ตอนที่ 48 เป็นไปไม่ได้

“อืม”

 

อวหนานเฉิงตอบเสียงเบา และตอนเขามองออกนอกหน้าต่างความสําเร็จก็ฉายผ่านตาเขา

หลังเขาขบคิดทั้งคืน เขาก็รู้สึกว่าเขาคิดอะไรได้ แต่มันต้องใช้เวลาเพื่อยืนยัน เดิมที่เขาคิดว่ามันไปได้ดี แต่หลังเพิ่งงั้นหรานจงใจ เลี่ยงเขาเมื่อวานเขาก็พบว่าเขายังต้องหาเหตุผลดี ๆ

อวี่จิงติดเธอแจ

หลังจากวันนั้น อวี่หนานเฉิงก็พาลูกชายเขาไปเยี่ยมบ้านเธอบ่อยครั้ง ในวันหยุดสุดสัปดาห์ เขาจะไปรับตัวเธอกับเซิ่งเสี่ยวซิงมา บ้านเขาบางครั้งก็ยังนัดเจอกันที่สวนสาธารณะหรือสนามเด็กเล่ นอยู่นานทุกอย่างดูลงตัว

เพิ่งงั้นหรานยอมรับว่าสิ่งที่ดึงดูดพ่อกับลูกชายคือฝีมือทําอาหารของเธอ และตอนเขามาหา อวี่หนานเฉิงก็ดันสามารถให้คําแนะน้ําบางอย่างถึงแผนงานเฉลิมฉลองได้

 

“กําลังรออยู่เลยครับ คุณหนูเกา”

 

ภายในร้านกาแฟ ชายหนุ่มวางกระเป๋าเอกสารลงและนั่งลงตรงข้ามเกาย่าเหวิน

เกาย่าเหวินหมดความอดทน แต่หลังเห็นชายตรงหน้าเธอใบหน้าเธอก็กลายเป็นจริงจัง” คุณคือนักสืบเอกชนที่เจสันพูด? คู่เปยเซิ่น”

ชายคนนั้นพยักหน้าและเห็นสายตากังขาของเกาย่าเหวิน” ใช่แล้วผมเอง”

เกาย่าเหวินหงุดหงิดเล็กน้อย เธอยื่นมือไปจับกระเป๋าด้านข้างตัวและกําลังจะกลับ

 

“เจสันบ้าหรือเปล่า เขาไปหานายมาจากไหน? นายโตหรือยัง?ธุระของฉันไม่ใช่งานเด็กเล่นหรอกนะ”

 

ชายตรงหน้าเธอยังอยู่ในวัย 20 ใบหน้าสะอาดสะอ้านเขาไม่มีทางอายุเกิน 25 ปีเป็นแน่ไม่มีใครสามารถเชื่อได้จากหน้าตาว่าเขาคือนักสืบเอกชนชื่อดังสุดของจินหลิง

 

คู่เป้ยเซ็นนั่งอย่างสงบ ไม่ตั้งใจจะลุกขึ้นเลย

“หลังคุณหนูเกาไป ผมจะลบเนื้อหาที่สืบมาทั้งหมด ไม่ต้องห่วงว่าผมจะเผยอะไร นี่เป็นจรรยาบรรณ”

พอได้ยิน เกาย่าเหวินก็หยุดนิ่ง ขมวดคิ้วและมองเขา” นายเจออะไร?”

 

“คุณสนใจจะฟังแล้วเหรอ?”

เกาย่าเหวินเลิกคิ้ว และในที่สุดก็เดินกลับไปนั่ง

“พูดมา นายเจออะไร? ถ้านายเจออะไรเป็นประโยชน์ งั้นฉันก็สามารถไว้ใจให้นายทําเรื่องนี้แทนฉันได้”

คู่เป้ยเซ็นหยิบกระเป๋าเอกสารขึ้นมา ลูบไล้นิ้วไปบนเอกสารและค่อย ๆ ผลักมันไปตรงหน้าเธอ

 

“สําหรับเรื่องที่คุณหนูเกาขอให้หาข้อมูลของผู้หญิงชื่อเพิ่งลั้นหรานกับลูกของเธอ ผมได้ตรวจสอบแล้ว หกปีก่อน คืนหลังวันเกิดครบรอบ 18 ปีของเพิ่งงั้นหรานเป็นคืนสุดท้ายก่อนเธอเดินทางไปต่างประเทศ

“หกปีก่อน..” เกาย่าเหวินขมวดคิ้วขณะมองวันที่ของเอกสาร”หรือจะเป็นคืนนั้น?”

“แม้คุณหนูเกาจะไม่ได้บอกชัดให้ตรวจสอบ ผมก็คิดว่าคุณควรสนใจ หลังเพิ่งงั้นหรานโดนวางยาคืนนั้น เธอไม่ได้ไปห้องที่จัดเตรียมโดยพี่สาวเธอเพิ่งอันเหยา แต่กลับโดนอวหนานเฉิงที่อยู่ในโรงแรมนั้นพาตัวไป”

“หมายความว่าไง?”

“ผมคิดว่ามีเหตุผลพอที่จะสงสัยว่าผู้หญิงที่เป็นแม่ของลูกชายอวี่หนานเฉิงตอนนั้นคือเพิ่งงั้นหราน”

ใบหน้าของเกาย่าเหวินขาวซีด และมือเธอที่จับเอกสารก็สั่น

มันจะบังเอิญขนาดนี้ได้ไง? เพื่อหาต้นกําเนิดของอวี่จิงซี ในที่สุดเธอก็พบว่ามันคือการหาแม่อุ้มบุญ เนื่องจากมันคือการตั้งท้องอุ้ม บุญอวี่หนานเฉิงจึงไม่เคยติดต่อกับผู้หญิงคนนั้น ฉันโล่งใจมาหลายปี แต่ตอนนี้ไม่คิดเลยว่าคนคนนี้จะเป็นเพิ่งลั้นหราน

เธอสามารถทําเรื่องแบบนี้ได้ด้วย?

 

“เป็นไปไม่ได้” เกาย่าเหวินปฏิเสธข้อสงสัยนี้ทันที” เธอเป็นคุณหนูสองของตระกูลเซิง และไม่ขาดเงิน ทําไมเธอถึงต้องทําอะไร แบบนี้?”

“คุณหนูเกา คุณบอกว่าเพิ่งงั้นหรานโดนพี่สาวเธอวางยาคืนนั้นเป็นไปไม่ได้อะไร?ผมแค่กําลังบอกมุมมองผม ถ้าคุณไม่เชื่อผมงั้นผมก็สามารถหยุดที่นี่และไม่สืบสาวต่อได้”

กูเป่ยเชื่นมองเกาย่าเหวินด้วยดวงตาดูถูกเล็กน้อย

เกาย่าเหวินหน้าเสียและกําหมัด

“ได้ ตรวจสอบมัน ฉันต้องรู้ให้ได้”

“ได้ งั้นผมจะไปหาพ่อบ้านคนเก่าของประธานอวี่ เขาอาจรับผิดชอบเรื่องการตั้งท้องในเวลานั้น ผมจะติดต่อคุณอีกครั้งตอนผมมีความคืบหน้า”

 

เปยเซิ่นเหลือบมองเอกสารในมือเกาย่าเหวิน

“คุณสามารถเก็บเอกสารนั้นไว้ได้โปรดติดต่อผมถ้าคุณมีคําถามอะไร แล้วก็คุณหนูเกา การตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอกไม่ดีเลยนะครับงานของนักสืบเอกชนไม่ได้เกี่ยวที่อายุ”

พอทิ้งคําพูดเหล่านี้ เปยเชิ้นก็พูดลา ด้วยใบหน้าหยิ่งเล็กน้อย

 

ถ้าครั้งนี้ไม่ใช่เพื่อสืบสวนเรื่องอวี่หนานเฉิง เขาคงไม่คิดรับงานนี้เกาย่าเหวินดาราสาวสองหน้าคนนี้น่ารําคาญมาก

 

นอกร้าน กู่เปยเซ็นยืนแหงนมองฟ้า อากาศวันนี้ดี ซึ่งเหมาะสําหรับการโต้กลับมาก

 

“นั่งรถไปซูเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้ออาหาร คืนนี้จะกินสุกี้กันจริงนั้น

เหรอ?”

 

หลังรับตัวเด็กสองคน เพิ่งงั้นหรานก็นั่งในรถและถามอวหนานเฉิง

“ใช่”

 

เพิ่งงั้นหรานพยักหน้า เตนือพ่อบ้านให้เลี้ยวขวาก่อนผ่านแยก”ไปคาร์ฟูร์ตรงนั้นค่ะ”

 

ทั้งสองพาเด็กสองคนเข้าซูเปอร์มาร์เก็ต เดิมที พวกเธอวางแผนแค่ซื้อผักสดแต่เพิ่งเสี่ยวซิงไม่พอใจ เธอลากอวี่จิงซีไปโซนขนม

“เห้ จะไปไหนกัน?”

“ฉันจะไปดู” อวี่หนานเฉิงรีบตามไป

เพิ่งงั้นหรานไม่มีทางเลือกนอกจากเข็นรถเข็นไปคิดเงิน

 

อวี่หนานเฉิงตามเจ้าตัวน้อยทั้งสองและยึดรถเข็นคันน้อยมาอีกค

เพิ่งเสี่ยวซิงหยิบกล่องช็อกโกแลตมา จากนั้นก็ตวัดสายตาอ้อน ๆมองอวี่หนานเฉิง

“แม่มักไม่ยอมให้หนูกินช็อกโกแลต นี่คือของที่หนูกับพี่ชายจิงซีชอบกิน พวกมันมีขายที่นี่ด้วย!”

 

อวี่หนานเฉิงกวาดช็อกโกแลตมาทั้งชั้นวาง” นั้นก็ซื้อ”

 

สมกับเป็นมหาเศรษฐี

 

ดวงตาของเพิ่งเสี่ยวซึ่งเป็นประกาย เธอยืนกระโดดโลดเต้นอยู่ตรงนั้น

“ลุงอวี่จงเจริญ”

อวี่จิงซึมองเธอด้วยรอยยิ้ม และชี้ของตรงหน้าเธออีก

ตอนเด็กสองคนซื้อขนมกันเสร็จ ทั้งคู่ก็ไปเจอเพิ่งงั้นหรานที่กําลังต่อแถวรอจ่ายของ รถเข็นคันน้อยเต็มไปด้วยกล่องขนมที่กองทับกันเป็นเนินเขา

 

“พระเจ้า ซื้ออะไรกันมาเนี่ย? ลูกไปกินของแบบนี้ตอนไหน? เพิ่งเสี่ยวซิง ลูก”

 

“ไม่ใช่หนุนะแม่” เพิ่งเสี่ยวชิงรีบโบกไม้โบกมือ

 

“แล้วจะใครถ้าไม่ใช่ลูก?”

 

เพิ่งลั้นหรานเลิกคิ้ว” ไม่ใช่แล้วจะใคร จึงซีไม่เหมือนลูกนะ เขาแทบไม่กินขนมเลย”

 

พอพูด เธอก็อยากหยิกหูของเพิ่งเสี่ยวซิง แต่อีกฝ่ายกลัวจนกระโจนกอดขาของอวีหนานเฉิง หลบหลังเขาและตะโกน” ลุงอวีช่วยด้วย”

อวหนานเฉิงยืนตรงหน้าเพิ่งเสี่ยวซิงอย่างหน่ายใจ เสียงต่ําของเขาขัดเพิ่งลั้นหรานไว้

“ฉันอยากซื้อเอง”