ตอนที่ 949 บรรยากาศที่แปลกประหลาด

หลินเป่ยเฉินพลันขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

ใหญ่โตขนาดนั้นเชียวหรือ?

แต่ดูเหมือนกระบี่มังกรเบิกฟ้าจะไม่ได้คุยโวเฉย ๆ เสียแล้ว

น่าสนใจแฮะ

หลินเป่ยเฉินเสียเวลาคิดเพียงเล็กน้อยเท่านั้นก็กดปุ่มดาวน์โหลดทันที

หลังใช้อัตราการโอนถ่ายข้อมูลเพียง 10 MB ป้ายประจำตระกูลจากกระบี่มังกรเบิกฟ้าก็ถูกดาวน์โหลดลงสู่โทรศัพท์มือถือและนำไปเก็บไว้ในแอปไป่ตู้ เน็ตดิสก์

แล้วเด็กหนุ่มก็ดาวน์โหลดมันออกมาจากแอปไป่ตู้ เน็ตดิสก์อีกที

แสงสว่างเป็นประกายระยิบระยับ

แล้วแผ่นป้ายหกเหลี่ยมสีแดงเพลิงขนาดเท่ากับฝ่ามือเด็กชิ้นหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในฝ่ามือของหลินเป่ยเฉิน

เพียงถืออยู่ในมือก็รู้สึกได้ถึงความมีอำนาจ

มันมีน้ำหนักธรรมดา

ด้านหนึ่งแกะสลักเป็นรูปมังกรสีแดงเพลิงสองตัวกำลังรัดพันกัน

ส่วนอีกด้านแกะสลักเป็นตัวอักษรที่หลินเป่ยเฉินอ่านไม่ออก

น่าจะเป็นภาษาของจักรวรรดิเจิ้งหลง

หลินเป่ยเฉินสามารถบอกได้เลยว่าป้ายประจำตระกูลชิ้นนี้ผ่านการเล่นแร่แปรธาตุมาอย่างดี วัสดุที่นำมาใช้สร้างป้ายไม่ต่ำต้อย ให้ความรู้สึกเหมือนกับเป็นเหล็กบางชนิด เมื่อโคจรพลังลมปราณใส่เข้าไป ลวดลายมังกรที่อยู่ด้านหนึ่งของป้ายก็สามารถเคลื่อนไหวได้ราวกับมีชีวิต อีกทั้งยังมีเสียงคำรามแหบต่ำของมังกรดังลอยออกมาอีกด้วย

หลินเป่ยเฉินรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าหากเขานำป้ายประจำตระกูลนี้ไปแสดงที่ใด ก็จะต้องเกิดเรื่องใหญ่ตามมาแน่นอน

ป้ายประจำตระกูลชิ้นนี้เปรียบดั่งสมบัติล้ำค่า

“ได้การละ”

หลินเป่ยเฉินพูดด้วยความดีใจ

เดิมที เขาก็อยากจะไว้หน้าเทพสงครามเซียนมนุษย์จีหวูชวงอยู่บ้างหรอก

แต่บัดนี้ เด็กหนุ่มเปลี่ยนใจแล้ว

สงสัยเขาคงต้องใช้ไม้แข็ง

โดยที่ไม่ต้องเป็นห่วงเหตุการณ์หลังจากนี้อีกแล้ว

เมื่อนำป้ายประจำตระกูลชิ้นนี้ออกไปแสดงให้จีหวูชวงเห็น หลินเป่ยเฉินก็จะได้รู้คำตอบว่าที่กระบี่มังกรเบิกฟ้าคุยโวเอาไว้ใหญ่โตนั้นเป็นความจริงหรือไม่

‘น้องชาย เจ้าได้รับป้ายประจำตระกูลแล้วหรือไม่?’

‘ป้ายประจำตระกูลชิ้นนี้จัดทำขึ้นโดยคนตระกูลหวัง ช่างฝีมือผู้เป็นเอกด้านการสร้างวัตถุเล่นแร่แปรธาตุ เมื่อเจ้าโคจรพลังลมปราณใส่ลงไปเต็มอัตรา พญามังกรจ้าวนภาก็จะปรากฏกายขึ้นมา มันสามารถใช้เป็นเกราะกำบังการโจมตีของผู้มีพลังขั้นเซียนระดับหกได้อย่างไม่มีปัญหา ป้ายประจำตระกูลชิ้นนี้ถือเป็นสมบัติล้ำค่าของตระกูลข้า ฮ่า ๆๆ แต่น้องชายสามารถนำไปใช้ได้ตามสบาย …หากมีสิ่งใดผิดพลาด เดี๋ยวข้ารับผิดชอบเอง’

‘น้องชาย?’

ข้อความยังถูกส่งมาไม่หยุด

น่ารำคาญเสียจริง

เจ้าคนชั่วช้าไร้ยางอาย

หลินเป่ยเฉินเกลียดชังคนประเภทนี้มากที่สุด

เขาไม่ได้ตอบข้อความอะไรอีก ก่อนกดออกมาจากแอป QQ

…

วันต่อมา

เจดีย์เซียนเหยียบเมฆ

ในห้องโถงใหญ่ของชั้นแรก จูจวิ้นหลานมองไปยังก้านธูปที่กำลังเผาไหม้ระหว่างเดินกลับไปกลับมาคล้ายกับหนูติดจั่น

“พี่จู รบกวนท่านใจเย็นก่อน”

เกออู๋โหยวซึ่งกำลังถือถ้วยน้ำชาทองคำในมือราวกับมันเป็นสมบัติล้ำค่าอดปลอบโยนไม่ได้

“ใกล้จะหมดเวลาแล้ว เหตุไฉนซุนซิงเจ๋อถึงยังไม่ส่งหัวของหลินเป่ยเฉินมาอีก?”

จูจวิ้นหลานมองออกไปนอกเจดีย์

ไม่มีเงาร่างของผู้คน

“ป้ายประจำตัวที่เจ้ามอบให้เขาไปนั้น ความจริงเป็นป้ายที่ลงค่ายอาคมเอาไว้สำหรับการแกะรอยตำแหน่งของซุนซิงเจ๋อ แต่บัดนี้ เหตุไฉนถึงตามหาตำแหน่งของเขาไม่พบแล้ว?”

จูจวิ้นหลานส่ายหน้าด้วยความร้อนรน “ข้ารู้สึกอยู่เสมอว่าซุนซิงเจ๋อ อู๋จิงและจูอู่เหนิง บุคคลทั้งสามนี้มีบางอย่างไม่ชอบมาพากล แต่พวกเขาคงไม่ใช่นักต้มตุ๋นหรอกกระมัง?”

เกออู๋โหยวยิ้มออกมาเล็กน้อย “พี่จู หากท่านเป็นกังวล ก็ได้โปรดสบายใจเถิด ท่านลองคิดดูดี ๆ สิว่ามีเหตุผลกลใดที่ผู้มีพลังขั้นเซียนถึงสามคนต้องมาหลอกลวงท่านด้วย? ต่อให้พวกเขาไม่กลัวท่าน อย่างน้อยก็ต้องเกรงใจตระกูลจูของท่านบ้าง นี่ไม่ใช่เรื่องที่จะมีใครกล้าหลอกลวงท่านเด็ดขาด”

“นั่นสินะ”

จูจวิ้นหลานมีสีหน้าสบายใจขึ้นมาเล็กน้อย

“อีกอย่าง พวกเขาทั้งสามคนผ่านการรับรองจากเจดีย์เซียนเหยียบเมฆ เมื่อเป็นเช่นนี้ พี่จูก็มั่นใจได้เลยว่าหากมีปัญหาใดเกิดขึ้น ต่อให้ข้าถูกฆ่าตาย สมาคมผู้มีพลังระดับเซียนย่อมไม่ปล่อยพวกเขาให้ลอยนวลแน่นอน”

เกออู๋โหยวกล่าวด้วยสีหน้ามั่นใจ “และหากข้าคิดว่าพวกเขามีปัญหา ข้าก็คงไม่ให้ท่านยืมศิลาบูชาไปจ่ายเป็นค่าจ้างมากมายถึงเพียงนั้นหรอก”

เมื่อจูจวิ้นหลานได้ยินเช่นนี้ก็ยิ่งรู้สึกสบายใจมากกว่าเดิม จึงอดหยอกเย้ากลับไปไม่ได้ว่า “ได้ข่าวว่าอาจารย์ของเจ้าจับคู่แต่งงานให้เจ้าแล้วนี่นะ เห็นว่าเจ้าสาวเป็นถึงทายาทขุนนางใหญ่ในจักรวรรดิเจิ้งหลงเชียวหรือ? ไม่ทราบว่านี่คือความจริงหรือไม่”?

“ย่อมเป็นความจริง แม้ว่าข้าจะยังไม่เคยเห็นหน้าเจ้าสาวมาก่อนก็ตาม… แต่ในเมื่อนี่เป็นคำสั่งของท่านอาจารย์ โบราณกล่าวไว้ว่าอาจารย์เปรียบดั่งบิดาคนที่สองของชีวิต ข้าจึงไม่อาจขัดขืนคำสั่ง และตัวข้าเองนั้นก็ค้นพบว่าการแต่งงานกับนางคือวิธีหาเงินที่ดีที่สุด ฮ่า ๆๆ”

จูจวิ้นหลานพูดอะไรไม่ออกอีกแล้ว

ทำไมเขาถึงไม่โชคดีอย่างนี้บ้างนะ

จูจวิ้นหลานได้แต่คิดด้วยความหมั่นไส้

ระหว่างที่พูดคุยกันอยู่นี้

เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

จูจวิ้นหลานสะดุ้งโหยง

ในที่สุด ซุนซิงเจ๋อก็มาถึงแล้วหรือ?

จูจวิ้นหลานรีบวิ่งไปเปิดประตูเจดีย์เซียนเหยียบเมฆ

แต่กลับพบคนแปลกหน้ายืนอยู่ด้านนอก

“เจ้าเป็นใคร?”

จูจวิ้นหลานกำลังผิดหวัง จึงถามออกไปด้วยน้ำเสียงหยาบคาย

คนแปลกหน้าผู้นี้มีอายุ 30 ปีเศษ ลักษณะหน้าตาไม่ใช่คนดี กิริยาท่าทางยิ่งบอกถึงความต่ำช้า เพียงกวาดตามองวูบเดียว ก็รู้แล้วว่าไม่ใช่สุจริตชนแน่นอน

แต่เมื่อเห็นหน้าจูจวิ้นหลาน ผู้มาเยือนกลับแสดงความหวาดกลัวออกมาเล็กน้อยขณะกล่าวตะกุกตะกัก “ขะ… ข้า…ข้ามาตามหาคุณชายจูขอรับ มีคนฝากให้ข้านำของมามอบให้กับเขา”

หืม?

จูจวิ้นหลานหัวใจกระตุกวูบ “เป็นข้าเอง”

“นี่คือของฝากจากคุณชายซุนขอรับ” ชายแปลกหน้าส่งกล่องใบหนึ่งมาให้จูจวิ้นหลาน

“อย่าเพิ่งไป เจ้ามากับข้าก่อน”

จูจวิ้นหลานเดินถือกล่องไม้และบังคับให้คนแปลกหน้าเข้ามาสู่ห้องโถงใหญ่ด้านในเจดีย์เซียนเหยียบเมฆ

หลังจากนั้นไม่นาน ในห้องโถงใหญ่ก็กึกก้องด้วยเสียงตะโกนอย่างดีใจสุดขีดของจูจวิ้นหลาน

เนื่องจากพอเปิดกล่องไม้ออกมาแล้ว สิ่งที่เขาพบก็คือศีรษะของหลินเป่ยเฉิน

จูจวิ้นหลานตรวจสอบอย่างระมัดระวังอยู่หลายรอบ

“เป็นของจริง”

เขาอุทานด้วยความดีใจและตกตะลึง

เกออู๋โหยวเองก็ถึงกับเข้ามาช่วยตรวจสอบอยู่หลายรอบเช่นกัน

“เป็นศีรษะของหลินเป่ยเฉินจริงด้วย พลังลมปราณจากอิทธิฤทธิ์การทำลายล้างของคันธนูเทพเจ้าร่ำไห้จะแทรกซึมไปตามเส้นเลือด ไม่มีทางชำระล้างได้เด็ดขาด ข้าเห็นพลังเหล่านั้นในดวงตาของเขา นี่ต้องเป็นศีรษะของหลินเป่ยเฉินอย่างแน่นอน”

เกออู๋โหยวกล่าวด้วยความเหลือเชื่อ

หลินเป่ยเฉินถูกฆ่าตายแล้วจริงหรือ?

เด็กหนุ่มผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากมาย กลับต้องมาถึงคราวตายเช่นนี้เอง?

เกออู๋โหยวพูดอะไรไม่ออกอีกแล้ว

“ฮ่า ๆๆ ตายแล้ว ในที่สุดก็ตายแล้ว”

จูจวิ้นหลานเงยหน้าระเบิดเสียงหัวเราะด้วยความชอบใจ

เสียงหัวเราะของเขาทำให้มวลอากาศปั่นป่วนเล็กน้อย

“ประเสริฐ เจ้าไปได้แล้ว”

จูจวิ้นหลานโยนเหรียญทองคำสิบเหรียญให้แก่ชายแปลกหน้าและบอกให้อีกฝ่ายไสหัวไป

ชายแปลกหน้ารีบขอบคุณละล่ำละลัก

ทันใดนั้น จูจวิ้นหลานกลับรู้สึกว่าชายแปลกหน้าที่ตอนแรกมีสีหน้าโฉดชั่วลักษณะเป็นคนร้าย บัดนี้ คนผู้นี้กลับมีหน้าตาดีไม่ใช่น้อย

เมื่อสงบอาการตื่นเต้นของตนเองลงแล้ว ในแววตาของจูจวิ้นหลานก็ปรากฏความคาดหวังขึ้นมาอีกครั้ง

จูจวิ้นหลานหวังว่าพวกของซุนซิงเจ๋อทั้งสามคนจะมาหาตนเองที่คณะทูตของกลุ่มพันธมิตรจักรวรรดิส่วนกลาง และยอมสวามิภักดิ์เป็นข้ารับใช้ของเขาต่อไปหลังจากนี้

“น้องเกอ ข้าขอตัวกลับไปยังที่พำนักของคณะทูตก่อน”

จูจวิ้นหลานเดินจากไปพร้อมกับความตื่นเต้น

…

หนึ่งชั่วยามให้หลัง

ในกลุ่มขุนนางชั้นสูงทั่วนครหลวงต่างก็ได้รับทราบข่าวอย่างรวดเร็ว

หลินเป่ยเฉินตายแล้วจริง ๆ

ครั้งนี้ เป็นข่าวซึ่งออกมาจากแหล่งข่าวที่เชื่อถือได้ ไม่มีทางผิดพลาดเด็ดขาด

หลินเป่ยเฉินผู้ได้รับบาดเจ็บจากการประลองเดิมพันชีวิต ต้องใช้เวลาหลังการประลองถึงเจ็ดวันกว่าจะถึงแก่ความตายในที่สุด

ชาวเมืองทั่วไปยังไม่ได้รับทราบข่าวนี้ มีแต่กลุ่มขุนนางชั้นสูงเท่านั้นที่รับทราบ

ทุกคนมีปฏิกิริยาตอบรับแตกต่างกันไป

บางคนส่งเสียงโห่ร้องด้วยความสะใจ บางคนส่งเสียงร่ำไห้ด้วยความโศกาอาดูรนานสองนาน

ณ จวนตระกูลจั่ว จั่วเซียงนั่งขมวดคิ้วด้วยความเคร่งเครียดมากกว่าเดิม

ณ จวนตระกูลเสี่ยว เสี่ยวเหยียนออกมานั่งในสวนหย่อมตลอดคืน

ณ จวนตระกูลหลิง หลิงไท่ซวีกระดิกนิ้วคิดคำนวณอะไรบางอย่างด้วยความสับสน

“ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ…”

ณ สถานทูตของจักรวรรดิจี้กวง องค์ชายอวี่มีสีหน้ายิ้มแย้มแต่กลับถอนหายใจออกมา “น่าเสียดายนัก ข้าอยากนำเด็กคนนี้มาเป็นพวกของตนเองสักหน่อย คิดไม่ถึงเลยว่า… เฮ้อ”

องค์หญิงอวี่เค่อกลอกตามองบน “ถ้าเป็นเช่นนั้น ทำไมก่อนหน้านี้ท่านพ่อไม่ยื่นมือช่วยเหลือเขาล่ะเพคะ?”

กาลเวลาผ่านไป

ไม่ทราบเลยว่าคืนนี้มีกี่คนที่นอนไม่หลับ

ไม่ทราบเลยว่าคืนนี้มีกี่คนที่จัดงานเลี้ยงเฉลิมฉลอง

…

วันรุ่งขึ้น อากาศแจ่มใส

ค่าดัชนีฝุ่น PM 2.5 อยู่ที่ 10

ถนนเจียนเย่ เป็นที่ตั้งของจวนตระกูลเสี่ยว หนึ่งในสิบสกุลใหญ่ของจักรวรรดิเป่ยไห่ บัดนี้ มีการประดับตกแต่งจวนอย่างสวยงามอลังการ และสมาชิกจากตระกูลเสี่ยวสาขาต่าง ๆ ก็มารวมตัวกันตั้งแต่เช้าตรู่

เนื่องจากวันนี้เป็นกำหนดการส่งมอบตำแหน่งให้แก่หัวหน้าตระกูลเสี่ยวคนต่อไป

นับจากช่วงเช้าถึงช่วงบ่าย แขกเหรื่อมากมายแวะเวียนนำของขวัญมามอบให้เจ้าภาพ

แต่ภายใต้บรรยากาศงานเลี้ยงเฉลิมฉลองเช่นนี้เอง มันกลับแฝงไว้ด้วยบรรยากาศที่แปลกประหลาดบางชนิด