เพิ่งพูดจบ เขาก็พุ่งเข้ามา

ผมขมวดคิ้ว ตอนที่หมัดของเขาใกล้จะพุ่งเข้าหน้า ผมหันข้างเงยหน้าทันที แล้วถีบไปที่ขาของเขา

เฉาเหวินหวยล้มคลุกลงกับพื้นโซซัดโซเซ แล้วทอดถอนใจออกมา

“มึงแม่งเป็นเหี้ยไรวะ?” ผมทนไม่ได้จึงด่าออกมา

“ฟางหยาง เย็ดแม่ง!”

เฉาเหวินหวยลุกขึ้นจากพื้น แล้วปล่อยหมัดออกมาอีกครั้ง

ผมโกรธแล้ว เอียงหัวหลบหมัดของเขา ขณะเดียวกันก็ต่อยไปที่หน้าของเขาอย่างรุนแรง

เขาทอดถอนใจออกมาอีกครั้ง เงยหน้าล้มลงกับพื้น จับหน้าร้องพลิกไปมา

“ฟางหยาง หยุดเดี๋ยวนี้นะ” ไป๋เวยเข้ามาแล้ว

ผมชี้เฉาเหวินหวยอย่างไม่พอใจ “ผมทำไม? ไอ้เหี้ยนี่มาถึงปุ๊บก็ต่อยผม แล้วผมจะทำอะไรได้?

ไป๋เวยสีหน้าเย็นชา “ฉันเห็นแล้ว แต่คุณก็ไม่ควรทำแรงขนาดนี้”

“เหอะ ก็แค่หมัดเดียวเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าไม่ต่อยมันนอนกับพื้น มันก็ยังไม่จบไม่สิ้นเหมือนคนบ้าอะ”

“พอแล้ว คุณยืนข้างๆ ห้ามต่อยอีกนะ”

พูดพลาง ไป๋เวยก็เดินไปข้างๆเฉาเหวินหวย เงยหน้ามองเขา แล้วถาม “ประธานเฉา คุณไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ?”

ไม่รอให้เฉาเหวินหวยตอบกลับมา ผมรีบวิ่งเข้าไป ลากมือของไป๋เวย มาที่ข้างๆกาย แล้วกล่าว “อย่าเข้าใกล้มันมากขนาดนั้น มันเป็นคนบ้า เดี๋ยวมันทำร้ายคุณจะทำยังไง?”

ไป๋เวยสะบัดมือไม่หยุด “ปล่อยฉันนะ”

ผมลากเธอไปที่ที่ห่างจากเฉาเหวินหวยหลายเมตร แล้วจึงปล่อยมือเธอ

เธอชักตาใส่ผม แล้วถามเฉาเหวินหวยที่ยังคงอยู่กับพื้นอีกครั้ง “ประธานเฉา ไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ?”

เฉาเหวินหวยหุมมุมปากตำแหน่งที่เลือดออกไว้ พลิกตัวอยากจะลุกขึ้นมา พลางพูดอย่างร้อนรน “ไม่เป็นไรครับ ผมจะฆ่าฟางหยางไอ้ต่ำช้าไร้ยางอายนี่”

ผมดูแคลน “เฉาเหวินหวย ต่อให้แกสิบคนก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน ถ้าอยากเปลี่ยนฟันยกชุด ก็เข้ามา”

“ฟางหยางหยุดพูดเดี๋ยวนะ!” ไป๋เวยดึงแขนของผม มองไปที่เฉาเหวินหวยอีกครั้ง แล้วถาม “ประธานเฉา คุณเป็นอะไรคะ? ทำไมจู่ๆคุณมาหาเรื่องฟางหยางที่บริษัทของเราได้?”

“เหอะ! มันคือไอ้ต่ำช้าหน้าด้าน ผมจะฆ่ามันให้ได้”

ผมอดไม่ได้ที่จะตอกกลับ “เฉาเหวินหวย พูดให้ดี กูต่ำช้าไร้ยางอายยังไงวะ?”

“มึงยังไม่ต่ำช้าอีกเหรอวะ? เมื่อวานตอนเที่ยงพูดกับกูเสียดิบดี เดิมทีกูก็ตอบรับเงื่อนไขของมีงแล้ว ไม่คาดคิดว่าแว็บเดียวมึงก็อัปโหลดคลิปลงบนอินเทอร์เน็ต แล้วยังป่าวประกาศที่บริษัทของกูอีก มึง……กูจะบอกให้นะ ฟางหยาง ชาตินี้กูจะไม่มีทางปล่อยมึงไปแน่!”

ผมชะงักไป “มึงว่าอะไร? คลิปโพสลงอินเทอร์เน็ตแล้ว?”

“มึงแม่งเสแสร้งอะไรอีกวะ? กูเพิ่งจะทำงานเช้านี้ เห็นทุกคนในบริษัทต่างพากันชี้กูลับหลัง ต่อมากูถามพนักงาน จึงได้รู้ว่าคลิปถูกโพสลงอินเทอร์เน็ตแล้ว”

“เป็นไปไม่ได้” ผมปฏิเสธอย่างไม่คิด แล้วรีบเดินไปที่คอมพิวเตอร์ของเพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง แล้วกล่าว “กูไม่ได้อัปโหลดคลิปนั้นเลยนะเว่ย อยู่เว็บไซต์ไหนวะ? กูจะไปดูหน่อย”

“เหอะ! มึงแม่งยังจะแถอีกนะ” เฉาเหวินหวยด่าอย่างโมโหออกมา แต่ไม่ได้พูดชื่อเว็บไซต์

ประมาณว่าเขากลัวว่าจะถูกคนของบริษัทจื้อเหวินซอร์ฟแวร์ได้ยิน จากนั้นก็รีบไปดูคลิป หมดปัญญา ผมทำได้เพียงเดินไปที่ห้องทำงานของตัวเอง พลางกล่าว “มึงมากับกู ไปดูที่คอมพิวเตอร์ของกูกัน”

เฉาเหวินหวยด่าออกมาอีกครั้ง จากนั้นก็เดินตามหลังผมมา

“แยกย้ายกันทำงาน ไป”

ไป๋เวยพูดกับเพื่อนร่วมงานที่มุงดูรอบๆอย่างสงบ หลังจากที่พวกเขาแยกย้ายกลับไปทำงานแล้วนั้น จึงได้เดินตามพวกเรามา

ผมกลับมาที่ทำงานของตัวเอง ถามชื่อของคลิปและเว็บไซต์จากเฉาเหวินหวย ค้นหาดู จากนั้นก็เห็นคลิปที่คุ้นตาคลิปหนึ่ง

ผมตกใจ รีบคลิกเข้าไปดูคลิป เห็นนักเต้นชายที่สวมกางเกงจีสตริงเต้นรูดเสาอย่างตุ้งติ้ง และผู้ชายคู่หนึ่งกำลังกระซิบกระซาบกันอย่างสนิทชิดเชื้อ ในนั้นมีเฉาเหวินหวยและอนุรักษ์

คลิปนี้ เป็นคลิปที่ถ่ายที่บาร์เกย์ตอนที่ผมอยู่ประเทศไทย ไม่ผิดพลาดแน่นอน

และ หน้าของอนุรักษ์ก็ไม่ได้เซนเซอร์อีกด้วย

ผมนั่งชะงักอยู่บนเก้าอี้ จ้องไปยังคลิปที่กำลังเล่นอยู่นั้น

ไป๋เวยเดินมาที่ด้านหลังของผม มองมา แล้วถามขึ้นมาอย่างไม่คิดว่า “ฟางหยาง เกิดอะไรขึ้น? คุณปล่อยคลิปนี้ได้อย่างไรกัน?”

เฉาเหวินหวยดูแคลนอยู่ข้างๆ “ก็เพราะผมทำผิดกับเขาตอนที่อยู่เชียงใหม่ นี่มันกำลังล้างแค้นผมอยู่ ไม่ไว้หน้ากันเลยแม้แต่นิดเดียว ทำได้รุนแรงมาก ไอ้ต่ำช้าไร้ยางอาย ไอ้ระยำใจแคบ!

ไป๋เวยถามต่อ “ฟางหยาง ทำไมคุณต้องทำแบบนี้? คุณไม่รู้เหรอว่านี่ไม่เพียงทำร้ายประธานเฉาเท่านั้น แล้วยังทำร้ายคุณอนุรักษ์อีกด้วยนะ?”

“แม่งดิหุบปากทั้งหมดอะ! กูไม่ได้ทำเรื่องนี้โว้ย”

ผมทนไม่ไหวอีกต่อไป จึงได้ด่าออกมาอย่างเกรี้ยวกราด จากนั้นก็รีบคิดทบทวนต่ออย่างรวดเร็ว

เป็นแบบนี้ได้ไง? ผมยังไม่ได้อัปโหลดเลยแท้ๆ แล้วทำไมคลิปถึงได้ไปอยู่บนเว็บไซต์ได้?

ไม่ได้เซฟไว้ในคอมพิวเตอร์เลยแม้แต่น้อย หลังจากที่ผมใส่รหัสแล้วก็อัปโหลดขึ้นไปไว้ในดร็อปบ็อกซ์หนิ หรือถูกแฮกรหัสของดร็อปบ็อกซ์?