เมื่อนึกถึงจุดนี้ ผมหันไปมองเฉาเหวินหวยที่ยังคงด่าไปเรื่อยอย่างเกรี้ยวกราด แล้วกล่าว “มึงรู้จักคนที่ชื่ออู๋เฉิงจื้อมั้ย? สูงๆ อย่างน้อยก็เมตรแปดสิบห้าเซนติเมตร รูปร่างอ้วนนิดๆ

“ไม่รู้จัก”

“คิดให้ดี ว่ารู้จักหรือเปล่า”

“บอกแล้วไงว่าไม่รู้จัก มึงกำลังลากใครก็ได้เข้ามารู้ตามอำเภอใจแล้วแถว่าเป็นคนอื่นอัปโหลดใช่มั้ย?”

ผมทนไม่ไหวจนคว้าคอเสื้อของเฉาเหวินหวยไว้ กดความโกรธไว้ แล้วกล่าว “มึงแม่งปัญญาอ่อนเปล่าวะ ถ้ากูทำ เมื่อวานกูยังต้องไปหามึงอีกเหรอวะ? กูกล้าทำกล้ารับ ถ้าคิดจะเล่นงานมึง ต้องแอบทำด้วยเหรอวะ?”

ไป๋เวยตวาดอยู่ข้างๆ “ฟางหยาง จะทำอะไร? ใจเย็นหน่อย อย่าลงไม้ลงมือ”

ผมไม่ได้สนใจเธอ จ้องแค่เฉาเหวินหวย แล้วถาม “มึงเคยบอกกงเจิ้งเหวิน เรื่องคลิปมั้ย?

เฉาเหวินหวยไม่กล้าเคลื่อนไหว รีบพยักหน้า “เคยพูด ตอนอยู่ที่เชียงใหม่ กูเคยบอกเรื่องคลิปกับมัน”

“เหี้ย! มึงไอ้ควาย”

ผมผลักเขา แล้วด่าอย่างรุนแรงอีกครั้ง

เฉาเหวินหวยยืนนิ่ง จัดคอเสื้อ “มึงหมายความว่าไง? หรือกงเจิ้งเหวินเป็นคนทำ”

“นอกจากมันแล้วยังมีใครอีก”

“เป็นไปได้ไง กูไม่เคยทำผิดอะไรกับกงเจิ้งเหวิน มันรู้อยู่แก่ใจว่าคลิปนั้นไม่เป็นผลดีกับกู แล้วทำไมยังต้องทำแบบนี้? มีผลดีกับมันยังไง? แล้วมันมีคลิปได้อย่างไรกัน? มึงให้มัน?”

ผมส่ายหน้า “คนอย่างกงเจิ้งเหวินไม่แคร์มึงหรอก เพียงแค่สามารถทำร้ายกูได้ มันสามารถหักหลังมึงได้ตลอดอะ เพราะถ้าคลิปนั้นถูกปล่อยออกมา ไม่เพียงแค่ไม่เป็นผลดีกับมึง ยังไม่ดีกับกูอีกด้วย มึงจะต้องมาหากูถึงที่แน่นอน แล้วก็ต้องมาหาเรื่องกูชัวร์ๆ และผู้บริหารบริษัทของกูก็จะต้องไม่โอเคกับเรื่องนี้เป็นอย่างมาก”

“อีกอย่าง ในคลิปหน้าของอนุรักษ์ไม่ได้เซ็นเซอร์ไว้ อาจจะถูกมันแพร่ไปถึงประเทศไทย ลากอนุรักษ์ลงเหว ทำให้เรื่องใหญ่ขึ้น สุดท้าย กูก็เป็นคนที่ต้องแบกรับความผิดไว้ เพราะกูเป็นคนถ่ายคลิป”

“ส่วนคลิปไปอยู่ในมือของกงเจิ้งเหวินได้อย่างไร……กูไม่ได้ให้ไป แต่มีคนขโมยจากกูไป ถ้าเดาไม่ผิดล่ะก็ ตั้งแต่กูกลับประเทศมา มันส่งคนมาสะกดรอยกู หลังจากที่กูหาบ้านเช่าร่วมกับคนอื่นแล้ว มันก็ใช้เงินฟาดหัวเพื่อนร่วมห้องกูทันที ก็คืออู๋เฉิงจื้อที่กูเพิ่งพูดไป เมื่อคืนตอนกูกลับบ้าน อู๋เฉิงจื้อยืมมือถือกู ฉวยโอกาสตอนที่กูอาบน้ำก็อบปี้คลิปไป

จากนั้น ผมได้เล่าความแปลกๆของอู๋เฉิงจื้อและลำดับขั้นตอนที่เขาขอยืมมือถือผมย่อๆให้ฟัง

อู๋เฉิงตื้อจะต้องโดนกงเจิ้งเหวินเอาเงินฟาดหัวเข้าให้แล้วล่ะ ค่าตอบแทนต้องสูงมากแน่ๆ มิน่าล่ะหลังจากที่เมื่อคืนผมต่อยคนกลับไป อู๋เฉิงจื้อถึงได้กลัวผมขนาดนั้น มิน่าล่ะที่เมื่อคืนเขาเหงื่อออกมากขนาดนั้น ถึงขั้นไม่กลับมาทั้งคืนกับโจวเมี่ยวเลยทีเดียว

ครั้งนี้ประมาทไป ไม่คาดคิดว่ากงเจิ้งเหวินจะเร็วขนาดนี้ วิธีการต่ำช้า นึกไม่ถึงว่าแค่แว็บเดียวก็หักหลังเฉาเหวินหวยแล้ว

เฉาเหวินหวยก็โง่จริงๆ มาหาเรื่องผมถึงบริษัท ช่างโง่โคตรๆจริงๆ

ถ้าเขาไม่มาล่ะก็ จะจัดการได้ง่ายขึ้น แต่ตอนนี้เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ผู้บริหารของบริษัทต้องรู้แล้วแน่นอน จางอี้หลินต้องมาสอบถึงบริษัท บางทีไป๋เวยก็ช่วยอะไรผมไม่ได้

แล้วก็ยังมีอนุรักษ์ ต้องจัดการเรื่องนี้ให้ดี มิเช่นนั้นอนุรักษ์อาจจะแตกหักฉีกสัญญาทิ้งก็เป็นไปได้

หลังจากที่ฟังคำพูดของผมจบแล้ว เฉาเหวินหวยไม่พูดไม่จา ตกอยู่ในภวังค์อย่างเหม่อลอย

ไป๋เวยขมวดคิ้วครุ่นคิดอย่างไม่หยุด

สักพัก จู่ๆเฉาเหวินหวยด่าอย่างเกรี้ยวกราดออกมา “กงเจิ้งเหวินมึงไอ้ระยำ กูไม่มีทางปล่อยมึงไว้แน่!”

ผมกำลังจะพูด จู่ๆที่ทางเดินมีเสียงฝีเท้าที่เดินอย่างรวดเร็วดังขึ้น แว็บเดียวระดับสูงของบริษัทก็ปรากฏตัว คนที่นำหน้าคือจางอี้หลิน

“เกิดอะไรขึ้น?” เมื่อจางอี้หลินปรากฏกายก็ถามด้วยความเย็นชา

ไป๋เวยก้าวไปด้านหน้า แล้วกล่าวอย่างสงบว่า “ประธานจางคะ คืองี้ค่ะ คนนี้คือประธานเฉาของม่านดีโคร์กรุ๊ป เมื่อกี๊เขาประสบกับเรื่องที่ไม่ดี เกิดความเข้าใจผิดกับฟางหยาง จากนั้นจึงได้มาถามฟางหยางที่บริษัท ทำให้เกิดความวุ่นวายวงแคบระยะสั้น”

ต่อหน้าไป๋เวย สีหน้าของจางอี้หลินค่อยๆผ่อนคลายลง “ประธานไป๋ ที่ผมได้ยินมามันไม่ใช่แค่ความวุ่นวายวงแคบระยะสั้นเท่านั้น แต่ลงไม้ลงมือกันแล้ว ถูกมั้ยครับ? คุณดูท่านนั้นสิ……ประธานเฉาใช่มั้ย คุณดูมุมปากของประธานเฉาเลือดไหลออกมาแล้ว ใครเป็นคนทำครับ?”

ผมตอบไป “ประธานจาง ผมทำเองครับ”

ไป๋เวยส่งสายตาที่ทางผม แล้วก้าวไปข้างหน้า เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี๊แบบย่อๆให้ฟัง ประเด็นหลักเฉาเหวินหวยพุ่งเข้ามาทำร้ายผมก่อน ผมเพียงแต่ปกกันตัวเท่านั้น

และ ไป๋เวยไม่ได้พูดถึงเรื่องคลิปนั่น ข้ามขั้นตอนของการเข้าใจผิดไป จางอี้หลินฟังเงียบๆจนจบ มองผมอย่างนิ่งสงบ “ฟางหยาง คุณมาที่ห้องทำงานผมหน่อย ส่วนประธานเฉา กลับเองนะครับ เชิญครับ”

จากนั้นเขาหันหลังแล้วจากไป ระดับสูงคนอื่นๆต่างพากันตามผมออกไป

ผมไม่ได้ไปกับจางอี้หลิน แต่ยืนอยู่ที่เดิม คิดอย่างรวดเร็วว่าควรจัดการเรื่องนี้อย่างไรดี

เป้าหมายของกงเจิ้งเหวินชัดเจนมาก ก็คือให้ผมออกจากบริษัทจื้อเหวินซอร์ฟแวร์ เท่ากับเป็นการไปจากไป๋เวยทางอ้อม

ในประเทศต่อให้ความสามารถของเขาจะเก่งกาจขนาดไหน ก็ไม่กล้ายัดความผิดทำร้ายคนอื่นง่ายๆหรือส่งคนมาฆ่าผมโดยตรง ทำได้เพียงใช้อุบายแบบนี้เท่านั้น

แต่ ต่อให้ผมถูกไล่ออกแล้วยังไง?

มากสุดก็แค่คิดหางานใหม่อีกครั้ง ส่งพัสดุส่งอาหารอะไรก็ได้ ถ้าจนปัญญาแล้วจริงๆยังพึ่งตู้หมิงเฉียงได้ จะต้องดีกว่าตอนที่อยู่บริษัทจื้อเหวินซอร์ฟแวร์แน่นอน

เพียงแต่ นี่ไม่ใช่สไตล์ของผม ถูกคนยั่วโมโหแล้วต้องโมโหตอบ ถูกเล่นงานแล้วต้องเล่นงานคืน

ดังนั้น ผมไม่มีทางให้กงเจิ้งเหวินทำสำเร็จง่ายๆแบบนี้แน่นอน เรื่องนี้ต้องจัดการดีๆ