บทที่ 184 แอปช็อปปิ้งออนไลน์

ยัยเทพีจอมหลอกลวงนั่นอีกแล้วหรือ?

หลินเป่ยเฉินไม่อยากเชื่อ

ครั้งที่แล้วหลังจากหลอกให้เขาโอนเงินไป 4,000 เหรียญทองคำ นางก็จัดการบล็อกเขาทิ้งทันที

ยังมีหน้ามาขอแอดเป็นเพื่อนได้อีกหรือ?

หึหึ

หรือนางคิดว่าจะสามารถหลอกลวงเขาได้อีกครั้ง?

หรือว่าจะมาขอร้องให้เขาให้อภัย?

หลินเป่ยเฉินหัวเราะเยาะอยู่ในใจ

คิดว่าเขาจะให้อภัยนางง่ายๆ หรือ?

ฝันไปเถอะ

คิดมาถึงตรงนี้ หลินเป่ยเฉินก็กดตอบรับคำขอเป็นเพื่อนอย่างว่าง่าย

“เอาเหรียญทองทั้งหมดคืนข้ามาเดี๋ยวนี้”

นี่คือข้อความแรกที่เขาส่งไปหาเทพีกระบี่หิมะไร้นามหลังรับเป็นเพื่อน

อีกฝ่ายพิมพ์กลับมาด้วยถ้อยคำสุภาพว่า “เงินหมดไปแล้วจ้า”

หลินเป่ยเฉินใบหน้ากระตุก

ยัยเทพีคนนี้ใช้เงินเก่งชะมัด

เวลาผ่านไปเพียงไม่เท่าไหร่ ถึงกับผลาญเหรียญทองคำ 4,000 เหรียญของเขาหมดสิ้นแล้ว

หรือว่านางกินเหรียญทองคำเป็นอาหาร?

“เจ้าต้องหาทางชดใช้คืนข้ามาเดี๋ยวนี้” หลินเป่ยเฉินพิมพ์กลับไปด้วยความโกรธแค้น

“ไม่มีปัญหา”

เทพีกระบี่หิมะไร้นามตอบรับกลับมาอย่างว่าง่าย

แล้วนางก็แนบไฟล์หนึ่งส่งมาให้เขา

หลินเป่ยเฉินถามด้วยความสงสัย “ส่งอะไรมา?”

เทพีกระบี่หิมะไร้นามตอบกลับมาว่า “ในนั้นจะมีรายการสิ่งของที่ข้าสามารถชดใช้ให้เจ้าได้ เจ้าจะเลือกสิ่งใดก็แล้วแต่เจ้า ข้ามอบสิทธิ์ตัดสินใจให้เจ้าเต็มที่”

เอาจริงสิ?

หลินเป่ยเฉินประทับใจไม่น้อยที่เทพีกระบี่หิมะไร้นามเหมือนจะกลับเนื้อกลับตัวเป็นคนใหม่

เรียวขาขาวเนียนที่เป็นรูปประจำตัวของนาง จึงดูน่าดึงดูดใจมากกว่าเดิม

แต่ว่า…

เดี๋ยวก่อนนะ

เราไม่ควรเชื่อใจยัยนี่เด็ดขาด

หลินเป่ยเฉินพิมพ์ถามกลับไปอีกครั้งว่า “รอบที่แล้วหลังจากข้าโอนเหรียญทองไปให้เจ้า ทำไมถึงต้องบล็อกข้าด้วย?”

“บล็อกอย่างนั้นหรือ?”

เทพีกระบี่หิมะไร้นามส่งข้อความตอบกลับมาว่า “ครั้งที่แล้วข้ามีเหตุให้ต้องออกไปจากวิหารอย่างกะทันหัน ก็เลยปิดสัญญาณการเชื่อมต่อ ทำให้ไม่สามารถติดต่อผู้คนที่ดินแดนด้านล่างได้อีก…เจ้าคิดว่าข้าบล็อกเจ้าหรือ?”

หืม?

เป็นเพราะเหตุนี้จริงสิ?

ถ้าอย่างนั้น เมื่อผู้คนบนดินแดนทวยเทพปิดช่องทางการสื่อสาร วีแชทของเขาก็จะถูกบล็อกโดยอัตโนมัติใช่ไหม?

หลินเป่ยเฉินนั่งทำหน้านิ่วคิ้วขมวด

ดูเหมือนว่าเหตุการณ์ครั้งที่แล้วจะเป็นการเข้าใจผิดจริงๆ ด้วย

หลินเป่ยเฉินบอกตัวเองให้ใจเย็นลง

อีกอย่าง ผู้ที่กำลังพิมพ์ข้อความคุยกับเขาอยู่ในตอนนี้ ก็มีสถานะเป็นถึงเทพเจ้า

ถึงจะเป็นเทพีฝึกหัด แต่ก็นับว่าเป็นสมาชิกของดินแดนทวยเทพ

ย่อมมีพลังแข็งแกร่งกว่าคนธรรมดาหลายเท่า

เขาไม่ควรเป็นศัตรูกับนางเด็ดขาด

แล้วนางก็มีท่าทีที่อยากจะประนีประนอมกับเขาด้วย

เมื่อคิดดูหลายๆ รอบ สุดท้ายหลินเป่ยเฉินก็ตัดสินใจดาวน์โหลดไฟล์ที่เทพีกระบี่หิมะไร้นามส่งมาให้เขาผ่านทางวีแชท เด็กหนุ่มรู้สึกได้ทันทีว่าพลังลมปราณถูกดูดออกไปจากร่างกายไหลลงไปสู่โทรศัพท์มือถือไม่หยุดยั้ง

“เวรแล้วไง ลืมไปเลยว่าเวลาดาวน์โหลดไฟล์จากวีแชท มันจะใช้การโอนถ่ายข้อมูลมากกว่าปกติ…”

หลินเป่ยเฉินสบถอยู่ในใจ

นี่ไม่เหมือนการดาวน์โหลดแอปลงโทรศัพท์มือถือทั่วไป แต่ละครั้งจะมีการแจ้งเตือนว่าต้องใช้การโอนถ่ายข้อมูลในจำนวนเท่าไหร่ แต่การดาวน์โหลดไฟล์ในครั้งนี้ไม่มีการแจ้งเตือน ถ้ามันต้องการพลังลมปราณในการโอนถ่ายข้อมูลมากกว่าที่ตัวเขามีอยู่ในขณะนี้ล่ะ?

จะเกิดอันตรายหรือเปล่านะ?

เมื่อคิดได้ดังนั้น หลินเป่ยเฉินก็พยายามยกเลิกการดาวน์โหลด

ทว่า…

‘การยกเลิกล้มเหลว’

มีข้อความแจ้งเตือนเด้งขึ้นมา

อะไรกันเนี่ย?

นี่มันหมายความว่าไง?

หลินเป่ยเฉินตื่นตกใจ พยายามออกคำสั่งยกเลิกอีกหลายครั้ง

แต่ข้อความ ‘การยกเลิกล้มเหลว’ ก็เด้งขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง

“เสี่ยวจี้ เสี่ยวจี้ หาวิธียกเลิกการดาวน์โหลดเร็วเข้า” หลินเป่ยเฉินส่งเสียงตะโกนอยู่ในใจ

แต่ไม่มีการตอบรับจากผู้ช่วยส่วนตัวอัจฉริยะของเขาแล้ว

หลินเป่ยเฉินตกอยู่ภายใต้ความตื่นตระหนกโดยสมบูรณ์

พลังลมปราณในร่างกายถูกดูดออกไปอย่างควบคุมไม่ได้

เด็กหนุ่มไม่สามารถใช้วงแหวนวารีเพื่อฟื้นฟูพลังให้ตัวเองได้ด้วยซ้ำ

เพียงพริบตาเดียวเท่านั้น บนหน้าผากของหลินเป่ยเฉินก็เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อผุดพราว ร่างกายของเขาสั่นเป็นเจ้าเข้า ไม่เหลือเรี่ยวแรงที่จะส่งเสียงพูดได้อีกแล้ว

“โอ้โห ขนาดตอนนั่งสวดภาวนายังหล่อเลยนะเนี่ย”

นักบวชหญิงจ้องมองหลินเป่ยเฉินด้วยดวงตาเป็นประกาย “ดูสิ เขาเอาจริงเอาจังกับการสวดภาวนาอะไรขนาดนี้ ถึงกับมีเหงื่อออกท่วมตัวแล้ว”

นี่คือพฤติกรรมใหม่ที่เยว่เว่ยหยางและเยว่หงเซียงไม่เคยพบเห็นมาก่อนจากตัวของหลินเป่ยเฉิน

“อ๊า…”

หลินเป่ยเฉินพลันลืมตาขึ้นมาและส่งเสียงร้องครวญครางในทันใด

สุดท้ายการดูดพลังลมปราณก็ยุติลงเสียที

เด็กหนุ่มยกมือปาดเหงื่อ นั่งหอบหายใจหมดสภาพอยู่เบื้องหน้ารูปปั้นเทพีกระบี่

“คุณชายหลินสมควรได้รับตำแหน่งผู้สวดภาวนายอดเยี่ยมประจำวิหารของเราแล้วจริงๆ ไม่เคยมีใครสวดภาวนาอย่างจริงจังขนาดนี้มาก่อน ข้าต้องขอชื่นชมจากใจจริง”

นักบวชหญิงเยว่เว่ยหยางยิ้มแย้มอ่อนหวาน

หลินเป่ยเฉินเหนื่อยเกินกว่าจะพูดอะไรออกมาได้

“ท่านทั้งสองคนโปรดตามข้ามา”

เยว่เว่ยหยางเดินนำทางไปยังที่พักของฉู่เหินและพรรคพวก

แต่ความสนใจของหลินเป่ยเฉินยังคงจดจ่ออยู่ที่โทรศัพท์มือถือ

ในที่สุด เขาก็สามารถดาวน์โหลดไฟล์ที่เทพีกระบี่หิมะไร้นามส่งมาให้ได้สำเร็จ

เมื่อดูรายละเอียดไฟล์ที่ดาวน์โหลดมาได้ เด็กหนุ่มก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความมึนงงอยู่พักใหญ่

เพราะว่าไฟล์ปริศนาไฟล์นี้มีชื่อเรียก

มันมีชื่อว่า…

จิงตงมอลล์

หลินเป่ยเฉินต้องยกมือขยี้ตาด้วยความไม่อยากเชื่อ

ปกติแล้ว แอปจิงตงมอลล์ มีไว้สำหรับซื้อของออนไลน์ไม่ต่างจากแอป Lazada หรือ shopee

แต่ว่า…

มันมีไว้ใช้ซื้อของบนโลกมนุษย์ไม่ใช่หรือ?

หรือว่าในโลกจอมยุทธ์แห่งนี้ ก็สามารถซื้อของออนไลน์ได้เช่นกัน?

“เสี่ยวจี้”

“เจ้าค่ะ นายท่าน”

“เมื่อกี้เรียกทำไมไม่ตอบ?”

“เมื่อสักครู่นี้ โทรศัพท์ทำงานหนักเกินไปจากการดาวน์โหลดแอปจิงตงมอลล์เจ้าค่ะ ทำให้เสี่ยวจี้จำเป็นต้องปิดการทำงานของตนเองลงชั่วคราว”

“ไม่เป็นไร เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ช่วยติดตั้งแอปจิงตงมอลล์ให้ที”

“รับทราบเจ้าค่ะ”

ไม่กี่อึดใจต่อมา แอปจิงตงมอลล์ก็ถูกติดตั้งลงโทรศัพท์มือถือเรียบร้อย

แล้วโลโก้สุนัขสีขาวบนพื้นหลังสีแดงของแอปจิงตงมอลล์ก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ

เด็กหนุ่มกดเข้าไปในตัวแอปโดยไม่ลังเล

หน้าตาการใช้งานที่คุ้นเคย

แต่หน้ารายการร้านค้าและสินค้าต่างๆ ดูจะมีความเรียบง่ายมากกว่าแอปจิงตงมอลล์บนโลกมนุษย์หลายเท่า

ที่สำคัญก็คือในแอปจิงตงมอลล์ของเขา มีร้านค้าเปิดให้บริการอยู่เพียงร้านเดียวเท่านั้น

มันเป็นร้านที่มีชื่อว่า…

ร้านสะดวกซื้อเทพีกระบี่หิมะไร้นาม

หลินเป่ยเฉินขมวดคิ้วหนักมากกว่าเก่า

ร้านค้าร้านนี้ไม่ได้รับการรีวิวติดดาวเลยสักดวง

หลินเป่ยเฉินกดเข้าไปสำรวจดูภายในร้านค้า

แล้วเขาก็ได้พบว่ามันเป็นร้านค้าที่จัดจำหน่ายแต่ของเหลือใช้ไม่มีใครเอา อย่างเช่น ก้อนหินสกปรก รากหญ้าเหี่ยวแห้ง ผลไม้ที่เน่าแล้ว เศษเหล็กขึ้นสนิม เสื้อผ้าที่เก่าขาด และของอื่นๆ อีกมากมายที่ไม่สามารถหาประโยชน์ได้อีก

ไม่ว่ามองอย่างไรนี่ก็เป็นบัญชีผู้ใช้ที่คนทั่วไปเอาของมาขายชัดๆ

มันไม่ได้เป็นบัญชีของร้านค้าอย่างเป็นทางการสักหน่อย

รายชื่อสิ่งของที่เทพีกระบี่หิมะไร้นามบอกให้เขาสามารถเลือกได้ตามใจชอบก็คือ

หญ้ากำเนิดมังกร

ผลไม้สวรรค์

โลหิตนางฟ้า

เสื้อคลุมสว่างไสว

หลินเป่ยเฉินหยุดชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเลื่อนมือดูสิ่งของอื่นๆ ต่อไป

แต่เขาก็ไม่เจอของที่น่าสนใจเลยสักชิ้น

เด็กหนุ่มกดออกมาจากแอปจิงตงมอลล์ และกลับไปพิมพ์ข้อความในวีแชทว่า “คนหลอกลวง ข้าอุตส่าห์เสียเงินไปตั้งเยอะ เจ้าเอาของอะไรมาให้ข้าเนี่ย นอกจากเสื้อผ้าเน่าๆ ก้อนหินสกปรกกับหญ้าหน้าตาไม่น่าไว้ใจพวกนั้น เจ้าไม่มีของอื่นอีกแล้วหรือไง?”

“เฮ้อ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า”

เทพีกระบี่หิมะไร้นามพิมพ์ข้อความตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว “ดินแดนทวยเทพกับดินแดนด้านล่างมีความห่างชั้นกันมากโข แม้แต่เศษฝุ่นบนดินแดนทวยเทพ ก็นับว่าเป็นสมบัติล้ำค่าในดินแดนของเจ้า ดังนั้นสิ่งของที่ข้าคัดเลือกให้เจ้าแต่ละชิ้น เมื่อถูกส่งลงไปที่ดินแดนเบื้องล่างเมื่อไหร่ เจ้าก็สามารถนำมันไปขายเป็นเงินจำนวนมหาศาลได้ทันที”

หืม?

จริงหรือเปล่านะ?

หลินเป่ยเฉินยกมือนวดขมับตัวเองอย่างใช้ความคิด

ดูเหมือนว่า…ที่เทพีกระบี่หิมะไร้นามตอบกลับมา ก็มีเหตุผลอยู่ไม่น้อย