ตอนที่ 1 อะไรนะ ฉันท้อง?

“อ้า!” เซิ่งอั้นหรานสะดุ้งตื่นขึ้น หอบหายใจเหมือนคนเพิ่งออกกำลังกาย

ข้างนอกแดดจัด แต่แผ่นหลังบอบบางของเธอปกคลุมด้วยเหงื่อเย็น

เธอไม่คาดคิดว่า เธอจะฝันร้ายแบบนั้นอีกแล้ว!

เธอสูดหายใจลึก ปาดเหงื่อบนหน้า….

คืนหนึ่งเมื่อสองเดือนก่อน เพราะเธออารมณ์ไม่ดีจากการทะเลาะกับแฟนหนุ่ม เธอจึงอยากไปหาเพื่อนสาวเธอเพื่อระบายอารมณ์

แต่พอเธอไปถึงห้องของเพื่อนรักเธอ เธอกลับพบว่าเพื่อนรักเธอกำลังนอนอยู่กับแฟนหนุ่มของเธอ

ตอนนั้น เธอไม่รู้ว่าเธอวิ่งออกมาท่าไหน หรือเธอไปบาร์ได้ยังไง

ในบาร์ มีพวกคนรวยกระเป๋าหนักขี้เมามากมาย เธอแค่อยากไประบายให้เต็มที่ และก็ดื่มกับคน เช่นนั้น เธอจึงถูกพาไปห้องหรูหราในสภาพเมามาย

จากนั้น ในภาพเลือนราง เธอเห็นผู้ชาย เธอไม่เห็นหน้าคร่าตาเขา เธอแค่รู้สึกว่าชายคนนั้นดูเต็มไปด้วยอำนาจ…

แก้มของเซิ่งอั้นหรานร้อนผ่าว เธอไม่กล้าคิดถึงมันอีก หลังมองเวลา มันก็เป็นเวลา 10 โมงครึ่งแล้ว

เธอรีบอาบน้ำแต่งตัว สะพายเป้และไปห้องทดลอง

ทันทีที่เธอเข้าห้องทดลอง เซิ่งอั้นหรานก็ทิ้งอารมณ์ทั้งหมดไปและอุทิศตัวเองกับงาน

“รุ่นพี่ อย่าเอาแต่ทำงานสิ ฉันซื้อข้าวมาฝาก” เด็กนักเรียนสาวยกกล่องข้าวในมือขึ้นและทักทายเซิ่งอั้นหราน

เซิ่งอั้นหรานเงยหน้าขึ้นและยิ้มอ่อน เธอไม่มีเวลากินข้าวเช้าในตอนเช้า ซึ่งทำให้เธอหิวเล็กน้อย

แต่วินาทีต่อมา หน้าเธอก็เปลี่ยนสี กลิ่นปลาทำให้เธออยากอาเจียน

“อุ้บ!” เธอทิ้งงานทดลองที่ยังไม่เสร็จ วิ่งไปห้องน้ำเป็นเวลานาน

“รุ่นพี่ ดูจากสภาพของพี่แล้ว พี่คงไม่ได้ท้องหรอกใช่ไหม?” รุ่นน้องสาวรีบวางข้าวของลงข้างเซิ่งอั้นหราน ลูบหลังเธอขณะสงสัย

คำเหล่านี้ดูเหมือนจะจี้ใจเซิ่งอั้นหราน หน้าเธอซีดยิ่งกว่าเดิม

ท้อง…ท้อง..มันคงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกใช่ไหม?

แต่ความเป็นจริงได้ตบหน้าเธอ!

ในโรงพยาบาล หมอสาวส่งผลตรวจมาและชี้ไปที่ตำแหน่งของทารกในครรภ์” คุณเซิ่ง ยินดีด้วยนะคะ คุณตั้งท้องจริง ๆ ค่ะ! ทารกอายุประมาณ 70 วันแล้วค่ะ แถมยังดูสุขภาพดีอีกด้วยค่ะ”

ทันทีที่คำเหล่านี้หลุดออกมา เซิ่งอันหรานก็รู้สึกเหมือนโดนไฟดูด ตัวของเธอสั่นสะท้านจนต้องใช้มือค้ำกำแพงและรักษาสมดุลร่างกาย

เธอท้อง…เธอท้องจริง ๆ!

แต่สำหรับเธอเด็กคนนี้ไม่ใช่เรื่องน่ายินดีเลย มันทำให้เธอนึกถึงอดีตที่ไม่อยากนึกถึง

เธอไม่อยากคิดถึงคืนนั้นตอนเธอเห็นเด็กคนนี้ และคิดถึงการทรยศของเพื่อนรักเธอและแฟนหนุ่มของเธอ

เธอเดินวนอยู่บริเวณทางเดินของโรงพยาบาลเป็นเวลานาน และสุดท้ายก็พุ่งเข้าไปในห้องหมออีกครั้ง” หมอค่ะ ฉันไม่อยากเก็บเด็กคนนี้ไว้!”

“อะไรนะคะ?”

รอยยิ้มของหมอดูเหมือนจะหายไป เธอไม่คิดเลยว่าหญิงสาวที่ดูอ่อนแอจะโหดร้ายถึงขนาดนี้และอดพูดไม่ได้ว่า” คุณค่ะ….เห้อ น่าสงสารจังเลยเจ้าหนู”

“ในฐานะหมอ ฉันจะเคารพการตัดสินใจของคนไข้ แต่ฉันยังอยากโน้มน้าวคุณให้รอก่อนเพื่อไม่ให้คุณเสียใจในภายหลัง” น้ำเสียงของหมอเปลี่ยนไป เธอได้แต่คิดว่าเด็กรุ่นใหม่นั้นขาดความรับผิดชอบกันอย่างมาก

“หมอค่ะ ฉันคิดดีแล้วค่ะ ฉันไม่อยากเก็บเด็กคนนี้ไว้ค่ะ” เซิ่งอั้นหรานมองเข้าไปในดวงตาของหมอ พูดด้วยน้ำเสียงแน่วแน่