“เรื่องของวิดีโอเก็บไว้ก่อน ผมไม่อยากบังคับให้คุณช่วย แต่ผมก็ไม่อยากจะเสียขาข้างหนึ่งไปฟรีๆ ดังนั้นผมจะช่วยลูกชายของคุณออกมา ถ้ามีความจำเป็นจริงๆผมจะขอความช่วยเหลือจากคุณสุชาติ”

บัญชารู้สึกซาบซึ้ง “คุณหยาง ขอบคุณมาก ขอบคุณมากๆ”

“เลิกพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว รีบไปตามหาลูกชายของคุณเร็วๆ มีอะไรก็ติดต่อผมได้ตลอดเวลา”

เมื่อพูดจบ ผมก็วางสายทันที และค้นหาเบอร์โทรของตู้หมิงเฉียง ผมลังเลอยู่ชั่วครู่

สุดท้ายผมก็ไม่ได้โทรหาตู้หมิงเฉียง แต่ขับมอเตอร์ไซค์และเลี้ยวรถที่ถนนด้านหน้า และเร่งความเร็วไปทางเหนือ

เมื่อมองเห็นคนที่สะกดรอยยังคงตามผมอยู่ผ่านกระจกมองหลัง ผมก็หนักใจขึ้นเรื่อยๆ

ผมไม่คาดคิดเลยว่าเรื่องราวจะมาถึงจุดนี้ได้ และไม่คาดคิดเลยว่ากงเจิ้งเหวินจะโหดเหี้ยมและบ้าคลั่งได้ขนาดนี้ เพื่อทำให้ผมกลายเป็นคนพิการ เขาบ้าคลั่งและใช่วิธีลักพาตัว และคิดจะยืมมีดฆ่าคนด้วย ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวจริงๆ

เพราะเมื่อก่อนบัญชาเคยซ้อมเขามาแล้วครั้งหนึ่ง ซ้อมจนเขาสะบักสะบอม ทำให้เขาเกลียดบัญชามากๆ ตอนนี้เขาอยากจะจัดการผมกับบัญชาพร้อมกัน

แต่เขาบ้าคลั่งและใช้วิธีการลักพาตัวแบบนี้ เขาบ้าไปแล้วใช่ไหม? เขานึกว่ามีเงินแล้วจะสามารถทำได้ทุกอย่างเหรอ?

ตอนนี้สังคมอยู่ภายใต้หลักกฎหมาย ถ้าเกิดเรื่องอะไรไม่ดีขึ้นจริงๆ เขาจ่ายเงินแล้วจะสามารถจัดการทุกอย่างได้เหรอ?

ไม่ว่าเขาจะเป็นคนบ้าจริงๆหรือเปล่า สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือไม่ควรเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น และต้องช่วยลูกชายของบัญชากลับมาให้ได้โดยเร็ว

ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้ผมจะมีความแค้นกับบัญชา ถึงแม้ว่าผมจะไม่ค่อยชอบเขามากนัก แต่เรื่องพวกนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเด็ก

ก่อนอื่น ผมต้องหาวิธีจัดการคนที่สะกดรอยตามผมก่อน

ถ้าผมเดาไม่ผิด คนที่สะกดรอยตามผมอยู่ด้านหลัง เขามาเพื่อสะกดรอยตามดูว่าบัญชาจะลงมือกับผมหรือเปล่า และดูผลลัพธ์ของการลงมือ

ถ้ามีเพียงเขาคนเดียว ผมจะหนีจากเขาก็คงเป็นเรื่องง่าย ไม่ว่าเขาจะเป็นนักฆ่ามืออาชีพหรือเป็นบอดี้การ์ด ถ้าสู้กันตัวต่อตัวผมไม่เคยกลัวใครอยู่แล้ว ถ้าต้องแลกชีวิตกัน ก็ดูสิว่าใครจะขี้ขลาดกว่ากัน

ถ้าหนีจากเขาได้มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรมากนัก ถ้าสามารถใช้ประโยชน์จากเขา……

นี่เป็นโอกาสที่จะเอาชนะพวกเขา ผมก็อยากจะลองดูเหมือนกัน

หลังจากตัดสินใจได้ ผมก็เร่งความเร็วอีกครั้งและขับออกนอกเมืองไปทางฝั่งเหนือ

เมืองเชียงใหม่ไม่ได้ใหญ่มากนัก ผ่านไปไม่นานผมก็ออกมาถึงนอกเมือง ผมขับไปในทิศทางที่มีผู้คนน้อยๆ ผู้ชายที่สะกดรอยยังคงตามผมอยู่

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ผมก็เลี้ยวเข้าไปในถนนเส้นหนึ่งที่เป็นป่า

ถนนเส้นนี้มีผู้คนสัญจรน้อยมากๆ เหมาะมากสำหรับการทำร้ายคน

ในเวลานี้ ผมก็ได้รับสายโทรศัพท์จากบัญชา เขาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงสะอื้นว่าเขาพึ่งติดต่อกับอีกฝ่าย และรับปากเงื่อนไขของอีกฝ่ายทั้งหมด

แต่อีกฝ่ายไม่ยอมปล่อยลูกชายของเขาทันที แต่ต้องเห็นผมขาหักถึงจะยอมปล่อยลูกชายเขา

ผมเกลี้ยกล่อมให้บัญชาใจเย็นๆก่อน บอกให้เขาส่งลูกน้องบางส่วนเดินเตร่ไปทั่วเมืองเชียงใหม่ ใช้วิธีนี้สร้างความสับสนให้กับอีกฝ่าย ในเวลาเดียวกันก็ส่งลูกน้องไปตามหาลูกชายของเขาทางทิศเหนือของแม่น้ำปิง

เมื่อวางสายจากบัญชา ผมก็ครุ่นคิดอย่างละเอียด เพราะความสัมพันธ์ของผมกับสุชาติ ทำให้บัญชาไม่กล้าลงมือกับผมแน่นอน ถ้าเขากล้าทำร้ายผม มันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ ไม่ใช่การตายของลูกชายเพียงคนเดียว จะสามารถทำให้เรื่องนี้จบลงได้ง่ายๆ

เช่นเดียวกัน ผมจะยอมเสียขาข้างหนึ่งโดยเปล่าประโยชน์

ต้องจัดการผู้ชายที่สะกดรอยตามก่อน

เมื่อผมขับรถมอเตอร์ไซค์เข้าไปในที่เปลี่ยวๆ บนถนนไม่มีรถสัญจรไปมาอีก จู่ๆผมก็เบรกรถและหันรถกลับมาทันที และบีบคันเร่งแล้วพุ่งไปหาผู้ชายที่สะกดรอยตามผม

ผู้ชายคนนั้นอึ้งไปชั่วครู่ ทำให้รถมอเตอร์ไซค์ส่ายไปส่ายมาเล็กน้อย แต่เขาไม่ได้กลับรถ และเขายังคงขับมาข้างหน้าด้วยความเร็วปกติ

ผมหันหน้ารถมอเตอร์ไซค์พุ่งตรงเข้าไปหาเขา และบีบคันเร่งและเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อผมเข้าใกล้เขาในระยะยี่สิบกว่าเมตร เขาก็นึกอะไรออกทันที แต่เขาไม่ได้หลบหลีก แต่หันหน้ารถมอเตอร์ไซค์ตรงเข้ามาหาผมและเร่งความเร็วเหมือนกัน ดูเหมือนเขาจะแลกชีวิตกับผม

ผมตกใจมากๆ และกัดฟัน และยังคงหันรถมอเตอร์ไซค์พุ่งตรงเข้าไปหาเขาและเพิ่มความเร็วขึ้นอีก

ระยะทางยี่สิบกว่าเมตรแค่ชั่วพริบตาก็มาถึง ในขณะที่รถมอเตอร์ไซค์สองคันกำลังจะชนประสานงา เขาหักหลบผมทันทีและพุ่งผ่านตัวผมออกไป

ผมรีบปล่อยคันเร่งและเหยียบเบรกอย่างช้าๆ

ข้างหลังผมมีเสียงเบรกอย่างกะทันหันและเสียงของยางเสียดสีกับพื้นถนน หลังจากนั้นก็มีเสียง”ตูม”ดังขึ้น และมีเสียงร่างกายของมนุษย์กระทบกับพื้น

ผมลดความเร็วลงและหันหน้ารถมอเตอร์ไซค์กลับมา ผมมองเห็นรถมอเตอร์ไซค์ของเขาชนเข้ากับต้นไม้ที่อยู่ข้างถนน แต่ผมมองไม่เห็นคนขับ

ผมขับรถมอเตอร์ไซค์เข้ามาอย่างช้าๆ แล้วเห็นผู้ชายคนหนึ่งนอนอยู่บนพื้นที่ห่างจากต้นไม้ประมาณสิบกว่าเมตร

ครั้งนี้ผมชนะการเดิมพัน

หลังจากมองดูถนนทั้งสองฝั่ง ผมแน่ใจว่าไม่มีใครเห็นเหตุการณ์นี้ และแน่ใจแล้วว่าถนนเส้นนี้ไม่มีกล้องวงจรปิด ผมก็หยุดรถทันที และเดินไปข้างๆผู้ชายที่สะกดรอยตามผม

เพราะเขาสวมใส่หมวกกันน็อก ทำให้เขายังไม่ตาย เขากำลังดิ้นอยู่บนพื้นและร้องด้วยความเจ็บปวด

ผมย่อตัวลง และดึงกระจกที่แตกของหมวกกันน็อกขึ้นมาแล้วมองหน้าเขา มันเป็นใบหน้าที่ผมไม่รู้จัก มีเลือดไหลออกมาจากจมูก แต่เขายังลืมตาอยู่ แต่ดวงตาของเขาเริ่มพร่ามัว

ผมมองดูร่างกายของเขา พบว่าแขนขวาและขาขวาของเขาขยับไม่ได้ น่าจะกระดูกหัก

ดังนั้นผมก็เลยใช้หัวเข่ากดมือซ้ายของเขาไว้ เพื่อไม่ให้เขาดิ้น จากนั้นก็กดต้นขาของเขาไว้และลูบสัมผัสลงไป

เมื่อสัมผัสโดนน่องของเขา จู่ๆเขาก็กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

กระดูกน่าจะหักบริเวณนี้

มือข้างหนึ่งของผมปิดปากของเขาไว้ ส่วนมืออีกข้างก็กดน่องของเขาไว้ มองเขาด้วยสีหน้าปกติและพูด “พวกคุณมีคนเท่าไหร่ เป็นใครบ้าง? ลูกชายของบัญชาอยู่ที่ไหน? อธิบายให้ชัดเจนทีละข้อ ถ้าคุณไม่พูดคุณจะได้ลิ้มรสความเจ็บปวดอย่างแน่นอน”