เมื่อมาถึงชั้นบน ผมกับโล๋อีเจิ้งได้แยกย้ายกันกลับห้องของตัวเอง ผมวิ่งเข้าห้องน้ำจัดการปัญหาใหญ่ของตัวเองอย่างสบายอารมณ์ ยังไม่ทันปลดซิป ประตูก็มีเสียงเคาะ”ปังๆๆ”ดังขึ้น

ไม่ต้องเดา ก็รู้ว่าต้องเป็นไป๋เวยแน่ๆ จากพลังที่เธอเคาะประตูเห็นได้ว่าเธอยังคงเกรี้ยวกราดมากอยู่

“เข้ามา” ผมเปิดประตู ดึงซิปขึ้นมา พลางหลบทางให้เดิน

ไป๋เวยเหลือบมองเป้ากางเกงของผม จากนั้นก็แดงหน้าอย่างรวดเร็ว รีบหลบตาไปแล้วด่าว่า “ลามก!”

แต่เธอไม่ได้เข้ามา ประมาณว่ากลัวผมจะกดเธอลงที่เตียง

ผมหัวเราะ เดินเข้าไปในห้องอย่างไม่สนใจ หยิบบุหรี่ขึ้นมาแล้วจุด กล่าว “ถ้าคุณยอมยืนอยู่ที่ประตูแล้วให้คนอื่นได้ยินเรื่องที่เราคุยกัน ก็แล้วแต่” เธอลังเลไปสักพัก และแล้วก็เดินเข้าห้องมา

“ตกลงคุณเป็นคนทำใช่มั้ย?” เมื่อเธอเข้ามาก็ถามอย่างเย็นชา

ผมส่งซิกให้เธอปิดประตู แล้วจึงได้พูดอย่างสงบ “ใช่ ผมให้บัญชาไปต่อยมันเองแหละ”

“ที่แท้ก็คุณ!เมื่อกี๊ตอนอยู่ข้างล่างคุณยังเล่นลิ้นอยู่เลย ทำไมกัน?ทำไมคุณต้องให้คนมาตีเขา?”

“คุณคิดว่าผิดโง่เหมือนคุณเหรอ?โจงคังหนิงกับคุณอยู่ในเหตุการณ์ เพียงแค่ผมพูดว่าผมเป็นคนสั่ง พวกคุณก็จะรีบโทรหาตำรวจให้มาจับผมเลยไม่ใช่เหรอ?”

“ส่วนทำไมผมต้องตีมัน ผมถามคุณก่อนนะ เมื่อกี๊คุณเห็นบัญชามั้ย มันได้พูดหรือเปล่าว่าเมื่อหลายวันก่อนที่พาคนมาล้อมผมนะกงเจิ้งเหวินเป็นคนสั่งการ แล้วได้บอกมั้ยว่ากงเจิ้งเหวินใช้เงินฟาดหัวตำรวจและใช้เงินฟาดหัวมันให้ใส่ร้ายผม?”

ไป๋เวยลังเลไปสักพัก แล้วกล่าว “บัญชาพูดแบบนี้จริง แต่ฉันไม่มีทางเชื่อนักเลงกะโปกอย่างมันหรอก”

“เหอะๆ ผมไม่รู้จริงๆว่ากงเจิ้งเหวินใส่ยาเสน่ห์อะไรให้คุณ ที่ทำให้คุณเชื่อเขาได้สุดโต่งขนาดนี้”

“ฉันรู้จักเขาตั้งแต่ยังเด็ก เรียนมาด้วยกันเล่นมาด้วยกัน จนกระทั่งแยกย้ายกันเรียนมหาลัย ฉันรู้จักเขาดีมาก เขาเป็นคนจิตใจดีและตรงไปตรงมาตลอด ไม่มีทางทำเรื่องที่คุณพูดได้”

ผมส่ายหน้าดูแคลน “คุณคิดว่า คุณรู้สึกว่า คำพูดพวกนี้ก็แค่คำพูดไร้สาระ จะบอกให้นะ เริ่มแรกเลยกงเจิ้งเหวินจ่ายเงินให้บัญชาเพื่อทำลายของของผม หลังจากที่ทำพลาดก็ได้ใช้เงินซื้อตำรวจใส่ร้ายผมว่าร่วมกับบัญชารีดไถBTT หลังจากที่อยู่โรงพักก็ได้เอาเงินฟาดหัวบัญชาให้มันให้การเท็จ ตอนที่มันไปเจอผมที่โรงพักยังพูดว่าจะเอาเงินฟาดหัวคนในคุก จะฆ่าผมในคุกให้ได้”

“คนแบบนี้ จะไม่ให้ผมตีมันเหรอ?ถ้าไม่ใช่เพราะคิดว่าการแลกชีวิตไม่คุ้มกัน ผมฆ่ามันไปนานแล้วล่ะ”

ไป๋เวยขมวดคิ้ว “สิ่งเหล่านี้ที่คุณพูดมา ไม่มีหลักฐานเลยแม้แต่น้อย คุณจะพิสูจน์ยังไงว่ากงเจิ้งเหวินเอาเงินฟาดหัวตำรวจ?”

“ง่ายมาก ตำรวจใช้เหตุผลว่าผมเป็นผู้ต้องสงสัยในการรีดไถBTT คดีแบบนี้จะดำเนินคดีได้ก็ต้องเป็นผู้เสียหายมาแจ้งความ ต่อให้คนอื่นร้องเรียน ตำรวจก็ต้องไปหาผู้เสียหายเพื่อขอหลักฐาน”

“ช่วงนี้คุณคุยเรื่องสัญญากับคนของBTT ได้ยินพวกเขาพูดถึงเรื่องนี้บ้างมั้ย?เห็นตำรวจบ้างมั้ย?ถ้าไม่มี พรุ่งนี้ไปถามอนุรักษ์หรือสันติสุข ถามพวกเขาว่าได้แจ้งความมั้ย แล้วมีตำรวจมาของหลักฐานอะไรจากพวกเขาบ้างหรือเปล่า ก็จะรู้แล้วว่าผมถูกใส่ร้ายหรือไม่”

“ถ้าไม่มี งั้น งั้นคนที่ใส่ร้ายผมจะเป็นใคร?การใหญ่ขนาดนี้ อย่างน้อยก็ต้องจ่ายหลายล้านหยวนเลยทีเดียว คุณคิดว่าเป็นเฉาเหวินหวย หรือกงเจิ้งเหวิน?”

เมื่อได้ยินคำพูดของผม ไป่เวยก็ชะงักไป จากนั้นก็ขมวดคิ้วแล้วครุ่นคิด

ผมได้พูดต่อว่า “คุณรู้มั้ยว่าทำไมจู่ๆผมถึงได้ถูกปล่อยออกมา?แล้วก็บัญชา แม้แต่ลูกน้องของมันทั้งหมดสิบกว่าคนก็ถูกจับทั้งหมด แต่ตอนนี้ออกมาทั้งหมดแล้ว รู้มั้ยว่าทำไม?”

“ทำไม?” ไป๋เวยสีหน้ายิ่งดูสงสัยมากขึ้นไปอีก

“เพราะเพื่อนของผมหาคนที่มีอำนาจไปที่สถานีตำรวจ ตำรวจก็ปิดคดีทันใด คุณคิดดูนะ ถ้าตำรวจดำเนินการตามขั้นตอนทุกอย่าง คดีนี้จะปิดคดีได้ง่ายขนาดนี้เลยเหรอ?พรุ่งนี้คุณไปสถานีตำรวจดูก็ได้นะ ถามดูว่าคดีนี้มันเป็นยังไงกันแน่ ดูว่ายังจะถามอะไรได้บ้างมั้ย?หรือดูว่คดีนี้มีการประกาศอะไรจากทางภาครัฐบ้างมั้ย”

“อ้อ พอพูดถึงจุดนี้ ผมมีคำถามอยากถามคุณประธานกง หลังจากที่ผมถูกจับไปที่สถานีตำรวจแล้ว ประธานไป๋ได้ไปสถานีตำรวจเพื่อทำความเข้าใจเกี่ยวกับคดีบ้างมั้ยครับ?”

ไป๋เวยหลบสายตาของผม แล้วกล่าว “ไม่ ตอนนั้นฉันคิดว่าตำรวจจะเที่ยงธรรม ไม่จำเป็นต้องไปทำความเข้าใจอะไร และฉันก็ไม่อยากให้เรื่องนี้กระทบความร่วมมือกับBTT”

“เหอะๆ” ผมอดไม่ได้ที่จะดูแคลนออกมา “ที่แท้ก็เป็นหญิงเนรคุณ คุณไม่คิดหน่อยเหรอว่าโครงการBTTใครเป็นคนทำสำเร็จ และก็ไม่คิดบ้างเหรอว่าผมช่วยคุณไปกี่ครั้งแล้ว แล้ว ตอนนั้นผมก็ถือว่าเป็นลูกน้องของคุณป้ะ ลูกน้องถูกตำรวจจับ นึกไม่ถึงว่าคุณในฐานะที่เป็นหัวหน้าจะไม่ไถถามอะไรสักคำ เหอะๆ”

ไป๋เวยก้มหน้าด้วยสีหน้าซับซ้อน “เดิมทีฉันอยากไป แต่พวกเขาบอกฉันว่าอย่าเข้าไปยุ่ง ดังนั้น……เรื่องนี้ฉันทำผิด ฉันขอโทษนะ”

“ขอโทษไม่มีประโยชน์ สู้ยกก้นขึ้นมาให้ผมจัดสักหน่อยดีกว่า ”

ไป๋เวยขมวดคิ้วอีกครั้ง หน้าตาเย็นชาไม่พูดไม่กล่าว

ผมเอาบุหรี่บี้ไปที่เขี่ยบุหรี่ แล้วค่อยๆเดินไปข้างหน้าเธอ ยกมือขึ้นจับคางของเธอ

เธอหันหน้า ตอนที่จะปัดมือของผมทิ้ง ผมฉวยโอกาสผลักไหล่ของเธอ ผลักเธอไปที่กำแพง ตนก็ใช้แรงบีบไม่ให้เธอขยับได้

“ปล่อยฉันนะ คุณจะทำอะไร?”　เธอดิ้นอย่างเกรี้ยวกราด

ผมรับรู้ถึงการหายใจของเธอ แล้วหยิกคางของเธออีกครั้ง แล้วกล่าว “ประธานไป๋ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมจะจีบคุณ ผมจะให้คุณสะบัดกระโปรงเชิดก้นให้เอง ให้คุณได้รู้ว่าแท้ที่จริงแล้วผมเป็นยังไง”

“ไร้ยางอาย!สถุน!ปล่อยฉันนะ!”

ผมเชิดคางของเธอขึ้น แล้วจูบไปที่ริมฝีปากแดงๆอันเพริศพริ้งของเธอ