ตอนที่ 32 ผู้จัดการเซิ่งทำการบ้านมาดี

อวี่หนานเฉิงมองทิวทัศน์ด้านนอกหน้าต่าง แต่ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์ชื่นชมมัน

คำพูดของเกาย่าเหวินได้เตือนเขาให้นึกถึงพฤติกรรมของเขาพักนี้ เขาพลันจำได้ว่าเขาให้ความพิเศษกับเซิ่งอั้นหรานจริง

มันเพราะเธอช่วยจิงซีไว้? ไม่ ถ้าเป็นเพราะเรื่องนี้ ผู้ช่วยโจวฟางกับพ่อบ้านก็ทำหน้าที่นี้เช่นกัน เรื่องจัดเตรียมให้ลูกสาวเธอได้เข้าหลานเป๋า และรับปากจิงซีว่าจะส่งเขาไปเรียนกับเซิ่งเสี่ยวซิงอยู่นอกแผนของเขาหมด พอคิดถึงเรื่องนี้ ความคิดของเขาก็พลันสับสนวุ่นวายเล็กน้อย

รถติดเล็กน้อยบนถนน มันเป็นบ่ายโมงพอดีตอนเขาไปถึงโรงแรม

ผู้จัดการกับหัวหน้าพนักงานในโรงแรมยืนเป็นสองแถว อวี่หนานเฉิงเดินอยู่ท่ามกลางเหล่าพนักงาน เหลือบมองเซิ่งอั้นหรานที่ยืนปลายแถว และอดมองอีกครั้งไม่ได้ตอนเดินไปตรงหน้าเธอ

ชุดเครื่องแบบที่เธอสวมนั้นดูโดดเด่นกว่าใคร ผ้าพันคอไหมบนคอเธอเข้ากับเธอไปหรือเปล่า? สีฟ้าอ่อนเรียบง่ายกลับดูสวยสง่ามากบนคอเธอ

เซิ่งอั้นหรานเห็นเขาจ้องเธอเป็นเวลานานและอดประหม่าไม่ได้” ประธานอวี่ มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

อวี่หนานเฉิงได้สติ เขาขมวดคิ้ว” ป้ายชื่อเธอเบี้ยวนะ’

หลังพูดแบบนี้ เขาก็เดินดิ่งเข้าโรงแรมไปทันที ทิ้งเซิ่งอั้นหรานให้ก้มหัวมองป้ายชื่อเธอด้วยสีหน้าสงสัย” มันเบี้ยวเหรอ?”

หลังอวี่หนานเฉิงมา เขาก็ได้เรียกประชุมผู้จัดการโรงแรมที่ชั้นสอง หัวข้อประชุมคืองานวันครบรอบตอนปลายเดือนหน้า

งานวันครบรอบจะถูกกำหนดให้จัดที่นี่ แต่แผนเจาะจงยังไม่ออก โรงแรมเซิ่งถังเป็นสายอุตสาหกรรมที่วางแผนไว้ตอนอวี่หนานเฉิงเข้าครอบครองกลุ่มเซิ่งถังตอนอายุ 20 แม้มันจะพัฒนาได้แค่สิบปี มันก็มีผลงานโดดเด่น ตอนนี้เครือโรงแรมเซิ่งถังได้เปิดขึ้นทั่วประเทศ และเซิ่งอั้นหรานก็ทำงานในสาขาแรกที่อวี่หนานเฉิงสร้างด้วยตัวเอง

มันสำคัญอย่างมากต่อเขา มันเป็นเรื่องปกติที่งานเลี้ยงครบรอบกลุ่มจะจัดที่นี่

“งานเลี้ยงครบรอบโรงแรมนี้ยังเป็นโอกาสให้เราโปรโมตกลุ่ม..”

การพูดคุยของเหล่าผู้บริหารระดับสูงทำให้เซิ่งอั้นหรานแทบหลับ เธอเป็นแค่ผู้จัดการฝึกงาน เธอนั่งที่ปลายโต๊ะ แสร้งทำเป็นจดบันทึก แต่จริง ๆ แล้วกำลังวาดรูปเต่าบนสมุดบันทึก

“แผนเหล่านี้เก่าเกินไป มีใครมีความคิดเห็นอื่นไหม?”

เสียงของอวี่หนานเฉิงดังก้องในห้องประชุม

เซิ่งอั้นหรานปิดปากสนิท ลดหัวลงและแอบหาว

อีกนานแค่ไหนกว่าจะจบ? ฉันกำลังจะหิวตายแล้ว

“คุณคิดว่าไงคุณเซิ่ง?”

“หือ?” เธอเงยหน้าขึ้นด้วยสายตางุนงง พอเห็นว่าทุกคนจ้องเธอ เธอก็รีบพูด” ค่ะ? ประธานอวี่เรียกฉันงั้นเหรอคะ?”

อวี่หนานเฉิงมองเธอ

“ทุกคนแสดงความคิดเห็นกันจบแล้ว ผู้จัดการเซิ่งไม่มีอะไรจะพูดเลยงั้นเหรอ?”

พอได้ยิน เซิ่งอั้นหรานก็สูดหายใจลึกและพูด

“ฉันเองก็พอคิดมาบ้างแล้ว แต่ก็ยังร่างแผนไม่เสร็จดีค่ะ มันคงไม่ดีเท่าความคิดของพวกคุณ ขอเวลาฉันอีกสักหน่อยนะคะ ฉันจะกลับไปคิดถึงแผนเพิ่ม”

“นั่นอะไร?” อวี่หนานเฉิงหรี่ตา หยุดที่สมุดบันทึกตรงหน้าเธอ” ผมคิดว่าคุณน่าจะทำงานหนักมากและจดอะไรหลายอย่าง มันควรให้แรงบันดาลใจได้มาก”

“ไม่ ไม่มีอะไรค่ะ” เธอรีบเอามือปิดสมุดบันทึก

“ขอผมดูหน่อย”

อวี่หนานเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงที่ปฏิเสธไม่ได้

ใบหน้าของเซิ่งอั้นหรานขาวซีด มือของเธอแข็งไป

ต่อหน้าคนหลายคน เธอไม่สามารถปฏิเสธเจ้านายได้ เธอจำต้องกัดฟันและส่งมันไป ก่อนจะส่งให้อวี่หนานเฉิง เธอแอบเปิดหลายหน้าและจากนั้นพอส่ง เธอก็ลอบสวดภาวนาในใจ

อวี่หนานเฉิงดูสมุดบันทึก สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขามองเธอด้วยคิ้วที่ขมวด

มีเวลาประชุมในสมุดบันทึก

เซิ่งอั้นหรานถอนหายใจโล่งอก และพูดด้วยรอยยิ้ม” ฉันบอกแล้วไงคะ มันแค่เวลาประชุม ไม่มีแรงบันดาลใจอะไร”

สีหน้าของอวี่หนานเฉิงไม่ยินดียินร้าย ทันใดนั้น นิ้วชี้ของเขาก็เลื่อนไปที่มุมสมุดบันทึก และภายใต้สายตาจับจ้องของเซิ่งอั้นหราน เขาได้เปิดไปหน้าที่เต็มไปด้วยเต่าอย่างแม่นยำ

เซิ่งอั้นหรานกุมหน้าผาก และบ่นในใจ

ต่อให้จะเคยช่วยเหลือจิงซี แต่การวาดรูปเต่าในที่ประชุมแบบนี้ก็คงเป็นเรื่องที่ผิดมหันต์อย่างมากแน่ ๆ

.” ผู้จัดการเซิ่งเป็นคนมีพรสวรรค์จริง ๆ ผมมองข้ามคุณไปเอง”

มีความหมายแอบแฝงในคำพูดของอวี่หนานเฉิง

ทุกคนในห้องประชุมฟังคำชมและพยักหน้าอย่างคนขี้ประจบ แต่เซิ่งอั้นหรานกลับตื่นตระหนก

เธอแกว่งชิงช้าให้เขาตอนเช้าและทำให้เขาหงุดหงิด แต่ตอนนี้เขาจับได้ว่าเธอแอบวาดรูปเต่าตอนประชุม เขาไม่โกรธเลยงั้นเหรอ?

“ความคิดผสมผสานระหว่างจีนกับตะวันตกนั้นสุดยอดมาก แถมมันยังตรงกับแนวคิดปฏิบัติงานดั้งเดิมของโรงแรมเซิ่งถัง ผู้จัดการเซิ่งดูเหมือนจะทำการบ้านมาดี”

เสียงของอวี่หนานเฉิงดังก้องในห้องประชุม

สีหน้าเซิ่งอั้นหรานเปลี่ยนไป และใบหน้าของเธอก็ตกตะลึง

ผสมผสานระหว่างจีนกับตะวันตก? เธอเขียนอะไรแบบนั้นด้วยเหรอ?

“ในเมื่อทุกคนไม่มีความคิด งั้นก็คงไม่มีแผนไหนดีไปกว่านี้แล้ว” อวี่หนานเฉิงปิดสมุดบันทึกและส่งมันให้เซิ่งอั้นหราน

“งั้นงานเลี้ยงครบรอบโรงแรมจะเป็นหน้าที่ของผู้จัดการเซิ่ง”

สมองของเซิ่งอั้นหรานระเบิด

บ้าอะไร? ความคิดฉันที่ไหน? ฉันไปมีแผนอะไร?

“ไม่ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไร้ประสบการณ์ ฉันไม่เหมาะกับงานนี้หรอกค่ะ”

“ประสบการณ์สามารถเรียนรู้กันได้ แต่ความคิดดี ๆ ไม่สามารถหาได้ง่าย ๆ ผมไม่คิดว่าจะมีใครค้านนะ”

อวี่หนานเฉิงถาม และทุกคนก็ส่ายหัว

คนที่เข้าร่วมการประชุมย่อมไม่มีความคิดเห็น มันหายากที่จะเห็นอวี่หนานเฉิงชมใครต่อหน้า พวกเขาพากันชื่นชมเซิ่งอั้นหราน แม้กระทั่งหัวหน้างานเธอก็ยังแสดงความชื่นชม และเขาก็ดูเหมือนจะมีรอยยิ้มเบ่งบานกว่าใครอื่น

หลังการประชุม ทุกคนแยกย้าย เซิ่งอั้นหรานวิ่งตามอวี่หนานเฉิงไป” ประธานอวี่ รอก่อนค่ะ”

“มีอะไร?”

“คือ” เซิ่งอั้นหรานขมวดคิ้ว” ทำไมคุณถึงปล่อยให้ฉันจัดการเรื่องงานเลี้ยงครบรอบคะ?”

พอได้ยิน อวี่หนานเฉิงก็เลิกคิ้ว” ฉันบอกเธอไปแล้วในที่ประชุมนี่? หูเธอไม่ดีงั้นเหรอ? บันทึกของเธอเป็นประโยชน์มาก ฉันคิดว่ามันเหมาะกับธีมของงานเลี้ยงครบรอบปีนี้”

“ไม่ สมุดบันทึกฉัน.”

“สมุดของเธอ ถ้าเธอไม่ได้เขียน แล้วจะเป็นใคร?” อวี่หนานเฉิงจ้องเธอด้วยความสนใจ” ถ้าเหล่าผู้จัดการที่เข้าร่วมการประชุมรู้ว่าเธอกำลังวาดรูปเต่าตอนพวกเขาประชุม เธอคิดว่าเธอจะยังอยู่ที่นี่ได้อีกไหม?”

ความหมายของมันคือให้ลองชั่งน้ำหนักเอาเอง

เซิ่งอั้นหรานพูดตะกุกตะกัก” ฉะ..แน่นอนค่ะ ฉันกำลังจดบันทึกเนื้อหาการประชุม”

“ดี ฉันหวังว่าจะได้เห็นแบบร่างของแผนในห้องทำงานฉันก่อนเลิกงานวันพรุ่งนี้”

“พรุ่งนี้?”

“ไม่ได้? เธอช้าเหมือนเต่างั้นเหรอ”

“ได้ค่ะ..ได้ค่ะ”

ตอนเซิ่งอั้นหรานเดินออกไป โจวฟางก็เข้าไปในรถตามหลังอวี่หนานเฉิงและกลับไปสำนักงานใหญ่ เขาถามด้วยความสับสน” ประธานอวี่ ทำไมคุณถึงส่งมอบหน้าที่จัดงานให้ผู้จัดการเซิ่งครับ? ช่วงระยะลองงานของเธอยังไม่จบเลยนะครับ มันควรยุ่งมากที่ผลงาน..”

หลังพูดไปได้ครึ่งประโยค โจวฟางก็นึกอะไรได้

ผลงาน? งานเลี้ยงครบรอบ?

“ประธานอวี่กำลังช่วยผู้จัดการเซิ่งงั้นเหรอครับ?”