ตอนที่ 4: ดาบซวนหยวน

 

ลูกแก้วทรงกลมมีขนาดประมาณกำปั้นของทารกและมีสีส้ม เพียงแค่จับมัน ไป่เซหมิน ก็รู้ทันทีว่าจะใช้ลูกแก้วอย่างเป็นธรรมชาติได้อย่างไร ราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่เขารู้จักมาตลอดชีวิตของเขา

 

เขาบีบฝ่ามือแน่น ลูกแก้วกระพริบเล็กน้อย และเมื่อความสว่างหรี่ลง วัตถุใหม่ก็ปรากฏขึ้นในมือของไป่ เซหมิน

 

[ ดาบซวนหยวน: พลังของมันเพียงพอที่จะเจาะทะลุการป้องกันของสิ่งมีชีวิตที่ต่ำกว่า 40 เกือบทุกชนิดและขอบของมันสามารถเจาะทะลุการป้องกันของรถหุ้มเกราะได้ เมื่อสวมใส่ ความแข็งแกร่ง +20]

 

ดาบมีสีทองเข้มพร้อมการแกะสลักนับไม่ถ้วนตามใบมีดและด้าม ทำให้ดูลึกลับอย่างแท้จริง เมื่อววัดความยาวนั้นมันยาวเพียง 1 เมตรและความกว้างประมาณ 4 นิ้วของมือผู้ใหญ่

 

ไป่เซหมินฟัน 2-3 ครั้งแล้วพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ แม้ว่าเขาจะไม่ได้เชี่ยวชาญเรื่องดาบเลยเพราะเขาไม่เคยถือดาบมาก่อน แต่ด้วยดาบซวนหยวนนี้ เขาก็สามารถฆ่าศัตรูได้โดยไม่ต้องเข้าใกล้เกินไป เพื่อเสี่ยงชีวิตของเขาในกระบวนการนี้

 

ยิ่งไปกว่านั้น เพียงแค่กวัดแกว่งดาบ ความแข็งแกร่งของเขาก็เพิ่มขึ้นโดยตรง 20 แต้ม เขารู้สึกได้ถึงพลังอันน่าสะพรึงกลัวที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายของเขาและรู้สึกว่าเขาสามารถทุบหินด้วยหมัดเดียวได้

 

ด้วยความสงสัยเกี่ยวกับคุณลักษณะปัจจุบันของเขา เขาจึงเรียกหน้าต่างสถานะขึ้นมา และในไม่ช้าตัวอักษรสีเขียวหลายตัวก็ปรากฏขึ้นที่จอประสาทตาของเขา

 

[ไป่ เซหมิน –

 

[คะแนนสถานะ: 16]

 

[ระดับ: 8]

 

[เผ่าพันธุ์: มนุษย์]

 

[งาน: ไม่มี]

 

[ชื่อ: ไม่มี]

 

[ความแข็งแกร่ง: 20 (+20) / ความว่องไว: 13 / พลังชีวิต: 15 / ความอึด: 16 / มานา: 109 / เวทย์มนตร์: 109]

 

ด้วยคะแนน 40 คะแนนของความแข็งแกร่งของเขาในปัจจุบัน ไป่ เซหมิน แข็งแกร่งพอๆ กับคน 4 คนรวมกัน ความรู้สึกของการเติบโตทีละขั้นและการเห็นความก้าวหน้าของเขา อาจทำให้เขามึนเมามาก จนแม้แต่ใน สภาพแวดล้อมเช่นนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

 

ต้องขอบคุณความจริงที่ว่าไม่มีซอมบี้อยู่บนชั้นนี้แล้ว ไป่เซหมินอนุญาตให้ตัวเองพักผ่อนเป็นเวลา 5 นาทีได้ แม้ว่าเขาจะไม่ได้เหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าทางร่างกาย แต่ความอ่อนล้าของจิตใจก็อยู่ที่นั่น 5 นาทีอาจไม่มาก แต่ก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย

 

เพราะเขาใช้เลือดมากกว่าครึ่งหนึ่งที่เขาเก็บไว้กับ ซอมบี้แปลหน้า ก่อนหน้านี้ไป่ เซหมิน เติมเลือดในขวดและเดินไปที่ทางออก

 

ในเวลานี้วิทยาเขตของมหาวิทยาลัยนี้ราวกับว่านรกได้ลงมายังโลก

 

นักเรียนต่างเร่งรีบอย่างไม่เป็นระเบียบ ในขณะที่ถูกซอมบี้ แมลงขนาดใหญ่ และสัตว์ขนาดน่ากลัวไล่ตาม

 

สัตว์ประหลาดเหล่านี้ก็ฆ่ากันเองด้วย ผู้แพ้ถูกผู้ชนะกลืนกิน กลายเป็นเพียงแหล่งพลังให้ผู้อื่นเพื่อแข็งแกร่งขึ้น

 

นักเรียนหลายคนยังมีเลือดออก ขณะกรีดร้องและร้องไห้ ขอความช่วยเหลืออย่างต่อเนื่อง

 

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ไป่เซหมินอดไม่ได้ที่จะจับดาบซวนหยวนไว้แน่น แม้ว่าปกติแล้วเขาจะเฉยเมย แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนเข้าสังคมที่มีเพื่อนมากเกินไป การได้เห็นเผ่าพันธุ์ของตัวเองถูกกลืนกินก็ไม่น่าดูนัก

 

“มนุษย์ฆ่าหมู แกะ วัว แพะ และสายพันธุ์อื่นๆ อีกมากมายเพื่อกินพวกมันและมีชีวิตอยู่” เสียงของลิลิธที่นิ่งเงียบมาตลอด ก้องอยู่ข้างๆ เขา “ตอนนี้โลกได้เปลี่ยนไปแล้ว มนุษย์ไม่ใช่สิ่งเดียวที่จะล่าเพื่อเอาชีวิตรอดอีกต่อไป ยิ่งนายยอมรับความจริงข้อนี้เร็วเท่าไร มันก็จะง่ายขึ้นสำหรับตัวนายเองเท่านั้น”

 

ไป่เซหมินยังคงเงียบต่อไป แม้ว่าเขาจะรู้ว่าคำพูดของลิลิธเป็นความจริง แต่ก็ไม่ง่ายนักที่จะเปลี่ยนใจภายในเวลาไม่กี่นาที อย่างไรก็ตาม เขายังรู้ด้วยว่าสิ่งสำคัญอันดับหนึ่งของเขาคือการเอาตัวรอด

 

แม้ว่าเขาจะต้องคลานออกมาจากขุมนรก เขาก็จะสามารถเอาชีวิตรอดและค้นหาครอบครัวของเขาได้อย่างแน่นอน

 

เด็กผู้หญิงที่น่ารักคนหนึ่งกำลังวิ่งอยู่ ขณะที่สุนัขสีน้ำตาล ซึ่งสูงเกือบ 5 ฟุตกำลังไล่ตามเธอด้วยความเร็วที่เกินคาด ในเวลาไม่กี่วินาที สุนัขยักษ์ก็กระโจนใส่หญิงสาวและโยนเธอลงกับพื้น

 

ดวงตาของหญิงสาวเปล่งประกายด้วยความหวาดกลัว เมื่อเห็นสัตว์ประหลาดที่น่าสะพรึงกลัวอ้าปากกว้าง เมื่อคอของเธอกำลังจะขาดครึ่ง มีแสงวาบแหลมๆ แวบๆ แวบๆ ชั่วครู่

 

การเคลื่อนไหวของสุนัขยักษ์หยุดลงอย่างสมบูรณ์ และวินาทีต่อมาหัวของมันก็หลุดออกจากตัว เลือดอุ่นตกลงมาบนร่างของหญิงสาว แต่หลังจากผ่านหลายสิ่งหลายอย่างแล้ว เธอไม่ได้กรีดร้องและมองไปยังคนที่เพิ่งช่วยชีวิตเธอไว้

 

บุคคลนี้ย่อมเป็นไป่เซหมิน

 

[คุณได้รับพลังวิญญาณสุนัขกลายพันธุ์ระดับ 9 ความว่องไว +4, ความอึด +4]

 

“ลุกขึ้นตามฉันมา ถ้าเจ้าต้องการมีชีวิตอยู่! เร็วเข้า!” เขากระตุ้น โดยไม่รอคำตอบ เขารีบเดินไปหานักเรียนอีกคนที่ถูกผึ้งตัวใหญ่โจมตีและฟันมันออกเป็น 2 ส่วนด้วยดาบของเขา

 

หญิงสาวลุกขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยความกลัว เธอไม่กล้าที่จะอ้อยอิ่ง ขณะที่เธอเริ่มติดตามเขาโดยรู้ว่าเขาเป็นความหวังเดียวในการมีชีวิตอยู่ของเธอ

 

นักเรียนชายอีกคนหนึ่งเดินตามรอยเท้าของไป่เซหมินโดยไม่ชักช้าในขณะที่เขาขอบคุณเขา

 

ไป่เซหมินวิ่งข้ามวิทยาเขตของมหาวทิยาลัยไปยังโรงยิม นั่นอาจเป็นที่เดียวที่ปลอดภัย ในขณะนี้เนื่องจากไม่มีหน้าต่างกระจกสำหรับมอนสเตอร์กลายพันธุ์ที่จะเข้าไป

 

แม้ว่าเขาจะต้องการไปหาครอบครัวของเขาอย่างเร่งด่วน แต่ก่อนอื่นเขาต้องเข้าใจสถานการณ์ที่เขาอยู่ก่อน ไป่ เซหมินรู้ดีว่าการเร่งรีบในสถานการณ์วิกฤติเช่นนี้จะทำให้เขาก้าวไปสู่ความตายได้

 

ระหว่างทาง ไป่ เซหมิน ได้ช่วยเหลือและช่วยชีวิตนักเรียนมากกว่า 15 คน นักเรียนเหล่านี้ล้วนถูกสัตว์หรือแมลงไล่ตาม สำหรับผู้ที่ถูกจับโดยซอมบี้นั้นไม่มีความหวังสำหรับพวกเขา

 

ซอมบี้ไม่ได้เร็วเท่ากับสัตว์กลายพันธุ์และพวกมันไม่ได้โจมตีที่คาดเดาไม่ได้เหมือนแมลงยักษ์ ตรงกันข้าม พวกมันช้ามากและการเคลื่อนไหวของพวกมันก็เงอะงะ อย่างไรก็ตาม รอยขีดข่วนเล็ก ๆ หมายถึงความตาย

 

กลุ่มนักเรียน 5 คนวิ่งหนี ขณะที่กลุ่มซอมบี้ 10 ตัวไล่ตาม พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะหันกลับมามองและมุ่งไปที่การวิ่งด้วยสุดกำลัง โชคร้ายสำหรับพวกเขา ขณะที่พวกเขาเลี้ยวหัวมุม ฝูงซอมบี้อีก 5 กลุ่มก็ปรากฏตัวขึ้นและเริ่มเดินโซเซไปทางพวกเขา

 

นักเรียนคนหนึ่งตื่นตระหนกและการเคลื่อนไหวของเขาหยุดนิ่ง ถูกซอมบี้ตัวหนึ่งขีดข่วน ความเจ็บปวดดูเหมือนจะปลุกเขาให้ตื่น เมื่อเขาหันหลังหนีอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกับที่สหายของเขา และเขาเห็นแค่ว่าพวกเขาถูกล้อมไว้แล้ว

 

ซอมบี้ 5 ตัวอยู่ข้างหน้าและอีก 10 ตัวขวางทางหนี

 

ขณะที่พวกเขากำลังคร่ำครวญและร้องไห้ มีดาบหลายเล่มวาบผ่านพวกเขาไป และในเวลาเพียง 10 วินาที ซอมบี้ทั้ง 10 ตัวก็ถูกตัดหัว

 

“แข็งแกร่ง!” จางหมิง นักเรียนตัวสูงอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาในขณะที่เขาเห็นไป่ เซหมิน พุ่งเข้าหาซอมบี้ห้าตัวที่อยู่ด้านหน้าและฆ่าพวกมันราวกับว่าเขากำลังฆ่าไก่

 

“ในมหาวิทยาลัยของเรามีนักศึกษาที่แข็งแกร่งขนาดนี้ ดูทุกคนที่เขาช่วยไว้สิ!” นักเรียนอีกคนพึมพำด้วยความมึนงง ขณะที่เขามองดูคน 15 คนที่ไป่ เซหมินนำเข้ามา

 

แม้ว่าไป่เซหมินไม่รู้ทิศทางของดาบและเพียงแค่ตัดโดยใช้กำลังบริสุทธิ์ แต่ความคล่องตัวในปัจจุบันของเขาอยู่ที่ 17 คะแนน มันเป็นคะแนนมากกว่าเกือบ 2 เท่าของคนปกติ นอกจากนี้ ดาบซวนหยวนของเขายังคมอย่างไม่น่าเชื่อ ซึ่งทำให้เขาสามารถฆ่าซอมบี้ได้ราวกับไม่มีอะไรเลย

 

หลังจากตัดหัวซอมบี้ 15 ตัวอย่างรวดเร็ว ไป่ เซหมินก็รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย เขาได้ฆ่าซอมบี้ไปแล้วประมาณ 60 ตัวตั้งแต่ออกจากหอพักชาย และเสริมว่า เขาได้ฆ่าแมลงยักษ์ประมาณ 10 ตัวและสุนัขกลายพันธุ์อีก 3 ตัว

 

การสังหารทั้งหมดทำให้เขาสามารถอัพเลเวลได้เพียงครั้งเดียว ปัจจุบันอยู่ที่ระดับ 9 แต่ถึงแม้เขาจะแข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อนมาก ความแข็งแกร่งของเขาก็ค่อยๆ ลดลง และหากเขาไม่ระวัง เขาอาจตายได้หากเขาถูกล้อมไว้

 

สุนัขกลายพันธุ์ทั้ง 3 ตัวทำให้เขามีความคล่องตัว 9 แต้มและความแข็งแกร่ง 8 แต้ม ทำให้เขามีพลังมากขึ้น

 

ไป่เซหมินเดินไปที่กลุ่มนักเรียนและก่อนที่พวกเขาจะกล่าวขอบคุณได้ เขาก็ชี้ไปที่นักเรียนที่เกาก่อนหน้านี้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “พวกคุณอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้ พวกคุณต้องออกไป”

 

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา กลุ่มเพื่อน 5 คนก็เปลี่ยนการแสดงออกอย่างรุนแรง อย่างไรก็ตาม อีก 15 คนที่ได้รับการช่วยเหลือจากไป่ เซหมิน ไม่ได้พูดอะไรและยืนข้างหลังเขามองไปรอบ ๆ ด้วยความกลัว

 

“อะไรนะ!? ทำไมฉันต้องไป!” นักเรียนชี้ตะโกนอย่างขุ่นเคือง

 

“พวกคุณโดนซอมบี้ข่วนมาเร็ว ผมเคยเห็นมาก่อน” ไป่ เซหมินพูดอย่างเย็นชา “พวกคุณก็ต้องรู้เหมือนกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นใช่ไหม”

 

ใบหน้าของนักเรียนกลายเป็นสีซีด อย่างไรก็ตาม เขาไม่เต็มใจที่จะตาย ดังนั้นเขาจึงปฏิเสธความเป็นจริงโดยพูดว่า “นายรู้ได้ไง!? นายรู้หรอว่าสิ่งมีชีวิตที่โดนสาปนั้นเป็นซอมบี้น่ะ!?”

 

นักเรียนมองเขาด้วยความเห็นอกเห็นใจ

 

ไป่เซหมินมองเขาอย่างเย็นชาและไม่พูดอะไรอีก แต่หันกลับมาและเริ่มเดินไปที่โรงยิมด้วยก้าวที่มั่นคง

 

นักเรียนตามเขาไปอย่างรวดเร็ว รวมทั้งนักเรียนที่เคยถูกข่วนมาก่อน

 

ไป่ เซหมิน ที่ให้ความสนใจ หันกลับมา และในไม่กี่วินาทีเขาก็ปรากฏตัวต่อหน้านักเรียนคนนั้น พลางโจมตีด้วยหมัดหนักที่ท้องของคนๆนั้นทันที นักเรียนคนนั้นคุกเข่าลงกับพื้นในขณะที่เขาหายใจไม่ออก

 

“ฉันบอกแล้วไง ว่าคุณตามฉันมาไม่ได้” พูดจบเขาก็หันหลังเดินจากไป

 

นักเรียนไม่กล้าพูดอะไร ไม่มีใครกล้าพูดออกมา แม้แต่เพื่อนร่วมชั้น 4 คนของนักเรียนคนนั้น

 

ในตอนนี้ อารมณ์ของไป่ เซหมิน แย่มาก และหลังจากฆ่าซอมบี้ไปมากกว่าร้อยตัวแล้ว กลิ่นเลือดรอบๆ ตัวเขาก็เข้มข้น ทำให้เขามีออร่าที่ดุร้ายที่ไม่มีใครอยากยั่วยุ

 

“ฉันชอบผู้ชายคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ ทุกนาที ฮิฮิ…”

 

ลิลิธมองดูแผ่นหลังของเขาด้วยดวงตาวาววับ ริมฝีปากของเธอโค้งเป็นรอยยิ้มอันเย้ายวนอันสวยงามที่สามารถสะกดหัวใจของชายใดคนหนึ่งได้ อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนไม่มีใครสนใจเธอ