ในเวลานี้เอง จู่ๆดนตรีก็เปลี่ยนไปเป็นจังหวะที่หนักแน่น บรรยากาศในคลับก็สนุกขึ้นอีกด้วย ผู้ชายนับไม่ถ้วนเริ่มส่ายหัวไปมา

อนุรักษ์โอบไหล่ของเฉาเหวินหวย อยากดึงเขาไปเต้น แต่เฉาเหวินหวยกลับทำหน้าตึงเครียดไม่ขยับไปไหน

เมื่อมองไปที่หน้าของเฉาเหวินหวน อนุรักษ์ก็สังเกตเห็นความผิดปกติ จึงเอ่ยถามออกไปด้วยเสียงเบา

หลังจากนั้น สีหน้าของอนุรักษ์ก็แข็งทื่อไป

ผ่านไปไม่นาน อนุรักษ์ก็ปล่อยไหล่ของเฉาเหวินหวยออก ลุกออกจากที่นั่ง แล้วเดินฝ่าฝูงชนลงไปอย่างรวดเร็ว

เฉาเหวินหวยเดินตามอยู่ด้านหลังพยายามอธิบายไม่หยุด

ผมรีบลุกขึ้นยืน เบียดผ่านฝูงชนอย่างรวดเร็ว แล้วชนเฉาเหวินหวยจากด้านข้าง

เฉาเหวินหวยเซเล็กน้อยเกือบล้ม รอจนเขายืนอย่างมั่นคงได้ อนุรักษ์ก็เดินลงไปด้านล่างแล้ว

ถ้าผมปรากฏตัวในเวลานี้ ผมสามารถใช้โอกาสนี้ในการทำให้เฉาเหวินหวยอัปยศอดสูได้ ทำให้เขาเสียหน้า ทำให้เขาทั้งโกรธทั้งอาย แล้วเหยียบเขาให้จมดินเพื่อระบายความโกรธแค้น

แต่ผมไม่ได้ปรากฏตัว แต่ใช้จังหวะนี้เดินจากไป ไม่ให้เขาเห็นผม

หากปล่อยให้เขารู้ว่าผมอยู่ที่นี่ เขาจะต้องไหวตัวทันเป็นแน่ โดยรู้ว่าผมจงใจนัดให้เขาและอนุรักษ์ออกมาสร้างความขัดแย้ง

หลังจากนั้นเขาก็จะอธิบายกับอนุรักษ์ แล้วอนุรักษ์ก็จะโกรธแค้นผม และหลังจากนั้น……โปรเจ็กต์ของBTTกรุ๊ปผมก็ไม่ต้องคิดที่จะทำอีก

ดังนั้นผมต้องอดทน รอคว้าโปรเจ็กต์มาไว้ในมือได้แล้ว จากนั้นผมค่อยไปหาเฉาเหวินหวยแล้วเหยียบเขาให้จมดิน อาศัยจังหวะที่เขาหงุดหงิดเพราะพึ่งเสียโปรเจ็กต์ไป บอกเขาอีกครั้งว่าทำไมเขาถึงพ่ายแพ้ ส่งคลิปที่อนุรักษ์เกือบจะมีความสัมพันธ์กับเขาให้เขาดู คาดว่าเขาน่าจะโกรธจนกระอักเลือดได้

อาศัยความวุ่นวายในคลับ ประกอบกับผมใส่ผมปลอมกับหนวดปลอม เฉาเหวินหวยจึงจำปมไม่ได้ ได้แต่ใช้ภาษาอังกฤษใช้คำหยาบด่ากราดผมอยู่ด้านหลัง หลังจากนั้นก็รีบไล่ตามอนุรักษ์ลงไปด้านล่าง

ผมไม่ได้รีบตามลงไป แต่กวักมือเรียกไป๋เวย เพื่อให้เธอเดินมา

ไป๋เวยเบียดเสียดฝูงชน และเดินตามผมลงบันไดไปโดยไม่พูดอะไร เมื่อผมเดินออกจากคลับก็เห็นเข้ากับเฉาเหวินหวยที่กำลังโทรศัพท์อย่างกระวนกระวายใจ พลางโบกรถแท็กซี่ข้างทางจากไปอย่างรีบร้อน น่าจะอยากไล่ตามอนุรักษ์ไป

พอเห็นเฉาเหวินหวยที่นั่งรถจากไปไกลแล้ว จู่ๆไป๋เวยก็พูดอย่างเย็นชา”ฟางหยาง ฉันไม่ชอบวิธีสกปรกของคุณที่ทำร้ายจิตใจคุณอนุรักษ์เลยนะ นั่นจะทำให้ฉันรู้สึกผิดต่อเขา หรือฉันควรจะไปหาเขาดี ไปอธิบายเรื่องนี้กับเขาให้รู้เรื่อง แล้วถอนตัวจากการแย่งชิงโปรเจ็กต์ในครั้งนี้”

ผมชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วอดด่าออกมาไม่ได้”คุณบ้ารึไง?กูต้องลำบากทำงานอย่างหนักเพื่อสิ่งนี้ เรื่องใกล้จะสำเร็จแล้ว คุณมาบอกผมว่าจะถอนตัวตอนนี้เนี่ยนะ?”

“เพราะคุณใช้วิธีสกปรกน่ารังเกียจไง มันทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีกับชัยชนะแบบนี้”

“เหอะ คุณเป็นบ้าจริงๆด้วย ทั้งๆที่กูพูดโน้มน้าวอนุรักษ์แล้ว พูดโน้มน้าวผู้บริหารระดับสูงของBTTกรุ๊ป เฉาเหวินหวยใช้บัญชา วิธีของเขาไม่ต่ำเหรอ?ถ้าไม่เป็นเพราะเขาเล่นแง่ ผมจะต้องเปลืองแรงขนาดนี้ไหม?อีกอย่าง คุณคิดว่าอนุรักษ์ดูไม่ออกเหรอว่าเฉาเหวินหวยเป็นคนวางแผน?ดูไม่ออกเหรอว่าบัญชามีความเป็นมายังไง?วิธีแค่นั้นของเฉาเหวินหวย คนที่มีสมองที่ไหนก็ดูออกทั้งนั้นแหละ ยิ่งไปกว่านั้นอนุรักษ์ยังเป็นผู้บริหารระดับสูง เขาฉลาดกว่าคุณเยอะ”

“ทำไมทั้งๆที่เขารู้อยู่แล้วแต่ทำเป็นไม่รู้เรื่องแถมไม่เปิดโปง?ไม่ได้เป็นเพราะศักดิ์ศรีเหรอ บัญชาไปที่BTTกรุ๊ปเพื่อข่มขู่เขา เขารู้สึกเสียหน้ามาก เลยตัดสินใจทำตามสถานการณ์และระบายความโกรธมาที่เราเท่านั้นเอง เขาทำแบบนี้ เคยแคร์ความรู้สึกของพวกเราไหม?ศีลธรรมของเขาสูงส่งงั้นเหรอ?ยิ่งไปกว่านั้น ผมทำร้ายเขายังไง?ก็แค่การจีบผู้ชายคนหนึ่งแต่สุดท้ายคว้าไว้ไม่ได้เท่านั้นเองไม่ใช่เหรอ?”

ไป๋เวยยังอยากเถียงผมกลับ แต่เหมือนจะหาเหตุผลเถียงกลับไม่ได้ จึงทำได้แค่เพียงปั้นหน้าตึงเครียดแล้วไม่พูดอะไร

ผมโบกมือเรียกรถแท็กซี่มาคันหนึ่ง แล้วดึงประตูรถ พลางพูดว่า”กลับโรงแรมค่อยว่ากัน”

ไป๋เวยลังเลครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็ขึ้นไปนั่งบนรถแท็กซี่

ตลอดทางเงียบไม่พูดอะไร พอกลับขึ้นไปถึงชั้นบนของโรงแรมผมก็จัดการเปิดประตูห้อง แล้วชี้ไปที่ห้องของตนเอง”เข้าไปค่อยว่ากัน”

ไป๋เวยไม่ขยับ แต่พูดอย่างเย็นชา”ไม่จำเป็น มีปัญหาอะไรก็พูดให้ชัดเจนตรงนี้ก็พอ”

“ได้ งั้นคุณฟังให้ดีนะ”

ผมเรียบเรียงจัดการความคิดครู่หนึ่ง”พรุ่งนี้ คุณต้องติดตามความเคลื่อนไหวของเฉาเหวินหวยต่อไป ยังมีข้อมูลข่าวภายในของBTTกรุ๊ป ถ้ามีการเปลี่ยนพิเศษอะไร ต้องรายงานให้ผมทราบทันที อีกอย่าง ตอนบ่ายของวันพรุ่งนี้คุณพาทีมโปรเจ็กต์ไปที่BTTกรุ๊ป คุยกับพวกผู้บริหารระดับสูงกับอนุรักษ์อีกครั้ง ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด อนุรักษ์ต้องตัดสินใจเลือกเซ็นสัญญากับพวกเราใหม่แน่นอน”

“อย่าลืมว่าบ่ายของวันพรุ่งนี้ต้องไปอีกครั้ง สำหรับเรื่องที่ว่าจะพบกับอนุรักษ์และพวกผู้บริหารระดับสูงยังไง นั่นเป็นเรื่องของคุณ จะต้องคุยยังไงนั่นก็เป็นเรื่องของคุณเหมือนกัน วันมะรืนเป็นวันสงกรานต์แล้ว เพราะฉะนั้นพรุ่งนี้ตกลงให้ได้ ถ้าแค่นี้คุณยังทำไม่ได้ ตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายการตลาดให้ผมเป็นซะเถอะ นอกจากนี้ พรุ่งนี้ผมจะไม่ไปกับคุณ รวมถึงรายละเอียดสัญญาในอนาคต ผมจะไม่ปรากฏตัวขึ้นอีก เพราะว่าอาจจะทำให้ทั้งสองฝ่ายเกิดความอึดอัดได้”

ไป๋เวยยังคงปั้นหน้า แล้วพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์”ทำไมฉันต้องฟังคุณด้วย?”

“คุณไม่ฟังก็ได้ แต่ผมกล้ารับประกัน คุณจะต้องเสียใจกับการกระทำนี้”ผมจงใจเน้นประโยคด้านหลังอย่างหนักแน่น

คิ้วของไป๋เวยขมวดเข้าหากัน แล้วเธอก็ค่อยๆเชิดปลายคางขึ้น ดวงตาของเธอเย็นลง เหมือนเธอต้องการกดผมด้วยรัศมีของเธอ

ผมส่ายหัวไปมาอย่างดูถูก”อย่าใช้วิธีนี้กับผมนะ ผมไม่พูดพล่ามกับคุณแล้ว คุณแค่ต้องจำไว้ว่า โปรเจ็กต์นี้ต้องคว้าไว้ให้ได้ ไม่อย่างนั้นคุณต้องเสียใจทีหลังแน่ คุณน่าจะรู้ว่าผมเป็นคนยังไง รู้ดีว่าผมจะใช้วิธีไหน”

พูดจบ ผมก็ขี้เกียจสนใจเธออีก หันหลังเดินกลับเข้าห้องของตัวเองไป

“ที่คุณอยากคว้าโปรเจ็กต์นี้ให้ได้ เป็นเพราะหลินโล่สุ่ยใช่ไหม?”จู่ๆไป๋เวยก็พูดอย่างเย้ยหยัน