เพิ่งจะเดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว จู่ๆผมก็นึกอะไรออก หัวไปเห็นเฉาเหวินหวยกำลังคุกเข่าบนพื้นอย่างหมดสภาพ กอดหัวตัวเองไม่พูดไม่จา

ผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มพลางพูดออกมา “ประธานเฉา ไปเถอะ อยู่นี่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น กลับไปเป็นรองผู้จัดการของคุณ เกย์ก็คือเกย์ ก็เป็นแค่เรื่องซุบซิบของคนอื่นเท่านั้น ไม่มีสลักสำคัญอะไร”

เฉาเหวินหวยเงยหน้าขึ้นมา จ้องผมด้วยความเกรี้ยวกราด “มึงนั่นแหละทำร้ายกู ถ้าไม่ใช่เพราะตอนแรกที่มึงหลอกกูกับอนุรักษ์ไปที่นั่น แล้วยังถ่ายคลิปล่ะก็ ก็จะไม่มีทางเกิดเรื่องในวันนี้ขึ้นแล้ว”

ผมส่ายหน้า “เหอะ ประธานเฉาแกก็ไม่คิดหน่อยนะว่าตอนอยู่เชียงใหม่แกทำอะไรกับฉันไว้บ้าง ตอนนี้กลับมาโทษฉัน?ไง ยังอยากจะชกฉันอยู่งั้นเหรอ?อยากเปลี่ยนเป็นใช้รากฟันเทียม?”

พูดจบ ผมไม่สนใจเขาอีก แล้วเดินไปที่ทางเดินโดยตรง

เพิ่งจะเดินถึงห้องทำงานแบบเปิดโล่ง ผมได้เห็นหลินโล่สุ่ยที่เดินเข้ามาอย่างร้อนรนกับพนักงานต้อนรับ

“ฟางหยาง” แว็บเดียวหลินโล่สุ่ยก็เห็นผม กล่าวด้วยความโกรธแค้น “ทำไมคุณต้องทำแบบนี้?ทำไมกัน?”

ผมโบกมือ “ผมไม่ได้ทำ ไปถามเฉาเหวินหวยเองเถอะ มันอยู่ด้านใน”

“คุณไม่ต้องแถเลย ฉันรู้ว่าคุณไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่ และก็รู้ว่าเขาทำผิดต่อคุณไว้บ้าง แต่ไม่คิดว่าคุณจะใช้วิธีที่น่าขยะแขยงและต่ำช้าแบบนี้มาล้างแค้นเขา”

เมื่อพูดถึงจุดนี้ หลินโล่สุ่ยส่ายหน้าดูแคลนอย่างผิดหวัง แล้วพูดต่อว่า “ฟางหยาง ฉันไม่รู้เลยจริงๆว่าทำไมคุณถึงได้เปลี่ยนไปเป็นชั้นต่ำไร้ยางอายได้ขนาดนี้ เปลี่ยนไปจนฉันไม่รู้จักคุณแล้วแม้แต่น้อย ตอนนั้นฉัน……”

ผมอดไม่ได้ที่จะขัดจังหวะเธอ “ตอนนั้นคุณตาบอดจึงได้ชอบผม ใช่มั้ย?”

หลินโล่สุ่ยไม่ปริปากพูดใดๆ ยังคงดูแคลนด้วยสีหน้าผิดหวัง

ผมอดกลั้นความโมโหไว้ แล้วพูดอย่างสงบว่า “หลินโล่สุ่ย ก่อนจะว่าคนอื่น ดูตัวเองก่อนดีมั้ย?เมื่อสามปีก่อนตอนที่ผมติดคุก ใครที่พูดว่าจะรอผม?ตอนนั้นตอนที่อยู่ที่มหาลัย ใครกันที่พูดว่าจะอยู่กับผมตลอดไป?แล้วไงล่ะ?”

“ผมติดคุกไปได้ไม่นาน คุณก็ไปคบกับเฉาเหวินหวยแล้ว สำหรับคุณแล้วคำสัญญาก็แค่การพูดเล่นใช่มั้ย?ใครเปลี่ยนไปก่อนกัน?แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรที่จะมาชี้นิ้วว่าผม?”

เมื่อเผชิญกับคำถามติดต่อกันของผม หลินโล่สุ่ยราวกับไปต่อไม่ถูก ทำได้เพียงหลับตา ถอนหายใจ จากนั้นก็ก้มหน้า หัวเราะอย่างดูถูกตัวเองและโศกเศร้า

“ฟางหยาง” จู่ๆเธอก็เงยหน้าขึ้นมา มองผมอย่างจริงจัง แล้วกล่าว “ความจริงที่ฉันไปจากคุณ ไม่ใช่เพราะคุณติดคุก คุณอยากรู้คำตอบที่แท้จริงมั้ย?”

ผมชะงักไป เพราะไม่คาดคิดว่าหลินโล่สุ่ยจะพูดแบบนี้ออกมากะทันหัน และไม่เคยคิดมาก่อนว่าการที่เธอไปจากผมเป็นเพราะเหตุผลอื่นหรือไม่

ที่เธอไปจากผม ไม่ใช่เพราะผมติดคุก ไม่ใช่เพราะว่าอยากหาคนรวยเหรอ?

เธอเคยพูดไว้ เธออยากได้บ้านหนึ่งหลัง ไม่ต้องมองเห็นทะเล และไม่ต้องใหญ่มาก เพียงแค่มีความรักของเราอยู่ก็พอแล้ว

เธอก็เคยพูดไว้ว่า เธออยากได้รถหนึ่งคัน ไม่ต้องหรูหรามาก ไม่ต้องสวยมาก เพียงแค่ผมสามารถไปส่งเธอทำงาน และจูบลาเธอได้เหมือนผู้ชายคนอื่นได้ก็พอแล้ว

แต่ผม เป็นเพียงคนธรรมดาที่มาจากชนบท สองสิ่งนี้ผมยังทำมันไม่ได้

แต่เมื่อก่อนผมขยันเดินไปทิศทางนี้ อยากให้ชีวิตที่มีความสุขอย่างที่เธอต้องการ

ผมเดินเส้นทางนั้นแล้วจริงๆ ทำงานสี่ปี ผมใช้เวลาและทุ่มเทมากกว่าคนอื่น ทำงานนอกเวลาและทำงานนอกสถานที่สำหรับผมแล้วเป็นเรื่องที่คุ้นชินมาก แม้แต่วันหยุดส่วนใหญ่มักจะหมกมุ่นอยู่กับงาน

จากการขยัน เรียนรู้ ส่งเสริมตัวเอง ทำให้ผมได้รับผลตอบแทนกลับมา ได้รับระดับการขายที่แน่นอน แล้วแต่ไหนแต่ไรมาผมก็ใช้เงินไม่ฟุ่มเฟือย นอกจากส่งเงินกลับไปให้พ่อแม่สร้างบ้านที่บ้านเกิด เหลือจากนั้นก็เก็บออมไว้ ก็เพื่อซื้อบ้านและรถให้หลินโล่สุ่ย

แบบนี้ยังไม่พออีกเหรอ?

เธอยังมีเหตุผลอะไรที่ไปจากผม?

ผมอยากรู้คำตอบ

“ทำไม?” ผมพยายามถามหลินโล่สุ่ยอย่างสงบ

เธอไม่พูด เพียงจ้องมองผม

รอบๆมีเพื่อนร่วมงานของบริษัทจื้อเหวินซอร์ฟแวร์มารวมกันเป็นจำนวนมาก ไป๋เวยและเฉาเหวินหวยก็ยืนอยู่ที่ทางเดิน แต่ไม่ได้เดินเข้ามา และไม่ได้พูดจา มองพวกเราอย่างเงียบๆ

นัยน์ตาของหลินโล่สุ่ยค่อยๆแดงขึ้น

เธอก้มหน้า ราวกับอยากจะกลั้นน้ำตาไว้ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงสงบว่า “ฟางหยาง เราคบกันตอนปีสี่ใช่มั้ย คุณในตอนนั้นฉลาด หมั่นเพียร ขยันมากกว่าคนมากมายอีก ฉันชอบคุณในแบบนั้น แต่หลังจากที่เริ่มทำงาน ฉันค่อยๆเริ่มไม่ชอบจุดเด่นพวกนั้นของคุณอย่างช้าๆ ถึงขั้นเกลียดพวกมัน”

“เพราะเวลาที่คุณกลับมายิ่งอยู่ยิ่งช้า เวลาอยู่กับฉันยิ่งอยู่ยิ่งน้อยลง ถึงขั้นเทศกาลก็ไม่อยู่กับฉัน แต่วุ่นอยู่แต่กับการส่งของขวัญ เที่ยวเล่นกับลูกค้าเหล่านั้นของคุณ คุณไม่เป็นห่วงฉันเหมือนก่อน และเริ่มไม่สนใจความรู้สึกฉันช้าๆ ในชีวิตของคุณเหลือเพียงการทำงานหาเงิน”

“ตอนแรกฉันไม่พูด เพราะฉันรู้ว่าคุณขยันเพื่อฉัน แต่คุณรู้มั้ย?ความรักของเราในช่วงสี่ปีนั้นค่อยๆจางลง ฉันเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่ง ทั่วไป ธรรมดา คนหนึ่งเท่านั้น โมโหเป็นงอนเป็น เป็นผู้หญิงที่ต้องการความเป็นห่วงจากคุณ แต่ยิ่งอยู่ฉันยิ่งไม่รู้สึกความรักของคุณ มีอยู่ช่วงหนึ่งฉันถึงขั้นสงสัย ว่าความจริงแล้วคุณเป็นแฟนของฉันมั้ย”

เมื่อพูดจบ หลินโล่สุ่ยเช็ดใบหน้าและดวงตา สูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นเงยหน้าขึ้นมา เธอฉีกยิ้มออกมาบนใบหน้าที่ยังมีรอยน้ำตา แล้วกล่าว “ฟางหยาง คุณยังจำครั้งนั้นที่คุณออกไปทำงานนอกสถานที่ แล้วเราทะเลาะกันได้มั้ย?คุณบอกให้ฉันอย่าหาเรื่อง ฉันทนไม่ไหวจริงๆจึงบอกเลิกคุณ คุณจำได้มั้ย?”