ณัฐชาถามอย่างสงสัย”คุณหยาง ไม่รู้ว่าสร้างผลงานที่คุณว่า……”

“คดีลักพาตัว”

ณัฐชาตื่นตัวในทันที”หืม?สถานการณ์เป็นยังไง?ภรรยาและลูกชายของคุณผู้ชายท่านนั้นถูกลักพาตัวไปงั้นเหรอ?”

“ใช่ครับ ไม่เพียงแต่พวกเขา ยังมีลูกชายวัยห้าขวบของชาวเชียงใหม่ถูกลักพาตัวมาด้วย ผมพึ่งจัดการคนร้ายลักพาตัวไปสองคน แล้วจับอีกคนหนึ่งไว้ ตัวประกันผมได้ช่วยไว้แล้ว แต่ผู้บงการยังจับไม่ได้ เดี๋ยวผมเอาเบอร์โทรศัพท์มือถือให้คุณนะ อีกฝ่ายน่าจะยังอยู่ในตัวเมืองเชียงใหม่ คุณน่าจะจับกุมคนได้ใช่ไหม”

เสียงของณัฐชาตื่นเต้นเล็กน้อย”คุณหยาง เร็วเข้า รีบเอาเบอร์โทรศัพท์ให้ฉันเร็วเข้า ฉันจะรีบพาคนไปจับกุม อีกอย่างคุณกับตัวประกัน กับคนร้ายลักพาตัวพวกนั้นอยู่ไหน?”

“คนร้ายลักพาตัวคนหนึ่งชื่อว่าหรงเสี่ยวฉวนถูกรถพยาบาลรับไปแล้ว อีกสองคนหนึ่งในนั้นอยู่กับผมคนหนึ่ง อีกคนยังอยู่บริเวณนี้ เดี๋ยวผมส่งตำแหน่งให้คุณนะ คุณส่งตำรวจมาเยอะหน่อยต้องหาเจอแน่ๆ แต่ต้องจับคนบงการมาพร้อมกัน ห้ามให้ตัวบงการหนีไปได้ล่ะ”

“ได้ คุณหยางวางใจเถอะ เราในฐานะตำรวจเชียงใหม่ไม่มีทางปล่อยคนร้ายให้หลุดรอดไปแม้แต่คนเดียว”

ผมขี้เกียจฟังเขาคุยโว เลยวางสายแล้วส่งตำแหน่งที่อยู่ให้เขากับเบอร์โทรศัพท์ของคนแซ่ซ่ง

ที่ผมไม่ได้แจ้งความตรงๆ แต่โทรหาณัฐชาเป็นเพราะ อยากให้เขาติดหนี้บุญคุณผม เขาสามารถสร้างผลงานให้กับตัวเองได้ เพื่อประโยชน์ให้ได้สูงที่สุด

แน่นอนว่า คนที่มีผลงานใหญ่ที่สุดก็คือผม เขาจะไม่ปิดบังและไม่ปิดบังไม่ได้ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดพวกเขาจะต้องให้ผมลงข่าวในหนังสือพิมพ์ มอบเหรียญรางวัลประเภทนักท่องเที่ยวที่สุดยอดที่สุดหรือรางวัลนักท่องเที่ยวผู้กล้าหาญ อาจจะมอบรางวัลเงินอีกเล็กน้อย

นอกเหนือจากนี้ ถงอันจือยังติดหนี้บุญคุณผมครั้งใหญ่ ซึ่งมันเป็นผลดีสำหรับผมไม่มีตรงไหนเลวร้าย

สำหรับบัญชาแล้ว……ผมจะไม่ขอร้องอะไรเขาทั้งนั้น เนื่องจากเรื่องนี้เกิดมาจากผม ถ้าไม่ใช่เพราะผมให้เขาไปกระทืบกงเจิ้งเหวิน กงเจิ้งเหวินก็คงไม่ยุ่งกับเขา และลูกชายของเขาก็จะไม่ถูกลักพาตัว

ผมเก็บมือถือ แล้วลากคนร้ายลักพาตัวคนนั้นกลับเข้าไปในบ้านอีกครั้ง จากนั้นก็ฉีกเสื้อเข้าออกมาหนึ่งชิ้น ทำแผลที่ไหล่ให้ตัวเองอย่างลวกๆ

หลังจากนั้นผมก็ลากเก้าอี้มาหนึ่งตัว เรียกให้ลูกชายของบัญชามานั่ง ถามเขาว่าหิวไหม

เขาเป็นเด็กที่เข้มแข็งและฉลาด ทั้งๆที่เหลือบตามองดูขนมปังและน้ำที่อยู่บนโต๊ะแวบหนึ่ง แต่กลับส่ายหัวแล้วบอกไม่หิว

ภรรยาของถงอันจือได้สติกลับมาแล้ว เธอพาลูกของเธอเข้ามาขอบคุณผมอย่างซาบซึ้ง

เธอยังคงติดต่อกับถงอันจือตลอดเวลา หลังจากที่ผมส่งที่อยู่ให้ถงอันจือไปแล้ว ก็เริ่มพูดคุยกับเธอ

เธอบอกว่าหลังจากที่พาลูกชายไปล่องเรือในตอนเช้าเสร็จ ก็พาลูกชายไปจับผีเสื้อที่ริมฝั่งแม่น้ำที่ชานเมือง แล้วบังเอิญเห็นคนร้ายลักพาตัวหลายคนกำลังจับลูกชายของบัญชายัดเข้าไปในรถ

ตอนนั้นเธอตะโกนถามอีกฝ่าย แต่คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะตรงเข้ามาจับเธอกับลูกชายของเธอ จากนั้นก็เห็นกระเป๋าแบรนด์เนมที่เธอถืออยู่ ใส่นาฬิกาแบรนด์เนมหรู จึงถามสถานะทางครอบครัวของเธอ แล้วคิดอยากจะไถเงินจากถงอันจือ

คุยกันประมาณสิบนาที จู่ๆด้านนอกก็มีเสียงมอเตอร์ไซค์คำราม ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

ผมพาภรรยาของถงอันจือกับเด็กสองคนเข้าไปหลบอยู่ตรงมุมห้อง หลังจากนั้นก็จับปืนที่ซ่อนอยู่ด้านหลัง มองลอดตามรอยแยกของประตูออกไป

ผ่านไปไม่นาน มีคนคันหนึ่งที่ไม่รู้ว่ายี่ห้ออะไรขับมาตามทางถนนลูกรังอย่างทรหด แล้วเหยียบเบรกด้านหน้าของตัวบ้านอย่างรวดเร็ว ด้านหลังยังมีขบวนรถมอเตอร์ไซค์ตามมาอีกเป็นโขยง

ประตูรถถูกเปิดออก บัญชาเอาปืนออกมาจากรถแล้วกระโดดลงมา แล้วตะโกนเข้ามาด้านในบ้าน”หยาง คุณหยางครับ”

ผมจึงเปิดประตูออก ลูกชายของบัญชาวิ่งผ่านขาของผมแล้วพุ่งตัวออกไป ปากร้องเรียกหาพ่อไม่หยุด

ดวงตาของบัญชาทั้งสองข้างแดงก่ำ เขาเอาปืนเหน็บไปที่เอวด้านหลัง หลังจากนั้นก็วิ่งไปกอดลูกชายของเขาไว้

อันธพาลที่ไม่มีศีลธรรมคนนี้ยังมีมุมอ่อนโยนอยู่บ้าง

ลูกน้องของเขาลากคนที่กรอบไรผมสูงเล็กน้อยคนหนึ่งออกมา ซึ่งก็คือเหล่าทูที่ถูกมอเตอร์ไซค์ทับขาทั้งสองข้างนั่นเอง

แต่ตอนนี้ใบหน้าของเหล่าทูและจมูกบวมช้ำกระทั่งมองไม่เห็นใบหน้าของเขาแล้ว เขาถูกคนลากลงมาแล้วทรุดกองลงกับพื้นเหมือนโคลน เห็นได้ชัดว่าเขาถูกกระทืบมาอย่างหนัก

ภรรยาของถงอันจือพาลูกของเธอมายืนอยู่ข้างๆผม แล้วมองไปข้างนอกอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็ถามว่า”คุณฟางครับ สามีของฉันมารึยังคะ?”

ผมส่ายหัว”ยังเลยครับ น่าจะใกล้ถึงแล้วล่ะ วางใจเถอะครับ คนข้างนอกเป็นเพื่อนในท้องที่ของผมครับ คุณเข้าไปรอในบ้านก่อนนะ”

พูดจบ ผมก็เดินออกไปข้างนอก มองดูเหล่าทูที่นอนกองอยู่กับพื้นเหมือนหมูที่ตายแล้วไม่ขยับแม้แต่น้อย แล้วถามบัญชาว่า”ไม่ได้ทำเขาตายใช่ไหม?”

บัญชาปาดน้ำตาที่หางตา”ไม่ครับ เขาแค่สลบไปเท่านั้น”

“ไม่ได้ทำให้เขาตายก็ดีแล้ว เรียกให้คนของคุณจับไอ้พวก เดี๋ยวตำรวจก็มาแล้ว”

บัญชาพยักหน้า แล้วหันกลับไปตะโกนสองครั้ง คนของเขาจึงพากันซ่อนพวกมีดกับปืนทันที

หลังจากนั้น บัญชาอุ้มลูกชายของเขาแล้ววิ่งเข้ามา จากนั้นก็มองมาไหล่ของผมอย่างประหม่า พลางพูดขึ้นมาว่า”หยาง คุณบาดเจ็บนี่ครับ ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

ลูกชายของเขาพูดแทรก”คุณลุงถูกคนร้ายใช้มีดฟังครับ เลือดออกด้วย”

ผมลูบหัวของเด็กร้อยคนนั้นแล้วยิ้ม”คุณลุงไม่เป็นไรครับ แค่แผลเล็กน้อยท่านั้นเอง เดี๋ยวไปฉีดยาที่โรงพยาบาลกับกินยาก็ดีขึ้นแล้ว”

“คุณลุงกล้าหาญมากเลยครับ”

บัญชากัดฟันกรอด ทันใดนั้นก็วางลูกชายของเขาลง แล้วมองมาที่ผม พลางพูดขึ้นมาว่า”หยาง คุณช่วยลูกชายของผม ผมไม่รู้ว่าจะขอบคุณคุณยังไง นับจากวันนี้ไป คุณคือลูกพี่ใหญ่ของผม ชีวิตของผมขอมอบให้คุณ ไม่ว่าคุณพบเจอกับเรื่องอะไรก็ตาม ไม่ว่าจะอยู่ที่ประเทศไทยหรือประเทศจีน ขอแค่เอ่ยมาคำเดียว ผม……”