บทที่ 271 พิสูจน์ความบริสุทธิ์

หลินเป่ยเฉินเบิกตาโต

ตาลุงชุดเกราะเหล็กคนนั้นแข็งแกร่งถึงขนาดนี้เชียวหรือ

เพียงตวัดกระบี่ครั้งเดียว นักฆ่าร่างเล็กซึ่งกำลังส่งเสียงร้องคำรามอย่างดุร้าย ก็ตัวขาดเป็นสองท่อน

จังหวะนั้น หลินเป่ยเฉินหัวใจกระตุกวูบ

ถ้าเปลี่ยนเป็นเขาเองต้องตกอยู่ใต้คมกระบี่นั้นบ้างเล่า

“โฮก…”

ปรากฏหมอกควันสีดำลอยขึ้นมาจากซากศพสองท่อนของมือสังหารร่างเล็ก หมอกควันเหล่านั้นรวมกลุ่มกันกลายเป็นสัตว์ประหลาดสี่ขาตัวหนึ่ง

พลังลมปราณปีศาจแผ่ออกมาอย่างรุนแรง มันส่งเสียงคำรามดุร้าย ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปโจมตีใส่ชายในชุดเกราะเหล็กอีกครั้ง

เคล้ง!

ชายในชุดเกราะเหล็กระเบิดเสียงหัวเราะชอบใจในขณะที่ตวัดกระบี่แนวขวาง

วูบ!

สัตว์ประหลาดสีดำตัวนั้นถูกฟันร่างกายขาดกระจายเป็นสองส่วน

พลังลมปราณปีศาจของมันจางหายลงไปเล็กน้อย

หลังจากนั้น ดูเหมือนว่ามันจะรับทราบแล้วว่าตนเองไม่ใช่คู่มือของชายในชุดเกราะเหล็ก สัตว์ประหลาดสีดำสามารถเชื่อมต่อร่างกายที่ขาดออกจากกันได้อย่างง่ายดาย ก่อนที่มันจะหันหน้าเปลี่ยนเป้าหมายไปเล่นงานพวกของหลิงจุนเซวียนสามพ่อลูกที่ยืนอยู่อีกฝั่งหนึ่งแทน

มันเจตนาหลีกเลี่ยงนักพรตหญิงชิน

ด้วยว่าเจ้าสัตว์ประหลาดสัมผัสได้ถึงพลังลมปราณอันแข็งแกร่งและบริสุทธิ์ ส่งผลให้มันเกิดความตื่นกลัว นี่คือสัมผัสที่มีแต่ปีศาจเท่านั้นจะรับรู้ ซึ่งตลอดชีวิตมานี้ มันก็ไม่เคยต้องหลีกหนีผู้ใดอย่างนี้มาก่อน

ฟุบ!

หลิงอู๋กระโดดลงมาจากหลังคาบ้านร้าง

ในระหว่างที่ทิ้งตัวลงมาจากกลางอากาศ ชายหนุ่มก็ชักกระบี่ออกมาและตวัดฟาดฟันอย่างรุนแรง

คมกระบี่สาดประกายวาววับ

นี่คือกระบวนท่าเดียวกับที่ชายวัยกลางคนในชุดเกราะเหล็กใช้ออกมา

แต่พลังลมปราณของหลิงอู๋ยังไม่แข็งแกร่งเท่า

กระบวนท่ากระบี่เดียวกันนี้ ชายวัยกลางคนในชุดเกราะเหล็กใช้ออกมาด้วยความชำนาญ ไม่ทราบเลยว่าต้องมีกี่ชีวิตที่ต้องดับสูญลงไปภายใต้คมกระบี่ยักษ์ของเขา

ถึงแม้หลิงอู๋จะไม่ได้มีพลังทำลายล้างเท่ากับชายวัยกลางคน แต่คมกระบี่ของเขาก็รุนแรงมากพอ ที่จะสังหารศัตรูได้อย่างไม่มีปัญหา

หลินเป่ยเฉินเบิกตาโต

นี่คือครั้งแรกที่เขาเห็นหลิงอู๋แสดงฝีมือที่แท้จริงออกมา

บุตรชายคนที่สองของท่านผู้ว่าการประจำเมืองมีฝีมือแข็งแกร่งเกินกว่าที่หลินเป่ยเฉินคิดเอาไว้

คมกระบี่สาดประกายต่อเนื่อง

สัตว์ประหลาดสีดำถูกตัดเป็นสองท่อนอีกครั้ง

มันส่งเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

พลังลมปราณปีศาจเจือจางลงไปมากกว่าเดิม

แต่ในทันใดนั้น หลินเป่ยเฉินก็ได้เห็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อที่สุด

สัตว์ประหลาดสีดำตัวนี้เป็นเหมือนสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีวันตาย ไม่ว่าจะถูกฟันตัวขาดไปสักกี่ครั้ง มันก็สามารถรวมร่างขึ้นมาใหม่ได้เสมอ แต่ว่าลำแสงสีดำที่แผ่ออกมาจากร่างกายก็จะเบาบางลงไปเรื่อยๆ เช่นกัน

นี่หมายความว่าถ้ามันถูกฟันตัวขาดต่อไปเรื่อยๆ สุดท้ายพลังในตัวก็จะหมด และเจ้าสัตว์ประหลาดก็จะตายไปเอง

หลินเป่ยเฉินไม่เคยพบเห็นสิ่งมีชีวิตใดน่าขนลุกมากเท่านี้มาก่อน ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีร่างกายเป็นของตัวเองด้วยซ้ำ ถึงต้องสิงสู่อยู่ในร่างกายผู้อื่นอย่างนี้

มันทำให้เขานึกถึงสัตว์ประหลาดที่ชื่อว่า ‘วีนอม’ ในหนังฮอลลีวูดตระกูลมาร์เวลขึ้นมาทันใด

จังหวะนั้นเอง

วูบ! วูบ!

เงาร่างคนหลายสิบชีวิตทิ้งตัวลงมาจากรอบทิศทาง เพียงไม่นาน พวกเขาก็ปรากฏตัวบนหลังคาของบ้านร้างที่อยู่โดยรอบสถานที่เกิดเหตุต่อสู้

หลินเป่ยเฉินจดจำได้ดีว่าคนกลุ่มนั้นเป็นผู้ใดบ้าง เริ่มต้นจากหลี่สงฟู่ เจ้ากรมกระทรวงศึกษาประจำเมือง ต่อด้วยผู้ติดตามของเขาอีกหลายคน นอกจากนั้นก็ยังมีอาจารย์จากสถานศึกษาต่างๆ รวมถึงอาจารย์ใหญ่จากสถาบันของเขาอย่างหลิงไท่ซวี ที่มาพร้อมกับพวกของฉู่เหิน หลิวฉีไห่และพานเว่ยหมิน

แต่ที่คิดไม่ถึงก็คือเซียนกระบี่จากเมืองไป๋หยุน อย่างไป๋ไห่ชิน ก็มาที่นี่พร้อมกับลูกศิษย์สุดที่รักเฉาพั่วเถียนด้วยเช่นกัน

นับดูแล้วมีคนปรากฏตัวเกือบ 100 คนเลยทีเดียว

และยังคงมีผู้คนปรากฏตัวขึ้นไม่หยุด

ว่าแต่บรรดาจอมยุทธ์ระดับสูงของเมืองหยุนเมิ่งมารวมตัวทำอะไรกันที่นี่นะ?

หลินเป่ยเฉินพยายามคิดหาคำตอบ

ทันใดนั้น เจ้าสัตว์ประหลาดก็ลอยตัวขึ้นไปบนท้องฟ้า มันพยายามหาหนทางหลบหนีอยู่หลายครั้ง

แต่เมื่อมียอดฝีมือมารวมตัวกันเยอะขนาดนี้ มันจะสามารถหลบหนีได้อย่างไร?

หลังถูกฟันตัวขาดไปรอบแล้วรอบเล่า ร่างกายของหลินเป่ยเฉินก็มีแสงสว่างลดน้อยลงทุกที ท้ายที่สุด เจ้าสัตว์ประหลาดสีดำก็ระเบิดตัวแตกกระจายกลายเป็นฝุ่นผง ถูกสายลมโชยพัดหายไป

“ค่ายกลพิฆาตปีศาจ!”

พลัน นักพรตหญิงชินที่ยืนอยู่ในความเงียบมาเนิ่นนาน ก็ระเบิดเสียงคำรามออกมาอย่างไม่มีสัญญาณเตือน ในมือขวาของนางปรากฏคันฉ่องโบราณขึ้นมาหนึ่งชิ้น

คันฉ่องสะท้อนแสงจันทร์ก่อเกิดเป็นค่ายกลลมปราณที่แปลกประหลาดมหัศจรรย์ สัตว์ประหลาดที่ร่างกายระเบิดเป็นฝุ่นผง ถูกสายลมเวทมนตร์ดึงดูดให้เข้าไปอยู่ในคันฉ่องโดยที่มันไม่สามารถขัดขืนได้เลย

เมื่อเห็นดังนั้น ทุกคนก็ค่อยๆ ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

แล้วพวกเขาก็หันมามองหน้าหลินเป่ยเฉินเป็นตาเดียว

“เจ้ามาทำอะไรอยู่ที่นี่?”

ฉู่เหินไม่สนใจสายตาของผู้ใด คำรามเสียงดังขณะเดินเข้ามายักคิ้วหลิ่วตาให้แก่หลินเป่ยเฉิน

หลินเป่ยเฉินรู้ดีว่าอาจารย์ฉู่กำลังส่งสัญญาณให้เขาได้มีโอกาสอธิบายตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนนี้ ดังนั้น เด็กหนุ่มจึงเล่าเรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่ต้น เริ่มจากการถูกบุกลอบสังหารกลางดึกที่ตำหนักไม้ไผ่ จนถึงการติดตามนักฆ่าหน้าเด็กออกจากสถานศึกษากระบี่ที่สามมาจนถึงหมู่บ้านร้างแห่งนี้

หลินเป่ยเฉินชี้มือไปยังซากศพของมือสังหารร่างแคระ แล้วกล่าวว่า “นักฆ่าผู้นี้คือคนที่ลงมือก่อเหตุในหุบเขาชายแดนเหนือเมื่อวันนั้น และก่อนจะเริ่มการแข่งขันค้นหาผู้มีพรสวรรค์ประจำเมือง มันก็เคยพยายามลอบสังหารข้าน้อยที่ตำหนักไม้ไผ่มาแล้วหนึ่งครั้ง!”

“เจ้านี่มันโง่เขลาจริงๆ เลยนะ” ฉู่เหินขมวดคิ้วด้วยสีหน้าหนักใจ “บัดนี้มีปีศาจออกอาละวาด เจ้ายังกล้าติดตามมันมาถึงที่เปลี่ยวร้างเช่นนี้ อย่าได้อยู่ที่นี่อีกต่อไปเลย กลับไปพร้อมกับข้าดีกว่า”

พูดจบ ชายชราก็ลากแขนหลินเป่ยเฉินกำลังจะเดินจากไป

“ช้าก่อน” ชายวัยกลางคนในชุดเกราะเหล็กพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ เย็นยะเยือก ปราศจากความตื่นเต้นตกใจ “ตอนที่ข้ามาถึง ข้าเห็นนักฆ่าผู้นี้กำลังคุกเข่าทำความเคารพให้แก่เจ้า…เพราะฉะนั้น เจ้าจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”

ว่าไงนะ?

เมื่อได้ยินประโยคนั้น สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนแปลงไปทันที

ผู้ที่ถูกปีศาจสิงสู่ นอกจากจะมีพลังปีศาจแล้ว ร่างกายและจิตใจก็จะถูกปีศาจควบคุมโดยสมบูรณ์

นี่คือหนึ่งในเหตุผลที่ทางจักรวรรดิต้องการกวาดล้างสาวกปีศาจให้หมดสิ้นไปโดยเร็ว

เพราะถ้าเกิดถูกปีศาจสิงสู่ขึ้นมาแล้ว ก็จะไร้หนทางแก้ไข

โดยเฉพาะพวกปีศาจที่มาจากนอกแผ่นดิน พวกมันไม่มีที่มาที่ไป เลือกสิงสู่ผู้คนอย่างไร้เป้าหมาย

สำหรับกับพวกมันแล้ว สิ่งมีชีวิตทุกชนิดในโลกนี้ ล้วนแต่เป็นร่างให้มันอยู่อาศัยได้ทั้งสิ้น

พวกมันไม่เคยต้องก้มหัวให้ผู้ใดมาก่อน

แล้วทำไมมันถึงต้องคุกเข่าทำความเคารพหลินเป่ยเฉินด้วยล่ะ?

ต่อให้ไม่ต้องมีใครพูดคำใดออกมา หลินเป่ยเฉินก็รู้แล้วว่าตนเองตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่สู้ดีเข้าเสียแล้ว

บัดนี้ นายทหารจากหน่วยนักรบเมฆาอีกกลุ่มใหญ่ ก็เดินทางมาถึงพอดี

ตามด้วยหน่วยมือปราบประจำเมืองก็มาถึงแล้วเช่นกัน

“หน่วยนักรบเมฆาปิดล้อมที่นี่ไว้หมดแล้ว ผู้ใดไม่เกี่ยวข้อง ขอให้ถอยออกไปในรัศมี 50 วา”

ชายวัยกลางคนในชุดเกราะเหล็กพูดเสียงดังกังวาน

ไม่มีผู้ใดกล้าปฏิเสธคำสั่งของเขา

นายทหารจากหน่วยนักรบเมฆาปิดล้อมสถานที่แห่งนี้ไว้ทุกด้านแล้วจริงๆ

หลังจากนั้น พวกเขาก็ได้ยินเสียงโล่เหล็กปะทะกันดังโช้งเช้ง ปรากฏว่ากลุ่มนายทหารนำโล่เหล็กมาเรียงต่อกันกลายเป็นกำแพงขนาดใหญ่ ปิดล้อมพื้นที่ทุกด้านไว้เสมือนป้อมปราการเหล็กไหลที่มีชีวิต

นายทหารเหล่านี้เป็นยอดฝีมือมากประสบการณ์จากสนามรบ การเคลื่อนไหวทุกจังหวะของพวกเขา ล้วนเต็มไปด้วยประสิทธิภาพยอดเยี่ยม

“เจ้าชื่ออะไร?”

ชายวัยกลางคนในชุดเกราะเหล็กมองหน้าหลินเป่ยเฉิน ด้วยสายตาเหมือนอยากจะเฉือนเนื้อเถือหนังเขาทั้งเป็น

“ข้าน้อยมีนามว่าหลินเป่ยเฉินขอรับ” เด็กหนุ่มตอบกลับไป

“อ๋อ เจ้าคือหลินเป่ยเฉินเองหรือ?”

ในดวงตาของชายวัยกลางคนเป็นประกายขึ้นมาเล็กน้อย

“เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนนี้มันบังเอิญมากเกินไป ลำพังเพียงคำพูดของเจ้า ข้าคงไม่สามารถเชื่อถือได้ทั้งหมด ข้าจำเป็นต้องสืบสวนเรื่องนี้ดูก่อน หวังว่าเจ้าจะให้ความร่วมมือ ตราบใดที่เจ้าสามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนเองได้ ข้าก็จะปล่อยตัวเจ้าไป”

น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนลงเล็กน้อย

“เขาคนนี้จะเป็นผู้บริสุทธิ์ได้อย่างไรกันขอรับ?”

เฉาพั่วเถียนที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ห่างๆ อดไม่ได้ต้องส่งเสียงตะโกนออกมาว่า “ข้าสงสัยหลินเป่ยเฉินมานานแล้ว ว่าเขาจะต้องเกี่ยวข้องกับพวกปีศาจแน่นอน แต่ข้าไม่สามารถหาหลักฐานมาเอาผิดเขาได้ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนนี้ ยืนยันแล้วว่าสิ่งที่ข้าคิดนั้นถูกต้อง ใต้เท้าขอรับ ข้ารับประกันเลยว่าหลินเป่ยเฉินจะต้องเป็นสาวกปีศาจแน่นอน เหตุการณ์ในคืนนี้เขาเป็นคนบงการขึ้นมา หรือแม้แต่การฆาตกรรมใต้เท้าฟางเจิ้นหรู่ ก็ต้องเกี่ยวข้องกับเขาด้วยเช่นกัน”

Related