ประธานสาวโหดมว๊าก – บทที่38 คิดหาวิธี
“ฟางหยาง หยุดเดี๋ยวนี้ พูดให้เคลียร์ก่อน”
ด้านหลังมีเสียงคำสั่งของไป๋เวยแน่ชัดดังขึ้น
ผมหันไปมองเธออย่างไม่แยแส “ยังมีปัญหาอะไรอีก？”
ไป๋เวยหน้าตาเย็นชา “ฉันเชื่อพฤติกรรมของเจิ้งเหวิน เขาเพิ่งจะรู้จักคุณแค่วันเดียว หลังจากที่มาประเทศไทยเวลาส่วนใหญ่ก็จะอยู่กับฉัน ไม่มีทางทำเรื่องพันธุ์นั้นที่คุณว่า คุณต้องเข้าใจผิดแน่นอน ส่วนไอ้พวกนั้นที่หาเรื่องคุณ เฉาเหวินหวยสั่งการหรือเปล่า？หรืออาจจะเป็นคุณเองที่ไปหาเรื่องพวกเรา？
“เหอะๆ คุณคิดว่าไง ก็ตามนั้น”
ผมไม่อยากเปลืองน้ำลายอธิบาย ไม่มีอะไรต้องอธิบายกับคนที่เข้าข้างตัวเองแบบนี้
บัญชาไม่มีทางพูดโกหก และไม่จำเป็นต้องโกหก เขาบอกว่าคนให้เงินคือวัยรุ่นที่ร่ำรวยคนหนึ่งของประเทศจีน แต่ไม่ใช่เฉาเหวินหวย
นอกจากกงเจิ้งเหวิน ผมก็นึกไม่ออกแล้วว่าจะมีใครยอมจ่ายเงินมากขนาดนั้นทำร้ายผมอีก สองล้านบาทคิดเป็นเงินหยวนแค่สี่แสนกว่าๆเท่านั้น เงินแค่นี้สำหรับกงเจิ้งเหวินแล้วไม่ได้เสี้ยวใดๆ
เขาต้องรู้จักเฉาเหวินหวยมานานแล้วแน่นอน จนถึงขั้นที่ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนไม่เลวเลยทีเดียว ถ้าเมื่อคืนเขาติดต่อเฉาเหวินหวย และรู้ว่าบัญชาเป็นเจ้าถิ่นแล้วล่ะก็ จึงเป็นไปได้มากว่าได้คิดจะจ่ายเงินทำร้ายผมขึ้นมากะทันหัน
ถึงขึ้นเขาได้เตรียมการมานานแล้ว ตอนที่ผมปฏิเสธเขาที่ร้านอาหาร เขาจึงได้ตัดสินใจทำร้ายผม
แต่ก็ไม่ตัดการกระทำแปลกๆของเฉาเหวินหวย เช่นหลังจากที่กงเจิ้งเหวินจะมาเชียงใหม่ จงใจกระตุ้นกงเหวินเจิ้งและชักใยให้เขาและบัญชา
สรุปเรื่องนี้เฉาเหวินหวยก็มีส่วนเกี่ยวข้อง ผมก็ต้องคิดบัญชีกับเขาเช่นกัน
แต่เรื่องนี้จะประมาทไปไม่ได้ ผมต่อยกงเจิ้งเหวินไปหนึ่งหมัด ที่เขาไม่แจ้งความ ก็เพราะอยากสร้างภาพพจน์อันใจกว้างให้ไป๋เวย ถ้าไป๋เวยไม่อยู่ หรือถ้าเปลี่ยนเป็นเฉาเหวินหวย ตอนนี้ผมคงอยู่ที่สถานีตำรวจไปแล้วล่ะ
และ กงเจิ้งเหวินรวยมาก หมายถึงสามารถเคลียร์ทุกอย่างได้ แล้วยังทำเรื่องที่ผมทำไม่ได้อีกมากมาย
จะต่อกรกับเขา ทำได้เพียงต้องคิดหาวิธีเท่านั้น
ก่อนอื่นเลยคือต้องเข้าใจทุกๆด้านของเขา หาจุดอ่อนของเขา รวมทั้งเรื่องที่เขาให้ความสำคัญ เป็นจุดอ่อนที่ฆ่าเขาได้จะดีที่สุด
เมื่อกลับมาถึงห้องพักในโรงแรม ผมหยิบมือถือขึ้นมาหาเบอร์เพื่อนคนหนึ่งแล้วกดโทรออก
เขาชื่อโล๋อีเจิ้ง รู้จักกันในคุก แม้เพิ่งจะรู้จักได้แค่สองปีกว่าๆ แต่พฤติกรรมของเขาเพียงพอที่จะให้ผมเชื่อใจและนับถือเป็นพี่น้องได้ เพราะเขาจงรักภักดีมาก และนักเลงมาก ที่ติดคุกก็เพราะออกหน้าช่วยเพื่อนทำร้ายคน
เขาเข้าคุกก่อนผมครึ่งปี จากนั้นก็ทำงานที่ตลาดกลางคืนเมืองเซิ่งไห่ พอผมออกมาแล้วพบว่าหลินโล่สุ่ยอยู่กับคนอื่นแล้วนั้น ช่วงเวลาที่แย่ๆเขาช่วยเหลือผมไม่น้อยเลย
คลิปเมื่อกี๊ที่ถ่ายไว้ก็ส่งไปให้เขา แต่เขายังไม่ตอบอะไรกลับมา น่าจะกำลังยุ่งกับงานร้านอาหารกลางคืนอยู่
ผมโทรไปติดกันสองสาย และแล้วก็โทรหาโล๋อีเจิ้งติด
“พี่หยาง รอแป๊บนะ ที่นี่เสียงดังมาก” โล๋อีเจิ้งตะโกนเสียงดังออกมาจากปลายสาย
ผมรออย่างอดทนสักพัก จนกระทั่งเสียงเพลงที่ดังสนั่นค่อยๆเบาลง จึงได้ยินเสียงของโล๋อีเจิ้งอีกครั้ง “ไฮ พี่หยาง ทำไมช่วงนี้ไม่เห็นพี่มาเที่ยวเลยล่ะ？”
“ตอนนี้ฉันอยู่ที่ประเทศไทย”
“ไปทำอะไรที่ประเทศไทยเนี่ย？ไปหาพี่เฉียงเหรอ？”
ผมชะงักไป “ตู้หมิงเฉียงก็อยู่ประเทศไทยเหรอ?”
“ก็ใช่ไง ธุรกิจของเขาอยู่ที่เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ไม่ใช่เหรอ？เอาเป็นว่าช่วงนี้มักจะไปที่นั่นตลอด เมื่อวันก่อนผมคุยกับเหล่าเปา ได้ยินเขาบอกว่าช่วงนี้พี่เฉียงอยู่ที่เชียงรายตลอด ผมคิดว่าพี่ไปหาเขาเสียอีก”
เมื่อได้ยินคำพูดของโล๋อีเจิ้ง ในหัวของผมก็ผุดความคิดหนึ่งขึ้นมา ขอความช่วยเหลือตู้หมิงเฉียง
ตู้หมิงเฉียงคือพี่เฉียงที่โล๋อีเจิ้งกล่าวถึง และก็เป็นคนที่ผมรู้จักตอนอยู่ในคุก อายุประมาณสี่สิบกว่าปี ทำการค้าและลงทุนใช้ชีวิตตลอดทั้งปีอยู่ที่เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ รวยมาก แต่ผมรู้ว่าธุรกิจที่เงินมากของเขาไม่ใช่ธุรกิจที่เห็นๆกัน แต่เป็นธุรกิจลับ
ที่เขาต้องติดคุก ก็เพราะลักลอบนำเข้าสินค้า มูลค่าความเสียหายไม่ถึงกับสูงมาก ตัดสินมาหกปีครึ่ง แล้วก็ลดโทษต่างๆนานาสุดท้ายติดแค่ห้าปี
ตอนที่ผมเพิ่งเข้าไปเขาเป็นลูกพี่ขาใหญ่ สร้างความน่าเกรงขามให้ผม แต่ตอนนั้นผมโชคร้ายมาก บวกกับดื้อดึง จึงได้มีปัญหากันขึ้นมา
ตอนนั้นตู้หมิงเฉียงมีสี่คนที่ยอมถวายหัวให้เขา ช่วงที่เข้าไปแรกๆผมถูกทำร้ายจนไม่เป็นผู้เป็นคน เขายังให้นักทัณฑวิทยาขังผมไว้ในห้องดำหลายครั้ง แต่ทุกครั้งที่ผมออกมาก็จะมางัดข้อกับเขาตลอด
ตู้หมิงเฉียงโหดเหี้ยมมาก ตอนที่นักทัณฑวิทยาทนดูต่อไปไม่ได้แล้วจะย้ายห้องคุมขัง เขาได้ห้ามไว้ บอกว่าให้ผมอยู่ถึงจะสนุก
เขามีเงิน แม้แต่นักทัณฑวิทยาก็ต้องให้เกียรติเขา
ไม่นานโล๋อีเจิ้งก็เข้ามา วันแรกก็ถูกเล่นงานแล้ว ผมทนดูไม่ได้จึงได้เข้าไปจัดการตู้หมิงเฉียงและคนของเขา
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา โล๋อีเจิ้งก็เริ่มติดตามผม พวกเราทั้งสองแทบจะกัดกับคนของตู้หมิงเฉียงทุกวัน แต่ก็ไม่มีใครกล้าทำเสียงดัง และไม่รู้แพ้รู้ชนะมาโดยตลอด
จนกระทั่งวันหนึ่ง ผมกับโล๋อีเจิ้งผลัดกันดูดก้นบุหรี่ จู่ๆตู้หมิงเฉียงก็โยนบุหรี่มาให้สองมวน จากนั้นก็ยิ้มให้ผม
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เราก็ไม่ทะเลาะกันอีกเลย ในคุกเงียบสงัดสงบนิ่ง ตู้หมิงเฉียงยังคงเป็นลูกพี่เช่นเคย แต่เขาจะฟังผมในหลายๆเรื่อง
ประจวบเหมาะที่เขาทำการค้าระหว่างประเทศ แล้วผมเรียนการค้าระหว่างประเทศ ในคุกจึงมีแค่ผมกับเขาที่พูดคุยกันเรื่องธุรกิจได้
เขาเคยพูดไว้ ว่าหลังจากที่ผมออกจากคุกแล้วให้ทำงานกับเขา จะให้ผมซื้อบ้านที่เมืองเซิ่งไห่ได้โดยใช้เวลาเพียงหนึ่งปี
ผมปฏิเสธเขาไป เพราะวงการธุรกิจของเขาเสี่ยงอันตรายมาก
เขาออกมาก่อน หลังจากที่ผมออกมาก็ไม่ได้ติดต่อเขา จนกระทั่งเมื่อกี๊ที่โล๋อีเจิ้งพูดว่าเขาอยู่ที่ประเทศไทย ผมจึงได้เริ่มมีความคิดที่จะไปขอความช่วยเหลือจากเขา
ถ้าได้รับความช่วยเหลือจากเขา การที่จะจัดการบัญชาได้ก็ไม่ใช่ปัญหา คนที่ทำธุรกิจที่เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ไม่ใช่พวกนักเลงกระจอกๆจะแตะต้องได้
แต่ ผมไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณเขา
นอกจากไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ
ผมเงียบสงัดครุ่นคิดสักพัก โล๋อีเจิ้งตะโกนออกมาจากปลายสายจนผมได้สติกลับมา
“ทำไมเหรอ พี่หยาง ทำไมไม่พูดอะไรล่ะ？”
“เปล่า เพิ่งจะนึกอะไรออก เข้าเรื่องเลยดีกว่า อาเจิ้งแกช่วยฉันสืบคนคนหนึ่งหน่อย ชื่อกงเจิ้งเหวิน รองผู้จัดการฝ่ายธุรกิจจินฝูของยู่เฟิงกรุ๊ป แกไปหานักสืบให้เขาสืบประวัติของมัน ทุกอย่างที่เกี่ยวกับมัน แล้วก็ข้อมูลครอบครัวและสังคมของมันฉันต้องการทั้งหมด ยิ่งเร็วได้ยิ่งดี พรุ่งนี้ฉันจะโอนสามหมื่นหยวนให้แกเป็นค่าดำเนินการ”
“ไม่มีปัญหาครับ แต่พี่หยางจะตรวจสอบคนนี้ทำไมเหรอ？มีปัญหาอะไรหรือเปล่า？”
“อืม ถูกมันเล่นงาน เกือบเสียขาไปแล้วข้างหนึ่ง”
ผมเล่าความขัดแย้งระหว่างผมกับกงเจิ้งเหวินอีกทั้งเรื่องที่บัญชาพาคนมาล้อมผมไว้ให้ฟัง รวมทั้งอธิบายความสำคัญของคลิปเสียงนั้นให้เขาฟัง เมื่อเขาฟังจบ โล๋อีเจิ้งได้ส่งเสียงอุทานด่าไอ้ห่าออกมาแล้วกล่าว “พี่หยางพี่รอที่นั่นนะ พรุ่งนี้ผมจะให้สหายของผม ไปฆ่าไอ้หมาเย็ดแม่พวกนั้น”
“อย่า อายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้วอย่าวู่วามขนาดนั้น ถ้าเรื่องใหญ่เดี๋ยวเราก็ต้องเขาไปอีก แกสืบข้อมูลมันตามที่ฉันพูดก็พอแล้ว”
คอมเม้นต์