ตอนที่ 42 เธอไม่ใช่คนนอก

 

เช้าวันเสาร์ เพิ่งงั้นหรานยังนอนหลับอยู่ และก็โดนเพิ่งเสี่ยวซิงลากลงจากเตียง

 

“แม่ ตื่น”

 

เพิ่งลั้นหรานเหลือบมองนาฬิกาข้างเตียงอย่างงัวเงีย และพูดอย่างเหนื่อยใจ” เสี่ยวซิง มันเพิ่ง 7 โมงเองนะลูกทําอะไร?”

 

เพิ่งเสี่ยวซิงคว้าแขนข้างหนึ่งเธอไว้และไม่ยอมปล่อย พูดด้วยความมั่นใจ” แม่ มันเป็นครั้งแรกที่แม่ต้องไปบ้านลุงอวี่แม่ไม่อยาก แต่งตัวหน่อยเหรอ? ลุกไปอาบน้ํา แต่งหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วแม่”

 

เพิ่งงั้นหรานกอดหมอนแน่น

 

ทําไมเธอถึงให้กําเนิดลูกสาวเช่นนี้ที่ไม่หวงแม่ตัวเองเลย แถมยังอยากยกเธอให้ผู้ชาย?

 

ภายใต้การรบเร้าของเพิ่งเสี่ยวซิง เพิ่งงั้นหรานจึงแต่งหน้าเบาๆ หยิบเสื้อยืดกับกางเกงยีนจากตู้เสื้อผ้า แต่ก็โดนเพิ่งเสี่ยวซิงหยุดไว้ก่อนจะสวมมัน

 

“แม่ แม่จะสวมชุดแบบนี้ได้ไง?”

 

“ทําไมจะไม่ได้?”

 

“นี่” เพิ่งเสี่ยวซิงดึงเอาชุดเดรสเปิดหลังออกมา” นี่สวยกว่า”

 

“ลูกเว่อร์ไปหรือเปล่า?” เพิ่งงั้นหรานตีหน้าผากเธอ” เราไม่ได้จะไปไนท์คลับกันนะ และนี่คือชุดเดรส เราแค่ จะไปบ้านของเพื่อนร่วมชั้น แม่ต้องจัดเต็มแบบนี้เลยหรือไง?”

 

“งั้นก็ชุดนี้” เพิ่งเสี่ยวซิงไม่ย้อท้อ และดึงชุดเดรสกระโปรงสีฟ้าควัน” ชุดนี้ควรใส่ได้”

 

เพิ่งงั้นหรานหยิบเดรสกระโปรงออกจากตู้เสื้อผ้า มองมันสักพักด้วยความลังเล

“มันจะอึดอัดไปหรือเปล่า? พวกลูกสองคนดื้อจะตาย”

 

“ไม่” เพิ่งเสี่ยวซิงยกมือขึ้นและสาบาน” หนูสาบานว่าวันนี้หนูจะเป็นเด็กดี”

 

“ถ้าแม่เชื่อลูกก็แย่แล้ว”

 

เพิ่งงั้นหรานไม่สนใจเธอ แต่ทว่า ก็โดนลูกสาวซื้อไม่ให้ใส่เสื้อยืดกับกางเกงยีนจนเธอต้องยอมสวมเดรสกระโปรงสีฟ้า

 

หลังกินข้าวเช้าตอนเก้าโมง พ่อบ้านของอวี่หนานเฉิงก็ขับมารับตัวพวกเธอไปวิลล่า

 

“คุณชายมีการประชุมสําคัญตอนเช้า เขาจึงไม่อยู่บ้าน ผมจีงมารับตัวคุณกับเสี่ยวซิงซิงก่อน”

 

“ได้ค่ะ” เพิ่งงั้นหรานแสดงความเข้าใจ

 

พ่อบ้านเป็นชายวัยกลางคน อายุราว ๆ 40 เขาดูสงบมากและขับรถอย่างนุ่มนวล

 

“ระหว่างนี้ นายน้อยเกิดอุบัติเหตุบ่อยครั้ง และคุณชายก็รู้สึกไม่สบายใจมาก คนใช้ในบ้านจึงโดนเปลี่ยนยกหลัง และนายน้อยกระวังทุกคน การที่เขาขอให้คุณเพิ่งไปเล่นกับเขายังทําให้ผมแปลกใจ”

 

“บางที่อาจเพราะฉันเคยช่วยจิงซีก่อน เขาถึงไม่กังวล”

 

เพิ่งงั้นหรานยิ้ม แต่ยังบ่นในใจ ใครเล่าที่จะไม่แปลกใจเพราะตัว เธอเองยังแปลกใจเลย

 

พอพูดถึงจิงซี เพิ่งเสี่ยวซิงก็นั่งตัวตรงในที่นั่งของเด็ก ถอนหายใจเหมือนผู้ใหญ่ และคว้าความสนใจของเซิ่งงั้นหราน” ลูกถอนหายใจทําไม?”

 

“หนูถอนหายใจแทนพี่ชายจิงซี” เพิ่งเสี่ยวซิงขมวดคิ้ว” ดูสิแม่พี่ชายจิงซีพูดไม่ได้และโชคร้ายมาก หนูไม่เคยเห็นเด็กคนไหนโช คร้ายแบบเขาเลยแม่ อาจารย์ที่โรงเรียนบอกว่าปีชงเราจะโช คร้าย? นี่เป็นปีชงของพี่ชายจิงซีหรือเปล่า?”

 

“ปีชงอะไรกัน? ลูกอายุแค่ห้าขวบเอง มันเป็นปีเกิดและก็เป็นความเชื่อเท่านั้น อาจารย์คนไหนที่สอนลูกแบบนี้?”

 

เพิ่งงั้นหรานหน้ายใจ แต่ก็ยังรู้สึกเศร้าแทนอวี่จิงซี

 

เหนือสิ่งอื่นใด เขาเกิดอุบัติเหตุสองครั้งในเวลาไม่ถึงสองเดือนหลังเธอรู้จักเขา และทั้งสองครั้งก็เป็นอุบัติเหตุร้ายแรง ถ้าเธอไม่ ขวางโคมระย้าไว้ เด็กน้อยอาจตายไปแล้ว และถ้าครั้งนี้เขาตกหัวก ระแทกพื้น เขาก็คงตายไปแล้วเช่นกัน

 

เรื่องเหล่านี้เป็นแค่อุบัติเหตุจริงเหรอ? เธอเกิดความสงสัยขึ้นมา

 

หลังออกรถ เธอก็เห็นร่างน้อยวิ่งโผออกจากประตูและกอดขาของเพิ่งงั้นหราน

 

ป้าแม่บ้านวิ่งตามออกมา” นายน้อยค่ะ อุ้ย.ฉันยังล้างหน้าให้เขาไม่เสร็จเลย”

 

เพิ่งงั้นหรานอุ้มอวี่จิงซีขึ้นจากพื้น” ป้ายังล้างหน้าให้เขาไม่เสร็จเหรอคะ? ไม่เป็นไรค่ะป้า เดี๋ยวฉันจะพาเขาไปล้างหน้าเอง ห้องน้ําอยู่ทางไหนคะ?”

 

แม่บ้านรีบชี้ไปที่ห้องหนึ่ง เดินตามไปดู จากนั้นก็มองเด็กสาวที่เดินตามมาและพูด

 

“คุณเพิ่งใช่ไหมคะ คุณยังสาวอยู่เลย แต่ก็มีลูกอายุเยอะขนาดนี้แล้ว?”

 

หลังเพิ่งเสี่ยวซิงเดินเข้ามา เธอก็มองรอบ ๆ ด้วยตาเป็นประกาย

 

บ้านของพี่ชายจิงซ์ใหญ่มากเมีบันไดขึ้นชั้นสองตั้งสามบันไดแถมยังมีลิฟต์แธอเริ่มคุยกับแม่บ้านสาวที่พาเธอเข้ามาทันที

 

แน่นอน เพิ่งงั้นหรานไม่รู้ว่าลูกน้อยของเธอมีความคิดอะไร เธอพาอวี่จิงซีไปห้องน้ํา ล้างหน้าแปรงฟันให้เขา จากนั้นก็ถาม

 

“น้าทําของกินมาให้เธอด้วยนะ เพิ่งทําเสร็จตอนเช้าเลย อยากกินด้วยกันไหม?”

อวี่จิงซีพยักหน้าอย่างมีความสุข

 

หนึ่งผู้ใหญ่กับเด็กสองคนนั่งกันที่โต๊ะอาหาร เปิดกล่องอาหารที่เพิ่งงั้นหรานนํามา พอเห็นว่าเพิ่งงั้นหรานกําลังจะป้อนอวี่จิงซี แม่บ้านที่ดูแลเขาก็รีบหยุดด้วยใบหน้าตื่นตระหนก

 

“คุณเพิ่งค่ะ รอก่อนค่ะ นายน้อยไม่สามารถกินอาหารข้างนอกได้ค่ะ”

 

“หือ?” เพิ่งงั้นหรานผงะ

 

พอเห็น พ่อบ้านก็จ้องคนใช้และต่อว่า

 

“พูดไร้สาระอะไร? คุณชายเชิญคุณเพิ่งมาบ้าน ยังไม่เข้าใจอีกหรือไง? ข้างนอกอะไร? ในสายตาของคุณชายกับนายน้อยอาหารที่คุณเพิ่งทําปลอดภัยกว่าที่พวกเธอทําซะอีก”

 

แม่บ้านถูกต่อว่าจนหน้าขาวซีด

 

พ่อบ้านสั่งอีกครั้ง

 

“ไปทําธุระของเธอได้แล้ว ไม่ต้องมาคอยดู คุณชายสั่งไว้ว่าอยากให้คุณเพิ่งกับเสี่ยวซิงซิงมาเล่นอย่างอิสระ ไว้ค่อยมาตอนพวกเธอเรียกหา”

 

พอสิ้นเสียง แม่บ้านสี่หรือห้าคนก็รีบกระจายตัว

 

เพิ่งลั้นหรานถอนหายใจโล่งอก และมองพ่อบ้านอย่างขอบคุณ” ไปได้ซะทีฉันไม่ชินเลยเวลาโดนจ้องตอนกินข้าว”

 

พ่อบ้านลดหัวอย่างขอโทษ” ขอโทษที่ผมไม่รีบสั่ง คุณเพิ่งเชิญกินได้ตามสบายเลยนะครับ ถ้าขาดเหลืออะไร คุณสามารถเรียกผมหรือคนใช้คนอื่นได้”

 

“ค่ะ”

 

เพิ่งงั้นหรานสบายใจขึ้นมากและกินอย่างเพลิดเพลิน

 

วันนี้อวี่จิงซีกินข้าวเช้าไปเยอะมาก เขากินขนมปังกับขนม และยังกินโจ๊กไปชามหนึ่ง แม่บ้านที่แอบมองจากระยะไกลตกใจ และ คนใช้หลายคนก็กระซิบกันไม่หยุดปาก

 

หลังเกิดอุบัติเหตุในบ้าน แม่บ้านส่วนใหญ่ที่นี่จึงเป็นคนใหม่พวกเธอจึงยังขาดระเบียบ และลอบคุยกันถึงเพิ่งลั้นหราน

 

“ทําไมนายน้อยถึงชอบคุณเพิ่งมากขนาดนี้?”

 

“ฉันได้ยินว่าเธอเป็นแม่ของเพื่อนร่วมชั้นนายน้อย เด็กสาวคนนั้นไง”

 

“โอ้ เด็กสาวคนนั้นน่ารักมาก เธอให้ลูกอมฉันด้วย ฉันไม่คิดว่ามันเป็นนายน้อยเราที่ติดสาวอื่นหรอกนะ”

 

“ไร้สาระ เขายังเด็กอยู่เลย.”

 

“แค่พูดเล่นเฉยๆแต่ฉันคิดว่าคุณชายของเราปฏิบัติต่อคุณเซี่งคนนี้แตกต่างมาก ฉันได้ยินจากแม่บ้านที่เคยทํางานที่นี่บอกว่าคุณ ชายไม่เคยพาผู้หญิงอื่นกลับมาเลย ยกเว้นแต่คู่หมั้นเขาคุณหนูเกา ผู้มาที่นี่ 5 หรือ 6 ปีได้แล้ว แต่ก็มาไม่บ่อยนัก”

 

“คุณชายกับคุณเพิ่งคงไม่ได้”