ลำคอของผมเริ่มแห้งผาก ลมหายใจเร่งเร้ามากยิ่งขึ้น ฮอร์โมนที่ค่อยๆเพิ่มขึ้นทำให้ผมค่อยๆเดินไปที่ข้างเตียง ผมลูบคลำใบหน้าของผู้หญิงคนนี้ สุดท้ายก็ระงับอารมณ์พลุ่งพล่านของตัวเอง

ผมยิ้มอย่างขมขื่นเหมือนคนโง่ ผมช่วยผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว ทั้งๆที่ตัดสินใจได้แล้ว จะปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้ลิ้มลองถึงความขมขื่น แต่สุดท้ายผมก็ใจอ่อน

ผมส่ายหัวไปมาเพื่อกำจัดความหวาดหวั่นนั้นทิ้งไป ผมเห็นขวดน้ำแร่ขวดหนึ่งวางอยู่บนหัวเตียง ทำการบิดฝาออก ดื่มไปหลายอึก แล้วลูบหน้าไปหนึ่งครั้ง

น้ำที่เหลือก็เอามาเทไปที่ใบหน้าของไป๋เวย ให้เธอฟื้นตื่นขึ้นมาเร็วๆ ขี้เกียจสนใจว่าผ้าปูเตียงจะเปียกหรือไม่

หลังจากนั้นก็นั่งลงขอบเตียง จุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ เพื่อให้ตัวเองสงบจิตสงบใจ แล้วทำการคิดว่าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร

การแจ้งความเป็นอะไรที่แน่นอนอยู่แล้ว แต่ต้องคิดก่อนว่าหลังจากที่ตำรวจมาแล้ว ผมควรจะพูดอย่างไร

ต้องคิดหาเหตุผลอธิบายเรื่องที่ทำไมตัวเองต้องสะกดรอยตามไป๋เวย เหตุใดไม่เข้าไปหยุดพฤติกรรมของเหลยหยุนเป่า เหตุใดไม่แจ้งตำรวจตั้งแต่แรก

บุหรี่ยังสูบไม่ทันหมด ผมก็รู้สึกมึนหัวเล็กน้อย คิดว่าตัวเองเมาบุหรี่ ผมจึงจัดการดับไฟของก้นบุหรี่ ผมลุกขึ้นอยากจะเข้าไปล้างหน้าที่ห้องน้ำ

แต่พึ่งลุกขึ้นมาได้ ผมก็รู้สึกเวียนศีรษะอย่างรุนแรง เท้าของผมเริ่มอ่อนแรง

ผมตกใจมาก รีบเก็บขวดน้ำแร่เปล่าขึ้นมามองดูอีกครั้ง แล้วหันกลับไปเห็นน้ำแร่ซึ่งไม่ใช่ยี่ห้อเดียวกันกับที่อยู่ข้างๆโทรทัศน์

จบกัน ขวดน้ำที่ผมดื่มเมื่อสักครู่ ต้องเป็นขวดที่เหลยหยุนเป่าทิ้งเอาไว้แน่ๆ อีกทั้งยังเป็นขวดที่วางยาแล้ว

เขาน่าจะเตรียมการป้องกันเผื่อไป๋เวยไม่ได้สลบอยู่ที่ร้านอาหาร หรือเมื่อเข้ามาในโรงแรมแล้วไป๋เวยอาจจะฟื้นขึ้นมากะทันหัน แล้วค่อยกรอกให้เธอดื่ม

ในตอนที่สมองของผมมีความต้องการ ไม่ได้สังเกตเลยแม้แต่น้อย

ไป๋เวยดื่มไปแค่ครึ่งแก้ว ใช้เวลาสองสามนาทีก็สลบไป แต่ผมดื่มน้ำแร่ไปครึ่งขวด

ผ่านไปไม่นานผมก็รู้สึกได้ถึงแขนขาอ่อนแรง จิตสำนึกของผมยังคงชัดเจน แต่ทั้งร่างกายกลับไม่มีเรี่ยวแรง

ต่อมาผมก็ล้มลงนอนบนเตียง พิงบนตัวไป๋เวย มือข้างหนึ่งวางอยู่บนหน้าอกที่สูงตระหง่านของเธอ

มืออีกข้างของผมล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาอย่างเหนื่อยยาก ฝืนพยายามกดหมายเลข110 ทันใดนั้นมือของผมก็อ่อนแรง มือถือผมตกลงไปที่พื้น

ผมกระวนกระวายมาก อยากจะเก็บมือถือขึ้นมา แต่ไม่มีแรงพลิกตัวเพื่อนั่งขึ้นมา กระทั่งไม่มีแม้แต่เสียงเปล่งออกมา

ผมทำได้เพียงแค่ขยับมือและเท้าได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น อีกทั้งมันต้องใช้กำลังมาก

แม้แต่แขนที่วางอยู่บนหน้าอกของไป๋เวย ก็ไม่สามารถเอาออกมาได้

ผ่านไปไม่นาน เปลือกตาอันหนักอึ้งก็ถูกปิดลง ผมตกอยู่ในอาการสับสนมึนงงเหมือนนอนหลับแต่ไม่ได้นอน

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร จู่ๆผมก็รู้สึกว่าใบหน้าของผมถูกตบหนึ่งครั้ง ความเจ็บแสบแล่นเข้ามา

ผมพยายามเปิดเปลือกตาขึ้น การมองเห็นแกว่งไปมาอย่างรุนแรง เห็นเพียงแค่เงารางๆที่กำลังวิ่งออกไปข้างนอก เหมือนจะคือไป๋เวย

ผมขยี้ตาไปมาหลายครั้ง แล้วพยายามนึกถึงเรื่องราวก่อนที่จะสลบไป

จำได้ว่าเมื่อคืนตัวเองนอนอยู่ข้างๆไป๋เวย และเสื้อผ้าบนตัวของไป๋เวยถูกปลดออกครึ่งหนึ่ง……เธอคงจะไม่เข้าใจผมผิดอีกแล้วใช่ไหม

พอคิดได้ดังนั้น ผมจึงรีบลุกขึ้นจากเตียงทันที

ร่างกายมีเรี่ยวแรงแล้ว แต่ทันทีที่ผมยืนขึ้นมาได้ สมองของผมก็มีอาการเวียนศีรษะอย่างรุนแรงและดวงตาพร่ามัว ลำคอแห้งผาก มีอาการอยากอาเจียนเล็กน้อย

เขาไม่สามารถไล่ตามไปได้

ผมเก็บมือถือของตัวเองขึ้นมา พยายามจับกำแพงแล้วแล้วไปเปิดก๊อกน้ำ ผมล้างหน้าอย่างลวกๆ แล้วดื่มน้ำไปหลายอึก หลังจากที่อาการดีขึ้นมาเล็กน้อยจึงไล่ตามไป

เมื่อลงมาด้านล่าง ในตอนที่จะวิ่งไปที่ประตูของโรงแรม ไป๋เวยก็รีบเดินไปที่โรงแรมพร้อมกับเจ้าหน้าที่ตำรวจสองคน

“เขานั่นแหละค่ะ!”ไม่ไกล มีเสียงตะโกนของไป๋เวยพลางชี้มาที่ผม

ผมยังไม่ทันได้ด่าอะไรออกไป และยังไม่ทันได้อธิบาย ตำรวจสายตรวจสองนายนั้นก็พุ่งตรงมาที่ผม กดผมลงกับพื้นด้วยท่าทางที่ชำนาญ