“ประธานไป๋ คุณหนูไป๋ ผมขอแนะนำให้คุณอย่าทำให้ผมต้องใช้กำลัง ให้ความร่วมมือหน่อย อย่าบอกนะว่าคุณทำไม่เป็น”

“หรือ คุณอาจจะขอความเมตตาก็ได้ อย่าใช้สายตาที่เย่อหยิ่งมองผม ผมอาจจะพิจารณาอ่อนโยนกับคุณหน่อย แต่ถ้าคุณชอบแบบซาดิสม์ ผมก็เต็มใจทำให้”

ใบหน้าของเธอแดงก่ำ เธอจ้องมองผมด้วยความตกใจกลัวแต่ก็ดื้อดึง

สายตานั้น ยังคงเย่อหยิ่ง และมองผมด้วยความดูถูก

ผมดึงกระชากคอเสื้อชุดนอนของเธออย่างแรงด้วยความโกรธจัด

“ไม่นะ……”ในที่สุดไป๋เวยก็ส่งเสียงร้องไห้อย่างขอร้องอ้อนวอน เธอเงยหน้าขึ้น ผมพบว่าบริเวณหางตาของเธอมีน้ำตาค่อยๆรินไหลออกมา

“ไม่นะ……ขอร้องล่ะ ฉันผิดไปแล้ว ขอโทษค่ะ……ฉันขอร้องคุณอย่าทำแบบนี้เลย……”

เธอร้องไห้ไปด้วย ส่ายหน้าไปด้วย สะบัดผมยาวของเธอและแกว่งไปมาอย่างยุ่งเหยิง

ผมหายใจอย่างหนักหน่วง ไม่ใช่เพราะความปรารถนา แต่เป็นเพราะจิตใต้สำนึกของผมกำลังดิ้นรนต่อต้าน

ฟางเส้นสุดท้าย ฟางเส้นสุดท้ายของผมได้ขาดลง……ถึงมันจะแน่แค่ไหนผมไม่สามารถทำเรื่องแบบนี้ในตอนที่ผู้หญิงร้องไห้ได้ แบบนั้นจะทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจ

ผมแอบสบถด่า แล้วผละจากร่างกายของเธออย่างไม่เต็มใจ

เธอรีบดึงชุดนอนของเธอขึ้นมาปกปิดหน้าอกของเธอไว้ หลังจากนั้นก็รีบก้าวถอยหลัง ถอยไปจนถึงมุมของหัวเตียง

เธอไม่กล้าหนีไปไหน อยากจะดึงผ้าห่มปิดบังร่างกาย แต่ผ้าห่มถูกผมทับไว้ เธอไม่ดึงไม่ไหว ได้เพียงแต่นั่งคุดคู้สองมือโอบเข่าแล้วมองมาที่ผมอย่างหวาดกลัว

เส้นผมอันยุ่งเหยิงของเธอคลุมแผ่นหลังอันเนียนขาวของเธอ ใบหน้ายังมีน้ำตาเปื้อนอยู่ ท่าทางสวยสง่าอ่อนหวาน ซึ่งมันแตกต่างกับเธอก่อนหน้านั้นที่เย่อหยิ่งและเย็นชา

ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เดินไปนั่งที่เก้าอี้ที่อยู่ข้างเตียง ผมหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด แล้วสูบแรงๆหนึ่งครั้ง

ควันหนาทึบหมุนวนอยู่ในปอด ทำให้ผมใจเย็นขึ้นมาเล็กน้อย

“รู้ไหมทำไมผมไม่เอาคุณ?”จู่ๆผมก็เอ่ยปากถามขึ้น

ไป๋เวยยังคงใช้สองมือโอบเข่านั่งที่พื้น ไม่กล้ามองหน้าผม และไม่ได้ตอบคำถามของผม

ผมพูดอย่างเย็นชา”เพราะว่าคุณไม่ใช่นางฟ้าอะไร ไม่ใช่คนทุกคนอยากจะได้คุณ คุณมันเป็นแค่คนที่มีหน้าตาสวยหน่อย รูปร่างดีกว่าผู้หญิงทั่วไปเท่านั้น อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย คนอย่างคุณน่ะ ข้างนอกมีอีกเยอะ”

เธอยังคงไม่พูดอะไร

ผมไม่ได้พูดต่อไปอีก ได้แต่สูบบุหรี่ไม่หยุด ม้วนแล้วม้วนเล่า ยังไม่อยากจากไปไหน แค่อยากนั่งเฉยๆ ค่อยๆจัดการกับอารมณ์ของตัวเอง

ในห้องพักตกอยู่ในภวังค์แห่งความเงียบงัน มีแค่เสียงสูบบุหรี่ของผม ไป๋เวยยังคงกอดเข่านั่งอยู่บนเตียง ปัดเส้นผมที่ร่วงลงมาที่หน้าผากของเธอเบาๆเป็นครั้งคราวเท่านั้น

เธอไม่ร้องไห้อีกแล้ว ใบหน้าไร้ซึ่งความกลัว ภายใต้สถานการณ์สีหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ ใบหน้าเย่อหยิ่งจองหองที่ผมเกลียดค่อยๆกลับมาสู่ใบหน้าของเธออีกครั้ง

ผมไม่อยากมองหน้าของเธอในตอนนี้ หลังจากที่บี้ก้นบุหรี่ที่เขี่ยบุหรี่แล้ว ผมก็ลุกขึ้น หันไปเก็บเสื้อผ้าของตัวเองที่ทิ้งอยู่บนพื้น เปิดประตูแล้วเดินออกไป

ผมไม่เคยมาเชียงใหม่ เมื่อเทียบกับชีวิตร่าเริงแสงไฟสุดหรูของเซิ่งไห่ นักท่องเที่ยวเต็มๆของกรุงเทพฯ เชียงใหม่เป็นเหมือนสวนสาธารณะที่สวยงามและน่าอยู่มากกว่า ท้องถนนอันเงียบสงบ ดอกไม้ใบหญ้าที่สามารถมองเห็นได้ทุกที่ นอกจากมอเตอร์ไซค์วิ่งวูบที่ไม่เหมาะสมกับบรรยากาศของสถานที่

เมืองที่ไม่คุ้นเคยและเงียบสงบดูเหมือนจะเหมาะกับการปรับอารมณ์ความรู้สึก

ผมค่อยๆเดินตามท้องถนน และเดินเข้ามายังคลับแห่งหนึ่ง เป็นคลับที่ไม่วุ่นวายและไม่ได้เงียบขนาดนั้น

เดินผ่านกลุ่มผู้คนที่หน้าตามีเสน่ห์ไม่รู้ว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ผมจึงเดินมาที่บาร์ ใช้ภาษาไทยสั่งเบียร์ท้องถิ่นกับบาร์เทนเดอร์อย่างชำนาญ หลังจากนั้นก็นั่งดื่มอย่างเงียบๆ

ผมเจอบัตรทำงานในกระเป๋าเสื้ออย่างบังเอิญ เป็นบัตรทำงานที่ได้รับจากการทำงานเป็นผู้ช่วยของไป๋เวย แต่มาวันนี้มันเป็นเพียงแค่ขยะ

ผมสะบัดมือแล้วโยนมันทิ้งลงไปในถังขยะ

ด้านข้างมีผู้ชายคนหนึ่งสวมเสื้อลายดอกไม้และกางเกงชายหาด ท่าทางเป็นชายไทยอายุประมาณสามสิบปีกำลังมองดูความเคลื่อนไหวของผมอยู่ แล้วก้มลงมองถังขยะหนึ่งครั้ง

สิ่งที่ทำให้ผมคาดไม่ถึงคือ เขาหยิบบัตรทำงานของผมขึ้นมาดูอย่างละเอียด หลังจากนั้นก็พนมมือขึ้นมาสองข้างมาที่ผม แล้วใช้ภาษาไทยพูดกับผมอย่างสุภาพ

“สวัสดีครับ ขออนุญาตสอบถามนะครับคุณมาจากประเทศจีนใช่ไหมครับ?”

ถึงแม้ผมจะอารมณ์ไม่ค่อยดี แต่ด้วยมารยาท ผมยังคงต้องพนมมือไหว้กลับ แล้วพูดว่า”สวัสดีครับ ผมเป็นคนจีนครับ”

“ผู้ช่วยของคุณเวยแห่งบริษัทจื้อเหวินซอฟต์แวร์ที่เซิ่งไห่ใช่ไหมครับ?”

ผมชะงักไปครู่หนึ่ง บริษัทจื้อเหวินซอฟต์แวร์เป็นบริษัทก่อนหน้านั้นที่ผมเคยทำงาน และไป๋เวยเป็นคนนำทีมโปรเจกต์มาที่ประเทศไทยเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับธุรกิจ

และคุณเวย ก็คือไป๋เวยนั่นเอง คนไทยเรียกคนอื่นจะไม่เรียกนามสกุลด้วย

ในบัตรทำงานมีภาษาไทยชื่อบริษัทและตำแหน่งงานระบุไว้ คนไทยผู้นี้ต้องเห็นอยู่แล้ว แต่ทำไมเขาถึงเข้ามาทักผมและยังถามคำถามนี้อีก

“ผมชื่อสันติสุขครับ ผมทำงานให้กับBTTกรุ๊ปเชียงใหม่”

ผมนึกขึ้นได้ในทันที BTTกรุ๊ปเชียงใหม่ เป็นบริษัทสิ่งทอรายใหญ่แห่งหนึ่งในประเทศ เป็นลูกค้าในเป้าหมายของไป๋เวย