“ประธานไป๋ ฟางหยางพึ่งเข้าบริษัทได้ไม่นาน เขารู้เรื่องเกี่ยวกับโปรเจ็กต์นี้ได้เพียงวันเดียว ถ้าให้เขาเป็นคนไปเจรจาโปรเจ็กต์นี้ มันอาจจะไม่ค่อยเหมาะสม”

เมื่อได้ยินเสียงคัดค้านจากโจงคังหนิง ไป๋เวยไม่ได้พูดอะไร แต่เธอใช้สายตาเหลือบมองทุกคนในทีมโปรเจ็กต์อย่างใจเย็น

โจงคังหนิงพูดอีกว่า”ประธานไป๋ เท่าที่ผมรู้ ฟางหยางพึ่งเข้าบริษัทได้เพียงครึ่งเดือน เขาทำงานได้เพียงสองวันก็ขาดงานเป็นเวลาหลายวันโดยไม่มีเหตุผล และบริษัทก็ไม่สามารถติดต่อเขาได้ ผมแค่อยากจะพูด คนอื่นๆในทีมโปรเจ็กต์ไม่มีใครไว้ใจเขา และพวกเราก็ไม่เคยร่วมมือทำงานกับเขาด้วย”

เมื่อเขาพูดจบ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนขึ้นและพูด”ประธานไป๋ ฉันเห็นด้วยกับคำพูดของผู้จัดการโจง โปรเจ็กต์ของBTTนี้สำคัญต่อบริษัทของพวกเรามากๆ ฉันหวังว่าคุณควรพิจารณาอย่างรอบคอบ”

“ประธานไป๋ ผมเห็นด้วยกับความคิดของผู้จัดการโจง”

เมื่อมีคนที่หนึ่งเห็นด้วยก็จะมีคนที่สองเสมอ คนในทีมโปรเจ็กต์ต่างยืนขึ้นมาแสดงความคิดเห็นของตัวเอง มีหกในแปดคนคัดค้านข้อเสนอของไป๋เวย

ดูเหมือนไป๋เวยไม่ได้เป็นคนที่พูดคำไหนก็เป็นคำนั้น เพราะคำพูดของเธอไม่มีอำนาจตัดสินใจในทีมโปรเจ็กต์เล็กๆนี้เลย

ในวันนั้นที่ผมเข้ามาทำงานในบริษัท ฝ่ายบุคคลคนนั้นบอกว่าเธอเป็นลูกสาวของประธานบริษัท ซึ่งดูแล้วไม่สมเหตุสมผลเลย

ตอนนั้นผมก็ไม่ได้ถามเขาอย่างละเอียด คำว่าประธานบริษัท คือเป็นประธานกรรมการหรือว่าCEO? หรือกรรมการท่านอื่นๆ? หรือว่าเป็นผู้ก่อตั้งที่เกษียณอายุไปแล้ว?

“พวกคุณพูดจบหรือยัง?”ในขณะที่ผมสงสัย จู่ๆไป๋เวยก็เอ่ยปากพูด

เธอเหลือบมองใบหน้าทุกคนที่อยู่รอบๆโดยสีหน้าปกติและพูด”การเจรจาครั้งที่แล้ว ทุกคนยังจำได้ไหม? ล่ามแปลภาษาไม่ได้รู้คำศัพท์เกี่ยวกับธุรกิจและคำศัพท์เฉพาะเลย ทำให้การเจรจาครั้งนั้นติดๆขัดๆ พวกเราไม่สามารถควบคุมจังหวะในการเจรจา และยิ่งไม่สามารถควบคุมทิศทางการเจรจาได้เลย พวกเราพูดวกไปวนมาอยู่แต่ด้านเทคโนโลยี”

“การเจรจาครั้งนั้นมันเป็นความผิดพลาดสุดๆ”จู่ๆไป๋เวยก็พูดประโยคนี้ออกมา

“ถ้าต้องต่อสู้กันด้านเทคโนโลยี พวกเราจะสู้ซิลิคอนแวลลีย์ได้ยังไง? ถ้าไม่สามารถเจรจาไปในทิศทางที่เป็นประโยชน์ต่อพวกเรา พวกเรายังจำเป็นต้องเจรจากับBTTอีกเหรอ?”

“ฟางหยางเข้าใจภาษาไทย ฉันเคยดูข้อมูลส่วนตัวของเขา เขาจบการค้าระหว่างประเทศ ขณะที่เขาเรียนอยู่มหาวิทยาลัย เขาได้สอบผ่านCU-TFL(การทดสอบสมรรถภาพการใช้ภาษาไทยสำหรับผู้พูดภาษาไทยเป็นภาษาต่างประเทศของสถาบันภาษาไทยสิรินธร) และเขามีประสบการณ์ด้านการขายมาสี่ปี และมีทักษะในการเจรจาต่อรองด้วย ดังนั้นฉันเลยเลือกเขา”

“ในเมื่อพวกคุณคัดค้าน งั้นก็บอกฉันมา พรุ่งนี้ใครจะเป็นคนไปเจรจา?”

เมื่อพูดจบ ไป๋เวยเอนหลังพิงที่เก้าอี้ เธอนั่งกอดอก มองพวกเขาด้วยสีหน้าปกติ

ผมก็เอนหลังพิงอยู่ที่เก้าอี้ มองดูพวกเขาอย่างสบายใจ

ดูเหมือนว่าไป๋เวยจะไม่ได้เป็นผู้หญิงที่หน้าอกใหญ่แต่ไร้สมอง เธอมีความสามารถจริงๆ

แต่เธอไม่ได้อธิบายเหตุผลอะไร เธอไม่ได้พูดในสิ่งที่ผมพูดกับสันติสุขออกมา และไม่ได้พูดเรื่องเสน่ห์ส่วนตัว แต่เธอพูดเรื่องที่ผมเข้าใจภาษาไทยเท่านั้น

แค่เธอพูดเรื่องภาษาไทยเพียงอย่างเดียว ก็ทำให้คนของทีมโปรเจ็กต์ทั้งหมดพูดไม่ออก

เนื่องจากโปรเจ็กต์ของBTTมาอย่างกะทันหัน ทำให้คนของบริษัทจื้อเหวินซอฟต์แวร์ ไม่มีเวลามากพอที่จะเตรียมตัว พวกเขามีพนักงานสองคนที่เข้าใจภาษาไทย แต่เป็นพนักงานใหม่ที่เข้าใจภาษาไทยแค่งูๆปลาๆเท่านั้น ส่วนล่ามแปลภาษามีอยู่คนหนึ่ง พูดภาษาไทยได้อย่างชัดเจน

แต่ล่ามแปลภาษาคนนี้ทำงานด้านท่องเที่ยว และเขาไม่ค่อยเข้าใจคำศัพท์ด้านธุรกิจและด้านเทคโนโลยีเลย……

ยิ่งไปกว่านั้น ผู้บริหารของBTTส่วนใหญ่เข้าใจภาษาอังกฤษแค่งูๆปลาๆ ถ้าใช้ภาษาอังกฤษในการเจรจาก็คงเป็นไปไม่ได้ และจำเป็นต้องใช้ล่ามแปลภาษาเหมือนกัน ทำให้ไป๋เวยและคนอื่นๆไม่สามารถเจรจาหรือพูดโน้มน้าวอีกฝ่ายได้ ทำได้เพียงถามและแปลเป็นประโยคแล้ววกไปวนมา พวกเธอไม่สามารถเจรจาไปในทิศทางที่เป็นประโยชน์กับตัวเองได้เลย

“โอเค งั้นก็ทำตามที่ฉันพูด พรุ่งนี้ให้ฟางหยางเป็นคนที่ไปเจรจา ตอนนี้ทุกคนควรรีบแก้แผนงานโปรเจ็กต์ได้แล้ว”ไป๋เวยพูดอีกครั้ง

ไม่มีใครกล้าคัดค้านเธออีก โจงคังหนิงขมวดคิ้วแล้วถอนหายใจ เขาก้มหน้าและทำงาน

ในเมื่อไม่มีใครจับผิดผม ผมก็ไม่อยากสร้างปัญหาเหมือนกัน ผมก็คิดซะว่าเมื่อกี้ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ผมก็ปรึกษาและแก้แผนงานโปรเจ็กต์กับคนในทีมโปรเจ็กต์

จนถึงช่วงค่ำ พวกเขาก็แก้แผนงานโปรเจ็กต์นี้จนเสร็จ

พวกเขาทานอาหารในโรงแรมเสร็จ ขณะที่ผมกำลังกลับห้องพัก มีเบอร์คนแปลกหน้าโทรเข้ามา

ผมรับสายด้วยความสงสัย และมีเสียงของผู้หญิงที่คุ้นเคยดังขึ้น”สวัสดี ฟางหยาง”

“โล่สุ่ย?”ผมอึ้งไปชั่วครู่

“อืม ตอนนี้ฉันอยู่ร้านกาแฟที่อยู่ฝั่งตรงข้ามโรงแรมของคุณ พวกเราคุยกันหน่อยได้ไหม?”

“พวกเรายังมีอะไรที่ต้องพูดกันอีกเหรอ?”ผมพูดออกไปทันที

หลังจากพูดจบ ผมก็เสียใจทันที

ใช่แล้ว ผมกับหลินโล่สุ่ยไม่มีอะไรที่ต้องคุยกันอีก แต่ผมเสียใจจริงๆ เพราะผมอยากเจอเธอ ผมยังลืมเธอไม่ได้

หลินโล่สุ่ยไม่ตอบและผมก็เงียบ

พวกเราทั้งสองคนไม่ได้วางสาย

มันเป็นความเงียบที่ทำให้รู้สึกอึดอัด

ในขณะที่ผมใกล้จะทนไม่ไหว ในที่สุดหลินโล่สุ่ยก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ขมขื่น”ฟางหยาง ฉันขอโทษ”

ผมพูดช้าๆ”ถ้าเธอโทรมาเพื่อพูดแค่นี้ ไม่ต้องโทรมาดีกว่า”

“ไม่ใช่ ฉันอยากคุยเรื่องอื่นกับคุณ อย่างเช่นงานที่คุณทำอยู่ในตอนนี้……ถ้าคุณไม่อยากคุย ก็ไม่เป็นไร”

ผมลังเลเล็กน้อย หลับตาและหายใจลึกๆหนึ่งครั้งแล้วพูด”ผมกำลังเดินไป”

“ขอบคุณ ฉันรอคุณอยู่”

เมื่อวางสาย ผมอดไม่ได้ที่จะด่าตัวเอง ด่าตัวเองที่ไม่เอาไหน

หลังจากด่าตัวเองแล้ว ผมก็หันหลังและเดินออกจากประตู นั่งลิฟต์ลงไปชั้นล่างแล้วเดินไปที่ร้านกาแฟ