บทที่ 79 ลาก่อนคาคาล็อต

 

 

1 เดือนต่อมา

 

ชาวไซย่าที่กระจัดกระจายไปยังส่วนต่างๆของจักรวาลได้กลับไปที่ดาวเบจีต้าแล้วท่าอากาศยานมีผู้คนพลุกพล่านกว่าปกติเนื่องจากยานอวกาศกำลังร่อนลงมาจากท้องฟ้ามากมาย

 

ในท้องฟ้ายามค่ำคืนยานอวกาศขนาดใหญ่ของบาร์ดัคอยู่ใกล้กับดาวเบจีต้าและอีกด้านหนึ่งของวงโคจรของดาวเคราะห์ยานอวกาศขนาดมหึมาที่มีอุปกรณ์ครบครันสามารถมองเห็นได้ราวกับว่ากำลังจะทำภารกิจบางอย่าง

 

“ ดูสิครับ มันเป็นยานอวกาศของฟรีสเซอร์มาทำอะไรที่ดาวเบจีต้า”

 

บาร์ดัคค่อนข้างแปลกใจ แต่แล้วใบหน้าของเขาก็มืดมนทันทีขณะที่เขาพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว:“ ฟรีสเซอร์ได้นำกองกำลังหลักของเขามายังดาวเบจีต้าเขาตั้งใจจะทำสงครามจริงๆหรอ?”

 

ในขณะที่เขาเป็นหนึ่งในชาวไซย่าที่ชอบสงครามเขามักพบว่าฟรีสเซอร์ไม่พอใจและโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากได้เห็นภาพของอนาคต

 

ความไม่พอใจของเขาที่มีต่อฟรีสเซอร์ก็เพิ่มมากขึ้น ดังนั้นดวงตาของเขาจึงเต็มไปด้วยความเกลียดชังหลังจากได้เห็นยานอวกาศของฟรีสเซอร์

 

“ เขาไม่น่าจะทำอะไรพวกเรา เพราะชาวไซย่าพยายามทำภารกิจที่ได้รับมอบหมายจากฟรีสเซอร์มาโดยตลอด”

 

“ ยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ? ” บาร์ดัคพูดอย่างเย็นชา“ ฉันรู้สึกมานานแล้วว่าฟรีสเซอร์ติดต่อชาวไซย่าด้วยเหตุผลส่วนตัวบางอย่าง บางทีเขาอาจกลัวว่าซูเปอร์ไซย่าในตำนานจะปรากฏตัวในหมู่ชาวไซย่า!”

 

“ ซุปเปอร์ไซย่า? นั่นเป็นเพียงตำนาน แม้แต่เรายังไม่เชื่อในเรื่องนี้ฟรีสเซอร์จะกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ยังไง “

 

บอชหัวเราะออกมาดัง ๆ ราวกับว่าเขาได้ยินเรื่องตลกเขายังคงรู้สึกมองโลกในแง่ดีอยู่ในใจเพราะมันยากที่จะเชื่อว่าฟรีสเซอร์จะทำร้ายชาวไซย่าเพราะตำนานที่ไม่มีอยู่จริงนี้

 

“ มันยากที่จะพูด…”

 

เขานึกถึงภาพในอนาคตที่เขาเห็นว่าคาคาล็อตลูกชายคนเล็กของเขากลายเป็นซูเปอร์ไซย่าในตำนานและเอาชนะฟรีสเซอร์ได้

 

บาร์ดัคอดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีใจเล็กน้อย

 

“ เอาล่ะกลับไปที่ดาวเบจีต้าก่อนทุกอย่างรอได้ในภายหลัง” บาร์ดัคพูดกับบอชอย่างระมัดระวังเมื่อมองไปที่กองกำลังฟรีสเซอร์ในระยะไกล

 

“ครับ!” บอชตอบรับอย่างจริงใจและขับยานอวกาศไปยังดาวเบจีต้า

 

หลังจากลงจอดที่ท่าอากาศยานบาร์ดัคก็บอกลาเพื่อนชาวไซย่า เมื่อมองไปที่ตัวเลขการจากไปของสหายของเขาบาร์ดัคสงสัยว่าเขาควรจะพูดเกี่ยวกับภาพจากอนาคตหรือไม่ กี่ครั้งที่เขาอยากจะพูด แต่คำนั้นติดอยู่ในลำคอของเขาและไม่สามารถพูดได้

 

“ ลืมไปพวกเขาคงจะไม่เชื่อแม้ว่าฉันจะบอกก็ตาม” เขาส่ายหัวด้วยรอยยิ้มแห้งๆนี่คือความสิ้นหวังที่ผู้อาวุโสคาเนสซ่าพูดถึงรึเปล่า? และต้องเจอมันด้วยตัวเอง?

 

ไม่สิ!

 

เขาไม่รู้สึกสิ้นหวังใด ๆ เขามองไปในระยะไกลในอนาคตคาคาล็อตจะเอาชนะฟรีสเซอร์ได้แน่

 

ที่บ้านกิเนะภรรยาของเขากำลังทำอาหารอยู่ในห้องกลิ่นหอมฟุ้งออกมาจากห้องครัวทำให้บาร์ดัครู้สึกถึงความอบอุ่นหลังจากกลับมา

 

“ ห๊ะ… ทำไมคุณกลับเร็วจัง” เมื่อเห็นบาร์ดัคกลับมากิเนะถามขณะที่เธอเดินออกมาพร้อมกับหม้อซุปเนื้อที่ถืออยู่ในมือด้วยท่าทางประหลาดใจ

 

บาร์ดัควางกระเป๋าเดินทางไว้ที่พื้นและรับหม้อจากมือภรรยาของเขา:“ เราได้รับคำสั่งจากสำนักงานใหญ่ว่าชาวไซย่าทุกคนต้องกลับไปที่ดาวเบจีต้า”

 

“ มีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า? ไม่ต้องกังวลไม่มีอะไรที่คุณไม่สามารถจัดการได้แน่นอน!”

 

กิเนะกอดอกในอ้อมแขนของบาร์ดัคร่างกายเล็กกระทัดรัดของเธอก็พอดีเวลากอด เธอเชื่อมั่นในตัวเขาอย่างสมบูรณ์แม้ว่าเขาจะเป็นนักรบระดับต่ำเช่นเดียวกับเธอ แต่เขาก็มีความแข็งแกร่งพอที่จะเอาชนะนักรบระดับสูงส่วนใหญ่ได้

 

หลังจากกอดภรรยาของเขาจิตใจของบาร์ดัคก็สงบลง

 

“ ใช่แล้วคาคาล็อตยังอยู่ในตู้อบทารกอยู่รึเปล่า”

 

“ ใช่มันผ่านไปหลายเดือนแล้วถึงเวลาที่ต้องพาเขาออกไป คุณอยากเจอเขาไหม”

 

ในห้องใต้ดินตู้อบทารกเต็มไปด้วยสารละลายสีเขียวและภายในมีทารกหางยาวส่งเสียง“ กูลู่”“ กูลู่” ขณะปล่อยฟองอากาศ

 

นี่เป็นตู้บ่มเพาะชีวภาพที่พัฒนาขึ้นใหม่และก้าวหน้ากว่าห้องฝึกทารกขนาดใหญ่โดยทั่วไปมีเพียงครอบครัวระดับสูงเท่านั้นที่มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะมี คาคาล็อตเกิดในห้องฝึกสำหรับทารกและหลังจากอยู่ในห้องฝึกของพวกเขามาระยะหนึ่งเขาก็ถูกบาร์ดัคพากลับบ้านและนำไปไว้ในตู้บ่มเพาะชีวภาพ

 

ตอนนี้ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว

 

คาคาล็อตเช่นเดียวกับบาร์ดัคพ่อของเขาก็เป็นนักรบระดับต่ำเช่นกัน แต่เนื่องจากความสามารถของบาร์ดัคทำให้เขาสามารถเข้าถึงอุปกรณ์ที่ดีขึ้นได้

 

“ เขาโตแล้ว!”

 

เมื่อมองไปที่ลูกชายที่กัดนิ้วของเขาในสารละลายสีเขียวบาร์ดัคก็รู้สึกประหลาดใจก่อนที่จะหัวเราะ

 

“ ใช่เขาดูเหมือนคุณโดยเฉพาะทรงผมที่เป็นเอกลักษณ์”

 

บาร์ดัคพยักหน้าและจ้องมองลูกชายของเขาอย่างเงียบ ๆ สักครู่หลับตาคิดก่อนพูดว่า:“ เมื่อถึงตอนกลางคืนฉันจะไปขโมยตัวส่งยานอวกาศและปล่อยเขาไปยังดาวเคราะห์ดวงอื่น”

 

“ห๊ะ?”

 

กิเนะตัวแข็งชั่วขณะแล้วเธอก็คัดค้านอย่างรุนแรง:“ ทำไมเราต้องทำแบบนั้นคุณต้องการให้เขาออกไปและเสี่ยงต่ออันตรายร้ายแรงและกลายเป็นลูกที่ถูกทิ้งหรอ?”

 

“ นี่เพื่อคาคาล็อต”

 

“ คุณหมายถึงอะไร”

 

บาร์ดัคเงยหน้าขึ้นและพูดเบา ๆ ว่า:“ ฉันรู้สึกได้ว่าฟรีสเซอร์กำลังวางแผนอะไรบางอย่างอยู่แน่ ๆ”

 

ในที่สุดกิเนะก็ถูกชักชวนจากบาร์ดัคว่าเพื่อความปลอดภัยของลูกชายของเธอเธอทำได้เพียงรับความเสี่ยงและส่งเขาออกไป

 

ตอนดึก

 

บาร์ดัคขโมยตัวส่งยานอวกาศขนาดเส้นผ่านศูนย์กลาง 2 เมตรจากโกดังเก่าของเมืองหลวงจากนั้นทั้งคู่ก็ถือตัวส่งยานอวกาศผ่านทะเลทรายอันห่างไกลไปยังบริเวณใกล้เคียง

 

“ ฉันอาจติดความไร้เดียงสาของคุณ!”

 

“ ทำไมคุณถึงพูดแบบนั้นกับฉัน!”

 

ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงสถานที่ที่มีโขดหินขรุขระในทะเลทรายอันกว้างใหญ่ห่างไกลจากเมืองที่รวบรวมชาวไซย่าการใช้ตัวส่งยานอวกาศที่นี่ทำให้คนอื่นยากที่จะตรวจจับได้

 

ในขณะนี้เสียงร้องไห้ของเด็กทารกดังออกมาจากตัวส่งยานราวกับว่าเขาเข้าใจว่าเขากำลังจะแยกจากพ่อแม่ของเขากิเนะมองลูกของเธอผ่านกระจกใสด้วยความสะเทือนใจ

 

“ อย่าร้องไห้นะคาคาล็อต…” กิเนะมองด้วยความไม่เต็มใจ “ เฮ้บาร์ดัคทำไมเราไม่หนีไปด้วยกัน!”

 

“ เราทำไม่ได้พวกเขาจะพบเราด้วยสเก๊าท์เตอร์ซึ่งสามารถเจอได้ง่ายโดยจอภาพตรวจจับของเจโตเนี่ยน”

 

บาร์ดัคกล่าวว่า”ตัวส่งยานอวกาศนี้เป็นเครื่องเก่าเมื่อ 20 ปีที่แล้ว ไม่ควรมีการติดตั้งตัวระบุตำแหน่งฉันได้ตั้งโปรแกรมให้มุ่งหน้าไปยังดาวเคราะห์อันห่างไกลที่เรียกว่า ‘โลก’”

 

“ แม้ว่าบนโลกใบนั้นจะมีน้ำและอาหารมากมาย แต่ผู้คนและทรัพยากรบนโลกใบนั้นก็ไม่มีค่าอะไรเลยเพราะมันเป็นดาวเคราะห์ระดับต่ำซึ่งไม่ดึงดูดความสนใจใด ๆ ”

 

กิเนะพยักหน้าและพูดกับลูกของเธอ

 

” ลูกของแม่ถ้าพ่อคิดผิดเราจะรีบไปรับลูกโดยเร็วที่สุดและถ้าเป็นอะไรไปเราจะแจ้งให้ราดิซทราบ… ”

 

“ ลาก่อนลูกต้องมีชีวิตอยู่นะ!”

 

“ นี่เพื่อความแน่ใจว่าเขาจะกลายเป็นซูเปอร์ไซย่าและฆ่าฟรีสเซอร์!”

 

หลังจากการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงยานอวกาศก็พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าและหายไปอย่างรวดเร็วในจักรวาลอันกว้างใหญ่ด้วยการกดปุ่มทีเดียว