บทที่ 34 ฉันคือกัปตันของพวกคุณ

 

 

ยังไงก็ตามในขณะที่กัปตันยังไม่ปรากฏตัวพวกเขาไม่สามารถยืนยันได้พวกเขาได้รอต่อไปเท่านั้น

 

ชาร์คนั่งลงในเงาของต้นไม้โดยเว้นระยะห่างระหว่างพวกเขา พวกเขาทุกคนรู้จักนิสัยของเขาจึงไม่สนใจเขาและเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับภารกิจในครั้งนี้ด้วยกันเองและในขณะที่สนทนาเปลี่ยนเรื่องและพูดคุยเกี่ยวกับความก้าวหน้าของกันและกัน

 

ชาร์คที่อยู่ห่างออกไปขมวดคิ้วขณะมองไปที่คนอื่น ๆ ในการสนทนาอย่างลึกซึ้งและรำพึง:“ เจ้าพวกนี้อย่าบอกนะว่าไม่รู้ถึงความสำคัญของภารกิจนี้? ฮึ่มไม่รู้ใครจะเป็นกัปตันลุ้นไม่ไหวแล้ว!”

 

เพื่อปฏิบัติภารกิจการรวมตัวกันเป็นทีมจึงเกิดขึ้นบ่อยมากเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพในการทำภารกิจให้สำเร็จและเมื่อจัดตั้งทีมแล้วจะไม่ถูกยุบง่ายๆเว้นแต่พวกเขาจะประสบอุบัติเหตุหรืออยู่มานานแล้ว

 

กล่าวอีกแบบหนึ่งชาร์คและพวกเขาจะเป็นสมาชิกของทีมในอนาคตในเวลานี้เขาหวังว่าความแข็งแกร่งของทีมของเขาจะไม่แย่เกินไป

 

เขาส่ายหัวอย่างเบาๆเขาเก็บความคิดเหล่านี้ทิ้งไว้ในใจชั่วคราวเขาถอนหายใจเล็กน้อยและนอนลงบนหินที่แตกเป็นหมอนและมองไปที่ท้องฟ้าอย่างสบาย ๆ

 

เป็นท้องฟ้าสีแดงสดบรรยากาศราบรื่นโดยมีเมฆหลายก้อนลอยอยู่ห่างออกไปในขณะที่เปลี่ยนรูปร่างเป็นระยะๆจากสายลม

 

เมฆเริ่มเคลื่อนตัวจากสายลมที่พัดมาและดวงอาทิตย์ส่องแสงลงพื้นทำให้เกิดเงาที่ไม่สม่ำเสมอ

 

“ หืม?”

 

ทันใดนั้นชาร์คก็พบจุดสีดำ 2 จุดปรากฏขึ้นที่ขอบฟ้าเขาออกแรงกระโดดขึ้นสูงยืนด้วยท่าทางที่เป็นธรรมชาติจากนั้นคนอื่น ๆ ก็ค้นพบพวกเขาด้วย

 

“ เฮ้! มีคนกำลังมา”เสียงของอนาสตาเซียดังขึ้น

 

“ เป็นกัปตันเหรอ”

 

แองเจลีนพึมพำอย่างคาดหวังชาร์คไม่ได้ฟังเสียงข้างหูของเขาตอนนี้เขาเหล่ตาไปยังระยะไกลเพื่อพยายามมองเห็นลักษณะของคนที่มาอย่างชัดเจน

 

เมื่อระยะห่างระหว่างพวกเขาใกล้ชิดมากขึ้นพวกเขาก็พบกับความประหลาดใจว่าพวกเขาเป็นชาวไซย่า 2 คนชายและหญิงและเด็กกว่าพวกเขาอย่างเห็นได้ชัด

 

“ ทำไมเด็กๆถึง… อย่าบอกนะว่าพวกเขาอยู่ในทีมของเราด้วย”

 

ลิเดียร้องอุทานเมื่อเห็นทั้ง 2 คนปรากฏตัวต่อหน้าเขาใบหน้าของเขาเผยให้เห็นถึงความไม่เชื่อ

 

“ เป็นไปไม่ได้สำนักงานบริหารภารกิจไม่ได้ล้อเล่น…ใช่มั้ย?”เบลีย์ไม่แน่ใจเล็กน้อย

 

“ แต่ดูสิพวกเขากำลังมาหาเราชัด ๆ …”

 

“ ฮึก..พวกเขามาจริง!”

 

ในที่สุดด้วยที่ไม่เชื่อของพวกเขา เซียร์ย่าและซีหลิงก็ลงจอดไม่ไกลพร้อมกับสัญญาณทั้งหมดที่บ่งบอกว่า…ทั้ง 2 คนเป็นสมาชิกของทีมพวกเขาอย่างชัดเจน

 

สำนักงานบริหารคงล้อเล่นจริง ๆที่ส่งเด็ก 2 คนมา ในตอนนี้เซียร์ย่าเผยรอยยิ้มจาง ๆ ที่มุมปากของเขาดวงตาของเขามองเห็นการแสดงออกของทุกคนเขาเดินไปตรงหน้าพวกเขาและพูดเสียงต่ำ:

 

“ ชาร์คอายุ 12 ปีพลังต่อสู้ 925!”

 

“ อนาสตาเซียอายุ 12 ปี พลังต่อสู้840!”

 

“ ลิเดียอายุ 12 ปีพลังต่อสู้ 750!”

 

“ แองเจลีนอายุ 12 ปีพลังต่อสู้788! ”

 

“ เบลีย์อายุ 12 ปี พลังต่อสู้ 738!”

 

เซียร์ย่าพูดชื่อของทุกคนและพลังต่อสู้ทีละคนการรู้ชื่อและพลังต่อสู้ของสมาชิกในทีมต้องเป็นสิทธิ์ของกัปตันเท่านั้นเขาเป็นกัปตันจริงๆเหรอ!

 

ชาวไซย่าทุกคนต่างก็ไม่เชื่อ!

 

โดยเฉพาะอย่างยิ่งชาร์คใบหน้าของเขากลายเป็นไม่น่าดูอย่างมากแสงเย็น ๆ ริบหรี่ฉายวาบในดวงตาที่ไม่แยแสของเขา

 

ให้ตายเถอะ 2 คนนี้อายุน้อยกว่าเขาอย่างเห็นได้ชัดแต่ทำไมถึงได้เป็นกัปตัน ชาร์คกำหมัดแน่นทำให้นิ้วของเขาซีดลงเนื่องจากใช้กำลังมากเกินไปร่างกายของเขาก็สั่นเล็กน้อยเพราะความไม่พอใจ

 

น้ำเสียงของเขาไม่สนใจและแข็งกร้าว:“ แกเป็นกัปตันของเรางั้นเหรอ? ฉันจะพูดให้ชัดเจนฉันจะไม่ยอมรับว่าพวกแกเป็นกัปตันของเรา”

 

อนาสตาเซียมองไปที่ชาร์คแม้ว่าเธอจะไม่ได้พูด แต่สายตาของเธอก็ส่องแสงเล็กน้อยเห็นได้ชัดว่าคิดแบบเดียวกันแม้ว่าเธอจะไม่ได้เก่งที่สุดในหมู่คนรอบข้าง แต่เธอก็ยังได้รับการยกย่องว่าเป็นคนที่โดดเด่นและจะไม่ทำให้ตัวเองเสื่อมเสียกลายเป็นผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาของคนที่อายุน้อยกว่าพวกเขา

 

คนอื่น ๆ เมื่อเห็นท่าทีของชาร์คและอนาสตาเซียก็อดไม่ได้ที่จะพยักหน้าทีละคน มีเพียงคนที่แข็งแกร่งเท่านั้นที่เหมาะจะเป็นกัปตันของพวกเรา!

 

เซียร์ย่ายับยั้งรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเขาเขาตระหนักดีถึงบุคลิกของชาวไซย่าจึงไม่คิดว่ามันเป็นการแสดงออกที่แปลกประหลาด

 

ในทางตรงกันข้ามหากพวกเขายอมรับเขาเป็นกัปตันโดยยังไม่ได้เห็นความแข็งแกร่งของเขานั้นแหละน่าคิด! ยังไงก็ตามความรู้สึกที่ถูกคนอื่นดูถูกนั้นไม่ดีอย่างแน่นอน!

 

แน่นอนว่าเพื่อที่จะทำให้ชาวไซย่าเหล่านี้รู้จักเขาในฐานะกัปตันได้เขาต้องลงมืออย่างแท้จริง

 

ดังนั้นใบหน้าของเซียร์ย่าจึงเต็มไปด้วยรอยยิ้มอีกครั้งซีหลิงแอบดูอยู่ใกล้ ๆ เห็นใบหน้าของ เซียร์ย่าเผยรอยยิ้มเพียงแต่รอยยิ้มนั้นดูน่ากลัวมาก

 

“ ใช่ฉันเป็นกัปตันของพวกคุณ…”

 

เสียงสงบดังออกมาจากปากของเขาเซียร์ย่าเดินไปหาชาร์คโดยเอามือไพล่หลังใบหน้าของเขาดูเป็นผู้ใหญ่เมื่อเขาเข้ามายืนต่อหน้าชาร์ค

 

ชาร์คเปิดปากของเขาและกำลังจะพูดอีกครั้งแต่เขากลับรู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างโดยไม่ทันรู้สึกตัวทันใดนั้นแรงมหาศาลก็ตรงมายังท้องของเขา

 

ทันใดนั้นกำปั้นก็ปรากฏขึ้นที่หน้าท้องของเขาตามด้วยความเจ็บปวดจากด้านล่าง

 

ร่างของเขาปลิวไปไกลหลาย 100 เมตรราวกับกระสุนปืนถูกยิงออกไป

 

ร่างกายของเขายังคงบินไปข้างหลังและหลังจากชนพุ่มไม้ติดต่อกันร่างของเขาก็กระแทกเข้ากับก้อนหินทำให้เกิดหลุมขนาดใหญ่ในนั้น

 

มันเกิดขึ้นอย่างกะทันหันจนทุกคนตกตะลึงชาร์ค… เขาถูกลอบโจมตี …

 

“อา!”

 

ด้วยเสียงร้องชาร์คก็หลุดออกจากหินทันใดนั้นพลังงานที่พลุ่งพล่านก็ระเบิดออกมาจากตัวเขาทันทีบดขยี้หินทั้งหมด

 

ในที่สุดเขาก็ตื่นขึ้นจากสภาพมึนงงเขาโกรธมาก! ผมของเขาปลิวว่อนอย่างรุนแรงดวงตาทั้ง 2 ข้างแดงก่ำสีหน้าโกรธแค้นและกระโจนเข้าหาเซียร์ย่า

 

เมื่อเห็นการกระทำที่ไร้เหตุผลของชาร์คซีหลิงก็ส่ายหัวเล็กน้อยและพูดอย่างเยาะเย้ย:“ หนูไม่คิดว่าจะมีใครกล้าพอที่จะโจมตีเซียร์ย่าด้วยพลังอันน้อยนิด น่าสมเพชจริงๆเลยนะ!”

 

“ ให้บทเรียนที่เหมาะสมก็พอแล้ว!”

 

เซียร์ย่าบอกตัวเองในใจภาพของชาร์คในรูม่านตาของเขาขยายใหญ่ขึ้นท้ายที่สุดคนอื่น ๆ ก็เป็นสมาชิกของทีมของเขาเช่นกันมันไม่ดีที่จะรุนแรงมากเกินไป

 

รวบรวม Ki ในร่างกายของเขาอย่างรวดเร็วลูกบอลพลังที่โปร่งแสงก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา

 

พลังงานโปร่งแสงเป็นประกายและสีฟ้าของมันทำให้มันดูน่ารักเล็กน้อย

 

ยังไงก็ตามเสียงที่ดังกึกก้องและรุนแรงจากการไหลของอากาศและแสงที่บิดเบี้ยวเล็กน้อยรอบ ๆ ตัวแสดงให้เห็นว่าลูกบอลพลังงานสีฟ้านั้นไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

 

เซียร์ย่าหัวเราะและขว้างลูกบอลพลังงานไปยังชาร์คในระยะไกล

 

ดูเหมือนจะได้รับการเตือนจากสัญชาตญาณเมื่อลูกบอลพลังงานที่สวยงามกำลังจะตกลงมาชาร์คควบคุมร่างกายของเขาอย่างรวดเร็วเพื่อหลบไปด้านข้าง

 

ตู้มมมม..!!

 

ลูกบอลพลังงานตกลงมาข้างๆเขาและระเบิดทันที

 

ลูกบอลสีน้ำเงินระเบิดตรงกลางตามมาด้วยเปลวไฟสีส้มที่เหมือนกับดวงอาทิตย์ ทันทีที่ระเบิดขึ้นการไหลของอากาศจากการระเบิดช่วยทำให้ชาร์คกระเด็นออกไปห่างจากทีม

 

ตูมม. !!

 

พื้นดินแตกเปิดกระจาย

 

เมื่อแสงจ้าและเสียงที่ดังกึกก้องจบลงพื้นดินก็ราวกับว่ามันถูกระเบิดด้วยระเบิดนิวเคลียร์ขนาดเล็กหลาย 100 ลูกซึ่งเปลี่ยนไปจนแทบจำไม่ได้

 

ทันใดนั้นพื้นดินก็เปิดออกพลังงานที่น่ากลัวแผ่ออกมาจากใต้ดินที่เกิดรอยแตก

 

เมื่อเชื่อว่าทุกอย่างจบ –

 

ตูม !!

 

จู่ๆพื้นดินก็ถล่มลงมาด้านล่างโดยไม่มีสัญญาณเตือนใด ๆ

 

หลังจากนั้นควันสีฟ้าพร้อมกับฟองก็พุ่งออกมาราวลาวาที่กำลังเดือด

 

“ แข็งแกร่ง…แข็งแกร่งมาก!”

 

“ สูด….น่ากลัว…”

 

ทุกคนจ้องมองอย่างตกตะลึงในขณะที่มองไปยังเซียร์ย่าด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

 

ใครจะไปคิดว่าผู้ชายตัวเล็กจะมีพลังระเบิดออกมาอย่างรุนแรงในทันทีด้วยการโจมตีเช่นนี้มันน่าอัศจรรย์มาก!

 

“ ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันนะ?!”

 

ความคิดเช่นนี้เกิดขึ้นในสมองของทุกคนโดยไม่ได้ตั้งใจ

 

โดยเฉพาะอย่างยิ่งชาร์คที่แทบเอาชีวิตไม่รอดกำลังยืนนิ่งและยังไม่ฟื้นคืนสติของเขาเมื่อเผชิญกับการระเบิดที่แผดเผาอยู่ไม่ไกลจิตใจของเขาก็ฉายภาพเหตุการณ์ที่ทำให้จิตใจสั่นคลอนจากตอนนี้เหงื่อได้ไหลออกมาจากหน้าผากของเขาแล้ว