บทที่ 18 ถั่วเซียน

 

 

ซีหลิงพยักหน้าจากนั้นก็เดินตามมิสเตอร์โปโป้ เข้าไปในห้องกาลเวลา

 

หลังจากที่พวกเขาเข้าไปในห้องกาลเวลา ประตูสีทองก็ปิดลงเสียงดัง เซียร์ย่ารู้ว่าอัตราการไหลของเวลาในห้องกาลเวลานั้นแตกต่างจากโลกภายนอกไปแล้ว 1 วันข้างนอกคือ 1 ปีข้างใน

 

โดยไม่ต้องทำอะไรเซียร์ย่านั่งอยู่คนเดียวในทางเดินที่คดเคี้ยวของวิหารพระเจ้าเป็นเวลานาน

 

จากนั้นเดินตามบันไดหินหยกสีขาวรูปวงแหวนภายในทางเดินไม่สามารถรู้ได้ว่าเวลาที่แน่นอนในการก่อสร้างของวิหารพระเจ้าได้อาจเป็นเวลาหลาย 1000 ปีหรืออาจจะผ่านไปนานกว่านั้น

 

แต่หลายปีที่ผ่านมาไม่ได้ทิ้งร่องรอยไว้มากนักในวิหารพระเจ้าซึ่งน่าจะเป็นแง่มุมมหัศจรรย์ของมันเองลวดลายทองคำสูงครึ่งเมตรถูกฝังไว้ที่ผนังทั้งสองด้านของทางเดินที่คดเคี้ยวไปตามศูนย์กลางทางเดินของวิหารพระเจ้า

 

ลวดลายเหล่านี้แสดงให้เห็นถึงความสง่างามของภาพจิตรกรรมฝาผนังของชาวอินคาและแสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์กับธรรมชาติในสมัยโบราณ การคิดค้นการก่อไฟและรูปแบบการล่าสัตว์

 

เซียร์ย่ายังพบว่าประตูที่ตกแต่งอย่างสวยงามหลายบานกระจัดกระจายอยู่ตามทางเดินไม้กางเขนทุก ๆ 2-3 เมตรและด้านหลังประตูเป็นห้องที่เต็มไปด้วยขยะ  นอกจากนี้ยังมีเวทมนตร์ที่เพิ่มเข้ามาในประตูเช่นเดียวกับพื้นที่พิเศษของห้องกาลเวลา

 

หลังจากเดินผ่านทางเดินเป็นเวลานานและผ่านทางเดินที่ซับซ้อนในที่สุดเขาก็กลับมาที่ทางเข้าของวิหารพระเจ้า

 

ตอนนั้นพระเจ้าพิงไม้เท้าเดินผ่านมา

 

“เซียร์ย่าเจ้าอยู่ที่นี่แล้ว! คารินเพิ่งบอกข้อมูลที่เจ้าให้มา ข้าไม่คิดเลยว่าจะยังมีผู้เชี่ยวชาญมากมายในจักรวาลนี้ ตรงกันข้ามโลกอ่อนแอเกินไป” สีหน้าของพระเจ้าทำอะไรไม่ถูก

 

หลังจากที่คามิค้นพบความแข็งแกร่งของเผ่าพันธุ์อื่น ๆ ในจักรวาลจากคารินหัวใจของเขาก็ถูกหลอกหลอนด้วยความกลัวที่อ่อนแอต่อผู้แข็งแกร่งกลัวอย่างสุดซึ้ง

 

กลัวมนุษย์ต่างดาวจะบุกโลกและนำหายนะมาสู่ผู้คน เมื่อเห็นพระเจ้าเริ่มพูด เซียร์ย่าก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะตีรอบพุ่มไม้เกี่ยวกับวิธีการและเหตุผลและกล่าวว่า

 

“ ใช่แล้วความแข็งแกร่งโดยรวมของโลกนั้นต่ำเกินไปบางทีในจักรวาลอาจเป็นดาวเคราะห์ระดับต่ำสุดก็ได้ “

 

“ แต่คุณไม่จำเป็นต้องประเมินค่าตัวเองต่ำเกินไป แม้ว่าความแข็งแกร่งของมนุษย์โลกแต่ละคนจะไม่สูงนักแต่คุณก็มีข้อดีอื่น ๆที่ดาวดวงอื่นไม่มี แนวคิดศิลปะการต่อสู้ของคุณก้าวหน้ากว่าผู้คนในจักรวาลมากตราบใดที่คุณสามารถพัฒนาจุดแข็งนี้ได้ ฉันคิดว่ามนุษย์โลกจะไม่อ่อนแอไปกว่าผู้คนอื่นในจักรวาล “

 

เซียร์ย่าไม่ต้องการปลอบพระเจ้าอันที่จริงจุดอ่อนของมนุษย์โลกนั้นไม่ถาวรเมื่อ ทีม Z เกิดขึ้นมาจริงๆเช่น คุริริน มนุษย์โลกคนนี้มีพลังมากกว่าคนส่วนใหญ่ในจักรวาลมาก!

 

แน่นอนว่าสิ่งนี้ต้องการโอกาสพระเจ้าสตั้นไปชั่วขณะเขาไม่คิดว่าเซียร์ย่าจะมองโลกในแง่ดีเกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้ของโลก

 

“ ที่พูดไปแต่พลังของโลกนั้นน้อยเกินไปจริงๆ ในช่วงหลายศตวรรษที่ผ่านมานักศิลปะการต่อสู้ของแท้กำลังลดลงบนโลกมีเพียงไม่กี่คนที่ควรค่าแก่การฝึกฝน อนิจจา!” หลังจากพูดถึงเรื่องนี้พระเจ้าก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

 

ในโลกศิลปะการต่อสู้ของมนุษย์จุดแข็งของสำนักเต่าและสำนักนกกระเรียนเป็นที่รู้จักกันดีและชื่อของพวกเขาก็สั่นสะเทือนไปทั่วโลก

 

แต่ความผิดพลาดของรุ่นน้องในศิลปะการต่อสู้นี้แสดงให้เห็นว่าขาดประสิทธิภาพของพวกเขาทำให้โลกย่ำแย่อย่างมาก เมื่อเผชิญกับการรุกรานของผู้คนจากจักรวาลอื่นซึ่งอาจเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา ตั้งแต่เข้าใจสถานการณ์ของโลกพระเจ้าก็เริ่มคิดว่าจะเพิ่มพลังให้กับมนุษย์โลกได้อย่างไรบ้าง

 

“ โอ้ยังไงก็ตามพระเจ้าฉันได้ยินมาว่าคุณรู้จักเวทมนตร์ลึกลับมากมาย ฉันต้องการให้คุณช่วยฉันด้วย!” จู่ๆเซียร์ย่าก็นึกถึงบางอย่างและถามด้วยรอยยิ้ม

 

“ ข้ารู้เรื่องเวทมนตร์นิดหน่อย ข้าไม่รู้ว่าเจ้าต้องการความช่วยเหลืออะไร”

 

พระเจ้าถามอย่างสงสัยเขาไม่ได้คิดว่าเซียร์ย่าจะมองหาเขาเพื่อขอความช่วยเหลือในสิ่งที่ไม่ควรในจักรวาลนีัมีเพียงกฎแห่งป่าเท่านั้นและกฎแห่งป่าก็ให้สิทธิพิเศษแก่ผู้แข็งแกร่งมากเกินไป!

 

ตัวอย่างเช่นผู้อ่อนแอรับใช้ผู้แข็งแกร่งและในหลายๆครั้งผู้ที่แข็งแกร่งก็ถูกมองว่าอ่อนแอด้วยนี่ไม่ใช่เรื่องปกติหรือมีเหตุผลมากเท่าไหร่?

 

เซียร์ย่าหันกลับมาและหางปุยสีน้ำตาลร่วงลงมาจากเอวของเขาแกว่งไปมากลางอากาศ เนื่องจากเขาได้ตัดหางของเขาในวันพระจันทร์เต็มดวงบนดาวเคราะห์เซลม่าไม่กี่เดือนก็ผ่านไป

 

“ นี่คือหางของชาวไซย่า ฉันหวังว่าด้วยความช่วยเหลือของพระเจ้ามันจะไม่งอกออกมาอีก”

 

พระเจ้าไม่เคยเห็นมนุษย์ที่มีหางดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะมองมันและสังเกตมันสักครู่ ในขณะที่คิดในใจหางนี้อาจเป็นลักษณะทางเผ่าพันธุ์ของชาวไซย่า!

 

แต่ในเวลานี้ในห้วงสำนึกของเขาเสียงคำรามที่โกรธเกรี้ยวของลิงยักษ์ก็ปรากฏขึ้น กลิ่นอายแห่งความรุนแรงที่กดขี่ข่มเหงพุ่งออกมาส่งผลกระทบต่อจิตวิญญาณของเขาอย่างต่อเนื่อง

 

ดวงตาทั้ง 2 ของพระเจ้าเผยให้เห็นสีหน้าประหลาดใจและรีบเลื่อนสายตาหนีทันที

 

เขาเช็ดหน้าผากซึ่งมีเหงื่อไหลออกมาและถามด้วยความกลัวอย่างอ้อยอิ่งว่า

 

“ ช่างเป็นการทำร้ายจิตใจที่น่ากลัว ลิงยักษ์นั่นคืออะไรกันแน่ออร่าที่ไม่รู้จักของมันเกือบจะทำลายสมาธิของข้า”

 

“ เจ้าตัดหางก่อน ข้าจะได้ร่ายเวทย์เพื่อที่มันจะไม่งอกออกมาอีก”

 

“ตกลง!”

 

เซียร์ย่าพยักหน้าและให้ความร่วมมือโดยใช้ใบมีด Ki ตัดหางลงในขณะที่เลือดไหลออกจากบาดแผล พระเจ้าเห็นเซียร์ย่าเด็ดขาดก็อดไม่ได้ที่จะพยักหน้าแล้วใช้เวทมนตร์ของเขา

 

เขายืดแขนออกจากเสื้อคลุมเวทย์มนตร์สีขาวของเขา 2 นิ้วของเขาขยับและร่ายคาถาแสงแวววาวเล็กน้อยกระพริบ 2-3 ครั้งก่อนที่จะบินไปที่บาดแผลของเซียร์ย่า

 

“ พูจิ !!”

 

เวทมนตร์ห่อหุ้มร่างกายของเซียร์ย่าสัมผัสร่างกายของเขาเบาๆด้วยความรู้สึกอบอุ่นแสงสีเขียวเป็นประกายอย่างต่อเนื่อง ผันผวนอย่างช้าๆจากสว่างไปมืดและจากนั้นก็หายไปเพื่อรักษาบาดแผลที่บั้นท้ายของเขา

 

เซียร์ย่าขยับร่างกายไปรอบๆทันทีรู้สึกถึงความแตกต่าง เขาประหลาดใจที่พบว่าการควบคุมความแข็งแกร่งของเขาดีขึ้นเล็กน้อยหลังจากที่เขาสูญเสียหางไป

 

“ ขอบคุณพระเจ้าถ้าโลกมีปัญหาในอนาคตตราบใดที่คุณแจ้งฉันฉันจะช่วยเหลือเอง”

 

เซียร์ย่าอารมณ์ดีและไม่ได้ตระหนี่ในการให้สัญญา เขาจะทำตามสัญญาได้ไหมก็ต้องดูว่าเขาอยู่บนโลกในช่วงเวลานั้นหรือไม่

 

มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่าจะไม่มีวิกฤตครั้งใหญ่อย่างน้อยก็จนกว่าเนื้อเรื่อง Dragon Ball Z จะเริ่มขึ้นและจนกว่าซุนโกคูและทีมจะเติบโตขึ้น

 

แต่พระเจ้าไม่รู้สิ่งเหล่านี้ดังนั้นหลังจากได้รับคำสัญญาของเซียร์ย่าเขาก็อดยิ้มไม่ได้

 

“ ข้าทำให้เจ้าลำบากในอนาคตแล้ว” วินวินทั้งคู่อย่างเงียบ ๆ ในข้อตกลงที่น่าพอใจ

 

เซียร์ย่าได้กำจัดสิ่งที่ไม่จำเป็นซึ่งอาจเกิดขึ้นได้และพระเจ้าได้รับคำสัญญาว่าจะได้รับความช่วยเหลือจากอีกฝ่ายหากโลกถูกคุกคาม

 

อาจกล่าวได้ว่าแต่ละคนได้รับสิ่งที่ต้องการ เมื่อพูดคุยกันอีกสักพักเซียร์ย่าได้ถามคำถามมากมายเกี่ยวกับปัญหาที่ต้องเผชิญขณะฝึกและพระเจ้าก็ตอบคำถามทีละอย่าง

 

แม้ว่าความแข็งแกร่งของพระเจ้าจะน้อยกว่ามิสเตอร์โปโป้แต่ความรู้และประสบการณ์ศิลปะการต่อสู้ของเขาก็เยอะมาก

 

ทำให้เขาได้รับประโยชน์มหาศาล!

 

หลังจากได้รับคำชี้แนะจากพระเจ้าทันใดนั้นทุกอย่างก็กระจ่างในใจเขาและความสงสัยก่อนหน้านี้หลายอย่างก็หายไปเช่นกัน

 

เวลาผ่านไปนานมากและยังเหลือเวลาอีกมากก่อนที่ซีหลิงและโปโป้จะออกจากห้องกาลเวลาดังนั้นหลังจากคิดสักพัก เซียร์ย่าบินตรงไปที่หลังคาของหอคอยคารินซึ่งอยู่ใต้วิหารพระเจ้า

 

คราวนี้เขากำลังจะไปที่หอคอยคารินเพื่อรับยารักษาศักดิ์สิทธิ์จากคาริน—–ถั่วเซียน

 

ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้ขอถั่วเซียนจากคารินเพราะเขายุ่งกับการฝึกแต่คราวนี้เขากำลังเดินทางไปรับถั่วเซียนร่างกายของเซียร์ย่าควบคู่ไปกับผลการรักษาของถั่วเซียนนี้

 

หอคอยคารินหลังคาทรงกลมแบน คารินนอนด้วยใบหน้าผ่อนคลายบนม้านั่งพักผ่อน เมื่อทันใดนั้นเขาก็รู้สึกได้ถึงออร่าที่ทรงพลังใกล้เข้ามา

 

เมื่อลืมตาขึ้นเขาก็เห็นเซียร์ย่าที่ปรากฏตัวต่อหน้าเขาโดยไม่รู้ตัว คารินหาวเป็นประจำหลังจากนั้นเขาก็ลุกขึ้นจากม้านั่งและถามขณะขยี้ตา

 

“ เซียร์​ย่าทำไมเจ้าไม่ฝึกข้างบนเจ้าต้องการอะไรจากข้าเหรอ”

 

หลังจากพูดคุยสนิทกันมาหลาย 10 วันหรือมากกว่านั้นคารินคิดว่าเขาเข้าใจนิสัยของเซียร์ย่าแล้ว ดังนั้นคำพูดของเขาจึงดูสบายๆ

เซียร์ย่าตรงไปที่ประเด็นและถามว่า

 

“คาริน ฉันได้ยินมาว่าคุณมีสิ่งที่เรียกว่าถั่วเซียน คือฉันขอมันสักนิดได้ไหม”

 

“ ถั่วเซียนเหรอ?” คารินหรี่ตาเล็กน้อยก่อนจะยืดตัวขึ้นและพยักหน้าโดยไม่สนใจใด ๆ

 

“ อืมฉันมีสิ่งนี้จริงๆ การกินถั่วเซียน 1 ชิ้นสามารถทำให้ไม่หิวเป็นเวลา 10 วัน ถ้าเจ้าต้องการข้าสามารถให้เจ้าได้”

 

“ รอเดี๋ยวก่อนให้ข้ามองหามันข้าจำได้ว่าวางไว้ตรงไหนสักที่”

 

คารินเริ่มค้นหาพวกมันในไหหลังจากคุ้ยหาของต่างๆ ในที่สุดเขาก็ดึงไหที่ปิดผนึกไว้ 5 ใบออกมาซึ่งด้านบนมีอักษรสีแดงสองตัว “ถั่วเซียน”และเปิดออก

 

แน่นอนว่ามีถั่วเมล็ดแห้งสีเขียวมรกตอยู่ข้างในนั้นจริงๆ​