ยัยน่ารักนักสะสมของแถม

 

ตอนที่ 46 แม่ สบายไหม

 

“ฉัน…ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้ค่ะ ขอโทษค่ะคุณชาย ฉันมารบกวนคุณชายกับคุณเซิ่ง”

 

คนใช้รีบอธิบายตรงประตู และวิ่งออกไป

 

“คือ มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ” เซิ่งอั้นหรานวิ่งตามไปอธิบาย แต่ตอนเปิดประตูห้องน้ํา คนบนทางเดินก็หายไปแล้ว ราวกับเป็นแค่ภาพลวงตา

 

เธออยากร้องไห้ เธอไม่สามารถทําให้ตัวเองบริสุทธิ์ได้

 

“คนใช้นายทุกคนเป็นพวกช่างคิดกันหมดเลยหรือเปล่า?”

 

เธอตวัดตาหันไปมองอวหนานเฉิงด้วยสีหน้าขมขึ้น

 

อวี่หนานเฉิงงุนงง ขมวดคิ้วและมองเธอ” อะไรละนั่น?”

 

“ช่างเถอะ ไม่มีอะไร” เซิ่งอั้นหรานรู้สึกว่าการคุยกับเขานั้นเปล่าประโยชน์ เธอจึงไม่คิดรบกวนเขา ถือผ้าเช็ดตัวและเดินออกไป พอยืนตรงทางเดิน เธอก็นึกอะไรได้และหันมา

 

“คือ ถ้าคุณควรมีเวลา คุณควรอยู่กับจิงซีให้มากกว่านี้นะคะ ฉันคิดว่าเขาคงรู้สึกไม่ปลอดภัยเอามากๆ คุณก็เห็นแล้วว่าวันนี้เขามีความสุขแค่ไหนตอนอยู่กับเสี่ยวซิงซิง เขาต้องการคนอยู่ข้างเขาจริงๆ คุณไม่มีทางแก้ไขมันได้ด้วยการมอบคนมากมายคอยดูแลเขา เขาต้องการคนอย่างคุณที่จะมาดูแลเขา”

 

เดิมเธออยากถามเรื่องการแต่งงานของอวีหนานเฉิงกับเกาย่าเหวิน เหนือสิ่งอื่นใด อวี่จิงซีดูเหมือนจะไม่ชอบดาราสาวมาก และเธอคนนั้นก็ไม่ได้ดีเหมือนหน้าตา แต่เธอคิดเกี่ยวกับมันและรู้สึกว่าเธอต้องถาม คําพูดอาจแปลกไป เพราะเธอกลัวว่าเธอจะทําให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าเธอมีแรงจูงใจซ่อนเร้น เธอจึงไม่พูดถึงมัน

 

ยังไงซะมันก็เป็นเรื่องทางบ้านของคนอื่น

 

อวี่หนานเฉิงมองเซิ่งอั้นหราน ทันใดนั้นก็มีความคิดในหัวใจ เขาแทบพูดโพล่งออกไปโดยไม่ยั้งคิด

 

“งั้นเธอควรอยู่ที่นี่เพื่อดูแลเขา”

 

เสียงนั้นดังก้องในวิลล่าหลังโต สีหน้าเซิ่งอั้นหรานกลายเป็นอึดอัด” คุณ..คุณหมายความว่ายังไงคะ?”

 

คิ้วของอวี่หนานเฉิงเลิกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาของเขายังฉายแววแปลกใจสามส่วน ราวกับเขาเองก็ไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูด จากนั้นเขาก็รีบหลบสายตาเธอและน้ําเสียงของเขาก็เบาลงไปมากตอนพูดใหม่

 

“เงินเดือนของพี่เลี้ยงจิงซีคือสามเท่าของเงินเดือนผู้จัดการโรงแรม”

 

พอได้ยิน สีหน้าตึงเครียดก่อนหน้าของเซิ่งอั้นหรานก็คลายลง

 

“ฉันคงไม่สนใจต่อให้เป็นสิบเท่า จากมุมมองของอาชีพ อาชีพผู้จัดการโรงแรมของฉันคงไม่ดีที่จะมาดูแลลูกคุณ ประธานอวี่ หัวใจฉันยังอยู่ที่โรงแรมเซิ่งถัง อย่าทดสอบฉันแบบนี้เลยค่ะ”

 

สีหน้าของอวี่หนานเฉิงราบเรียบ

 

หลังเธอเดินออกไป เขาก็ปิดประตูและยืนในห้องนอน นึกถึงสิ่งที่เธอพูด มีความผันผวนในหัวใจเขา ซึ่งรุนแรงกว่าตอนเขาเห็นเธอที่บ้านตอนบ่าย

 

ให้เธออยู่?

 

เขาคิดว่าเขาคิดมากไป ทําไมจู่ๆเขาถึงมีความคิดแบบนั้นได้นะ?

 

พูดตามตรง เธอเป็นแค่ลูกน้องเขา ผู้จัดการภายใน แถมเขายังรู้จักเธอได้ไม่กี่เดือน และความคิดนี้ก็ตรงข้ามกับเหตุผลก่อนหน้า

 

หลังคิดสักพัก เขาก็โยนมันให้เพราะจิงซีรักเธอกับลูกสาวเธอ

 

แต่ถึงแม้เขาจะพบวิธีแก้ปัญหา เขาก็ยังนอนไม่หลับทั้งคืน

 

มีมารร้ายอยู่ตรงข้ามความคิด

 

หลังอาบน้ํา เซิ่งอั้นหรานก็มองกระจก ใช้ผลิตภัณฑ์บํารุงผิวราคาแพงในห้องตระกูลอวี่ เธอยังมาสก์หน้าที่ราคาแพงจนเธอตัดสินใจละทิ้งฐิถิ ยัดกล่องมาสก์หน้าลงกระเป๋าเธอ จากนั้นก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงใหญ่พร้อมกับเสี่ยวซิงซิง

 

อา..สบายมาก

 

“แม่ สบายไหม?” เซิ่งเสี่ยวซิงซบแขนเธอและถาม

 

เซิ่งอั้นหรานสวมมาร์กและพยักหน้า

 

“สบายมาก แม่ตัดสินใจเอามาร์กกลับบ้านไปด้วยแหละ”

 

“หนูขอบอกไว้ตรงนี้เลย เงินคือที่สุด ตราบเท่าที่แม่แต่งงานกับลุงอวี่ ของทั้งหมดนี้ก็จะเป็นของแม่!”

 

ดวงตาของเซิ่งเสียวซึ่งเต็มไปด้วยความกล้า เธอหันไปและนอนซบอกของเซิ่งงั้นหรานเหมือนกําลังคาดหวัง

 

เซิ่งอั้นหรานเลิกคิ้วและจิ้มหน้าผากเซิ่งเสี่ยวซิง” ลูกจะขายแม่แค่เพื่อเงินเล็กน้อยแบบนี้หรือไง? มันดูเหมือนแม่จะต้องสอนลูกให้ดีกว่านี้ในอนาคต แม่เองก็เคยรวยมากเหมือนกัน พอใจไหม?”

 

เซิ่งเสี่ยวซิงกุมหน้าผาก” หนูรู้ เพราะแม่คลอดเสี่ยวซิงซิง แม่ถึงไม่มีเงิน หนูจึงอยากให้แม่กลับมารวยอีกครั้ง”

 

ในต่างประเทศ ชายที่มาเจอเธอหนึ่งหรือสองครั้งต่อปีและเรียกเธอว่าลูกบอกว่าแม่เองก็เคยเป็นคุณนายมาก่อน และเธอก็กลับบ้านไม่ได้เพราะให้กําเนิดลูกน้อยอย่างเธอ ดังนั้นเธอต้องเชื่อฟังและอย่ากวนโมโหแม่

 

“แม่มีเงินหรือไม่มีแล้วไง? เสี่ยวซิงซิง ตอนนี้เรากําลังไปได้ดีนะ”

 

เซิ่งอั้นหรานหลับตาและดูมีความสุข

 

“ถ้าเรามีเงิน เราจะสามารถนอนในเตียงเดียวและห้องเดียวกันได้ทุกคืน กินข้าวสามมื้อต่อวัน เราจะไม่ต้องระวังบางคนด้วย หนูชอบแบบนั้นกว่า”

 

พอเห็นว่าแม่ขาดความทะเยอทะยาน เซิ่งเสี่ยวซิงก็ถอนหายใจ

 

“แม่ แม่คิดผิดนะ”

 

“แม่”

 

เซิ่งอั้นหรานไม่สนใจลูกเธออีกและหลับไปอย่างสบายใจ

 

เซิ่งเสี่ยวซิงทําอะไรไม่ได้ มันดูเหมือนว่ามันยากมากสําหรับแม่ที่จะเข้าใจเธอและฉวยโอกาสตรงหน้า เธอทําได้แค่เริ่มมัน จากลุงสุดหล่อ!

 

วันต่อมา เซิ่งอั้นหรานพาเซิ่งเสี่ยวซิงอยู่ในบ้านของประธานอวี่อีกวัน ตอนเย็น อวี่หนานเฉิงขับไปส่งทั้งคู่ด้วยตัวเอง นี่ทําให้เซิ่งอั้นหรานแปลกใจมาก

“ขอบคุณค่ะ ประธานอวี่”

 

หลังออกรถ เซิ่งอั้นหรานก็ยืนที่ชั้นล่างของอพาร์ตเมนต์ จับมือเซิ่งเสี่ยวซิงไว้

 

อวหนานเฉิงยืนด้านหน้ารถ และพูดด้วยน้ําเสียงทรงพลัง

 

“ไม่เป็นไร กลับเข้าบ้านเถอะ”

 

เซิ่งเสี่ยวซิงเงยหน้าขึ้นมองอวี่หนานเฉิง เสียงใสของเธอดังก้องชุมชน

 

“ลุงอวี่ สัปดาห์หน้าลุงอวี่จะพาจิงซีมาเล่นกับหนูไหม?”

 

เซิ่งอั้นหรานมองเธอด้วยความแปลกใจ ใครขอให้เธอชวนคนอื่นกัน? ไม่ถามความเห็นแม่เลย?

 

แต่หลังมีอีกความคิด อวี่หนานเฉิงเป็นใคร? มันคงแปลกถ้าเขาตอบตกลง

 

“ก็ได้”

 

หลังคิดในหัวตัวเอง เธอก็ได้ยินคํานั้น

 

แววตาแปลกใจของเธอตกที่ตัวอวี่หนานเฉิง

 

อวี่หนานเฉิงสงบมาก และนั่งลงยองจับหน้าของเซิ่งเสี่ยวซิง” เสาร์หน้าลุงจะมากับจิงซี ตกลงไหม?”

 

“ดีเลย!”

 

เซิ่งเสียวซิงตาเป็นประกาย เธอกอดคอเขาและหอมแก้มเขา” หนูประทับตราไว้แล้ว ลุงอวี่ห้ามกลับคํานะ”

 

อวี่หนานเฉิงผงะ แตะหน้าตัวเองและยิ้ม” ได้สิ”

 

รอยยิ้มนี้ช่างอ่อนโยนอย่างมาก มันทําให้คําพูดของเซิ่งอั้นหรานที่จะต่อว่าเซิ่งเสียวซึ่งไหลลงคอ จ้องเขาด้วยสายตาตะลึงเป็นเวลานาน

 

เธอพลันรู้สึกว่าการที่อวี่หนานเฉิงไม่ยิ้มนั้นเป็นเพราะมาตรฐานแสนเข้มงวดของเขา เหนือสิ่งอื่นใด มีผู้หญิงหลายคนที่พากันต่อแถวเป็นแม่เลี้ยงของลูกเขา

 

โดยไม่รู้ตัว เธอดันนึกถึงช่วงเวลาในห้องน้ําเมื่อคืนก่อน

 

แก้มของเธอร้อนขึ้นเล็กน้อย