ตอนที่ 16 เลี้ยงหนูนะง่ายจะตายไป!

หลังออกบ้านของอวี่หนานเฉิง เกาย่าเหวินก็ขึ้นรถของสาวใช้

“ไป”

รถขับออกจากเขตของบ้านหรู และเสียงกระวนกระวายของคนขับก็ดัง

“พี่สาวเหวิน ตอนแรกสถานการณ์นั้นปกติดี ใครจะไปคิดว่าผู้จัดการโรงแรมคนใหม่จะเข้ามาแส่”

“ไม่เป็นไร” เกาย่าเหวินพูดด้วยน้ำเสียงมุ่งร้าย

“ถ้ามันโดนโคมระย้าตกใส่จนตายจริง ปัญหาคงจัดการได้ยาก แบบนี้แหละ หนานเฉิงจะได้รู้สึกกลัว และเขาจะต้องพิจารณาเรื่องการแต่งงานแน่”

“เด็กนั่น”

“อย่าเพิ่งทำอะไรตอนนี้ จะมีโอกาสอีกในอนาคต”

เกาย่าเหวินลดหัวลง มองเล็บแวววาวบนนิ้วเธอ

“ช่วงนี้ฉันจะไปโรงแรมบ่อยหน่อย บอกผู้ช่วยคนใหม่ให้เตรียมของที่เด็กชอบและฉันจะเอามันไปกับฉัน”

“ค่ะ”

“…”

—

เซิ่งอั้นหรานตื่นมาด้วยอาการระบม เธอขยับแขนชาด้านเล็กน้อย แต่ก็เจ็บจนทนไม่ได้ เธอนอนเหงื่อไหลและลืมตาขึ้น

พอเธอลืมตาขึ้น เธอก็เห็นดวงตาคู่โตแสนบริสุทธิ์

‘แม่! แม่ตื่นแล้วเหรอ?”

เสียงใสแสนคุ้นหูดังขึ้น เซิ่งเสี่ยวซิงนอนอยู่ข้างเตียง กุมมือที่ไม่บาดเจ็บของเธอไว้ ดวงตาของสาวน้อยแดงก่ำ” แม่ หนูกลัวแทบตายแหนะ”

เซิ่งอั้นหรานตกตะลึง พยายามคิดสักพัก จากนั้นก็จำได้ว่าเธอบาดเจ็บหลังช่วยคน นี่ควรเป็นโรงพยาบาลสินะ

แต่ทำไมลูกสาวเธอถึงอยู่ที่นี่ด้วย?

“เสี่ยวซิงซิง ทำไมลูกถึงมาอยู่ที่นี่ได้? แม่หลับไปนานแค่ไหน?”

“ไม่ต้องพูดเลย!” เสี่ยวซิงซิงเช็ดน้ำตา ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ” หนูอยากไปหาแม่ที่โรงแรมเพื่อเซอร์ไพรซ์ แต่พอหนูไปถึง หนูได้ยินว่าแม่เข้าโรงพยาบาลและก็กลัวมาก”

หลังได้ยิน เซิ่งอั้นหรานก็ประทับใจและขอโทษ” ลูกรัก แม่ขอโทษที่ทำให้ลูกเป็นห่วง”

“หนูจะไม่ห่วงได้ไง? แม่มักสอนหนูให้ดูแลตัวเองก่อนดูแลคนอื่น แต่แม่กลับเลือกช่วยคนอื่น จะเป็นไงถ้ามันตกใส่หัวแม่?”

เสี่ยวซิงซิงหน้ามุ่ย” หนูยังอยากอยู่ดูแลแม่! หนูจะไปทำอะไรได้ถ้าแม่ทิ้งหนูไป?”

เดิมเซิ่งอั้นหรานประทับใจ แต่หลังได้ยินประโยคสุดท้าย เธอก็สำลัก จ้องสาวน้อยคนนี้ ทนความเจ็บปวดและยกมือขึ้นบีบจมูกเธอ

“เจ้าตัวดี แม่รู้วิธีเลี้ยงลูก และการเลี้ยงลูกก็ลำบากมาก”

“เลี้ยงหนูนะง่ายจะตายไป!” เสี่ยวซิงซิงสะบัดหน้า และกอดอกเหมือนผู้ใหญ่” แม่จะไปหาลูกสาวอย่างหนูได้จากไหน ทั้งทำอาหาร ทั้งซักผ้าและทำงานบ้านได้ตั้งแต่อายุห้าขวบ?”

“ใช่ ใช่ ลูกสุดยอด แม่ต้องพึ่งพาลูกจริง ๆ” เซิ่งอั้นหรานขี้เกียจเกินจะเถียง

เด็กสาวคนนี้มีฝีปากคมคายตั้งแต่เด็ก เธอจะมีแต่ปวดหัวถ้าต้องเถียงกับลูก

จากนั้นก็มีคนมาเคาะประตู

“เชิญค่ะ” เซิ่งอั้นหรานมองประตูอย่างสงสัย

“คุณเซิ่ง” ผู้มาเยือนคือชายวัยกลางคน เซิ่งอั้นหรานจำได้ว่าเขาดูเหมือนจะเป็นพ่อบ้านที่ดูแลเด็กชายตัวน้อย ตอนนี้ เขาถือยาเสริมสร้างกระดูกมาด้วยสองกล่อง” นายท่านของครอบครัวผมขอให้ผมมาขอบคุณคุณเซิ่ง เขาไม่สามารถรอให้คุณเซิ่งตื่นได้เพราะเขาต้องส่งนายน้อยกลับบ้านก่อน”