บทที่ 12 มาเยือนโลกครั้งแรก

 

 

บนดาวเซลม่าที่ราบสูงร้างกว้างใหญ่มีหินผุปกคลุมด้วยรอยแตกบาง ๆ กระจายอยู่ทั่วไป ห่างออกไปไม่ไกลเด็กสาวที่ดูเหมือนเด็ก 5-6 ขวบกำลังซ้อมต่อยและเตะในอากาศขณะที่เหงื่อไหลออกที่หน้าผาก

 

และด้านบนขึ้นไปเงาร่างเล็ก ๆ ของมนุษย์ลอยอยู่เหนือพื้นดิน 3 เมตรขณะที่เศษหินในบริเวณรอบ ๆกำลังกระเพื่อมขึ้นลงเป็นจังหวะ

 

คชา –

 

ทันใดนั้นบนยอดเขาก็เริ่มสั่นสะเทือนอากาศสั่นอย่างรุนแรงและส่งเสียง “เอี๊ยด” หินสั่นและรอยแตกบาง ๆ เริ่มปรากฏขึ้นที่ด้านบน

 

“ บูม!”

 

ทันใดนั้นก้อนหินก็ระเบิดและกลายเป็นเศษฝุ่นหายไป แต่ในสถานที่นั้นรอยแตกสีแดงเข้มน่ากลัวปรากฏขึ้นซึ่งอาจทำให้ผู้คนหวาดกลัวได้ รอยแตกที่มืดมิดสั่นไหวเป็นครั้งคราวพร้อมสายฟ้า

 

เช่นเดียวกับปากที่เต็มไปด้วยเลือดของสัตว์ร้าย

ดูเหมือนต้องการที่จะกลืนกินทุกสิ่งรอยแตกนั้นเป็นเส้นจากการแบ่งพื้นที่และเต็มไปด้วยเสียงฟ้าผ่าทั้งหมด

 

“ ออกไป!”

 

เสียงตะโกนเบา ๆ ดังขึ้นและรอยแตกที่น่ากลัวกลางอากาศสั่นสะเทือนหลายครั้งโดยไม่เต็มใจอย่างยิ่งที่จะหายไป เซียร์ย่าขมวดคิ้วมองรอยแตกที่หายไปและพยายามกระตุ้นพลังภายในของเขา

 

ทันใดนั้นร่างกายของเขาได้เปล่งแสงขาวหนาแน่นและสว่างไสวทำให้แผ่นดินแตกจากนั้นพายุก็หมุนวนทำให้ฝุ่นละอองโดยรอบกระจายออกไป

 

เสียงอิเล็กทรอนิกส์“ ปิ๊บ ปิ๊บ” ดังขึ้นและข้อมูลก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา

 

“ พลังต่อสู้ 2,530!”

 

มากกว่า 2,530 พลังต่อสู้ซึ่งเทียบได้กับนักรบระดับกลางที่เป็นผู้ใหญ่ของชาวไซย่า!

 

เซียร์ย่าโค้งงอมุมปากเล็กน้อยและถอนหายใจในขณะที่ Ki ขุ่นมัวไหลออกมา

 

ในช่วงไม่กี่ปีนี้เขาต้องทนทุกข์ทรมานมากมายนับไม่ถ้วนจนพลังต่อสู้ของเขาเพิ่มขึ้นเป็น 5 เท่าจากก่อนที่เขาจะมาถึง “ดาวเซลม่า” สิ่งเดียวที่น่ากลัวที่สุดไม่ใช่พลังต่อสู้ของเขาแต่เป็นพลังจิตที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้

 

หลังจากการฝึกมาอย่างยาวนานเขาเริ่มมีทักษะในการใช้พลังจิตเชิงพื้นที่แล้ว และยังได้พัฒนาท่าใหม่บนพื้นฐานของ 「 เคลื่อน​ย้ายพริบตา 」 — พื้นที่วิญญาณ!

 

การเคลื่อนไหวแบบนี้น่ากลัวมากเนื่องจากเป็นไปไม่ได้ที่ผู้คนจะป้องกันมันลักษณะการใช้งานจริงอาจเทียบได้กับ 「 หยุดเวลา 」

 

เขาหันไปมองยังที่ราบอันกว้างใหญ่ที่ไม่มีที่สิ้นสุด นี่คือทะเลทรายโกบีที่ตั้งอยู่ทางด้านตะวันตกของดาวเซลม่า

 

กรวดหินสีเหลืองอ่อนปกคลุมพื้นโลก

ลมพัดทรายสีเหลืองหมุนไปทุกหนทุกแห่ง

 

“ มันเป็นเวลา 3 ปีที่ฉันอยู่บนดาวเซลม่า ถึงเวลาออกเดินทางแล้ว”

 

ความคิดนี้กระทบจิตใจเขาและทันใดนั้นร่างของเขาก็หายไปจากยอดเขา

 

พื้นที่ราบสูงซีหลิงยังคงต่อยและเตะกลางอากาศพลังงานที่หลั่งออกมาพร้อมกันกับชั้นบรรยากาศทำให้เกิดเสียงดัง

 

ฟู่~~

 

เม็ดเหงื่อขนาดเท่าเมล็ดถั่วหยดลงบนพื้นตามผมของเธอ ผมสวยของเธอปลิวไสวไปตามสายลมซึ่งถูกมัดด้วยริบบิ้นในขณะที่ผมหลายเส้นที่ชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อติดอยู่บนใบหน้าเล็กน้อยของเธอ

 

ฟึบ! ฟึบ!

 

ซีหลิงยังคงต่อยและเตะ เสียงอู้อี้ของอากาศแตกดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง บริเวณโดยรอบในระยะหลายร้อยเมตรก็ดูเหมือนหม้อที่เต็มไปด้วยน้ำเดือดในทันที

 

ปัง!!

 

เงาปรากฏขึ้นเหนืออากาศ หลังจากนั้นก็ตกลงมาอย่างช้า ๆและยื่นมือออกไปเบา ๆ ในทันใดนั้นพายุก็กระจายอย่างไม่คาดคิด

 

พายุที่รุนแรงหายไปและในช่วงเวลาสั้น ๆ นั้นท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยทรายและก้อนหินก็ตกลงสู่พื้นอย่างต่อเนื่อง เท้าของเซียร์ย่าเหยียบลงบนพื้นจากนั้นเขาก็เดินไปหาซีหลิง

 

“ พี่ชาย!”  ซีหลิงตะโกนด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจเห็นได้ชัดว่ารู้สึกไม่พอใจที่เซียร์ย่าขัดขวางการฝึกของเธอเซียร์ย่าหัวเราะและไม่สนใจใด ๆ ปัดฝุ่นทรายออกจากร่างกายของเขาและพูดว่า:

 

“ อืมอย่าโกรธเลย พี่มาบอกเธอว่าเรากำลังจะไปจากโลกนี้”

 

เมื่อได้ยินเช่นนี้การแสดงออกของซีหลิงก็ดูดีขึ้นเล็กน้อยและหลังจากนั้นไม่นานก็ถามว่า:“ พี่ชาย การฝึกพลังพิเศษของพี่เสร็จแล้วหรอ? เราไม่ต้องนั่งยานอวกาศแล้วใช่ไหม ”

 

ขณะนี้ความคิดของซีหลิงเติบโตเต็มที่แล้วและเธอรู้ว่าเธอไม่สามารถไว้วางใจราชาเบจีต้าและฟรีสเซอร์ได้ เพื่อซ่อนมันจาก

ราชาเบจีต้า เราต้องหาวิธีปกปิดพลังต่อสู้ของพวกเขาและด้วยเหตุนี้เองพวกเขาจึงต้องออกเดินทางไปยังโลกที่ห่างไกล

 

เซียร์ย่าพยักหน้าและพูดอย่างจริงจัง:“ ใช่ถ้าพี่พาเธอไปในขณะที่ใช้พลังพิเศษของพี่อย่างเต็มกำลังเราควรจะไปถึงโลกได้อย่างรวดเร็ว!”

 

“ เราจะไปกันตอนไหน”

 

“ หลังจากที่เราเก็บยานอวกาศของเราออกไปแล้วเราสามารถออกเดินทางได้ทุกเมื่อ”

 

ซีหลิงพยักหน้าและเขย่งปลายเท้าในขณะที่ร่างของเธอทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าเพื่อบินไปยังหุบเขาที่อาศัยอยู่ของพวกเขา

 

เซียร์ย่าที่บินตามมาข้างหลัง เมื่อเห็นท่าทางที่เด็ดขาดของเด็กสาว เขาถอนหายใจขณะส่ายหัว:“ ซีหลิงน้อยโตขึ้นแล้วไม่ยึดติดกับฉันอีกต่อไป ทำไมเธอถึงไม่น่ารักเหมือนสมัย

เด็ก ๆนะ !”

 

เขาคิดว่าปกติแล้วซีหลิงจะตามหลังเขาตลอดดังนั้นเธอจึงควรยึดติดกับเขาให้มากขึ้น เธอมีอิสระมากขึ้นได้ยังไง? เป็นเพราะมีบางอย่างผิดปกติเมื่อเขาเลี้ยงเธอหรือว่าชาวไซย่าไม่ยึดติดกับใครเกินไป?

 

……………

 

 

กลับสู่บ้านที่อยู่ 3 ปีในหุบเขาเล็ก ๆ ยืนยันว่ายานอวกาศทั้ง 2 ลำได้รับการจัดเก็บอย่างถูกต้อง เซียร์ย่าพบชิ้นส่วนของหินขนาดใหญ่และใช้มันเพื่อปิดผนึกทางเข้าถ้ำ

 

หลังจากเสร็จสิ้นทั้งหมดเซียร์ย่าก็ดึงมือเล็ก ๆของซีหลิงและพูดว่า:“ กอดพี่ไว้แน่น ๆ พี่จะใช้「 เคลื่อนย้ายพริบตา 」”

 

ซีหลิงตอบสนองด้วยการก้าวไปข้างหน้าและกอดพี่ชายในขณะที่แนบศีรษะของเธอไว้บนหน้าอกของเซียร์ย่า

 

เซียร์ย่าเปิดแขนของเขาและจับเอวของซีหลิงไว้แน่นในขณะที่มืออีกสองนิ้วของเขาประสานเข้าหากันกดระหว่างคิ้วของเขาอย่างจริงจัง ด้วยพลังจิตแปลก ๆ ก็โอบล้อมพวกเขาทันทีหลังจากนั้นไม่นานแสงก็สว่างวาบและทั้งสองคนก็หายไปจากกลางหุบเขาอันเงียบสงบ

 

………………….

 

 

ในจักรวาลอันกว้างใหญ่ทางช้างเผือกที่สวยงามราวกับผ้าโปร่ ไหลจากทิศตะวันออกเฉียงเหนือไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ ดวงดาวมากมายระยิบระยับราวกับคริสตัล ดวงดาวขนาดใหญ่และขนาดเล็กประดับประดารวมตัวกันในความมืดมิด และเปล่งประกายแวววาวเหมือนเพชรอย่างไม่หยุดหย่อน

 

โลกอยู่ทางตอนใต้ของกาแล็คซี่ทางช้างเผือกเหนือเป็นดาวเคราะห์สีน้ำเงิน

 

โลกถูกจัดให้เป็นดาวเคราะห์ระดับต่ำที่ไม่มีเผ่าพันธุ์ใดให้ความสำคัญเพราะแม้ว่ามนุษยชาติทั้งหมดบนโลกจะถืออาวุธปืน แต่ความแข็งแกร่งของพวกเขาก็จะเทียบได้กับเศษขยะหนึ่งโหลหรือมากกว่านั้นแต่ดาวเคราะห์ที่ธรรมดาเช่นนี้กลับมีศิลปะการต่อสู้ที่ลึกซึ้งที่สุด

 

ในขณะนั้นในเขต Culin ของซีกโลกเหนือความสว่างพร่างพราวปรากฏขึ้นกลางอากาศราวกับดวงดาวที่ริบหรี่

 

ทันใดนั้นคนสองคนก็ปรากฏตัวขึ้นกลางอากาศจากนั้นโดยไม่มีการเตือนใด ๆ พวกเขาล้มลงอย่างรวดเร็วจากกลางอากาศ

 

“ โว้ว!”  เซียร์ย่าล้มลงบนพื้นและในขณะที่นอนลงก็เปิดปากของเขาและสูดหายใจเพื่อรับรู้ถึง Ki ในอากาศ

 

“ เวรเอ้ยฉันเกือบคำนวณผิด เราเกือบจะหลงทางในอวกาศ อนาคตจะประมาทไม่ได้อีกแล้ว “เซียร์ย่ารู้สึกรำคาญในใจ แม้ว่าพวกเขาจะพบพิกัดของโลกจากยานอวกาศ แต่เขาก็ยังประเมินความยากลำบากในการกระโจนผ่านอวกาศน้อยเกินไป

 

ถ้าไม่ใช่เพราะความโชคดีพวกเขาเกือบหลงทางกลางจักรวาลระหว่างทางเซียร์ย่าได้ผ่านดาวเคราะห์ไม่กี่ดวงในขณะที่กำลังเคลื่อนย้ายและในที่สุดพวกเขาก็มาถึงจุดหมายปลายทาง! ปริมาณการใช้พลังงานของ เคลื่อนย้ายพริบตา นี้น่าประหลาดใจ

 

แม้ว่ามันจะเป็นการเคลื่อนย้ายจากดาวสู่ดาว แต่กระบวนการทั้งหมดก็ใช้พลังงานของร่างกายไปเกือบหมดและเกือบจะเสียชีวิตก่อนที่จะไปถึงจุดหมายปลายทาง

 

“ พี่ชายเซียร์ย่า พี่ต้องคิดดีๆก่อนใช้ เคลื่อนย้ายพริบตา อีกครั้งในอนาคต “

 

ซีหลิงพูดเบา ๆและหลังจากนั้นไม่นานก็สังเกตสภาพแวดล้อมรอบข้างคิ้วสวยของเธอย่นเล็กน้อย

 

:” นี่คือดาวโลกที่พี่พูดถึง? แรงโน้มถ่วงของมันอยู่ที่ 1/10 ของ ดาวเบจีต้า และเทียบไม่ได้กับ ดาวเซลม่า มันมีศิลปะการต่อสู้และวิธีการฝึกที่ลึกลับจริงๆหรอ!?”

 

หลังจากพักสักครู่ร่างกายของเซียร์ย่าก็ฟื้นตัวเขายืนขึ้นและตอบว่า: ถูกต้องและอย่าดูถูกโลก แม้ว่าจะเป็นเพียงดาวเคราะห์ระดับต่ำ แต่ความคิดศิลปะการต่อสู้ของพวกเขาก็ไม่ง่าย ถ้าเราเข้าใจได้อย่างละเอียดไม่จำเป็นต้องพูดถึงราชาเบจีต้าแม้แต่ฟรีสเซอร์เราก็สามารถฆ่าได้ด้วยมือของเรา!”

 

ดวงตาที่เต็มไปด้วยดวงดาวของซีหลิงกลอกไปมาเธอไม่เคยเห็นพี่ชายของเธอสรรเสริญดาวดวงไหนขนาดนี้มาก่อน

 

“ โลกนี่หนาวจริงๆ!” เซียร์ย่ากวาดสายตาไปรอบ ๆ และพูดว่า:“ ก่อนอื่นเราควรหาที่เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วค่อยไปหาที่ฝึก”