ผมถูกเธอหยอกจนหัวเราะออกมา และก็จงใจขยับเก้าอี้เข้าไปหาเธอ

“พอได้แล้วค่ะ คนเลวอย่างคุณไม่อนุญาตให้เข้ามาใกล้ฉันอีก ไม่เช่นนั้นฉันก็จะไม่บอกกับคุณว่าฉันมีแฟนหรือเปล่า”

“ได้” ผมพยักหน้าอย่างหนักหน่วง นั่งตัวตรงด้วยท่าทีจริงจัง

เหวินเจียเอียงศีรษะคิดเล็กน้อย “อือ…ฉันห่วงเล่นมาก ชอบเที่ยวเล่นพเนจรไปทั่ว เหมือนกับเด็กป่าอย่างนั้น คิดมาโดยตลอดว่าหากมีแฟนแล้ว นั่นไม่ใช่เพิ่มภาระขึ้นมาคนหนึ่งเหรอกเหรอ ไปถึงไหนก็ต้องแบกมะรุมมะตุ้ม จะต้องรำคาญมากอย่างแน่นอน ดังนั้นฉันก็เลยไม่มีแฟนมาโดยตลอด

“ตรงนี้ต้องประกาศอย่างตรงไปตรงมาและจริงจังสักหน่อย รสนิยม…ทางด้านนั้นของฉันเป็นปกติ” เธอเอ่ยเสริมขึ้นอีกประโยคด้วยท่าทีที่จริงจัง

ผมกลั้นขำไม่ไหว “ถ้าคุณไม่พูดให้ชัดเจน ผมยังเกือบนึกว่าคุณคือเลสเบี้ยน ถึงอย่างไรเด็กผู้หญิงที่ดีขนาดนั้น ไม่มีแฟนเป็นเรื่องที่ไม่ปกติมากเรื่องหนึ่ง”

เธอเบ้ปาก “อย่าพูดซี้ซั้ว ฉันเหมือนเลสเบี้ยนที่ไหนกัน? แต่ว่า สองประโยคหลังนั่นของคุณกลับพูดได้อย่างถูกต้อง ฉันเด็กผู้หญิงที่ดีขนาดนี้ เฮ้อ…หาได้ที่ไหนกันนะ?”

เธอประคองใบหน้าของตนเองอย่างหลงตัวเอง เหลือบตามองไปยังด้านข้างแวบหนึ่ง จากนั้นดวงตาทั้งสองข้างก็เบิกโพลง “ว้าว!ฟางเหยียนคุณรีบมอง เด็กผู้หญิงที่อยู่ทางด้านนั้นสวยมากเลย”

ผมมองไปตามสายตาของเธอ หลังจากเห็นเด็กผู้หญิงสวยที่เธอบอกคนนั้นแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะมุมริมฝีปากกระตุกขึ้น

นั่นไม่ใช่ไป๋เวยเหรอกเหรอ?

ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาที่อยู่ข้างๆ ไม่ใช่กงเจิ้งเหวินเหรอไง?

พวกเขาไม่ควรไปร้านอาหารยุโรปที่มีระดับทานข้าวเหรอกเหรอ? ทำไมถึงได้มาร้านอาหารเล็กๆข้างถนนแบบนี้?

“สวยมากเลยใช่ไหมคะ? ยังมีออร่ามากอีกด้วย ใช่หรือเปล่า? คุณดูที่เธอสวมใส่ จับคู่กันได้ดีมากเลย เอ๋? กระเป๋าของเธอดูเหมือนว่าคือชาแนลล่ะ มีเงินจัง” เหวินเจียกดเสียงให้เบา แสดงความคิดเห็นต่อรูปลักษณ์ของไป๋เวย

ผมค่อนข้างที่จะหมดคำพูด “คุณเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ให้ความสนใจกับสาวสวยขนาดนี้ทำไมกัน ด้านข้างของเธอไม่ใช่มีหนุ่มหล่ออยู่คนเหรอกเหรอ? ทำไมไม่วิเคราะห์หนุ่มหล่อกลับวิเคราะห์สาวสวยแทน?”

เหวินเจียนี่ถึงได้สังเกตกงเจิ้งเหวินอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเบ้ปากเล็กน้อย “ผู้ชายคนนี้หล่อคือหล่อ แต่ไม่ได้มีความแมนเท่าไร ดูเหมือนค่อนข้างที่จะเหลาะแหละ ดูก็รู้ว่าเป็นลูกคนรวยที่มีเงินมากแต่ไม่มีรสชาติความเป็นมนุษย์แบบนั้น”

“นี่คุณก็ยังมองออก สุดยอดเลย”

เธอมีความได้ใจเล็กน้อย “นั่นแน่นอนค่ะ แฟนหนุ่มของเพื่อนสนิททั้งหลายของฉันล้วนเป็นฉันที่ช่วยสแกนมา”

“งั้นผมล่ะ? คิดว่าผมคนนี้เป็นยังไง?”

เธอตั้งใจสังเกตผมอย่างพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง เบ้ปากเอ่ยว่า “คุณค่อนข้างเหมือนขยะสังคม”

ผมชักสีหน้าลงมา

“ฮิๆๆ ล้อเล่นค่ะ” เหวินเจียหัวเราะจนดวงตาโค้งขึ้นอีกครั้ง “คุณคนนี้กะล่อนภายนอกลวดลายเยอะ ยังมีนิสัยอันธพาล แต่ฉันรู้สึกว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงแค่ภายนอกของคุณก็เท่านั้น ตัวจริงของคุณจะต้องไม่เลวอย่างแน่นอน อย่างน้อยที่สุดไม่ใช่ขยะกากเดนอะไรแบบนั้น แท้จริงแล้วคุณเป็นชายหนุ่มที่มีเรื่องราวคนหนึ่ง ใช่หรือเปล่า?”

ผมจงใจส่ายศีรษะอย่างผิดหวัง “สิ่งเหล่านี้ที่คุณพูดก็คือลูกไม้ของพวกดูดวงนั่น นอกจากเด็กที่เพิ่งเกิดออกมา ใครไม่มีเรื่องราวแม้แต่น้อยบ้าง? ใช่แล้ว อยากจะรู้จักสาวสวยที่อยู่ทางด้านนั้นหรือเปล่า?”

เหวินเจียมีความสนใจขึ้นมาในทันที “ว้าว คุณจะแสดงฝีมือการจีบสาวของคุณเหรอคะ? แต่ว่า ข้างกายของเธอมีผู้ชายอยู่ด้วยนะ”

“ใช่แล้ว ให้คุณดูว่าผมจีบสาวยังไง เรื่องของเธอจะมีแฟนหรือไม่มีแฟน ไปเถอะ พาคุณเข้าไป” ผมลุกยืนขึ้น ส่งสัญญาณให้เหวินเจียก็ลุกขึ้นมาด้วย

“อย่าเลยดีกว่าค่ะ แบบนี้ดูเหมือนไม่ค่อยดี”

“คุณไม่รู้สึกว่าสนุกมากเหรอกเหรอ?”

“อือ…” เหวินเจียเอียงศีรษะคิดเล็กน้อย จากนั้นลุกขึ้นอย่างทั้งตื่นตัวทั้งตื่นเต้น

“ยืมมือของคุณจูงครู่หนึ่ง” ผมคว้ามือของเธอเอาไว้ จูงเธอเดินไปทางไป๋เวยกับกงเจิ้งเหวิน

มือของเธอเพียงแค่แข็งทื่อเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร หลังจากผ่อนคลายลง ผมถึงได้ผมว่ามือของเธอนั้นนุ่มมาก และก็อบอุ่นมาก

ไป๋เวยกับกงเจิ้งเหวินกำลังลิ้มลองอาหารที่บริกรนำมาเสิร์ฟไปด้วย พูดคุยกระซิบกระซาบกันไปด้วย

ตอนที่ผมจูงมือของเหวินเจียเดินไปถึงข้างกายของเธอนั้น เธอเงยหน้าขึ้นมาโดยจิตใต้สำนึก ชะงัก จากนั้นสายตาล็อกอยู่ที่สองมือที่จูงเข้าไว้ด้วยกันของผมกับเหวินเจีย

“ไฮ” ผมทักทายเธอด้วยรอยยิ้ม

“ไฮ” ไป๋เวยดูเหมือนคิดไม่ถึงว่าผมจะญาติดีขนาดนี้ ตอบกลับอย่างค่อนข้างปรับตัวไม่ทัน ไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ

“เรามีวาสนากันขนาดนี้ ถือสาที่จะร่วมโต๊ะไหมครับ?” ผมเอ่ยถามขึ้นอีก

“หา？” ไป๋เวยตกตะลึงขึ้นอีกครั้ง

“ฟางหยาง สวัสดีครับ คุณก็มาทานอาหารที่นี่เหมือนกันเหรอ? บังเอิญมาก” กงเจิ้งเหวินที่อยู่ด้านข้างรับช่วงต่อ

พูดจบ เขาก็หันศีรษะมองไปทางเหวินเจียอีก เอ่ยถามว่า “ท่านนี้คือแฟนของคุณเหรอ?”

ได้ยินเสียงของกงเจิ้งเหวินเพิ่งจะพูดจบ ฝ่ามือของผมก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บทิ่งแทงที่เข้ามาอย่างกะทันหัน เหวินเจียกำลังใช้เล็บจิกผมอยู่

เธอน่าจะรู้สึกตัวแล้ว รู้ว่าเดิมทีผมก็รู้จักกับไป๋เวย แต่กลับยังจะหลอกเธอเล่นอีก และก็คงกำลังเตือนผม ว่าไม่อนุญาตให้บอกว่าเธอคือแฟนสาวของผม

ผมก็ไม่เคยคิดจะเสแสร้ง เพียงแต่ตอบกลับอย่างสงบเยือกเย็นไม่สะทกสะท้านว่า “เพื่อนก็เท่านั้น แนะนำหน่อยก็แล้วกัน ท่านนี้คือเหวินเจีน เพื่อนที่เพิ่งรู้จักกันในวันนี้ นี่คือไป๋เวย กงเจิ้งเหวิน สองท่านนี้น่ะนะ ต่างก็เป็นคนใหญ่คนโตระดับหัวหน้า ประธานไป๋คือเจ้านายใหญ่ของผม ส่วนประธานกงก็คือรองผู้จัดการฝ่ายธุรกิจจินฝูของยู่เฟิงกรุ๊ป สุดยอดมากเลยนะ”

เหวินเจียไม่ได้สลัดมือทิ้ง แต่ใช้เล็บจิกผมอยู่ตลอดเวลา ยังทักทายกับไป๋เวยและกงเจิ้งเหวินอย่างมีมารยาทไปด้วย

“ประธานไป๋ ถือสาที่จะร่วมโต๊ะไหมครับ?” ผมถามไป๋เวยขึ้นอีกครั้ง

ไป๋เวยลังเลครู่หนึ่ง “ที่นี่ที่ว่างมากมายขนาดนี้ ดูเหมือนไม่มีความจำเป็นนี้มั้งคะ”

“ก็ถูก ผมขยะสังคมประเภทนี้ จะมีสิทธิ์ร่วมโต๊ะทานอาหารกับประธานไป๋ที่ไหนกัน แต่ยังไงก็ขอความกรุณาประธานไป๋อย่าลืมนัดของเรา คืนนี้…”

“ฟางหยาง” ไป๋เวยสีหน้าเปลี่ยน คำรามหยุดคำพูดของผมเบาๆ