เธอรังเกียจผม

เธอปกป้องผู้ชายอีกคน เลือกเป็นศัตรูกับผม

เราทั้งคู่เคยรักกันมาก ลึกซึ้งจนไม่มีวันลืม เคยสาบานว่าจะรักและซื่อสัตย์ซึ่งกันและกันตลอดไป แต่ละฉากเหมือนพึ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน……

แต่มาวันนี้ เธอยืนเคียงข้างกับผู้ชายอีกคน รังเกียจผม ดูถูกผม……

สิ่งที่ทำให้ผมรับไม่ได้ที่สุด เหี้ยที่สุด นั่นก็คือหัวใจของผมยังรู้สึกเจ็บปวด

ผมอยากจะหัวเราะอีกครั้ง แต่สุดท้ายก็อดก้มหัวไม่ได้ แล้วหัวเราะอย่างเย้ยหยัน

“ก็ได้ พอแล้ว”ผมกางมือทั้งสองข้าง แล้วพูดไปด้วยหัวเราะไปด้วย

สีหน้าของหลินโล่สุ่ยยังคงเย็นชา”คุณชนะแล้ว แต่นั่นไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเรา?คุณได้โปรดอย่ามาแดกดันถากถาง มันจะยิ่งทำให้ฉันดูถูกนายมากขึ้นไปอีก”

“ฮ่า ฮ่าๆๆ……ที่แท้เธอก็ดูถูกฉันมาตลอดนี่เอง”ผมอดที่จะเงยหน้าขึ้นหัวเราะไม่ได้

“ก็จริงนั่นแหละ ฉันเป็นคนเคยติดคุก เธอจะให้ความสำคัญฉันได้ยังไง เมื่อก่อนเธอน่าจะถูกปิดกั้นหัวใจ หรือแค่ตาของเธอมันบอด”

“แต่ถ้าเธอจะบอกว่ามันคือการแดกดันถากถาง เหอะๆ ในตอนที่เฉาเหวินหวยแดกดันถากถางฉัน ทำไมเธอถึงไม่พูดอะไร?ที่ร้านอาหารเมื่อวาน ยังมีสองวันก่อน พวกเธอพูดอะไรกับฉัน ที่ล็อบบี้โรงแรม?เขาบอกว่า แม้แต่ผู้หญิงของนายยังเป็นของฉันได้ นายจะสู้กับฉันยังไง?”

ผมจงใจเน้นสองประโยคหลัง พลางมองไปที่หลินโล่สุ่ยด้วย

ใบหน้าของหลินโล่สุ่ยเดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีด เหมือนหาเหตุผลและคำที่จะตอกกลับผมไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องหัวเราะเยาะตัวเอง หลังจากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาไม่พูดอะไร

เฉาเหวินหวยที่เหมือนจะทนดูต่อไปไม่ได้แล้ว จึงแทรกตัวก้าวขึ้นมาหนึ่งก้าวยืนอยู่ด้านหน้าของหลินโล่สุ่ย แล้วกัดฟันพูดขึ้นมาว่า”ฟางหยาง มีอะไรก็มาลงที่ผม เป็นผู้ชายแบบไหนกันถึงรังแกผู้หญิง?”

“เหอะๆ”ผมหัวเราะอย่างเย้ยหยัน ก้าวมาด้านหน้าสองก้าว เผชิญหน้ากับเฉาเหวินหวย แล้วพูดว่า

“ประธานเฉา คุณจะสู้กับผมยังไง?ในมือของผมยังมีคลิปที่คุณนัดเจอกับผู้ชายคนอื่นที่คลับเกย์ ถ้าผมกลับประเทศแล้วปล่อยคลิปออกไป ปล่อยไปที่บริษัทของคุณ คุณจะเป็นยังไงนะ?คุณจะสู้กับผมยังไง?”

สีหน้าของเฉาเหวินหวยถึงกับเขียว เขากำหมัดแน่นอยากจะพุ่งตัวขึ้นมา

หลินโล่สุ่ยรีบจับตัวเขาไว้ แล้วเกลี้ยกล่อมอย่างขมขื่น

“เหอะ ผมขอเตือนคุณอย่าใช้กำลังดีกว่า ไม่อย่างนั้นผมอาจจะกระทืบคุณจนเละก็ได้”

ขณะที่พูด ผมก็หัวเราะอย่างเย็นชา แล้วหันหลังเดินออกจากโรงแรมไป

เฉาเหวินหวยไม่ได้ตามมา เขาไม่มีความกล้าพอที่จะสู้กับผม

หลินโล้สุ้ยเองก็ไม่ได้ตามมา เธอไม่มีเหตุผลที่จะตามออกมา

ผมเดินออกจากโรงแรม ไม่ได้โบกรถ แต่หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ แล้วค่อยๆเดินไปตามท้องถนนอย่างไร้จุดหมาย

เรื่องที่ทำให้เสียใจมากที่สุดคือ คนที่คุณเป็นห่วงที่สุดเกลียดคุณ กระทั่งยังดูถูกคุณ

มันทำให้คุณรู้สึกว่าตัวเองดูตลก และน่าเศร้า

ผมไม่อยากยอมรับ แต่ไม่อาจไม่ยอมรับว่าตัวเองยังห่วงใยหลินโล่สุ่ยอยู่

นี่เป็นเรื่องจริงที่เหี้ยที่สุดและทำอะไรไม่ได้

ผมอยากออกจากเรื่องจริงนี้

หรือไปหาผู้หญิงเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเอง ยกตัวอย่างเช่นย่านโคมแดงของประเทศไทย การพบที่สวยมีความสุขในคลับ……แต่สิ่งเหล่านั้นอย่างHIVกับสาวประเภทสองสิ่งมันน่ากลัวมากจริงๆ

หรืออาจจะไปหาผู้หญิงที่ไว้ใจได้เพื่อสานสัมพันธ์ ทางที่ดีต้องเป็นผู้หญิงหน้าอกบึ้มสะโพกกลมกลึงใบหน้าสวย ยกตัวอย่างเช่นไป๋เวย

นี่เป็นไปไม่ได้ สานสัมพันธ์กับผู้หญิงที่คิดว่าตัวเองสูงส่งแบบนั้น มันคือการหาเรื่องชัดๆ ยิ่งไปกว่านั้นผมกับเธอยังไม่ลงรอยกันอีกด้วย เกลียดจนแทบอยากจะเข้าไปฉีกปากของอีกฝ่าย สานสัมพันธ์เหี้ยอะไรกันล่ะ

ยิ่งไปกว่านั้น ผมไม่ได้อยากทำงานในบริษัทจื้อเหวินซอฟต์แวร์ต่อ เพื่อเข้าร่วมโปรเจ็กต์ของBTTกรุ๊ป ผมแค่ทำเพราะอยากพิสูจน์ให้หลินโล่สุ่ยเห็นเท่านั้น แล้วรับเงินค่าคอมมิชชั่นก้อนหนึ่งจากโปรเจ็กต์มาด้วย เก็บเงินคืนให้กับหลินโล่สุ่ย

พอคิดได้ดังนี้ จู่ๆผมก็รู้สึกถึงความสิ้นหวัง หัวใจของผมจู่ๆก็ว่างเปล่า ว่างเปล่ามาก ไม่มีอะไรเลย

ข้อพิพาทระหว่างผมกับไป๋เวยผลักดันให้มุ่งตรงมายังประเทศไทย หลินโล่สุ่ยเป็นแรงจูงใจให้ผมเข้าร่วมกับโปรเจ็กต์ของBTTกรุ๊ป แต่มาวันนี้ ทั้งสองเรื่องถูกจัดการเสร็จสิ้นแล้ว

ผมเหมือนกับสูญเสียเป้าหมายในชีวิต และสูญเสียเป้าหมายในการใช้ชีวิต มึนงงทำอะไรไม่ถูก

ผมไม่รู้ว่าควรจะไปที่ไหน

อนาคตของผม จะเป็นอย่างไร?

ผมมึนงงมาก เดินอยู่บนถนนเส้นที่ไม่ไม่รู้จักอย่างสับสน ได้แต่เดินไปเรื่อยๆ

กว่าผมจะรู้ตัว ผมก็เดินกลับมาถึงโรงแรมแล้ว ผมรู้สึกเหนื่อยล้าเล็กน้อย หลังจากนั้นก็นั่งพักอยู่ที่โซฟาของล็อบบี้ในโรงแรม

ผ่านไปไม่นาน มีเสียงหัวเราะพูดคุยกันอย่างยินดีปรีดา ไป๋เวยกลับมาที่โรงแรมพร้อมกับทีมโปรเจ็กต์ คนทั้งกลุ่มพูดคุยกันอย่างมีความสุข

ในตอนที่เดินผ่านโซนพักผ่อน ผมได้กลิ่นแอลกอฮอล์บนตัวของผู้ชายหลายคน ดูท่า พวกเธอคงจะพึ่งกลับจากทานข้าว เหมือนจะไปฉลองกับความสำเร็จ

แต่ไม่มีที่สำหรับผม

ไป๋เวยมองเห็นผม จึงหยุดเดิน คนอื่นๆก็หยุดตาม มองมาที่ฉันที่กำลังทรุดตัวลงบนโซฟาอย่างหมดสภาพ

“ประธานไป๋ นั่งเป็นเพื่อนผมหน่อยนะครับ”ผมกวักมือเรียกเธอ