บทที่ 36 ดาวดาเลีย

 

 

การเดินทางที่ยาวนานเป็นเวลา 1 เดือนก็ผ่านไป

 

ทุกที่เป็นทิวทัศน์แห่งความมืดอันกว้างใหญ่ดวงดาวนับไม่ถ้วนเปล่งแสงสีขาวอันน่าหลงใหลเป็นประกายราวกับเพชรเม็ดเล็กที่ฝังอยู่แสดงให้เห็นถึงความงามที่เงียบสงบไม่เปลี่ยนแปลง

 

ทันใดนั้นก็มีไฟสว่างริบหรี่ในห้วงอวกาศอันเงียบสงบนั้นเห็นได้ชัดมากหลังจากเข้าใกล้ยานอวกาศทรงกลม 7 ลำปรากฏขึ้นจากแสงจ้านั้น ในจักรวาลอันกว้างใหญ่ระยะห่างระหว่างดาวเคราะห์ 2 ดวงนั้นไกลมากแม้กระทั่งดวงที่ใกล้ที่สุดยังมีระยะทางข้ามปีแสงนับไม่ถ้วน

 

ยังไงก็ตามเนื่องจากเทคโนโลยีอันทรงพลังของอารยธรรมจักรวาลการเดินทางระหว่างดวงดาวในโลกดราก้อนบอลจึงสะดวกและรวดเร็วมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัดในช่วงเวลาหลายเดือนหรือหลายวันการเดินทางข้ามดาวหลายแห่งเป็นไปได้มาก

 

จากดาวเบจีต้าซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่กี่กลุ่มดาวฤกษ์ดาวซีแอชโคจรรอบดาวเคราะห์สีเหลืองขนาดเล็กที่อยู่ใจกลางกาแลคซี

 

ดาวดาเลียในแม่น้ำที่แห้งแล้ง

 

ยานหลายลำลอยลงมาหลังจากผ่านก้อนเมฆเสียงดัง’ตู้ม’​ ฝุ่นก็ลอยขึ้นไปทั่วท้องฟ้าทันทีเนื่องจากฝุ่นละอองขาดความชื้นจึงทำให้ไม่สามารถกระจายตัวได้เป็นเวลานานทำให้เกิดฝุ่นละอองหนาขึ้น ในไม่ช้ายาน 7 ลำก็โผล่ออกมาจากหลุมอุกกาบาตที่ไม่ทราบความลึกหลายแห่ง

 

ลิเดียออกมาก่อนและทะยานขึ้นฟ้าพร้อมกับปิดปากของเขาเพื่อไม่ให้ฝุ่นที่กระจัดกระจายมาโดน อุณหภูมิสูงที่ส่องลงมาจากแสงแดดหลังจากผ่านชั้นบรรยากาศบาง ๆ ทำให้ผิวหนังที่สัมผัสมีความรู้สึกแสบร้อนลิเดียต้องการหายใจเข้าลึก ๆ แต่เขากลับสำลักจากอากาศที่ร้อนมากเกินไป

 

เซียร์ย่า ซีหลิงและคนอื่น ๆ ก็ทะยานขึ้นไปบนฟ้ามองดูพืชพันธุ์ที่เบาบางในบริเวณโดยรอบและพบว่ามันคล้ายกับสภาพแวดล้อมที่รกร้างว่างเปล่าของดาวเบจีต้า

 

“ ดาวดาเลียเป็นดาวเคราะห์หินสีเทาซึ่งพื้นที่ส่วนใหญ่แห้งแล้งจากการขาดน้ำเป็นเวลานานมันเป็นสถานที่ที่ไม่ค่อยสะดวกสบายเท่าไหร่”

 

เสียงแผ่วเบาของหญิงสาวดังขึ้น เธอศึกษามาพอสมควรก่อนมาที่นี่อนาสตาเซียรู้สึกไม่พอใจกับสภาพแวดล้อมความร้อนแผดเผาความดันสูงและการขาดความชุ่มชื้นที่นี่เป็นอันตรายต่อผิวของสาว ๆ อย่างมาก

 

“ แอ๊น แอ๊น!”

 

ซีหลิงและแองเจลีนตกใจเสียง เมื่อมองไปรอบ ๆ โดยสังเกตเห็นสัญญาณของสิ่งมีชีวิต ชาร์คกล่าวด้วยสีหน้าจริงจังว่า“ สภาพแวดล้อมที่นี่แย่มากมันยากที่จะจินตนาการว่าดาวเคราะห์ดวงนี้กำลังเข้าใกล้ระดับกลางยังไง”

 

“ กฎแห่งป่าจะคัดเลือกผู้รอดชีวิตที่เหมาะสมที่สุด ยิ่งมีสภาพแวดล้อมที่โหดร้ายมากเท่าไหร่รูปแบบชีวิตก็ยิ่งมากขึ้น”

 

ดวงตาของเซียร์ย่าหรี่ลงเล็กน้อยใบหน้าของเขาไม่แสดงรอยยิ้มจากนั้นก็กดปุ่มเครื่องตรวจจับพลังงานลงเสียงอิเล็กทรอนิกส์ “บี๊บบี๊บ” ปรากฏขึ้นและหลังจากนั้นไม่นานข้อมูลของดาวดาเลียก็ปรากฏขึ้น

 

“ ตะวันออกเฉียงใต้ 170 กม. พลังงาน 920!”

 

“ ทิศใต้ 56 กม. พลังงาน 568!”

 

…

 

“ ทิศใต้ 167 กม. พลังงาน 869!”

 

ทุกคนเปิดเครื่องตรวจจับพลังงานตามลำดับเช่นกัน แต่ในไม่ช้าพวกเขาก็ตกใจกับข้อมูลที่น่าตื่นตาไม่คาดคิดตัวเลขสีเขียวจำนวนมากปรากฏขึ้นบนกระจกข้างเดียวของหน้าจอ!

 

“ ให้ตายเถอะมีเยอะจริงๆ!”

 

นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาพบกับสถานการณ์แบบนี้ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากตั้งค่าขีดจำกัดของการอ่านพลังงานด้วยตนเองเพื่อที่พวกเขาจะได้แยกข้อมูลจำนวนมากออกไปซึ่งจะทำให้มองเห็นได้ชัดเจนขึ้นเล็กน้อย

 

นี่เป็นวิธีเดียวยกเว้นเซียร์ย่าและซีหลิงคนอื่น ๆ ยังคงคิดอยู่เนื่องจากพวกเขาพบว่ายกเว้นข้อมูลจำนวนมากที่ยังคงแสดงอยู่บนกระจกข้างเดียวยิ่งไปกว่านั้นมักจะรวมกลุ่ม 3 หรือ 4 กลุ่มเข้าด้วยกันโดยมีแหล่งพลังงานอย่างน้อยหลาย 10 แห่งในกลุ่มเล็ก ๆ !

 

“ อ้าพวกนี้…อยู่กันเป็นกลุ่ม!”

 

แองเจลีนพูดออกมาตามปกติของเธอเสียงค่อนข้างสั่นแม้ว่าชาวไซย่าจะเป็นพวกเสพติดสงคราม แต่เมื่อเผชิญกับสถานการณ์ที่เสียเปรียบพวกเขาก็รู้สึกหวาดกลัวได้นะ

 

“ เผ่าพันธุ์ทั้งหมดของดาวดาเลียเป็นชาวพื้นเมืองที่อาศัยอยู่เป็นกลุ่มหากเรายั่วยุพวกเขาเราจะต้องเจอกับการโดนโจมตีอย่างบ้าคลั่งแน่ๆ”

 

ใบหน้าของชาร์คมีหวาดกลัวเหมือนกัน แม้ว่าจะมีข้อมูลจำนวนไม่มากนักที่อาจเป็นภัยคุกคามต่อพวกเขาได้อย่างแท้จริงในบรรดาข้อมูลจำนวนหนึ่ง แต่ก็ไม่ตรงกับตัวเลขจำนวนมาก! ลองจินตนาการดูว่าเมื่อต่อสู้กับคู่ต่อสู้ที่มีพลังเท่า ๆ กันและต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีของฝ่ายตรงข้ามหลายคนที่ค่อนข้างอ่อนแอกว่าพวกเขาความรู้สึกนั้นก็น่ากลัวอยู่ดี

 

“ เนื่องจากพวกเขาถูกแบ่งออกเป็นเผ่าพวกเขาจึงควรมีความสัมพันธ์ที่เป็นศัตรูกันซึ่งอย่างน้อยก็ทำให้เรามีโอกาส!”

 

การวิเคราะห์สถานการณ์ปัจจุบันอนาสตาเซียขมวดคิ้วเนื่องจากมีข้อมูลน้อยเกินไปจึงไม่สามารถวิเคราะห์หลายสิ่งหลายอย่างได้

 

“ ฮิฮิ..พูดอะไรน่ะในตอนนี้ไม่จำเป็น เราจะแบ่งเป็นกลุ่มและกำจัดชาวพื้นเมืองกลุ่มน้อยก่อนแล้วค่อยคุยกัน”

 

เซียร์ย่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วแบ่งทีมออกเป็นกลุ่ม

 

“ ฉัน, ซีหลิงและชาร์รนั้นแข็งแกร่งที่สุดดังนั้นจึงสามารถเคลื่อนไหวแยกกันได้ พลังการต่อสู้ของเบลีย์และลิเดียต่ำที่สุดจะรวมกลุ่มกับอนาสตาเซียและแองเจลีนตามลำดับ เมื่อทุกคนกำลังทำภารกิจต้องระมัดระวังอย่างยิ่งเพื่อไม่ให้ชาวพื้นเมืองที่ทรงพลังเหล่านั้นรู้ตัวหลังจากที่เรากำจัดสิ่งมีชีวิตที่โดดเดี่ยวทั้งหมดแล้วเราจะกลับมารวมตัวกันที่นี่อีกครั้ง”

 

“รับทราบ!”

 

“ เข้าใจแล้วกัปตัน….งั้นออกไปได้!”

 

สมาชิกหลายคนของทีมเซียร์ย่าตอบเสียงดังเบลีย์ที่มีพลังต่อสู้ต่ำที่สุดและอนาสตาเซียได้ตั้งกลุ่มตามด้วยลิเดียที่มีระดับต่ำสุดเป็นอันดับ 2 และแองเจลีนจากนั้นเซียร์ย่า, ซีหลิงและชาร์คก็ย้ายออกไปทีละคน แต่ละกลุ่มเลือกทิศทางที่แตกต่างหลายทิศทางเพื่อจับเป้าหมายตามลำดับ

 

หลังจากที่ทุกคนออกเดินทางเซียร์ย่าก็หลับตาลงอย่างเงียบ ๆ และรู้สึกถึง Ki ของดาวดาเลียก่อนที่จะบินไปยังบริเวณที่ Ki มากที่สุด

 

ดวงอาทิตย์ที่แผดจ้าอยู่บนท้องฟ้าสาดลงมายังพื้น บนที่ราบสูงที่รกร้างและยังคงมีร่องรอยของสิ่งมีชีวิตเหลือเพียงพุ่มไม้แห้งไม่กี่ต้นที่จะเติบโตบนพื้นดินแห้ง เซียร์ย่าบินอย่างรวดเร็วในขณะที่เปล่งแสงสีเหลืองออกจากร่างกายของเขา

 

“ ฟิ่วววว…!”

 

ลำแสงพุ่งออกมาโดยปล่อยให้แสงจาง ๆ เหมือนอัญมณีที่ส่องแสง … เขาเข้ามาใกล้เป้าหมายอย่างช้าๆ Ki ที่รับรู้ก็ชัดเจนและโดดเด่นขึ้นเรื่อย ๆ ทันใดนั้นเอง –

 

“ ห๊ะ? ไม่ใช่คนเดียวเหรอ?!”

 

รู้สึกถึง Ki อันทรงพลังที่มาจากด้านหน้า เซียร์ย่าปรับตัวเล็กน้อยและบินตรงไปยังทิศทางของ Ki พวกนั้น เมื่อเข้าใกล้เป้าหมายเขาพบว่าเขาบินออกมาจากขอบทะเลทรายแล้วซึ่งสามารถมองเห็นพืชพันธุ์ได้ค่อนข้างชัดเจน

 

เซียร์ย่าสัมผัสได้ถึง Ki อันทรงพลังมากมายที่อยู่ตรงหน้าเขาแต่ละอย่างอยู่ใกล้ 1000 พลังต่อสู้มาก!

 

“ 978, 945, 984 …”

 

เซียร์ย่าขมวดคิ้วเล็กน้อยและหัวเราะอย่างใจเย็น แม้ว่าพลังต่อสู้เพียงเล็กน้อยนี้ไม่สามารถเรียกได้ว่าเป็นอาหารเรียกน้ำย่อยสำหรับเขา แต่ในความเป็นจริงมันเป็นพลังสูงสุดของดาวดาเลียแล้ว

 

“ งั้นมาเริ่มกับแกก่อนเลย!”

 

หลังจากมองคร่าวๆร่างของเซียร์ย่าก็ปรากฏตัวขึ้นเหนือแหล่งพลังงานเหล่านั้นแล้ว มันเป็นชาวพื้นเมืองขนาดเล็ก ชาวพื้นเมืองดูเหมือนจะเป็นมนุษย์ที่วิวัฒนาการมาแล้วครึ่งหนึ่งโดยมีฟันที่ยื่นออกมาอันแหลมคมซึ่งมีแสงระยิบระยับปกคลุมไปด้วยขนสีเขียวอมฟ้าและร่างกายส่วนล่างปกคลุมไปด้วยหนังสัตว์ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเริ่มมีอารยธรรมแล้ว

 

เมื่อชาวพื้นเมืองเห็นร่างมนุษย์ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าอย่างกะทันหันปากของพวกเขาก็ส่งเสียง“ กูลู กูลู” ทั้ง 2 เสียงราวกับพูดและเสียงตะโกนก็ได้ดังขึ้นตามมา