“พอแล้ว พอได้แล้ว คุณห้ามขยับ ผมปล่อยคุณก็ได้”เมื่อเห็นเธอดิ้นอย่างรุนแรง ผมก็พูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่ดี

เธอหยุดดิ้น แต่เธอยังหันหน้าไปข้างๆและไม่ยอมมองหน้าผม

ผมอดกลั้นความคิดที่จะจูบเธออีกครั้งและพูด”ผมปล่อยคุณได้ แต่คุณห้ามลงมือทำร้ายผม และห้ามโทรแจ้งตำรวจด้วย”

เธอไม่ขยับและไม่ตอบผม

“คุณต้องตอบผมก่อน ผมถึงยอมปล่อยตัวคุณ”

เธอไม่ได้ตอบผม

ผมรู้สึกลำบากใจ ผมทำได้เพียงล็อกเอวของเธอด้วยขาของผม และผมก็ไม่ได้ปล่อยมือของเธอและพูดอย่างใจเย็น

“ถ้างั้นผมจะอธิบายเรื่องของพวกอันธพาลให้คุณฟังก่อน เฉาเหวินหวยให้เงินพวกเขาหนึ่งล้านบาท เพื่อให้พวกเขาแกล้งทำเป็นรู้จักผม ฉวยโอกาสทำลายชื่อเสียงและทำลายความร่วมมือระหว่างเรากับBTT จากนั้นเฉาเหวินหวยก็จะเป็นคนที่ได้ผลประโยชน์จากเรื่องนี้”

“เมื่อสักครู่ผมไปหาอันธพาลพวกนั้น และได้รับการยืนยันเรื่องนี้ และผมได้ถ่ายวิดีโอการสนทนาระหว่างผมกับอันธพาลพวกนั้น เดี๋ยวผมจะเปิดให้คุณดู”

“มีอีกเรื่องหนึ่งที่ผมยังไม่ได้บอกคุณ อันที่จริงเมื่อคืนเฉาเหวินหวยมาหาผม เขาอยากจะให้ผมไปทำงานที่บริษัทของเขา แต่โดนผมปฏิเสธ ตอนนั้นผมผิดใจและทะเลาะกับเขาด้วยวาจา”

ไป๋เวยไม่ได้ดิ้น และไม่ได้ด่าผม ดูเหมือนเธอจะสนใจเรื่องที่ผมพูดมากๆ

ผมพูดอีก”มีคำพูดหนึ่งที่ว่า หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง ในเมื่อเฉาเหวินหวยกล้าลอบกัดผม ผมก็ต้องเอาคืนเขาเหมือนกัน เพราะผมเป็นคนที่มีความแค้นต้องชำระ เขาปฏิบัติกับผมยังไง ผมก็จะปฏิบัติกับเขาอย่างนั้น

“คุณไม่ต้องห่วง โปรเจ็กต์นี้ยังไงก็เป็นของพวกเราอย่างแน่นอน ผมหาวิธีแก้แค้นเฉาเหวินหวยได้แล้ว รอให้BTTปฏิเสธบริษัทซิลิคอนแวลลีย์กับบริษัทอินเดียแล้ว และทั้งสองบริษัทนั้นเดินทางออกไปจากเชียงใหม่ ผมจะทำให้คุณเห็นเฉาเหวินหวยโดนBTTปฏิเสธ จากนั้นBTTก็คงต้องเซ็นสัญญากับพวกเราเท่านั้น”

“ดังนั้น ตอนนี้คุณไม่จำเป็นต้องมาต่อว่าหรือด่าผม เพราะการเดิมพันของเรายังไม่สิ้นสุด ถ้า……คุณแพ้ คุณก็ต้องนอนกับผมหนึ่งคืน”

“คุณฝันไปเถอะ!”ไป๋เวยหันหน้ากลับมาด้วยความโกรธ เธอหันหน้ามาทางผม และรีบหันหน้าหนีไปทันที หลังจากนั้นเธอก็ดิ้นอีกครั้ง

ผมล็อกเอวของเธอไว้แน่น กดสะโพกของเธอลงมา จากนั้น……

เธออ้าปากค้างทันที มองหน้าผมด้วยความหวาดกลัว

สายตาของเธอ เสียงหายใจหอบของเธอ และสัมผัสนั้น……ทำให้จิตใจที่สั่นไหวของผม ไม่สามารถสงบลงและทำให้ผมใจสั่นมากขึ้น

จากนั้น ผมก็กอดเธออีกครั้ง

ผมเกือบจะได้จูบริมฝีปากสีแดงอันเซ็กซี่ของเธออีกครั้ง แต่เธอส่ายหัวอย่างรุนแรง”ไม่เอา ไม่เอา ฉันขอร้องละ……”

ผมได้สติขึ้นมาทันที

หลังจากนั้นผมก็อารมณ์เสียและเขินอาย เพื่อให้บรรยากาศไม่ตึงเครียด ผมพูดติดตลกว่า

“คือ……พวกเราเคยพนันกันไว้ ยังไงคุณก็ต้องนอนกับผมคืนหนึ่ง ก็คิดซะว่าคุณทำตามสัญญาละกัน”

“ไม่!”ไป๋เวยส่ายหัวโดยไม่ลังเล”ฉันไม่นอนกับคุณหรอก……คุณอย่าคิดเพ้อเจ้อเลย”

ผมพูดอย่างจำใจ”ดูเหมือนคุณยังไม่เชื่อว่าผมสามารถเอาโปรเจ็กต์นี้คืนมา งั้นรอให้เซ็นสัญญาจนเสร็จแล้วคุณค่อยมานอนกับผม แต่ตอนนี้ คุณต้องร่วมมือกับผมและสังเกตสองเรื่อง”

ไป๋เวยไม่ได้ขยับและไม่ได้ตอบ

“คุณยังอยากได้โปรเจ็กต์นี้คืนมาไหม?”ผมถามเธออีกครั้ง

“ไม่อยากได้”คำตอบของเธอทำให้ผมประหลาดใจ

ผมอดไม่ไหวก็เลยหัวเราะออกมา

“ประธานไป๋ อย่าโกรธเลย โปรเจ็กต์นี้มีมูลค่าหนึ่งล้านห้าแสนดอลลาร์ ถ้าคิดเป็นเงินหยวนก็น่าจะประมาณสิบล้านหยวน ถึงแม้กำไรจะไม่ใช่ของคุณ แต่คุณมีค่าคอมมิชชั่นและโบนัสสิ้นปี มันยังสามารถให้ผลประโยชน์ด้านอื่นๆด้วย อย่างเช่นการเลื่อนตำแหน่ง……อ้อ ผมลืมไปว่าคุณมีพ่อที่รวยมากๆ”

“แต่คุณก็ไม่ควรเห็นแก่ตัวอย่างนี้ คุณต้องคิดถึงคนอื่นๆในทีมโปรเจ็กต์ คิดถึงคนที่ทำงานในบริษัทเพื่อโปรเจ็กต์นี้ด้วย อย่างเช่นพวกโปรแกรมเมอร์ที่ทำงานล่วงเวลาเพื่อพัฒนาระบบนี้ คุณไม่ควรปล่อยโปรเจ็กต์นี้เพราะโดนคนเลวอย่างผมแต๊ะอั๋ง และทำให้พวกเขาต้องสูญเสียผลประโยชน์ไป”

“ยิ่งไปกว่านั้น ผมแค่แต๊ะอั๋งคุณเฉยๆ ยังไม่ได้ทำอะไรคุณเลย……”

“คุณหุบปากเดี๋ยวนี้”ไป๋เวยขมวดคิ้วและจ้องผมด้วยความโกรธ

“ได้ ผมหุบปากก็ได้”

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”

“ไม่ได้ พวกเราต้องคุยเรื่องงานให้เสร็จก่อน จากนั้นผมต้องแน่ใจว่าคุณจะไม่แจ้งตำรวจ”

ไป๋เวยหายใจหอบและจ้องมองมาที่ผม

ผ่านไปสักพัก เธอก็ระงับความโกรธของตัวเองลงและถามอย่างเย็นชา”คุณพูดมาได้เลยว่าจะเอาโปรเจ็กต์นี้คืนมาได้ยังไง และต้องการให้ฉันร่วมมือกับคุณยังไง?”

ผมครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่และพูด”อันดับแรก เราต้องรู้การเคลื่อนไหวของเฉาเหวินหวย เอาที่อยู่ของโรงแรมและเบอร์โทรศัพท์ของเฉาเหวินหวยมาให้ผม พวกเราต้องได้เบอร์โทรศัพท์ของอนุรักษ์ด้วย จากนั้นก็ค่อยจับตาดูพวกอเมริกาและพวกอินเดีย ถ้าพวกเขาเดินทางออกจากเชียงใหม่ก็รีบรายงานให้ผมทราบทันที มีอีกเรื่องหนึ่งสำคัญมากๆ ต้องค่อยจับตาดูการเจรจาระหว่างเฉาเหวินหวยกับBTT และต้องรายงานความคืบหน้ากับผมตลอด”

สายตาของไป๋เวยเริ่มเย็นชามากขึ้น”คุณอย่าลืมนะ ฉันเป็นหัวหน้า ทำไมฉันจะต้องรายงานความคืบหน้ากับคุณด้วย”

อาจจะเป็นเพราะผมเจอสายตาเย็นชาแบบนี้ทุกวัน ผมก็ไม่สนใจและพูดอย่างเฉยเมย

“คุณไม่รายงานความคืบหน้ากับผมก็ได้ ถ้าเกิดอะไรผิดพลาดแล้วเอาโปรเจ็กต์นี้คืนมาไม่ได้ คุณก็อย่ามาโทษผม”

ไป๋เวยจ้องหน้าผมอยู่สักพัก แต่สุดท้ายเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธ เธอพูดเพียงสามคำ”ปล่อยฉันไป”

“คุณต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่แจ้งตำรวจ?”

“ถ้าคุณยังไม่ยอมปล่อยฉัน ฉันจะแจ้งตำรวจจริงๆ”

“ได้”

ผมแสร้งทำเป็นปล่อยมือทั้งสองข้างของเธอ ระวังโดนมือของเธอตบหน้าตลอดเวลา ในขณะที่ไป๋เวยโล่งใจและกำลังจะลุกขึ้น ผมก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดอีกครั้ง ในขณะที่สายตาตกตะลึงและโกรธของเธอมองผมอยู่ ผมก็จูบริมฝีปากอันนุ่มของเธอทันที……

หลังจากนั้น ผมเห็นใบหน้าที่สวยงามของผู้หญิงคนนี้ หน้าของเธอแดงก่ำและสวยงามมากๆ