหารหรือยัง?” หลิงฉวนรู้สึกตัวได้ก็สะดุ้งแล้วรีบสอบถามตีเนียนทันที

 

อันหนิงไม่คิดว่าใบหน้าของหลิงฉวนจะหนาได้ขนาดนี้ แบบนี้แล้วเขายังกล้าพูดคุยกับได้อย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

ไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆ เมื่อเห็นหลิงฉวนยังคงมองตัวเองอยู่ อันหนิงก็ก้มหน้าลงด้วยความลำบากใจและตอบด้วยน้ำเสียงที่เบาเหมือนยุง “อืม ฉันไม่รู้จะสั่งอะไรดี?…. แต่พี่โมแนะนำมาสองสามอย่าง”

 

“ดีแล้ว!” พูดตามตรง หลิงฉวนก็ยังรู้สึกอายเล็กน้อย แต่เขาก็ยังต้องแสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่เช่นนั้นจะกินอาหารมื้อนี้อย่างไร

 

แต่หยางเจิ้นนี่สิ “หยางเจิ้น นายเป็นอะไรรึเปล่า?” หลิงฉวนหันหน้าไปมองหยางเจิ้น

 

“อันหนิง เขาเป็นอะไรไปงั้นหรอ?”หลิงฉวนถาม

 

อันหนิงได้ยินเสียงของหลิงฉวน เงยหน้าขึ้นและเห็นหลิงฉวนชี้ไปที่หยางเจิ้นและมองดูตัวเองด้วยความงงงวย?

 

“ไอผีลามกสองคน เมื่อกี้นายทำอะไรเขาก็กำลังทำเหมือนกับนายนั่นแหละ? เข้าใจแล้วหรือยัง?”

 

“ไม่ใช่สิ? เขากำลังมองเธออยู่เหรอ? แต่ทิศทางไม่ถูกต้องนะ เขาไม่ได้มองที่คุณ!” แล้วหลิงฉวนก็กล่าวออกมาอีกแบบไม่คิด “เอิ่ม! ไม่สิ เมื่อกี้ผมไม่ได้มองคุณ จริงๆแล้วผมกำลังคิดถึงเรื่องที่จริงจังมาก ซึ่งเกี่ยวกับ .. “

 

อันหนิงมองบน ผู้ชายคนนี้ช่างแถเก่งจริงๆ! แต่ก็มีความสุขเล็กน้อยในใจ “ใครจะสนใจว่านายกำลังทำอะไร ฉันขี้เกียจที่จะฟังเรื่องไร้สาระของนายแล้ว!”

 

“อ๋อ..เขากำลังจ้องมองพี่สาวโม ไม่รู้จะพูดอะไรกับนายจริงๆ” เมื่อกี้ที่อันหนิงมองบน เกือบจะดึงดูดสายตาหลิงฉวนอีกครั้ง แต่หลิงฉวนก็บ่ายเบี่ยงไปทางเพื่อนของเขาแทน

 

หลิงฉวนตบหน้าอกตัวเองและบ่นพึมพำคนเดียว ‘ยังดีที่ตัวเองควบคุมสติได้ ไม่งั้นต้องโดนแบบนั้นอีกแน่!’

 

ถ้าอันหนิงรู้ว่าหลิงฉวนกำลังคิดอะไรอยู่ ก็ไม่รู้เลยอะไรจะเกิดขึ้นบ้าง!

 

หลิงฉวนใช้มือตีหยางเจิ้น “พี่โมไปแล้ว นายกำลังคิดอะไรของนายอยู่?”

 

ร่างกายของหยางเจิ้นกระตุก “เอิ่มอะไรหรอ ผมกำลังคิดเรื่องสำคัญอยู่? เรื่องสำคัญมาก เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับ…”

 

“ฮ่าฮ่า พวกนายสองคนกำลังคิดเรื่องสำคัญอยู่เหมือนกันเลยเนอะ พวกนายกำลังคิดเรื่องสำคัญในชีวิตอยู่ใช่ไหม?” อันหนิงหัวเราะเบา ๆ

 

“เอาล่ะอาฉวน อยู่กับผมมาหลายปี อย่างอื่นที่มันดีๆ ไม่ได้เรียนรู้ไปจากตัวผมเลยงั้นหรอ เรียนแต่เรื่องแบบนี้เหรอ?” หลิงฉวนที่ได้ยินแบบนี้ก็เหลือบมองหยางเจิ้นเล็กน้อยโดยไม่พูดอะไร

 

หยางเจิ้นก็รู้สึกงุนงง กำลังจะถาม แต่โมจื่อหยานก็นำอาหารมาเสริฟแล้ว

 

“ยังไม่ไปช่วยเธออีก ไอโง่เอ้ย!” หลิงฉวนหรี่ตาไปทางหยางเจิ้นและพูดด้วยเสียงต่ำ

 

หยางเจิ้นก็ตระหนักได้แล้วรีบลุกขึ้นยืนและเดินไปในทิศทางของโมจื่อหยาน “อืม? ได้ ผมกำลังไป ผมต้องไปเอาชนะใจเธอ!”