บทที่ 31 ความระแวงของอาดริ

 

 

“ เป็นยังไงบ้างทัศนคติของเจโตเนี่ยนน่ารังเกียจใช่มั้ย?”

 

รู้สึกว่ามีคนตบไหล่เขาเบา ๆ เซียร์ย่าหันกลับมาและเห็นว่าลุงอาดริเข้ามาแล้ว

 

อาดริกล่าวด้วยรอยยิ้ม:“ จริงๆแล้วเธอไม่จำเป็นต้องสนใจว่าเจโตเนี่ยนพวกนั้นพูดอะไรเจ้าพวกนั้นปากมักง่ายอยู่แล้วถ้าไม่ใช่ว่าพวกมันถูกส่งมาจากสำนักงานใหญ่ของฟรีสเซอร์พวกมันทั้งหมดจะต้องตายโดยไม่รู้ตัวแน่นอนด้วยทัศนคติด้านลบที่มีต่อชาวไซย่า”

 

“ อย่าติดต่อกับพวกมันมากเกินไปหรือไม่มีเลยจะดีกว่ามากเพื่อหลีกเลี่ยงความโชคร้ายนี้!”

 

คำพูดของอาดริเจือไปด้วยความเกลียดชังต่อพวกเจโตเนี่ยนในขณะที่อีกฝ่ายได้รับการสนับสนุนจากฟรีสเซอร์และพวกเขาเป็นช่องทางการสื่อสารระหว่างดาวเบจีต้าและดาวฟรีสเซอร์ในการถ่ายทอดคำสั่งมากมายผ่านพวกเขา

 

ดังนั้นชาวไซย่าจึงทำได้เพียงปล่อยให้พวกเขามีงานทำและทำตัวแบบนี้ต่อไป

 

ยังไงก็ตามบัญชีนี้สะสมมาจนถึงระดับหนึ่งแล้วไม่ช้าก็เร็วจะต้องถูกชำระ จนถึงตอนนี้เจโตเนี่ยนลืมไปเลยว่าพวกเขากำลังรนหาที่ตายเพราะชาวไซย่าเกลียดพวกเขามาก

 

‘นี่ลุงรู้มาตลอดเลยเหรอว่านิสัยของเจโตเนี่ยนเป็นแบบนี้’ เซียร์ย่าอดไม่ได้ที่จะสงสัยหลังจากฟังลุงอาดริพูดจบ

 

ไม่น่าแปลกใจที่ลุงให้เราไปส่งภารกิจและตัวลุงเองก็เลยหนีไปว่ายน้ำเนี่ยนะลุงคงไม่อยากเจอพวกเขาสินะ!

 

“ โอ้..ลุงจะพาไมเออร์ออกไปพรุ่งนี้เพื่อทำภารกิจให้สำเร็จและลุงกลัวว่าลุงจะไม่สามารถกลับมาได้อีกเป็นเวลานาน หากเธอมีคำถามเกี่ยวกับภารกิจเธอสามารถถามป้าได้เธอสามารถให้ข้อมูลได้เนื่องจากก่อนหน้านี้เธอเคยทำภารกิจยากๆมากมายในทีมของลุงมาก่อน”

 

ลุงอาดริอธิบายอย่างรอบคอบ

 

“ครับ/ค่ะ!”

 

“ มั่นใจได้ถ้าเราไม่เข้าใจบางอย่างเราจะถามป้าเอง”

 

เมื่อเผชิญหน้ากับความเร่งรีบของอาดริเซียร์ย่าและซีหลิงก็เห็นด้วยทันทีในความเป็นจริงตอนที่พวกเขายังเด็กลุงมักจะพานักเรียนออกไปปฏิบัติภารกิจและโดยปกติจะหายไป 2-3 เดือนดังนั้นพวกเขาจึงชินกับมันมานานแล้ว

 

“ คราวนี้ลุงจะไปดาวเคราะห์ดวงไหนและจะใช้เวลาประมาณเท่าไหร่ในการกลับมา”

 

อาดริคำนวณคร่าวๆแล้วกล่าวว่า:“ สถานที่ปฏิบัติภารกิจในครั้งนี้ค่อนข้างใกล้เคียงกับดาวเบจีต้ามากและนอกเหนือจากเวลาที่ใช้บนดาวเรดบวกกับการเดินทางไปมาแล้วก็จะใช้เวลาประมาณ 1 เดือน”

 

“ เวลา 1 เดือนมันค่อนข้างเร็วอยู่” เซียร์ย่าครุ่นคิดอยู่ในใจ

 

ดาวเรดตั้งอยู่ใกล้กับดาวเบจีต้าใช้เวลาเพียงไม่กี่วันในการบินไปที่นั่นโดยใช้ยานอวกาศและเป็นดาวเคราะห์ที่มีสิ่งมีชีวิตใกล้เคียงที่สุดกับดาวเบจีต้า

 

ปกติแล้วดาวเคราะห์ดวงนี้อยู่ภายใต้การควบคุมของชาวไซย่าและเป็นหนึ่งในฐานฝึกไม่กี่แห่งของชาวไซย่าสำหรับการฝึกของชาวไซย่าที่อายุน้อยกว่า

 

แน่นอนว่าฐานฝึกเหล่านี้ถูกสร้างขึ้นสำหรับนักรบระดับสูงนักรบระดับต่ำและระดับกลางธรรมดาไม่สามารถได้รับการดูแลเช่นนี้ได้

 

“ ลุงอาดริ…ผมมีอะไรจะให้!”

 

เมื่อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งเซียร์ย่าก็ดึงถุงสีน้ำตาลใบเล็กออกจากอกของเขาต่อหน้าอาดริที่กำลังแล้วก็ใส่ถั่วเซียนแห้งหลายอันลงไป

 

ซีหลิงดูอยู่เงียบ ๆ อยู่ด้านข้างเมื่อเห็นเซียร์ย่าหยิบถั่วเซียนออกมาเธอก็เข้าใจความตั้งใจของเขาทันทีและรอยยิ้มที่น่ารักก็เบ่งบานบนใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอ

 

“นี่คืออะไร?”

 

หลังจากเอาไปดูซักพักลุงก็ถามอย่างสงสัยซีหลิงก็กระโดดออกมาและรีบบอกพ่อให้รับถั่วเซียนและพูดในขณะที่ตะโกนดัง ๆ :“ พ่อรับมันเร็วเข้า! มันสามารถใช้ช่วยชีวิตในช่วงเวลาสำคัญได้”

 

เมื่อมาถึงจุดนี้อาดริก็ยิ่งสงสัยและมองไปที่สิ่งเล็ก ๆ ที่ดูแห้งและแบนมีสมบัติอะไรที่ลูกสาวของเขาอยากให้เขารับมัน?

 

ซีหลิงอธิบายว่า“ สิ่งเหล่าเรียกว่าถั่วเซียนไม่ว่าอาการบาดเจ็บจะรุนแรงแค่ไหนตราบใดที่ยังมีลมหายใจเหลืออยู่หลังกินมันก็จะสามารถฟื้นคืนสู่สภาพสูงสุดได้ทันทีเลย!”

 

จากนั้นเธอก็อธิบายผลเฉพาะของถั่วเซียนอีกครั้ง

 

“ มีของวิเศษแบบนี้บนโลกจริงๆ!”

 

หลังจากฟังเสร็จแล้วอาดริที่มีสีหน้าประหลาดใจมองไปที่ถั่วในมือของเขา เขาไม่สงสัยคำพูดซีหลิงเลยและคิดถึงความสำคัญของถั่วเล็ก ๆ เหล่านี้

 

ในฐานะนักรบชาวไซย่าที่มีประสบการณ์เขาเคยประสบกับอันตรายมากมายทำให้เขาตระหนักอย่างชัดเจนถึงความสำคัญของถั่วดังกล่าวในสนามรบซึ่งสามารถรักษาบาดแผลได้ทันที มันไม่ได้หมายถึงชีวิตอีกหนึ่งชีวิตเท่านั้น แต่ในช่วงเวลาวิกฤตมันยังสามารถเปลี่ยนสถานการณ์ทั้งหมดของสนามรบได้อีกด้วย

 

เขาหยิบถุงถั่วเซียนออกมาและเก็บไว้อย่างระมัดระวัง

 

หลังจากนั้นลุงอาดริก็หันมาและพูดอย่างจริงจังว่า:“ ถั่วเซียนนี้มีเพียงพวกเราเท่านั้นที่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้อย่าเปิดเผยมันโดยเด็ดขาดมิฉะนั้นจะนำมาซึ่งปัญหาไม่รู้จบแน่”

 

ความมั่งคั่งสามารถเปลี่ยนหัวใจของผู้คนไม่ต้องพูดถึงเรื่องแบบนี้ซึ่งสามารถช่วยชีวิตผู้คนได้ในช่วงเวลาวิกฤต ยิ่งมีคนรู้ความลับนี้น้อยเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเพราะไม่เหมาะที่จะเปิดเผยข้อมูลนี้ให้ใคร

 

ในความเป็นจริงอาดริไม่จำเป็นต้องบอกเซียร์ย่าก็รู้ความจริงนี้เช่นกันเหตุผลที่เขาเอาถั่วออกไปก็เพื่อเห็นแก่คนรอบข้างเท่านั้นเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะเปิดเผยให้ทุกคนได้รับรู้

 

ท้ายที่สุดแล้วถั่วเซียนในมือของเขาอาจดูมากมาย แต่เมื่อใช้ทุกครั้งพวกมันจะน้อยลงดังนั้นเขาจึงต้องระมัดระวังเป็นพิเศษในขณะที่กินมัน

 

โดยธรรมชาติเขาจะไม่หวงกับคนที่เขารัก แต่คนอื่น ๆ ลืมเรื่องนี้ไปได้เลย!

 

“ มีเพียงเรา 3 คนเท่านั้นที่รู้เกี่ยวกับถั่วเซียนและฉันก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะเปิดเผยเรื่องนี้กับคนอื่น ๆ เพราะฉันคิดว่าตอนนี้ชาวไซย่ากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายมากและการกระทำต่างๆของราชาเบจีต้าจะทำให้ความอดทนของฟรีสเซอร์ที่มีต่อเราแย่ลงเท่านั้นฉันกลัวว่าตอนนั้นชาวไซย่าจะตกอยู่ในอันตรายจริงๆ….”

 

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เซียร์ย่าบอกว่าฟรีสเซอร์อาจมีเจตนาร้ายต่อชาวไซย่า

 

หลังจากได้ยินคำพูดของเขาอาดริก็อดไม่ได้ที่จะพิจารณาอย่างจริงจังไม่ใช่แค่คิดว่ามันเป็นแค่ของกิน

 

เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวว่า:“ ถ้าฟรีสเซอร์ตั้งใจที่จะโจมตีชาวไซย่าจริงๆเราจะไม่สามารถจัดการกับเขาได้อย่างแน่นอน ดูเหมือนว่าเราต้องหาที่อยู่อาศัยที่ดีนะ!”

 

“ อ๊ะยังมีเครื่องติดตามที่ติดตั้งบนเครื่องตรวจจับพลังงานเหล่านั้นด้วย เห็นได้ชัดว่าเขามีเจตนาร้ายต่อชาวไซย่า!”

 

ในเวลานั้นซีหลิงซึ่งนั่งฟังอยู่ด้านข้างก็กระโดดออกมาและพูด เกี่ยวกับเครื่องติดตามสามารถตรวจสอบได้อย่างง่ายดายโดยพวกเอเลี่ยนที่รู้บางอย่างเกี่ยวกับเทคโนโลยีชั้นสูง

 

“ ลูกพูดอะไรพวกเขาจะติดตั้งเครื่องติดตามเพื่ออะไร”

 

เมื่อได้ยินว่าฟรีสเซอร์ติดตั้งเครื่องติดตามบนเครื่องตรวจจับพลังงานที่ชาวไซย่าใช้ อาดริก็ไม่ได้งี่เง่าและตระหนักถึงความรุนแรงของเรื่องนี้ในทันที

 

ฟรีสเซอร์เขากำลังทำอะไรอยู่เขาไม่เชื่อในชาวไซย่าจริงๆเหรอ?

 

ทันใดนั้นใบหน้าของอาดริก็มืดมนทันใดนั้นพลังงานก็พลุ่งพล่านออกมาโดยไม่รู้ตัวกลายเป็นเหมือนศูนย์กลางของพายุเฮอริเคน อากาศก็ระเบิดออกเป็นชั้น ๆ และทะเลที่สงบเดิมก็กลายเป็นทะเลพายุในพริบตา

 

เซียร์ย่ามองดูทั้งหมดนี้ด้วยความประหลาดใจ จากพลังงานที่พุ่งออกมาจากร่างกายของอาดริพลังต่อสู้ของเขาควรมีอย่างน้อยถึง 8,000 ซึ่งเป็นความแข็งแกร่งในการต่อสู้ที่หายากมาก

 

หลังจากนั้นไม่นานอาดริก็ถอนหายใจยาว ๆ เพื่อระงับพลังงานออกจากร่างกายของเขาและทุกอย่างก็สงบลงอีกครั้งราวกับว่าฉากตอนนี้เป็นภาพลวงตาเหมือนความฝัน