ตอนที่ 1,202 อย่าขี้โกงสิโว้ย!

ตอนแรก พวกมันก็เป็นเหมือนวัชพืชธรรมดา

แต่ยิ่งเดินลึกเข้าไปมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งพบเจอมากเท่านั้น

ในที่สุด หลินเป่ยเฉินก็มาถึงพื้นที่ซึ่งมีต้นไม้ใบหญ้าขึ้นสูงระดับเอว

แน่นอนว่าเขาไม่รู้จักพวกมันเลยสักต้นเดียว

ต่อมา เขาเห็นแม้กระทั่งแมลงตัวเล็ก ๆ ที่แอบอยู่ตามพุ่มไม้เปล่านั้น

นับเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดอย่างยิ่ง

ดูเหมือนอุโมงค์แห่งนี้จะมีระบบนิเวศเป็นของตนเอง

“สุดยอดเลยแฮะ”

หลินเป่ยเฉินอดชื่นชมออกมาไม่ได้

ทันใดนั้น เขาได้ยินเสียงต้นหญ้าไหวตัวดังสวบสาบที่เบื้องหน้า

หลินเป่ยเฉินเฝ้าดูอย่างระมัดระวัง

วูบ!

ลูกธนูสีเขียวดอกหนึ่งพุ่งเข้ามาหาเขา

หลินเป่ยเฉินยกกระบี่ขึ้นปัดป้อง

เคร้ง!

ปรากฏว่ามันเป็นงูเขียวตัวหนึ่งที่ถูกกระบี่ฟันกระเด็นกลับเข้าไปในพุ่มไม้ตามเดิม

“ทำไมฟันไม่ขาดวะ?”

หลินเป่ยเฉินอุทานออกมาด้วยความไม่อยากเชื่อ

กระบี่ในมือเขาย่อมมีความคม

สามารถตัดขาดได้แม้แต่ทองคำและเหล็กกล้า

แต่คิดไม่ถึงเลยว่างูเขียวตัวเล็กๆ ขนาดรอบลำตัวเท่ากับข้อนิ้วมือตัวนั้นกลับมีผิวหนังที่แข็งแกร่งถึงขนาดนี้

“ดูเหมือนน่าจะเป็นงูพิษซะด้วยสิ เราต้องระวังตัวหน่อยแล้ว… เฮ้ย อย่าขี้โกงสิโว้ย!”

หลินเป่ยเฉินกำลังยืนใช้ความคิด ทันใดนั้น เจ้างูเขียวก็เลื้อยกลับมาอ้าปากและพ่นละอองพิษสีเขียวเข้มออกมาอย่างไม่มีสัญญาณเตือน

ละอองพิษพุ่งเข้ามารวดเร็วราวกับสายฟ้าฟาด

แต่โชคดีที่หลินเป่ยเฉินระวังตัวอยู่ก่อนแล้ว เขาจึงสามารถกระโดดหลบได้อย่างทันท่วงที

“ฟู่ ฟู่ ฟู่…”

เสียงของการกัดกร่อนดังขึ้น

พื้นดินบริเวณที่ถูกละอองพิษของเจ้างูเขียวสาดใส่เกิดหมอกควันสีเขียวลอยระเหยขึ้นมา กลิ่นกำมะถันเข้มข้นลอยขึ้นมาเตะจมูก วัชพืชที่อยู่โดยรอบหลอมละลาย แม้แต่พื้นดินก็กลายเป็นหลุมเว้าลึกลงไป…

วูบ!

หลินเป่ยเฉินถึงกับชะงัก

งูพิษในดินแดนเทพเจ้าช่างอำมหิตยิ่งนัก

มีหนทางใดที่จะจัดการพวกมันได้บ้างหรือไม่?

ประมาทไม่ได้เด็ดขาด

หลินเป่ยเฉินรีบเปิดคู่มือสำหรับนักผจญภัยฉบับเบื้องต้นและกำลังจะหาข้อมูลเกี่ยวกับงูเขียวตัวนี้…

แต่ทันใดนั้น…

วูบ! วูบ! วูบ!

เจ้างูเขียวตัวน้อยระรัวยิงละอองพิษของมันออกมาอย่างต่อเนื่อง

“เดี๋ยวก่อนสิเฮ้ย ให้เวลาตั้งตัวกันหน่อยไม่ได้หรือไง”

หลินเป่ยเฉินต้องกระโดดหลบพิษอย่างลนลาน “นี่งูหรือสายยางพ่นน้ำ จะพ่นพิษอะไรนักหนาวะ?”

เขาคำรามด้วยความร้อนรน

และสถานการณ์ก็ยิ่งแย่ลงเรื่อย ๆ เมื่อบังเกิดเสียงสวบสาบดังขึ้นในพงหญ้าจากรอบทิศทาง

พลัน งูเขียวตัวน้อย ๆ อีกจำนวนมากปรากฏตัวออกมาพ่นละอองพิษใส่หลินเป่ยเฉิน

ละอองพิษสีเขียวเข้มถาโถมเข้ามาปกคลุมไม่ต่างจากสายฝนสาดซัด

“เชี่ย เก่งจริงสู้กันตัวต่อตัวสิวะ แบบนี้มันหมาหมู่นี่หว่า”

หลินเป่ยเฉินตะโกนด้วยความเดือดดาล

พลางกระโดดหลบหลีกละอองพิษต่อเนื่อง

ฟู่! ฟู่!

ละอองพิษส่วนหนึ่งกระเด็นมาโดนคัมภีร์ในมือเขา

และแล้ว คัมภีร์คู่มือสำหรับนักผจญภัยในหุบผาอเวจีฉบับเบื้องต้น ก็ละลายกลายเป็นเพียงหมอกควันสายหนึ่ง

หมอกควันพิษมีกลิ่นหอมแปลกประหลาด

หลินเป่ยเฉินรู้สึกเวียนหัวตาลายขึ้นมาทันที

“ควันของมันก็มีพิษเหมือนกัน”

บริเวณหลังมือของเด็กหนุ่มที่ถูกละอองพิษกระเด็นใส่เริ่มรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาในทันใด

“ขนาดความแข็งแกร่งของร่างกายเราก็ยังต้านทานฤทธิ์การกัดกร่อนจากงูพิษชนิดนี้ไม่ได้อีกเหรอเนี่ย”

หลินเป่ยเฉินคิดด้วยความตกตะลึง

งูอสูรในหุบผาอเวจีชนิดนี้ยากต่อการรับมือจริง ๆ

ไม่ต้องสงสัยอีกแล้วว่าเพราะเหตุใดคำเตือนในคัมภีร์สำหรับนักผจญภัยฉบับเบื้องต้นถึงกล่าวว่า… ในอดีต แม้แต่เทพเจ้าระดับสูงก็เคยเข้ามาเสียชีวิตที่นี่มาแล้วเช่นกัน

หลินเป่ยเฉินถอยหลังอย่างต่อเนื่อง

เขาไม่สามารถหลบหนีได้ตามใจหวัง

นอกจากพวกมันจะพ่นพิษได้แล้ว งูเขียวตัวน้อยเหล่านี้ยังแข็งแรงมากอีกด้วย

กระบี่ในมือหลินเป่ยเฉินฟันพวกมันหลายครั้งหลายครา แต่ก็ยังไม่สามารถทำอะไรพวกมันได้เลย

แม้แต่กระบี่เงินที่สามารถตัดได้ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกมนุษย์ ก็ยังไม่สามารถจัดการกับงูเขียวเหล่านี้

เมื่อเห็นว่าหลินเป่ยเฉินทำท่าจะหลบหนี ฝูงงูเขียวก็ดูเหมือนจะมีสติปัญญาขึ้นมาทันที พวกมันรวมตัวเป็นค่ายกลและเลื้อยไล่ตามหลินเป่ยเฉินมาอย่างกระชั้นชิด

“ทำไมไม่เหมือนที่คิดเลยวะ”

หลินเป่ยเฉินวิ่งไปด้วยร้องตะโกนไปด้วย “หรือว่าเราถูกส่งมาผิดแดน? อย่าบอกนะว่าเราจะต้องมาตายอยู่ในนี้จริง ๆ?”

เด็กหนุ่มไม่อยากเชื่อว่าตนเองจะโชคร้ายถึงเพียงนั้น

เขาวิ่งหนีการไล่ล่าจากฝูงงูพิษเลือดเย็นสุดชีวิต

“งูเขียวพวกนี้มันต้องมีจุดอ่อนบ้างสิ…”

“แต่คู่มือนักผจญภัยก็ถูกทำลายไปแล้ว…”

“เอ๊ะ? เดี๋ยวก่อน เรายังมีวิธี”

หลินเป่ยเฉินนึกถึงแอปความรู้คู่ปัญญาที่เพิ่งดาวน์โหลดใส่โทรศัพท์เอาไว้ก่อนหน้านี้

บางทีแอปความรู้คู่ปัญญาอาจจะมีข้อมูลของงูเขียวพวกนี้บ้างก็เป็นได้

หลินเป่ยเฉินรีบนำโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดแอปความรู้คู่ปัญญา เขาหันไปใช้กล้องถ่ายรูปฝูงงูเขียวเหล่านั้นระหว่างหลบหนีไปด้วย

ลมหายใจต่อมา กล่องข้อความปรากฏขึ้นบนหน้าจอ

หลินเป่ยเฉินวิ่งไปด้วยพลางอ่านไปด้วย

‘งูพิษลูกศรเขียว หรือที่รู้จักกันในนามอสรพิษศรเขียว เป็นอสูรระดับ 4 สายพันธุ์สัตว์เลื้อยคลาน บริเวณสองข้างลำตัวของช่วงล่างจะมีขาและกรงเล็บงอกยาวออกมาทั้งสองฝั่ง ลำตัวมีผิวหนังเป็นเกล็ด หัวมีขนาดใหญ่ รูจมูกอยู่ด้านหน้าสุด ดวงตาได้รับการปกป้องโดยผิวหนังโปร่งแสง ดวงตามีลักษณะทรงกลมสามารถหมุนได้รอบทิศทาง จุดเด่นอยู่ที่ความปราดเปรียว ส่วนหางจะสั้นกว่าส่วนหัวและลำตัวอย่างชัดเจน…’

เชี่ย

ไม่เห็นจะมีประโยชน์สักนิด

หลินเป่ยเฉินไถหน้าจอลงไปด้านล่าง

‘ผิวหนังมีความหนาแข็งแรงทนทานต่อคมกระบี่…’

เรื่องนี้เขารู้แล้ว

เด็กหนุ่มไถหน้าจอต่อไป

‘ละอองพิษของพวกมันมีฤทธิ์กัดกร่อนสูง…’

เรื่องนี้เขาก็รู้แล้วเช่นกัน

หลินเป่ยเฉินกำลังจะเสียสติ

ทันใดนั้น สายตาของเขาก็สะดุดเข้ากับข้อความต่อจากนั้น…

‘งูพิษลูกศรเขียวกลัวไฟ…’

กลัวไฟ?

หลินเป่ยเฉินยิ้มกว้างด้วยความดีใจ

แต่ทันใดนั้น เขาก็เกิดอีกคำถามขึ้นมาในใจ

เขาจะสามารถจุดไฟได้อย่างไร?

หลังจากที่มาถึงดินแดนทวยเทพ เขาก็ไม่เคยใช้งานพลังปราณธาตุทั้งห้าชนิดเลยสักครั้ง แต่ดูเหมือนบัดนี้ มันจะเป็นวิธีเดียวในการจุดไฟเสียแล้ว

แต่มันจะไม่มีวิธีอื่นจริงหรือ?

ยังคงมีวิธีอยู่

หลินเป่ยเฉินหยุดเท้าและนำกระบี่เพลิงโลกันตร์ออกมา

นี่คือกระบี่ที่เขาเก็บขึ้นมาจากก้นบ่อลาวาในสุสานกระบี่ของเมืองไป๋หยุน มันเป็นกระบี่ที่เก็บพลังธาตุไฟเอาไว้มากมาย

เด็กหนุ่มได้แต่หวังว่ากระบี่เล่มนี้จะยังคงมีอิทธิฤทธิ์ของมันอยู่เมื่อขึ้นมาถึงดินแดนทวยเทพ

ทันทีที่หลินเป่ยเฉินชักกระบี่เพลิงโลกันตร์ออกมา อุณหภูมิรอบกายก็สูงขึ้น

เปลวไฟพวยพุ่งออกมาจากปลายกระบี่

ใช้ได้แฮะ

กระบี่เล่มนี้ยังคงมีพลังธาตุไฟของมันอยู่เต็มเปี่ยม

เมื่อฝูงงูเขียวสัมผัสถึงมวลความร้อนที่พุ่งเข้าไปในอากาศ พวกมันก็หยุดชะงักการไล่ล่าทันที

ดวงตาสีแดงสดของพวกมันหลายร้อยคู่จ้องมองมาที่หลินเป่ยเฉินเป็นจุดเดียว… หรือถ้าจะอธิบายให้ถูกต้องก็คือ พวกมันกำลังจ้องมองกระบี่ที่อยู่ในมือของหลินเป่ยเฉิน และหลังจากนั้น ฝูงงูพิษก็เริ่มถอยตัวกลับไป

“ฮ่า ๆๆ ทีนี้ละถึงคราวข้าไล่ล่าพวกเจ้าบ้าง”

หลินเป่ยเฉินโบกสะบัดกระบี่เพลิงโลกันตร์และวิ่งไล่กวดฝูงงูเหล่านั้นตามไปติด ๆ

ผ่านไปไม่ถึงหนึ่งก้านธูป

งูพิษลูกศรเขียวนับร้อยตัวก็ถูกสังหารหมดสิ้น

วิธีการจัดการพวกมันง่ายมาก ขอแค่เพิ่มอุณหภูมิในอากาศให้สูงมากขึ้น ผิวหนังของพวกมันก็จะเกิดการอ่อนตัวลงและไม่สามารถต้านทานคมกระบี่ได้อีก…