ในช่วงเทศกาลสงกรานต์ คนไทยรวมถึงนักท่องเที่ยวทั่วทุกมุมโลกต่างพากันมาร่วมสนุกอย่างบ้าคลั่ง

ผมลุกขึ้นมาอาบน้ำ แล้วจัดการเปลี่ยนเสื้อยืดและกางเกงชายหาดที่เตรียมไว้นานแล้ว นำโทรศัพท์มือถือกับกระเป๋าสตางค์ใส่ไว้ในกระเป๋ากันน้ำ หลังจากนั้นก็เดินออกไป ผมพบเข้ากับไป๋เวยที่แตกต่างจากปกติ เธอกำลังจะออกไปเหมือนกัน

ที่มันแตกต่างเป็นเพราะเธอไม่ได้สวมชุดเดรส แต่สวมกางเกงยีนขาสั้น สวมเสื้อยืดสีขาวตัวหนึ่ง รองเท้าแตะปักลายดอกไม้คู่หนึ่ง แล้วมัดผมเป็นหางม้าไว้ด้านหลัง อืม……ดูเหมือนจะไม่มีความเย็นชาก่อนหน้านั้นแล้ว เปลี่ยนเป็นเด็กสาวที่สดใสและกระฉับกระเฉง

โดยเฉพาะเรียวขาคู่นั้น ขาวเนียนละเอียด ขาเรียวยาวเต็มไปด้วยความเย้ายวน เหมือนจะดุสดใสเกินไปหน่อย กลายเป็นความเซ็กซี่แล้ว

ผมแทบจะอดมองเธอไม่ได้ เหมือนจะไม่สามารถละสายตาได้

“ฟางหยาง ระวังการกระทำของคุณด้วย อย่าทำเกินไปนะ”

เธอพูดกับผมอย่างเย็นชา ท่าทีเย็นชาสูงส่งนั้นกลับเข้าร่างของเธออีกครั้ง ซึ่งมันทำให้ไม่เหมาะกับการแต่งกายของเธอเป็นอย่างมาก

ผมรู้สึกหมดสนุกเล็กน้อย จึงส่ายหัวไปมาอย่างทำอะไรไม่ได้ แล้วเดินผ่านเธอไปขึ้นลิฟต์

ในขณะที่เดินมาถึงลิฟต์แล้ว เธอก็สาวเท้าเดินมาอย่างเย่อหยิ่ง เดินเข้ามาด้วยท่าทางหัวมังกุท้ายมังกร ผมกดลิฟต์ไปที่ชั้นสองของห้องอาหารในโรงแรม เธอไม่ได้ขยับ เหมือนจะไม่อยากทานอาหารเช้า

ด้านในมีเพียงแค่เราสองคน ไม่มีใครพูดอะไร

ผ่านไปไม่นาน เหมือนกับเธอจะไม่สามารถทนกับบรรยากาศที่กดดันในสถานที่แคบๆแบบนี้ไม่ได้แล้ว จึงพูดขึ้นมาว่า”ฉันถามมาแล้ว สองสามวันนี้ที่ธนาคารยังเปิดทำการปกติ เดี๋ยวฉันจะไปถอนเงินมาให้คุณ”

ผมจึงตอบกลับไปว่า”ผมกลัวว่าคุณจะเดินไม่ถึงธนาคารน่ะสิ ถ้าไม่ได้จริงๆ รอให้พ้นวันสงกรานต์ก็ได้ครับ”

“อืม”

เธอตอบรับหนึ่งคำ หลังจากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไร

พอถึงห้องอาหารที่อยู่ชั้นสอง เราก็แยกกัน เดินไปหยิบอาหารเช้าของใครของมัน

ผ่านไปไม่นาน ก็มีคนที่คุ้นเคยเดินเข้ามาในห้องอาหารหนึ่งคน เขาสวมกางเกงสแล็คลำลอง รองเท้าผ้าใบ เขาคือกงเจิ้งเหวินที่ยังคงหล่อเหลา

ปฏิเสธไม่ได้ว่า นอกจากพ่อแม่ของเขาจะมีเงินแล้ว ต้องหน้าตาไม่เลวแน่ ยีนของคนมีเงินยิ่งอยู่ก็ยิ่งดีขึ้นเรื่อยๆ จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ลูกหลานเติบโตมาหน้าตาสวยหล่อ มีเงิน ดังนั้นจึงสามารถแต่งงานกับสาวสวยได้

กงเจิ้งเหวินมาเชียงใหม่คนเดียว ต้องพักโรงแรมเดียวกับไป๋เวยอย่างแน่นอน แต่น่าจะไม่ใช่ห้องเดียวกัน ไป๋เวยไม่ใช่คนที่จะให้คนอื่นเอาง่ายๆ

พวกเขาเหมือนจะนัดกันแล้วว่าจะมาทานอาหารเช้าด้วยกัน หลังจากที่กงเจิ้งเหวินเดินเข้ามาในห้องอาหารก็หาไป๋เวยเจออย่างรวดเร็ว หลังจากที่หยิบอาหารใส่จานเสร็จ ทั้งสองก็นั่งทานอาหารแล้วพูดคุยกระซิบกระซาบกันเสียงเบา

ผมทานเสร็จค่อนข้างเร็ว จึงเดินออกจากโรงแรมเร็วกว่าพวกเขาก้าวหนึ่ง บนท้องถนนนอกจากรถแห่และรถน้ำแล้ว ก็ไม่มีรถแท็กซี่เลย มีเพียงแค่กลุ่มคนเดินกันขวักไขว่

ในขณะที่ผมกำลังจะเดินเข้าไปในฝูงชน มีปืนฉีดน้ำหลายกระบอกในกลุ่มคนเหล่านั้นฉีดใส่ผม ผู้คนต่างพากันฉีดน้ำใส่ผมอย่างสนุกสนาน ผ่านไปไม่ถึงหนึ่งนาที ตัวของผมเปียกทั้งตัว

โชคดีที่ผมเตรียมตัว แล้วรีบเอามือปิดตาทันเวลา จากนั้นผมจึงวิ่งไปที่แผงขายของริมทางซื้อปืนฉีดน้ำมาหนึ่งกระบอก

ผมรวมกลุ่มกับฝูงชนอย่างรวดเร็ว เข้าสู่บรรยากาศรื่นเริงของเทศกาล พอเห็นใครไม่เข้าตาก็ฉีดน้ำใส่เธอ เห็นใครพอใจก็ฉีดน้ำใส่เธอเช่นกัน

เมื่อผู้คนเข้ามาใกล้บริเวณคูเมือง ฝูงชนเริ่มสนุกสนานกันอย่างบ้าคลั่ง เพราะที่นี่สามารถเติมน้ำได้ตลอดเวลา

ในขณะที่กำลังเล่นอย่างสนุกสนาน กลุ่มที่อยู่ห่างกันไม่ไกลก็เกิดโห่ร้องคำรามขึ้นมา แล้วผมก็เห็นร่างสูงที่คุ้นเคยวิ่งฝ่าฝูงชนออกมา พลางกรีดร้องหลบการฉีดน้ำที่พุ่งมาจากทั่วทั้งสารทิศ และวิ่งตรงมายังผม

ขาวเรียวยาว เสื้อยืดสีขาวที่ถูกน้ำเกาะจนเปียก ผมหางม้าที่เปียกปอนแตะกลับยังสะบัดไปมาอยู่ นั่นคือไป๋เวยไม่ใช่เหรอ?

ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงวิ่งออกมาคนเดียวล่ะ?

หรือเธอไม่รู้ว่าผู้หญิงสวยๆจะเป็นเป้าหมายของการโจมตี?

ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังสวมเสื้อยืดสีขาวที่เผยให้เห็นขาวเรียวยาว ช่างชมน้ำหน้าจริงๆ

ผมรีบรุดพุ่งตัวขึ้นไป ยกปืนฉีดน้ำขึ้นมา แล้วเล็งไปที่หน้าอกของเธอ

ไป๋เวยไม่เห็นผม เธอยังคงวิ่งตรงมาที่ผม

ผมหาจังหวะที่เหมาะสมเหนี่ยวไก แล้วน้ำจากกระบอกปืนฉีดน้ำก็พุ่งตัว ไปยังตำแหน่งหน้าอกของเธอที่กระเพื่อมขึ้นมา

“อ๊าย！”เธอปิดหน้าอกแล้วกรีดร้อง ในขณะเดียวกันก็เงยหน้าขึ้นมา มองเห็นผมที่ยืนอยู่ตรงข้าม

“ฟางหยางนี่คุณ……”

เธอเหมือนจะโมโหมาก รู้สึกเสียใจมาก เธอกัดฟันจนพูดอะไรไม่ออก

นี่คือไป๋เวยที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน

ผู้ชายเหล่านั้นที่ไล่ตามเธออยู่แล้วพุ่งตรงเข้ามาหาเธอ แล้วล้อมเธอไว้เป็นวงกลม และฉีดใส่เธอที่อยู่กลางวงล้อม หัวเราะโห่ร้องกันอย่างสนุกสนาน

ไป๋เวยเหมือนจะลืมวิ่งหนี และก็เหมือนกับไม่อยากหนีไปแล้ว เพราะเธอรู้สึกเสียใจ

ไม่นานนัก ดวงตาของเธอก็เริ่มแดงก่ำ หลังจากนั้นเธอก็เอามือปิดหน้าแล้วนั่งลงกับพื้น

นี่คือไป๋เวยที่ผมไม่เคยพบเห็นมาก่อน

ปืนฉีดน้ำแต่ละกระบอกฉีดไปที่เธออย่างไร้ความปรานีเคล้าไปกับเสียงหัวเราะโห่ร้อง ฉีดไปบนศีรษะของเธอ

ผมจ้องมองไปที่เธอ

ทันใดนั้น ผมก็อดไม่ได้ที่จะทิ้งปืนฉีดน้ำที่อยู่ในมือ ผมรีบวิ่งเข้าไปปิดหูของเธอไว้ แล้วตะคอกใส่เธอ”คุณแม่งโง่รึไง?ปิดหูไว้สิ หูน่ะ ถ้าน้ำมันฉีดเข้าในหูแล้วหูพังจะทำยังไง?”

เธอเงยหน้าขึ้นมา กัดริมฝีปากพลางจ้องมาที่ผม ดูเหมือนเธอจะร้องไห้

ดูเหมือนเธอจะตกใจกลัวมาก

“ดูสิซื่อบื้อจนหมดสภาพ”

ผมด่าเธอแรงๆไปหนึ่งคำ แล้วถอดเสื้อยืดของตัวเองมาปิดหูทั้งสองข้างของเธอไว้ จากนั้นก็โอบไหล่ของเธอ แล้วพยุงเธอลุกขึ้นยืน

“ใครหน้าไหนลองฉีดดูอีกครั้งสิ?”ผมกำหมัดแน่น แล้วใช้ภาษาไทยตะคอกใส่คนที่รายล้อมอยู่

เหมือนพวกเขาจะมองเห็นรอยแผลเป็นบนตัวผม

ผมโอบกอดไป๋เวยไว้ เดินออกมาจากฝูงชนที่กระจัดกระจาย โดยไม่สนใจน้ำที่ถูกฉีดจากผู้คนตลอดทาง เดินไปยังทิศทางของโรงแรม

ระหว่างทาง พวกเราไม่ได้พูดคุยอะไรกัน ผมแนบชิดกับร่างกายของเธอ รับรู้ได้ถึงผิวที่เปียกชื้นของเธอ แต่ไม่รู้ว่าด้วยเหตุใด ผมกลับไม่มีความคิดชั่วร้ายอะไรแม้แต่น้อย