ตอนที่ 3 ห้าปีต่อมา

ห้าปีต่อมา—

สนามบินหนานเฉิงหนึ่ง

ชายหนุ่มที่ติดตามฝูงชนจากจุดรับสัมภาระนั้นโดดเด่นเป็นพิเศษ เขาสวมเสื้อเชิ้ต สูทและกางเกงขายาวสีดำ ริมฝีปากบางของเขากับแว่นตากันแดดสีน้ำตาลเข้ากันอย่างดี เขาดูเหมือน’ คนไม่ต้อนรับใคร’ ทำให้คนรอบเขาหลีกเลี่ยง

เมื่อเห็นชายคนนี้เดินออกมา ผู้ช่วยที่รอด้านนอกก็รีบทักทายเขาขณะถือสัมภาระให้ ถามด้วยความระวัง” ประธานอวี่ นายน้อยไม่กินอะไรเลยทั้งวัน เราควรกลับไปคฤหาสน์กันก่อนไหมครับ?”

“ทำไมมาพูดเอาตอนนี้?” น้ำเสียงเย็นของชายคนนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ และขาของผู้ช่วยก็สั่นไม่หยุด

ทั้งตระกูลอวี่ ใครบ้างที่ไม่รู้ว่านายน้อยคือหัวใจของตระกูลอวี่ เขาสะกดความกลัวไว้ พยายามแบกของ

ต่อให้ประธานอวี่ก็ยังไม่กล้าพูดเสียงดังกับนายน้อย ซึ่งแสดงว่าเขาโอ๋นายน้อยมากแค่ไหน

แต่….

ผู้ช่วยหลั่งเหงื่อเย็น แต่ก็ยังกัดฟันและอธิบาย” ท่านต้องไปชิคาโก้เพื่อเจรจาสัญญาสำคัญ ผมกลัวว่ามันจะล่าช้า ดังนั้นผมจึงไม่โทรหาท่านและไม่คิดว่านายน้อยจะอดข้าวทั้งวัน…”

ทันใดนั้น ชายคนนั้นก็หยุด ถอดแว่นกันแดดของเขาและมองผู้ช่วย

ดวงตาของชายคนนั้นเป็นสีดำสนิท แต่ก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวเล็กน้อยด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า แม้กระทั่งอากาศรอบ ๆ ก็ยังเย็นขึ้นเล็กน้อย

ผู้ช่วยหายใจไม่ออก ขาของเขาอ่อนยวบและเกือบล้ม

ตราบเท่าที่ประธานอวี่โกรธ รูม่านตาของเขาจะเปลี่ยนเป็นสีเขียว และตอนนี้เขาก็กำลังโกรธ…มันจบแล้ว งานของฉัน!

“อะไรที่ทำให้นายตัดสินใจแทนฉัน? หือ?” เสียงนั้นเย็นชายิ่งกว่าเดิม

“ผม ผมขอโทษครับ…”

ผู้ช่วยลดหัว เตรียมรับชะตากรรมแสนเลวร้าย

แต่วินาทีต่อมา ช็อกโกแลตชิ้นเล็กก็กระเด็นผ่านฝูงชนมาโดนรองเท้าหนังของอวี่หนานเฉิง

กระดาษห่อช็อกโกแลตทำให้อวี่หนานเฉิงขมวดคิ้ว ก้มตัวลงไปหยิบมันขึ้นมา

“คุณลุง นั่นช็อกโกแลตของหนู!”

พร้อมกับเสียงน้อยน่าฟัง โลลิตัวน้อยก็วิ่งมา

เด็กสาวตัวน้อยอายุประมาณ 4 หรือ 5 ปี แม้ว่าอวี่หนานเฉิงจะนั่งลงยอง ๆ สาวน้อยก็ต้องแหงนหน้าขึ้นมอง

ดวงตาดำคู่โตเปรียบเสมือนหินโมราแวววาว และยังเผยให้เห็นความบริสุทธิ์อันเป็นเอกลักษณ์ของเด็ก

หน้าตาไร้เดียงสาของเธอทำให้หัวใจของอวี่หนานเฉิงเต้นผิดจังหวะ เขาจ้องโลลิน้อยอย่างใก้ลชิด

แปลก…นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพบกับสาวน้อยคนนี้ ทำไมเด็กน้อยคนนี้ถึงทำให้เขาเกิดความรู้สึกรุนแรงแบบนี้ขึ้นมาได้?

มันดูเหมือนเราจะรู้จักกัน?

เซิ่งเสี่ยวซิงส่ายหัวน้อย ๆ ของเธอ ยื่นมือคู่น้อยไปหาอวี่หนานเฉิง” คุณลุง ถ้าลุงอยากกินช็อกโกแลตก็ซื้อเองสิคะ หนูมีแค่สามอัน หนูให้คุณลุงทั้งชิ้นไม่ได้หรอก!”

คำพูดน่ารักน่าชังของเธอทำให้สีหน้าเย็นชาของอวี่หนานเฉิงโดนหลอมละลาย

“เธอชอบช็อกโกแลตยี่ห้อนี้เหรอ?” อวี่หนานเฉิงคุกเข่าลง ส่งช็อกโกแลตกลับให้เธอ

หน่านิ๊ (อะไร) ?

ผู้ช่วยยืนตกตะลึง

แปลก ประธานอวี่ไม่เคยชอบเด็กคนอื่นเลยนอกจากนายน้อยนี่? ทำไมเขาถึงนั่งลงและคุยกับโลลิน้อยคนนี้ แถมยังใช้น้ำเสียงอ่อนโยนตอนคุยกับนายน้อยในวันหยุดสุดสัปดาห์ด้วย?

เหลือเชื่อ!

เซิ่งเสี่ยวซิงพยักหน้าถี่ยิบ และฉีกยิ้มหวานอวดเขี้ยวน้อยสองซี่อย่างน่ารักเกินทานทน” คุณลุงก็ชอบช็อกโกเลตยี่ห้อนี้เหมือนกันเหรอคะ?”