“ไม่เป็นไรครับ” เขาส่ายหน้า จากนั้นก็จับมือของเธอ

“เรากลับกันเถอะ”

“อืม”

เขาจูงมือเธอ เดินผ่านผมไป อย่างสงบ

การมองเห็นของผมค่อยๆเลือนรางลง เหมือนกับจะไม่สามารถโฟกัสได้อีกแล้ว

เสียงของหลินโล่สุ่ยดังก้องอยู่ในหัวไม่หยุด

สักพัก ผมกัดฟัน ไม่ให้เสียงร้องของตัวเองดังออกมา และไม่ให้น้ำตาไหลรินออกมา

ไอ้น้ำตาเวร เย็ดแม่

รอบๆเริ่มมีเสียง”วิ้งๆ”ดังขึ้น มีสายตาต่างๆและการชี้มาที่ผม

ผมขยับตัว หลังจากที่รู้สึกว่ายังรู้ตัวอยู่ จึงได้เดินออกไปด้านนอก

เดินไปที่ห้องบันได ผมนั่งลงบนพื้นบันไดอันเย็นเยือก หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด จากนั้นก็ดูดมันหลายครั้ง

ผมชอบความรู้สึกแบบนี้ เหมือนกับได้ล่องลอยอยู่ในควันที่อบอวล ล่องลอยอย่างไรจุดหมาย จะให้ดีคือสามารถลืมสิ่งที่เกิดขึ้นได้อย่างหมดใจ

แต่ผมทำไม่ได้

คำพูดของหลินโล่สุ่ยเหมือนมีดเล่มหนึ่ง กรีดแทงที่บาดแผลเก่าของผมไปมา ทำให้บาดแผลที่เดิมสมานแล้วเลือดไหลอีกครั้ง แล้วยังปวดเป็นพักๆ

จนกระทั่งเมื่อกี๊ ผมเพิ่งจะได้รู้เหตุผลที่เธอไปจากผม

ผมทำมันลงไปด้วยตัวของผมเอง

เป็นผมที่ผลักเธอไปหาเฉาเหวินหวยทีล่ะก้าวทีล่ะก้าว

แต่ ผมผิดมั้ย?

ผมไม่รู้

ผมรู้เพียงแต่ตัวเองถูกสวมเขาแล้ว ถูกสวมเขาอย่างน่าอนาถ ในช่วงเวลาหลายเดือนนั้น เธอร่วมเรียงเคียงหมอนกับผมทุกวัน มีอะไรกับผม แต่ใจของเธอกลับมีชายอื่นอยู่

ผมจินตนาการไม่ออกตอนที่เธอพูดว่ารักเบาๆข้างๆหูของผม แต่ในใจกลับคิดถึงเฉาเหวินหวย มันมีความรู้สึกยังไง

และไม่กล้าจินตนาการตอนที่เธออยู่ใต้ร่างกายของเฉาเหวินหวยกระซิบกระซาบกัน……

เย็ดแม่！

ผมเอาก้นบุหรี่บี้เข้าไปที่กำแพงอย่างแรง จากนั้นก็กอดหัว ดึงผมของตัวเอง ทำให้ตัวเองเจ็บเพื่อสลายความอ่อนแอและความอับอายในก้นลึกของจิตใจ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานขนาดไหน ผมรู้สึกยิ่งอยู่ยิ่งอุดอู้ ยิ่งอยู่ยิ่งอึดอัด อยากเงยหน้าสูดอากาศบริสุทธิ์ แต่กลับเห็นไป๋เวยยืนที่ประตูของห้องบันได มองผมอย่างสงบ

ผมมองเธอ ยิ้มไว้ อยากจะยิ้มให้เธออย่างสงบเหมือนปกติ กลับพบว่ามุมปากของตัวเองเหมือนกับจะขึ้นมากเกินไป

เหมือนตัวเองจะลืมรอยยิ้มแบบนั้นไปแล้ว

“ไม่เป็นไรใช่มั้ย?” ไป๋เวยถาม

“จะเป็นอะไรไปได้ล่ะ?”

ผมแสยะยิ้มออกอีกครั้ง อยากได้รอยยิ้มของตัวเองกลับมาโดยเร็ว

ขณะนี้ หญิงสาวที่หน้าตาคุ้นทั้งสวย ใส่แว่นกรอบดำ หน้าบอกบุญไม่รับ กล่าวอย่างเย็นชา “ฟางหยาง ประธานจางเรียกคุณไปที่ห้องทำงาน คุณยังทำอะไรอยู่อีก?”

เหมือนว่าเธอจะเป็นผู้ช่วยของจางอี้หลิน แต่ผมไม่ค่อยชอบอารมณ์นี้ของเธอสักเท่าไหร่ ชักหน้าชักตาต่อหน้าผม คิดว่าตัวเองเป็นไป๋เวยหรือไง?

ตอนนี้ผมก็ไม่อยากเจอจางอี้หลิน ไม่ว่าใครก็ไม่อยากเจอ

ดังนั้นผมจึงขี้เกียจจะสนใจเธอ เพียงเงยหน้าหายใจเข้าลึกๆ อยากจะผ่อนคลายความอึดอัดที่แปลกๆภายในจิตใจ

“ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง?ประธานจางให้คุณไปที่ห้องทำงานของเขา เดี๋ยวนี้！” เธอพูดเสียงดังขึ้น

“ไสหัวไป อย่ามาแสดงต่อหน้ากู” ผมทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

ไป๋เวยอยู่ข้างๆรีบพูดแทรกขึ้นมา “ฟางหยาง คุณจะทำอะไร?”

ผู้ช่วยคนนั้นของจางอี้หลินโมโหจนหน้าซีด ชี้มาที่ผม แล้วกล่าวอย่างโมโหว่า “แก！อะไรของแกเนี่ย?”

“เย็ดแม่มึง อย่ามาสั่งกู”

“แก……ฝากไว้ก่อน ฉันจะไปบอกประธานฟาง” นิยาย อ่านนิยาย

“ไสหัวไป”

ผู้ช่วยสาวแว่นกระทืบส้นสูงอย่างเกรี้ยวกราดไปอย่างเร็ว

ไป๋เวยขมวดคิ้ว “ฟางหยาง ฉันรู้ว่าคุณเป็นทุกข์ แต่นี่อยู่ที่บริษัท พวกเรากำลังทำงาน คุณควบคุมอารมณ์ตัวเองหน่อยไม่ได้หรือไง?ใช้อารมณ์แบบนี้พูดกับเพื่อนร่วมงานได้อย่างไรกัน?ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อกี๊คุณเพิ่งก่อเรื่องใหญ่ไว้ รองประธานจางต้องรายงานเรื่องนี้ แล้วตอนนี้คุณยังด่าผู้ช่วยเขาอีก เขาไม่ไล่คุณออกสิแปลก ถึงจุดนี้ฉันก็ช่วยอะไรคุณไม่ได้ คุณเข้าใจมั้ย?”

ผมพูดอย่างไม่แคร์ว่า “ไล่ออกก็ไล่ออกสิ กูไม่ชอบขี้หน้ามัน ชักหน้าชักตาทำเชี่ยไร”

“นี่คุณกำลังหมดอาลัยตายอยากอยู่เหรอ?แค่เพราะคำพูดเมื่อกี๊ของหลินโล่สุ่ย แค่เพราะรู้เหตุผลที่เธอไปจากคุณ รู้ว่าตอนที่พวกคุณคบกันแล้วเธอนอกใจ……”

ผมเกรี้ยวกราดขึ้นทันใด “มึงแม่งจะจบไม่จบ?เรื่องของกูกับมันเกี่ยวอะไรกับมึง?มึงคิดว่ามึงเป็นใคร?ไม่จำเป็นต้องมามีเหตุผลบ้าบอคอแตกกับกูหรอกนะ”

ไป๋เวยโมโหจนหน้าซีด “คุณ……คุณยังอยากทำงานที่บริษัทมั้ย?”

“คุณคิดว่าผมเสียดายบริษัทร้ายๆนี่จริงๆเหรอ?แล้วชอบปรนนิบัติคุณจริงๆเหรอ?”