ประธานสาวโหดมว๊าก – บทที่37 ทุ่มเท
ด้วยเหตุนี้ผมจึงผ่อนคลายความอับอาย ด้วยการยิ้ม “สบายใจได้ รอให้คุณอยากมีแฟนก่อนแล้วค่อยว่ากัน”
เธอส่งเสียง“อือหึ”อย่างพอใจ แล้วก้มหน้าเช็ดผมต่อ
ผมคิดสิ่งที่จะทำอีกอย่างออก หยิบมือถือขึ้นมาจองตั๋วเครื่องบินของวันพรุ่งนี้
จากนั้นก็ไม่มีอะไรทำอีกแล้ว ราวกับว่าผมไม่ควรจะอยู่ในห้องของหญิงสาวต่อไปอีกแล้ว
ควรจะออกไปแล้วล่ะ เพราะเธอบริสุทธิ์ขนาดนั้น ไร้ที่ติ
ด้วยเหตุนี้เอง ผมจึงได้ลุกขึ้นบอกลา แล้วเดินไปที่ประตูห้อง หลังจากที่มั่นใจถึงความปลอดภัยของล็อกแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะหันไปแล้วกล่าว “จำไว้นะ ไม่ว่าใครเคาะประตูก็ห้ามเปิดเด็ดขาด พรุ่งนี้เช้าผมจะมาหาคุณ จากนั้นส่งคุณไปสนามบิน”
“อืม” เสียงของเหวินเจียเปลี่ยนเป็นนุ่มนวลขึ้น
ผมหาข้ออ้างไม่ได้อีก จึงได้ยิ้มให้เธอ จากนั้นก็หันหลังแล้วจากไป
“คุณต้องระวังด้วยนะ” เธอตะโกนจากด้านหลัง
ผมก็ได้ฉวยโอกาสหันไปดูเธออีกครั้ง “วางใจได้ครับ ผมต่อสู้เก่ง แล้วก็หนีเก่งด้วย”
เธอปิดปากหัวเราะ ด้วยดวงตาโค้งๆ
ตอนที่เดินเข้าไปในลิฟต์ หางตาของผมเหลือบไปเห็นเธอยังยืนอยู่ที่ประตู
เมื่อออกจากโรงแรม ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วสลัดความรู้สึกเสียดายอย่างแปลกประหลาดออกไปจากจิตใจ จากนั้นก็นั่งแท็กซี่วนไปมาสองเที่ยวจึงกลับไปยังโรงแรมที่ตัวเองพัก
เมื่อลงจากรถ ผมก็พบว่ามีคนแปลกหน้าอยู่รอบๆบริเวณโรงแรม ยืนเกาะกลุ่มกัน แสร้งทำเป็นพูดคุยหรือชมวิว แต่มักจะเหลือบมองผมเป็นระยะๆ
ดูออกชัดเจน ว่าพวกมันเป็นคนของบัญชา
แต่ถนนสายนี้มีโรงแรมที่รับนักท่องเที่ยวต่างชาติหลายแห่ง ตำรวจสายตรวจมากมาย พวกมันต้องไม่กล้าลงไม้ลงมือที่นี่แน่นอน มากสุดก็แค่สะกดรอยตามผม ดูว่ามีโอกาสลงมือมั้ย
ผมไม่กังวลเรื่องนี้ ตอนนี้บัญชากำลังโมโห เป็นเพราะรับเงินมาแล้วแต่ทำไม่สำเร็จ กระทบกับชื่อเสียงและศักดิ์ศรีของเขา ข้อสองคือเพราะถูกผมจับได้ จึงรู้สึกอับอาย อยากกู้หน้ากู้ตากลับคืนมา
หลังจากที่เขาสงบจิตสงบใจแล้ว น่าจะรอบคอบขึ้น เพราะในมือของผมยังมีคลิปอีกสามคลิป สองในสามคลิปเพียงพอที่จะเป็นเบาะแสต้องสงสัยคดีกรรโชกให้ตำรวจในการตรวจสอบพวกเขาได้ เขาไม่อยากให้ตำรวจไปหาถึงที่อยู่แล้ว อีกคลิปหนึ่งถือเป็นยันต์คุ้มภัยของกับตัวเอง เพียงแค่ผมเกิดเรื่อง เขาก็จะเป็นบุคคลผู้ต้องสงสัยที่สุดไปโดยปริยาย
เพียงแค่ช่วงที่ผมอยู่เชียงใหม่ไม่ไปในที่เปลี่ยวคนน้อย เขาก็ทำอะไรผมไม่ได้
หลังจากที่ส่งเหวินเจียกลับแล้ว ถ้าบัญชายังไม่ยอมละเลิก แล้วถ้าจำเป็นจริงๆ ผมจะใช้วิธีอื่นจัดการเรื่องนี้
ไม่ว่าจะยังไงผมก็อยู่ในคุกมาหลายปี มีเครือข่ายในด้านนี้อยู่บ้าง เพียงแต่มีบางคนที่ไม่อยากติดต่อต่อไปแล้วก็เท่านั้น
เมื่อกลับถึงโรงแรม ผมได้ส่งข้อความรายงานความปลอดภัยให้เหวินเจีย แล้วเดินขึ้นไปที่หน้าประตูห้องไป๋เวย ยกมือขึ้นเคาะประตู
ข้างในไม่มีเสียงใดๆ ผมมองดูเวลา ห้าทุ่มกว่าแล้ว อาจจะเที่ยวสนุกอยู่กับกงเจิ้งเหวินข้างนอก
ผมจึงลงไปด้านล่าง นั่งรอบนโซฟาในล็อบบี้
ไม่นาน ผมได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงที่คุ้นเคย จากนั้นก็เป็นเสียงผู้หญิงผู้ชายหัวเราะพูดคุยกัน ไป๋เวยและกงเจิ้งเหวินกลับมาแล้ว
ผมยืนขึ้น แล้วเดินไปหาพวกเขา
เมื่อไป๋เวยเห็นผม ก็ชะงักไป แล้วขมวดคิ้ว ส่วนกงเจิ้งเหวินก็ส่งสายตาสงสัย
“ฟางหยาง คุณไปชกต่อยกลับใครมาหรือเปล่า？”
ไป๋เวยถามอย่างเย็นชา ให้ได้ชัดว่าเธอเห็นบาดแผลและรอยฟกช้ำบนใบหน้าของผมแล้ว
ผมไม่สนใจเธอ เดินไปที่ตรงหน้าของกงเจิ้งเหวินโดยตรง ยกมือขึ้น แล้วต่อยไปที่เขาอย่างแรง
กงเจิ้งเหวินล้มลงไป
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ คุณจะทำอะไร？” ไป๋เว่ยส่งเสียงตกใจวิ่งมาลากเขียนของผมอย่าสุดชีวิต
ผมสะบัดมือของเธอออก แล้วก้มหน้ามองกงเจิ้งเหวินที่จับจมูกนอนอยู่กับพื้น แล้วกล่าว “ประธานกง สองล้านซื้อขาข้างหนึ่งของผม ทุ่มเทดีนะ แต่คุณคิดว่าขาของผมทำลายง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ？”
“ผม……ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่” กงเจิ้งเหวินกล่าวด้วยสีหน้าเจ็บปวด
“เหอะๆ แสร้งไปเหอะ ผมก็แค่อยากบอกคุณ ว่าคุณหาเรื่องแล้วล่ะ คุณชายกง”
กงเจิ้งเหวินยกมือขึ้นมาอย่างงงงวย อยากแสดงความไม่รู้อีโหน่อีเหน่ของตัวเอง
“อ้า เจิ้งเหวินคุณเลือดไหลแล้ว คุณไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ？” ไป๋เวยนั่งยองๆลงไปอย่างหวาดผวา มองไปยังเลือดสดสีแดงที่จมูกและมือของกงเจิ้งเหวินอย่างทำอะไรไม่ถูก
กงเจิ้งเหวินหัวเราะอย่างหน้าตาย “เลือดไหลนิดเดียวเอง สบายใจได้ ผมไม่เป็นไร”
“ยังพูดว่าไม่เป็นอะไรอีก เลือดไหลเยอะขนาดนั้นแล้ว พวกเรารีบไปโรงพยาบาลกันดีกว่านะ”
“ไม่ต้อง ไม่เป็นไรจริงๆ”
พนักงานโรงแรมรีบวิ่งเข้ามา ใช้ภาษาอังกฤษถามอย่างเสียงดัง กงเจิ้งเหวินให้ไป๋เวยพยุงเขายืนขึ้นมา โบกมือให้พนักงานแล้วพูดไปไม่กี่คำ
ภาษาอังกฤษของผมแย่มาก ฟังออกแค่ตำรวจและรถพยาบาลในประโยคที่พนักงานพูด กงเจิ้งเหวินพูดไปว่าไม่เป็นไรกับขอบคุณครับ
พนักงานยังไม่แยกย้าย แต่กลับยืนสังเกตการณ์ผมและกงเจิ้งเหวินอย่างเคร่งเครียด ประมาณว่ากลัวผมจะพุ่งเข้าไปทำอะไรเขาอีก
กงเจิ้งเหวินรับกระดาษทิชชูที่ไป๋เวยยื่นมาให้ เช็ดที่จมูก จากนั้นก็แบมืออย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่ “ฟางหยาง ผมไม่รู้นะว่าทำไมคุณถึงต้องทำแบบนี้ และก็ไม่เข้าใจที่คุณพูดว่าสองล้านกับขาข้างหนึ่งว่ามันหมายความว่าอะไร คุณเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า？”
ผมส่ายหน้า “เหอะๆ ประธานกงนี่หน้าด้านแสดงละครเก่งนะ ช่างน่านับถือเสียจริงๆ”
“ฟางหยาง พอแล้ว” จู่ๆไป๋เวยก็ตะคอกใส่ผม “คุณทำร้ายคนอย่างไร้เหตุผล แล้วยังประชดประชันเขาอย่างแปลกๆอีก วันนี้คุณต้องอธิบายให้ฉันฟัง มิเช่นนะ……”
ผมเหลือบมองเธออย่างไม่พอใจ “มิเช่นนั้นจะทำไม？จะไล่ผมออก หรือจะเรียกตำรวจมาจับผม？”
“คุณ……”
“คุณอะไรคุณ？ก็แค่คนปัญญาอ่อนจะพูดเรื่องศีลธรรมทำไม จะบอกให้นะ กงเจิ้งเหวินที่เป็นคนดีสุภาพเรียบร้อยในสายตาของคุณ เป็นพวกหลอกลวงที่โหดเหี้ยมอำมหิต เมื่อวานตอนที่คุณไปล้างมือ มันบอกผมว่าจะให้เงินผมสองล้านแล้วไสหัวไป ให้ไกลจากคุณ เพราะมันกลัวว่าผมจะจีบคุณ รู้บ้างมั้ย？ผมก็ปฏิเสธมัน แล้วมันก็ใช้เงินสองล้านบาทจ้างบัญชามาหาเรื่องผม บอกว่าจะตัดขาผมทิ้งขาหนึ่ง”
“เมื่อกี๊ตอนที่ผมส่งเหวินเจียกลับที่พักก็ถูกคนล้อมไว้ มีร้อยกว่าคน เป็นพวกที่เจอที่BTTวันนั้น โชคดีที่ผมชกต่อยเก่ง ไม่งั้นตอนนี้คงนอนที่โรงพยาบาลแล้วล่ะ”
พูดถึงจุดนี้ ผมหันไปมองกงเจิ้งเหวินอย่างเย็นชา แล้วกล่าว “คุณคงจะมีความสุขสินะ โชคดีที่เหวินเจียไม่เป็นไร มิเช่นนั้น ผมจะฆ่าคุณ”
กงเจิ้งเหวินหน้าตางงงวยและไม่รู้อีโหน่อีเหน่ “ฟางหยาง คุณจำคนผิดแล้วมั้ง วันแรกที่ผมมาถึงเชียงใหม่ ไม่รู้จักบัญชาอะไรนั่นเลย แล้วเมื่อวานหลังจากที่ไป๋เวยไปห้องน้ำแล้ว เราพูดคุยกันเรื่องโครงการของBTTไม่ใช่เหรอ？ผมพูดเมื่อไหร่ว่าจะให้คุณสองล้าน？และผมก็รู้ว่าในโครงการBTTคุณช่วยไป๋เวยได้มากมาย แล้วผมจะไล่คุณไปได้อย่างไรกัน ”
“แล้วก็ เมื่อคืนก่อนห้าทุ่มผมอยู่กับไป๋เวยตลอด วันนี้ยิ่งเที่ยวอยู่ด้านนอกกับเธอตลอดทั้งวันเข้าไปอีก ผมไม่เจอคนอื่นเลยแม้แต่คนเดียว ไม่ต้องพูดถึงนักเลงท้องถิ่นแล้ว ณ จุดจุดนี้ไป๋เวยเป็นพยานให้ผมได้”
“เหอะๆ ไม่ต้องมาเล่นลิ้นกับผมหรอกนะ ผมก็แค่อยากบอกคุณว่าเรื่องนี้ไม่จบแน่ คุณจ้างการ์ดไว้จะดีที่สุด ไปไหนก็พาไปด้วย”
พูดจบ ผมหันหลังแล้วเดินเข้าลิฟต์ไป ขี้เกียจจะต่อร้องต่อเถียงกับเขาแล้ว
คอมเม้นต์