ยัยน่ารักนักสะสมของแถม – ตอนที่ 27 เด็กสาวคนนี้ครองใจฉัน
อ่านนิยายจีนเรื่อง ยัยน่ารักนักสะสมของแถม ตอนที่ 27 อ่านนิยายจีน.COM | อ่านนิยายจีนแปลไทย.
ตอนที่ 27 เด็กสาวคนนี้ครองใจฉัน
“เซิ่งเสี่ยวซิงเป็นใคร?”
เกาย่าเหวินพูดโพล่งออกมา
อวี่หนานเฉิงเหลือบมองเธอ” ลูกสาวของพนักงานโรงแรม”
“ทำไมนายถึงดูบันทึกการรักษาของลูกสาวพนักงาน? พนักงานคนไหน?”
พอได้ยินคำพูด อวี่หนานเฉิงก็ปิดเอกสารในมือ ด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างจะไม่พอใจ เขาถาม” ฉันต้องบอกเธอทุกอย่างเกี่ยวกับฉันเลยหรือไง?”
เกาย่าเหวินสะดุ้ง” ไม่ ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น ฉันแค่ถามเฉย ๆ”
“เธอถามมากไป” อวี่หนานเฉิงหมดความอดทน” ฉันมีเรื่องต้องทำ ฉันมีนัดกินข้าวเย็นกับปู่ฉัน พอได้เวลาก็ตามไปละกัน ฉันจะไปก่อน”
นี่เป็นการเอ่ยปากไล่
เกาย่าเหวินเสียใจที่เธอถามมากไปโดยไม่ยั้งคิด เพื่อไม่ให้เขาอารมณ์เสียไปมากกว่านี้ เธอจึงหาข้ออ้างและเดินออกห้องทำงานไป แต่ก่อนไป เธอได้ทวนชื่อ’ เซิ่งเสี่ยวซิง’ ไว้ในหัวใจเธออีกครั้ง
…
“หนานเฉิงเป็นฝ่ายจัดหาโรงเรียนอนุบาลให้เธอ?”
ในห้องนั่งเล่นบ้านเก่าตระกูลอวี่ ชายชรากำลังถือโทรศัพท์ คุยอย่างเริงร่า” ปู่เพิ่งเริมช่วยแม่ของหนูเร็ว ๆ นี้เอง ดูเหมือนมันจะได้ผลนะ”
เสียงอีกปลายสายฟังดูเด็กมาก” ขอบคุณค่ะคุณปู่ ปู่บอกหนูถึงการเคลื่อนไหวของลุงอวี่ ไม่งั้น หนูจะพาแม่ไปเจอกับลุงอวี่ที่ร้านอาหารได้ไง?”
“นี่ก็เป็นเพราะแม่ของหนูเก่งด้วย มีผู้หญิงไม่มากที่สามารถดูแลลูกชายของหนานเฉิงได้”
“งั้นคุณปู่ก็จะบอกว่าแม่หนูมีหวังงั้นสิ!”
“ไม่ใช่แค่มีหวัง มันเป็นไปได้เลยต่างหาก”
ทั้งสองคุยกันอย่างมีความสุข พ่อบ้านด้านนอกประตูเดินเข้ามาและเตือน” ท่านครับ คุณชายกับคุณหนูเกามาแล้วครับ”
ชายชราพูดอย่างเริงร่า” เอาล่ะ หนานเฉิงกลับมาแล้ว ฉันจะใช้โอกาสนี้ถามว่าเขาคิดยังไง ไว้โทรมาหาปู่ใหม่นะเสี่ยวซิงซิง”
“ค่ะ บายค่ะคุณปู่”
เสียงร่าเริงของอีกปลายสายได้คลายคิ้วของชายชราไปมาก และรอยยิ้มก็คงอยู่บนหน้าเขาเป็นเวลานานหลังเขาวางสาย
“เสี่ยวซิงซิง เด็กสาวคนนี้ครองใจฉัน ถ้าแม่เธอพาเธอมาบ้านเราในอนาคต บ้านเราจะต้องมีชีวิตชีวามากแน่ และจิงซีก็จะมีเพื่อน”
“ท่านครับ ท่านไม่กลัวว่าคนมีลูกแล้วจะไม่สนใจลูกของคนอื่นงั้นเหรอครับ?”
“นายไม่เห็นที่ร้านอาหารวันนั้นหรือไง? เสี่ยวซิงซิงเล่นกับจิงซีได้อย่างดี และแม่ของเธอก็ชอบจิงซีเช่นกัน”
พอพูดถึงสิ่งที่เกิดร้านอาหารญี่ปุ่นวันนั้น สีหน้าของพ่อบ้านก็คลายลงเล็กน้อย
อวี่หนานเฉิงกลับมาพร้อมเกาย่าเหวิน นี่ไม่ใช่เรื่องน่าแปลก เนื่องจากชายชราเร่งเขาให้แต่งงานห้าปีก่อน เขาก็นำโล่เช่นนั้นเข้าออกบ้านสกุลอวี่ ตอนแรก ชายชราคิดว่าทั้งสองมีอะไรกัน แต่หลังผ่านไปนาน เขาก็มองว่ามันเป็นแค่ฉากบังหน้า
“ทำไมจิงซีไม่กลับมาด้วย?”
ที่โต๊ะอาหาร ชายชราถามถึงอวี่จิงซี
พอคิดถึงอวี่จิงซีที่บ้าน อวี่หนานเฉิงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย’ พักนี้เขาอารมณ์ไม่ดี ผมถึงไม่พาเขามาด้วย”
“แกเป็นคนเดียวที่สามารถกันฉันได้”
ชายชราเหลือบมองเขา พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ” ถ้าแกไม่หาแม่ให้จิงซีโดยเร็ว และเอาแต่อยู่กับกลุ่มคนใช้ทุกวี่วัน เขาจะดีขึ้นได้หรือไง? มันเป็นความรับผิดชอบของแกที่ต้องดูแลลูกในอนาคต…”
พอพูดถึงเรื่องนี้ อวี่หนานเฉิงก็วางตะเกียบลง
“ผมได้คิดเรื่องนี้แล้วและปู่ก็พูดถูก ผมจึงวางแผนจะแต่งงาน”
“แกกำลังจะแต่งงาน?”
ก่อนชายชราจะได้ดีใจ เขาก็ได้ยินอวี่หนานเฉิงพูดอีกครั้ง
“ผมถึงนำย่าเหวินมาคุยกับปู่”
“อะไรนะ?” ใบหน้าของชายชราเปลี่ยนไปทันที” แกหมายความว่าแกอยากแต่งงานกับเธอ?”
ใบหน้าของชายชราดูจริงจัง อวี่หนานเฉิงไม่รู้ว่าทำไมและขมวดคิ้ว” ย่าเหวินอยู่ข้างผมมาหลายปี ในเมื่อปู่อยากให้ผมแต่งงาน งั้นผมก็จะแต่ง”
“ไม่ แกต้องรอก่อน”
ความคิดของชายชราสับสนเล็กน้อย เขาคิดถึงมันอยู่นานก่อนสงบลง” จิงซีอยู่ไหน? จิงซีเห็นด้วยกับการแต่งงานไหม?”
ใบหน้าของอวี่หนานเฉิงดูแน่วแน่
“เรื่องนี้เป็นความคิดของจิงซีเอง”
“เป็นไปไม่ได้”
ชายชราระบายความโกรธผ่านรูจมูกและพูดต่อหน้าเกาย่าเหวิน” ฉันไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ จิงซีไม่มาหาฉันและบอกตกลง ฉันไม่สามารถยอมรับได้”
สีหน้าของอวี่หนานเฉิงดูแปลกใจเล็กน้อย เดิมเขาคิดว่าปู่ของเขาจะดีใจที่เขาจะแต่งงานซะอีก แล้วปฏิกิริยานี้มันอะไรกัน?
ใบหน้าอ่อนโยนของเกาย่าเหวินเปลี่ยนสี แต่เธอไม่กล้าแสดงมันออกมา เธอระงับความไม่สบายใจไว้และกระซิบเสียงเบา
“ปู่ค่ะ หลังแต่งงานกัน หนูจะดูแลจิงซีเป็นอย่างดี ไม่มีใครรู้จักจิงซีดีไปกว่าหนูแล้ว หนูเองก็อยากเห็นเขาเติบโตด้วยตาตัวเอง”
ชายชราเหลือบมองเธอ พ่นลมหายใจและมองพ่อบ้านข้างเขา
“เหลาโจว ไปรับจิงซีมา”
บ้านเก่าอยู่ไม่ไกลจากบ้านที่อวี่หนานเฉิงอาศัย และพ่อบ้านก็ใช้เวลาไปรับตัวจิงซีมาถึงบ้านไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
ทันทีที่เขาเข้าประตูและเห็นเกาย่าเหวิน หัวใจของอวี่จิงซีก็เต้นกระหน่ำ
ชายชรากวักมือเรียกอวี่จิงซี พูดกับเขาอย่างอ่อนโยน
“จิงซี มาสิ มาหาปู่เจิ้งมา”
อวี่จิงซีรีบวิ่งมา
“พ่อของหลานเพิ่งบอกปู่ หลานอยากมีแม่งั้นเหรอ?”
อวี่จิงซีส่ายหัว แต่ที่มุมหางตา เขาเห็นเกาย่าเหวิน เขาหัวหดและพยักหน้าอีกครั้ง
อวี่หนานเฉิงเองก็แปลกใจตอนเห็นมัน
“เด็กไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้หรอกค่ะ แต่เขารู้ว่าใครจะดูแลเขาเป็นอย่างดี”
พอพูด เกาย่าเหวินก็กวักมือเรียกอวี่จิงซี และยิ้มอ่อนโยน” มาสิ จิงซี มาหาป้ามา”
อวี่จิงซีหลบหลังชายชราโดยไม่รู้ตัว
ชายชราเห็นทั้งหมดนี้กับตา และมองเกาย่าเหวินอย่างเย็นชา
“ผิดแล้ว เด็กสามารถเข้าใจได้มากกว่าที่เราคิด วิธีที่เธอสื่อสารกับเด็กก็บ่งบอกแล้วว่าเด็กจะเติบโตมาเป็นคนแบบไหนถ้าเธอเลี้ยง”
รอยยิ้มบนหน้าเกาย่าเหวินแข็งไป เธอพึมพำ” ใช่ ปู่เคยสอนไว้ว่า ฉันจะต้องใส่ใจกับการพูดให้มากขึ้นในอนาคต”
ชายชรามองอย่างเย็นชา และสะบัดหน้าไปมองอวี่หนานเฉิง” แกอายุ 30 ในเมื่อแกยังไม่เคยแต่งงานมาก่อนก็ไม่ต้องรีบ ครั้งนี้ การแต่งงานจะยังต้องพิจารณาในทุกด้าน เราจะคุยเรื่องนี้กันทีหลัง”
ชายชราแสดงความไม่เห็นด้วยทั้งในคำพูดและท่าทาง มันยังจะทำอะไรได้อีก?
เล็บของเกาย่าเหวินฝังในฝ่ามือเธอ แต่อวี่หนานเฉิงดูเหมือนจะไม่ตอบสนอง
หลังมื้ออาหาร เกาย่าเหวินก็กำลังจะกลับไปกับอวี่หนานเฉิง แต่ชายชราขอให้เธอไปก่อน บอกว่าเขามีเรื่องต้องคุยกับอวี่หนานเฉิง
“ตาแก่ตายยาก มันชัดเจนว่าเขาไม่เห็นด้วยเรื่องการแต่งงานของฉันกับหนานเฉิง โชคดี ฉันขยันวิ่งมาบ้านเก่าเพื่อเจอหน้าเขาหลายปี และก็เลี้ยงสุนัขไว้”
ทันทีที่ขึ้นรถ เกาย่าเหวินก็เผยธาตุแท้ออกมา
“พี่สาวเหวิน อย่าโกรธไปเลย ขอแค่ประธานอวี่ยืนกราน ตาแก่นั่นจะไปทำอะไรได้ พี่สาวก็รู้อารมณ์ของประธานอวี่ดีนี่? อย่างที่เห็น ตอนตาแก่บังคับเขาให้แต่งงานและมีลูก เขากลับทำตรงกันข้าม ไปเอาลูกกลับมาแต่ไม่รู้ชื่อแม่ จากมุมมองนี้ เขาไม่สนใจความคิดของตาแก่นั่นมากหรอก”
คอมเม้นต์