ตอนที่ 11 นายน้อยไม่พอใจ

“วันนี้เองก็เป็นอุบัติเหตุงั้นเหรอ? ที่ใช้ฉันเป็นโล่นะ?”

แค่ว่าเธอคือพนักงานของเขา อวี่หนานเฉิง และเขาก็จะไม่ยอมให้เธอโดนตั้งคำถามและรังแกจากคนนอก เขาจึงช่วยเธอ

อวี่หนานเฉิงโน้มตัวเข้าหาหูเธอ เสียงของเขาเย็นเหมือนบ่อน้ำเย็น” ฉันหวังว่าวันนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าเธอยังโยนตัวเองเข้าอ้อมแขนฉันอีก ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะจบงานเธอล่วงหน้าสามเดือน”

อวี่หนานเฉิงจ้องเธออย่างน่ากลัว เซิ่งอั้นหรานถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ก็ไม่สามารถสบตาเขาได้

ทันทีที่สิ้นเสียง เสียงติ้งก็ดัง ประตูลิฟต์เปิดและอวี่หนานเฉิงก็ไม่อยากอยู่อีก เขารีบเดินออกไป

ร่างกายที่เกร็งแน่นของเซิ่งอั้นหรานคลายลง

ฉันมีความประทับใจดี ๆ ให้นายใหญ่คนนี้ได้ไม่ถึงสามวินาที!

“ผู้จัดการเซิ่ง”

ทันทีที่เซิ่งอั้นหรานมาถึงแผนก เธอก็โดนหยุดโดยผู้ช่วยของเธอ วิเวียนที่วิ่งมาอย่างตื่นตระหนก

“เกิดอะไรขึ้น? มีอะไร?”

วิเวียนพูดด้วยใบหน้าขมขื่น” แขกตัวน้อยในห้องสูทVIPบนชั้น 20 กำลังสร้างความวุ่นวาย เขาไม่ยอมกิน มีหลายคนเข้าไปแต่ก็โดนไล่ตะเพิดออกมา ตอนนี้ห้องเละเทะมาก ถ้าไม่จัดการให้เรียบร้อย แผนกเราจะโดนตำหนิค่ะ”

“ห้องสูทVIPบนชั้น 20? แขกตัวน้อย?”

เซิ่งอั้นหรานไม่เคยเห็นบันทึกของแขกเช่นนี้ในรายชื่อบริการของเธอ” เป็นลูกค้าใหม่งั้นเหรอ?”

ผู้ช่วยรีบพยักหน้า

“ใช่ค่ะ คุณหนูอายุ 5 ขวบ เขายังเด็กและอารมณ์ร้อน ไม่มีใครสามารถเกลี้ยกล่อมเขาได้ ตอนนี้ ครอบครัวของเขาไม่อยู่ และเขาก็โยนข้าวของอย่างเกรี้ยวกราด”

“ว่าไงนะ? ครอบครัวไม่อยู่? นั่นสมเหตุสมผลแล้วงั้นเหรอ?” เซิ่งอั้นหรานตัดสินใจอย่างเด็ดขาด” ไป พาฉันไปดู”

ผู้ช่วยรอให้เธอพูดแบบนี้อยู่แล้ว และรีบพาไป” เขาไม่ได้กินอะไรมาหนึ่งวันแล้ว ถ้าเขาไม่ยอมกินอีก เกรงว่าคงมีเรื่องเกิดขึ้นและเราจะต้องรับผิดชอบค่ะ”

“พ่อแม่ไม่อยู่ มันเป็นปกติที่เด็กจะรู้สึกไม่ปลอดภัย.” เซิ่งอั้นหรานพูดขณะกดลิฟต์” ทำไมพ่อแม่ถึงทิ้งลูกตัวเองไว้ในโรงแรมคนเดียว?”

ผู้ช่วยหดหัว และพยักหน้าอย่างไม่เป็นธรรมชาติ

ที่ประตูห้องสูท ทั้งคู่ได้ยินเสียงโครมคราม เสียงของถ้วยชามที่แตก ร่วมกับเสียงอุทานของพนักงานโรงแรม เจ้าหน้าที่หลายคนกำลังยืนขวางประตู

“ผู้จัดการเซิ่งมาแล้ว”

ท่ามกลางเสียงโหวกเหวก เซิ่งอั้นหรานเข้าห้องไป ห้องนั่งเล่นเละเทะมาก หมอนโซฟากับหมอนรองถูกโยนทิ้งลงพื้น น้ำผลไม้กระจัดกระจาย ผสมกับเส้นพาสต้าและจานกับถ้วยที่แตก โคมไฟตั้งพื้นข้างโซฟาล้มลง และแทบไม่มีที่ให้เดิน

เซิ่งอั้นหรานสูดหายใจ นี่เป็นฝีมือของเด็ก 5 ขวบจริงงั้นเหรอ?

“เด็กอยู่ไหน?” เธอถามเสียงเบา

ผู้จัดการอีกคนด้านหลังเธอรีบชี้ไปทางห้องนอน” เขาเพิ่งขังตัวเองในนั้น ผู้จัดการเซิ่ง คุณคิดจะทำยังไง?”

จากบริกรไปจนถึงผู้จัดการโรงแรม คนหลายสิบคนยืนสอดส่องอยู่นอกประตู แต่พวกเขาต่างอับจนหนทาง

เซิ่งอั้นหรานขมวดคิ้ว” คุณมีเบอร์ติดต่อพ่อแม่ของเด็กคนนี้ไหม?”

“ผมไม่สามารถติดต่อได้ครับ”

คนด้านหลังเขามองหน้ากัน ราวกับกำลังสื่อสารกันด้วยสายตา

“ช่างมัน” เซิ่งอั้นหรานถกแขนเสื้อ” สั่งพ่อครัวให้ทำไข่ตุ๋นก่อน และเตรียมลูกชิ้นเนื้อตุ๋นด้วย อย่าทำรสจัดนะ แล้วก็หาคนมาทำความสะอาดที่นี่ด้วย”

หลังสั่งการ เซิ่งอั้นหรานก็เดินข้ามพื้นเละเทะ ตรงไปห้องนอน

“จะปล่อยเธอไปแบบนี้เหรอ?”

“หรือว่านายจะไป?”

“ไม่เอาหรอก ถ้าฉันไปทำให้เจ้าชายน้อยโมโห ฉันคงตกงาน”

เสียงกระซิบด้านหลังเซิ่งอั้นหรานไม่ได้เข้าหูของเธอเลย

ประตูห้องนอนถูกแง้มเปิด แต่ก็มากพอให้เห็นสถานการณ์ด้านนอก

ผ้านวมถูกโยนลงพื้น และมีร่างน้อยสวมชุดนอนลายตารางสีน้ำตาลกำลังนั่งบนพื้นเย็น หันหลังให้ประตูห้องนอนเหมือนรูปปั้น

“สวัสดีจ้ะ..”

เซิ่งอั้นหรานพยายามทักทาย อีกฝ่ายไม่มีทีท่าจะสนใจเธอ เธอจึงเดินเข้าหา แต่หลังก้าวสองก้าว เด็กน้อยก็ขยับตัว กระแทกบางสิ่งในมือเขาออกมาใส่เธอ…